Registratie en gevonden
en vermiste dieren
Stichting ..Ami veil i
Kleinpolderplein: een
knaap van een knooppunt
De appelboom
Kleinpolderplein
Hoe verzamel ik
recepten
Een tekening om „U" tegen te zeggen, of misschien meer
nog tegen dit machtige wegenknooppunt zelf. U ziet hier het
Kleinpolderplein in al z'n omwentelingen. Tekenaar Fred
Julsing maakte deze schets voor de ANWB-bladen. Duidelijk
zijn de aansluitingen tussen de grote rijkswegen 13
(Rotterdam-Den Haag) en 20 (Westland-Utrecht) te volgen.
U kijkt hier op een bouwwerk van een slordig 50 miljoen
gulden neer. Dit verkeersknooppunt Kleinpolderplein is dan
ook het grootste werk dat in ons land onder toezicht van
Rijkswaterstaat onder handen is. Bij enig nader toezien
ontdek je dat de auto's straks in vier lagen over en onder
elkaar door rijden.
Duidelijk aangegeven zijn ook de .fly-overs" in de weg van
Rotterdam naar Den Haag, waarvan de westelijke onlangs in
gebruik is genomen en de oostelijke spoedig zal volgen. Het
gehele knooppunt zal in de loop van 1971 gereedkomen.
Voor een juiste situering: linksonder dé gebouwen van de
ROTEB, boven, dus ter weerszijden van Rijksweg 13, het
stadsdeel Overschie met de nieuwe bejaardenflat aan de
Abtsweg.
minimi
A
99
Men schrijft ons:
„In 1933 is de Stichting „Amive-
di" opgericht, waarbij de initiatief
nemers voor ogen stond een lacune
in de zorg voor huisdieren aan te
vullen, die tot op heden door geen
der werkzame verenigingen op het
gebied der dierenbescherming tot
werkterrein mag worden gerekend,
t.w. het centraal registreren van
gevonden en vermiste dieren. Zoals
bekend, zal een huisdier, dat voor
zijn bestaan geheel afhankelijk is
van zijn verzorger /eigenaar, al
spoedig in een noodlijdende toe
stand komen te verkeren, wanneer
het contact-onverhoopt door zijn
vrijheidsdrang, dan wel door onop
lettendheid van zijn eigenaar, ver
loren gaat. Als het dier dus niet
ongewenst is, maar de verzorger
alle moeite zal willen doen om het
bij zich terug krijgen, dan blijft de
moeilijkheid bestaan op welke
manier het vermiste dier terug te
vinden.
Er zijn vele dierenbescherming
instanties te noemen, die het
ontspoorde dier liefderijk willen
opvangen, onderdak geven, voeren
en er zelfs een nieuwe verzorger
voor willen zoeken. Dit alles neemt
niet weg, menen de initiatiefne
mers van de Stichting Amivedi, dat
zowel het dier als de eigenaar het
beste kunnen worden geholpen
door het verbroken contact zo
spoedig mogelijk te herstellen.
Het zoeken naar een vermist dier is
een moeilijke zaak omdat regel
matig zou moeten worden geïnfor
meerd bij de diverse asiels en
politieposten in de omgeving, ter
wijl het voor de vinder eveneens
ondoenlijk is om de eigenaar
binnen een redelijke termijn op te
sporen. Om de vinder en de
eigenaar nu sneller met elkaar in
contact te brengen heeft Amivedi
reeds in meerdere plaatsen in
Nederland mensen bereid gevon
den om, geheel belangeloos, alle
hun gemelde vermiste en gevonden
huisdieren te registreren.
Alle meldingen worden verzameld
op het Secretariaat en vandaar uit
worden regelmatig gestencilde lijs
ten verzonden aan de medewer
kers, contactadressen, eigenaars
van vermiste dieren, vinders, asiels,
politie en andere belanghebben
den.
Als derhalve de vinder van een dier
of degene die een dier vermist, dit
zo spoedig mogelijk bij het voor
hem centrale telefoonnummer laat
registreren, is zo blijkt uit de
praktijk de kans groot dat het
dier voor erger leed behoed kan
worden. Enkele Amivedi-medewer-
kers verkeren in de gelukkige
omstandigheid, dat plaatselijke
nieuwsbladen hebben aangeboden
de lijst van vermiste en gevonden
dieren, waar nodig gratis in hun
bladen te willen publiceren.
Amivedi registreert kosteloos,
maar heeft gelukkig de hulp van
meerdere donateurs.
Voor het geval u dit werk sympa
thiek vindt en ook als donateur
zoudt willen toetreden, geven wij
hier achter het gironummer t.w.
265190 t.n.v. de penningmeester
van de Stichting Amivedi in Den
Haag. Amivedi draagt er geen zorg
voor dat de door u gevonden
dieren ergens worden opgenomen
of verzorgt, omdat hiervoor geen
ruimte en middelen beschikbaar
zijn en dit ook geenszins in haar
bedoeling ligt. Deze taken worden
immers reeds door andere instan
ties op het gebied van de dierenbe
scherming vervuld. De ervaring uit
de verlopen periode sinds het
bestaan van Amivedi wijst op een
toenemende belangstelling voor
haar werk, terwijl haar werk ook
met groeiend succes wordt be
kroond. Voor het publiek zouden
wij nog een waarschuwing aan het
bovenstaande willen toevoegen.
Het is n.l. gebleken, dat veel
mensen, vooral kinderen, met at
beste bedoelingen overigens, een
dier, in het bijzonder honden, de
kans ontnemen zelf zijn baas of
huis terug te vinden. Hierdoor
ontstaat in veel gevallen leed en
onnodig gezoek. Helpt mede dit te
voorkomenIs een vermist of een
gevonden dier, dat bij Amivedi is
opgegeven, weer terecht, meldt dit
dan eveneens aan onze medewer
kers. Het bespaart ons veel werk.
Om te besluiten nog een voorbeeld
van plezierige terugkomst van een
hond bij zijn baas. Dit kan tevens
dienen ter illustratie van een te
vroeg ingrijpen van een overigens
goed gemeende dierenzorg.
Een oude heer met een reeds acht
jaar oude herder liep op de markt
inkopen te doen. Om zijn gekochte
goederen beter in ontvangst te
kunnen nemen en daarna af te
rekenen liet hij de riem van de
hond even op de grond vallen in de
wetenschap dat het zeer aan hem
verknochte dier hiervan zeker geen
gebruik zou maken om weg te
lopen.
Tijdens het afrekenen, dat nogal
wat tijd vergde, snuffelde de hond
wat onder en rond het stalletje. Op
dat moment ziet een dame de
hond met de meeslepende riem en
trekt direct haar conclusie: ,,Een
weggelopen hond: die wordt vast
vermist". Ze neemt het dier mee
naar huis en belt links en rechts
zonder resultaat evenwel. Omdat
zij hem tenslotte ook niet langer
kan houden was de oplossing een
asiel. Een hond van acht jaar heeft
echter in een asiel ook geen
briljante toekomst, omdat weinig
mensen aan een hond van die
leeftijd beginnen. Erger was echter
dat het dier, geheel van streek,
noch wilde eten noch wilde drin
ken en van heimwee als het ware
wegslonk. Met zijn bejaarde eige
naar was het intussen niet beter
gesteld. Hij werd ziek van zelfver-
De hereniging van de oude heer
met zijn trouwe hond had als
direct gevolg dat hij zijn ziekte snel
te boven was, de hond weer vrolijk
werd en de bakken met eten niet
meer onaangeroerd liet passeren.
Voor belangstellenden volgt nu een
opgave van het secretariaat: tel
070-985272, b.g.g. 070-556137.
Afdeling propaganda: tel.
070-556137. Op aanvrage gratis
toezending van propagandamate
riaal, folders e.d. Steunt Amivedi
op giro 265190.
Toen de vader en de moeder nog leefden was de appelboom het
pronkstuk van hun tuin. In het voorjaar de lieflijke jonge blaadjes,
later de bloemenpracht en in de herfst een rijke oogst.
(U moet dit verhaal lezen alsof het een fabel is).
De zoons klommen erin om naar de meisjes van de buren te kijken als
die lagen te zonnen, de dochters leerden in zijn schaduw hun lessen
voor school. De moeder zat er gezellig bij met het theemeubel en een
handwerkje. Voor vader was het een bezit. Ieder jaar was de
appelenoogst weer groter dan het jaar daarvoor, niet meegerekend de
tientallen halfrijpen, die de jongens gejat hadden, gestolen appelen
smaken dubbel lekker ondanks de krampen in de buik erna.
Hij werd vertroeteld, de boom. Op tijd gemest en bespoten, gesnoeid
en in droge zomers van veel water voorzien. Totdat de boom zijn jaren
geteld had, ouder geworden, minder vruchtbaar... wat povertjes aan
het worden.
De ouders waren inmiddels overleden en de kinderen vonden die
boom een sta-in-dc-weg. Een voor een waren ze de mening toegedaan,
dat het eigenlijk altijd maar een scharminkel van niks was geweest, een
onding op het fraaie grasveld, een hinder bij hun spel.
„We moesten dat kreng maar omhakken, dan hebben we er tenminste
nog wat blokken van voor in de haard", vond de een. Een ander
herinnerde zich dat ie eens uit de top gevallen was en zes weken moest
rondlopen met een gebroken arm. En al die appelen waar ze eigenlijk
geen raad mee wisten en die ze van vader naar allerlei ooms en tantes
moesten brengenAls je het goed nagaat is het altijd een bron van
ellende geweestwas de conclusie.
Ze hebben hem omgehakt. Zo gaat dat met een boom.
SEHASIIA AN
Jaren, eeuwen geleden, wist men al
hoe van goede maaltijden goed
genoten kon worden. Denk aan de
Romeinen met hun culinaire presta
ties en aan de vorstelijke diners aan
de hoven der vorsten in de Middel
eeuwen. Zelfs nu zijn bij belangrijke
gelegenheden de maaltijden nog
altijd het centrale punt van menige
plechtigheid. Als we dan zien wat
voor heerlijkheden er allemaal op
tafel gebracht kunnen worden, is het
niet verbazend, dat de belangstelling
voor goed eten nog steeds groot is.
Vele mensen staan er nooit bij stil
wie al deze gerechten bereidt. Dat
z(jn mannen! Verbaasd? Nee, het is
al jaren bekend, dat over de gehele
wereld de keukens in restaurants en
hotels door koks geregeerd worden.
In Amerika is het vaak zo dat de
man thuis het eten verzorgt. Nu
begint in Nederland de man ook
steeds meer interesse te krijgen voor
het koken. Iemand is thans op het
grandioze idee gekomen om met het
bekende brievensysteem, recepten te
verzamelen. Zes brieven worden
naar zes verschillende mensen gezon
den, die op verzoek hun eigen recept
terugsturen, maar daar staat dan ook
weer tegenover dat zij ook weer aan
zes verschillende mensen een brief
sturen met het verzoek om een
recept, enz. enz.
Op deze manier kan men een boek
vol met recepten verzamelen en vaak
hele fijne. Als men dan nog bedenkt
dat de meeste recepten van mannen
afkomstig zijn, dan geeft dat dus wel
te denken, nietwaar?
o»*'
VLAARDINGEN
HOEK VAN HOLLLAND
BENELUXTUNNEL
Copyright
Autokampioen
ftfT NIEUWt STADSBLAD - PAG. 17 - VRIJDAG 2 JANUARI 1970
OW iSAUHAl rOAQ,.tav 41 OA<! - OAJ8>'IATe .w ;-)M T3K
Tigef
JVLJINC
^E.
CENTRUM
MAASTUNNEL
brienenoord
BRUG
GOUDA
UTRECHT
VAN
BRIENENOORD
BRUG
