Goochelaar in
televisietoestellen
Luchthaven
Rotterdam
„Nieuwland" mist
mist
fourniturenzaak
Ferry Hoefnagel
kan het sparen
niet laten
„Euphoniakoor"
met ritmische
begeleiding
Er zijn Vlaardingers, die door bijna iedereen gekend worden. Nou
zegt een dergelijke algemene bekendheid nog niet zo veel over
iemands persoonlijkheid, men kan immers ook bekend zijn op
negatieve gronden. Dit soort mensen interesseert ons echter maar
heel weinig. Als we het hebben over een algemeen bekend
Vlaardinger dan bedoelen wij een in brede kringen zeer
gewaardeerd lid van onze Vlaardingse gemeenschap. Zo iemand is
ongetwijfeld Ferry Hoefnagel, handelaar in lompen en metalen.
REDDING
MEDEMENS
INTENSIEF
HOEVEEL
HOE?
BEDRIJFSLEVEN
TIJD
BANKBOEKJES EN KLOK
JES
BEGIN
Aktiviteiten
wijkver. Blijdorp
HEI NIEUWE STADSBLAD - PAG. 8 - WOENSDAG 10 JUNI 1970
Rotterdam, 8 juni 1970 Op de
Luchthaven Rotterdam is van 9
maart tot en met 22 maart jl. een
enquête onder de passagiers van
lijndiensten gehouden.
De vragen hadden betrekking op
woonplaats, bestemming, doel van
de reis, aantal reizen per jaar en het
gebruikte middel van voortransport.
Ruim 5000 mensen hebben aan de
enquête hun medewerking verleend.
Uit de resultaten blijkt o.m., dat 79
pet. van de Nederlandse passagiers in
Zuid-Holland woont, waarvan 13
pet. in Den Haag, 20 pet. in
Rotterdam en 16 pet. in Rijnmond
(excl. Rotterdam).
Voor 86 pet. van de Nederlandse
passagiers ligt de bestemming in
Engeland en voor 10 pet. in
Zwitserland.
Eefi groot deel van de Nederlandse
passagiers maakt voor zaken gebruik
van het vliegtuig, nl. 75 pet.
Ongeveer 70 pet. van de Nederlan
ders maakt in aansluiting op de
vliegreis gebruik van de eigen auto,
ca. 8 pet. van het openbaar vervoer
en de overigen van taxi of de bus
van de luchtvaartmaatschappij.
De buitenlanders, die via Rotterdam
reisden, wonen voor 78 pet. in
Groot Brittannië, 5 pet. woont in de
U.S.A. en 7 pet. in Zwitserland.
Morgenmiddag 11 juni om kwart
voor drie zingt het gecombineerd
„Euphoniakoor" oJ.v. Dick Stam
een huwelijksplechtigheid in de H.
Hartkerk aan de Lekstraat de St.
Antoniusmis met ritmische begelei
ding.
De teksten van deze mis zijn van
Corn. Ronteltap, de muziek van
Dick Stam.
Wie als huisvrouw naald en schaar
hanteert, is een gélukkig mens. Want
zij heeft altijd aparte modellen en is
veel minder geld kwijt. Dat geldt
speciaal voor kinderkleding.
Maar als je dan driest die schaar in
het lapje stof zet, energiek speldt en
rijgt, het resultaat kritisch bekijkt.
Weer overpast en alles af kan maken,
dan beginnen de problemen. Wantje
moet voering, ritssluiting, leuke
knopen e.d. hebben.
Als je in Nieuwland (en Groenoord)
woont, dan betekent dat heel
gewoon dat je „even" de bus naar de
stad neemt. Naar de firma de
Graaf-van Loon met een unieke
sortering. Al jaren.
Ook op het gebied van sjaaltjes uit
India, handschoenen enz. enz.
Dan denk je in Nieuwland: „Waar
om is hier ook niet een zaak in deze
branche? Deze week verloor ik van
mijn jerseymantel een prachtige
knoop. Jammer van die knoop, want
de reserve was ik ook al kwijt!
Maar nog meer zonde van mijn tijd,
want zojuist terug uit de stad, moest
ik bus 54 nemen om een stel nieuwe
knopen uit een geweldige sortering
te kopen bij de firma de Graaf-van
Loon...
Natuurlijk is dat gelukt, maar ik
vraag me alleen maar af, met vele
andere huisvrouwen in Nieuwland
en die andere nog grotere wijk
straks: „Waarom komt niemand op
het idee een dergelijke zaak hier te
vestigen? Klandisie verzekerd, daar
kunt u van op aan. Een idee voor de
firma de Graaf-van Loon soms om
hier een filiaal te vestigen?
Ik ben nu toch op de „moppertoer".
Och, R.E.T. waarom de halte in de
Burg. Honnerlage Gretelaan niet een
beetje dichter bij het bejaardencen
trum „Thurlede" geplaatst? Die
mensen moeten altijd zover lopen.
Met regen, koude en wind geen
pretje, als je een aantal kruisjes
gepasseerd bent.
Men heeft mogelijk rekening gehou
den met de andere flats, maar och,
een paar metertjes terug. Als het
effe kan!
M1EKE
Ongetwijfeld zal hij de algemene
waardering hebben van zeer vele
Vlaardingse huisvrouwen als hande
laar in lompen en metalen. Niet
alleen in de schoonmaakperiode,
maar ook op andere momenten
wordt hij door hen met „open
armen" ontvangen. Ferry Hoefnagel
weet heus wel raad met de tonnen
papier, lompen en metalen. Maar de
waardering geldt vooral een andere
zaak: namelijk voor de hobby van
Ferry.
De hobby van hem is overigens een
weinig voorkomende. We hebben zo
het vermoeden, dat het even moei
lijk is om een speld in een hooiberg
te vinden als iemand in Nederland,
die dezelfde hobby heeft als Ferry
Hoefnagel. Zijn hobby staat in
dienst van zijn medemens. Niets
bijzonders zal menig lezei zeggen.
Dat is ook zo, want er zijn talloze
mensen, die op een of andere wijze
hun vrije tijd in dienst stellen van
anderen en deze zeer nuttige vrije
tijdsbesteding zijn gaan beschouwen
als hun hobby.
Maar we vermoeden, dat er geen
Nederlander is, die dat doet op de
wijze als Ferry. Of zijn er soms
lezers, die durven beweren, dat er
meer Nederlanders zijn, die geheel
op eigen kracht het presteren orti
telkens weer een televisietoestel
voor stadgenoten, die daarvoor in
aanmerking komen tevoorschijn te
toveren. Nog ruim een week geleden
kon hij mevrouw W. van der Vaart,
die al enkele jaren invalide is, een
splinternieuwe T.V. aanbieden. De
zoveelste in de lange rij van T.V.'s.
Wij waren reuze benieuwd hoe deze
goede gever dat nou allemaal precies
voor elkaar bokste. Helemaal in zijn
eentje. Daarom zijn we hem gaan
opzoeken in zijn woonhuis op de
Goudsesingel no. 28. Tussen het
groen verscholen staat zijn huis,
waar hij samen met zijn moeder
woont. Veel thuis is hij niet, meestal
is hij wel op pad. „Er is ook zo veel
te doen", zegt hij. Hij praat
levendig, druk, van de hak op de tak
springend. Er is zoveel wat hij wil
spuien, niet alleen over zijn T.V.-
aktie, maar ook over zijn vele
interessen. Zo is hij om maar eens in
willekeurige volgorde te noemen
een verwoed filmer, een enthousiast
aanhanger van de lichte muze,
waarvan niet minder dan vier band
recorders op zijn kamer getuigen.
O ja, dan zouden we bijna zijn liefde
voor het dier vergeten.
Als we hem vragen hoeveel toestelen
heb je nou „versierd", dan zegt hij
bescheiden „Dat weet ik niet, het
zijn er in ieder geval heel wat. In het
Zonnehuis heb ik er drie geplaatst,
in de bejaardenflat aan de Soenda-
laan twee (één daarvan was een
geschenk van radio Veronica), één in
Vaartland, één in de Valkenhof, één
in elke van de Herman Frantszen-
huizen (waarvan één geschonken
door de Vlaardingse melkhandela
ren) en dan nog een aantal op
particuliere adressen.En dan zegt
hij met nadruk, mij wat onderzoe
kend aankijkend: „schrijf vooral
over die jongens van het Liesveld,
die mij zo fantastisch geholpen
hebben met dat toestel voor opoe
Robijn. Ze kankeren wel eens op die
knullen, maar als ik wat aan ze vraag
dan doen ze het".
Hoe kom je nou aan al dat geld, zo'n
hele reeks toestellen zal toch wel
een lieve duit kosten? Zegt Ferry:
„Ik ben eerst begonnen met zegel
tjes van Persil, Radion, Castella,
Douwe Egberts, van Nelle en noem
maar verder op. Die spaar ik nog
steeds. Ik krijg ze van klanten, maar
er zijn ook tal van anderen, die mij
deze zegeltjes opsturen. En vergeet
niet, dat ik zelf ook heel wat vind,
tussen al die stapels oud papier. Bij
al die fabrikanten van merken met
zegeltjes ben ik zo langzamerhand
een goede bekende geworden".
Als wij hem vragen of hij dat dan
allemaal bereikt heeft met die
zegeltjes kijkt hij ons aan met de
blik van „man je weet niet wat je
zegt" en hij reageert dan ook
ogenblikkelijk met: „Welnee. Er zijn
heel wat mensen, die oud papier of
vodden aan mij meegeven en daar
geen geld voor willen hebben. Nou
dat geld gaat dan in een speciale pot.
Bovendien zijn er heel wat mensen,
die hun oude kranten op de
vuilnisemmer leggen. Die pak ik dan
en dat wat ik ervoor betaald zou
hebben gaat ook in die pot".
We kunnen de lezers de verzekering
geven, dat dit aardig in de papieren
gaat lopen. Hij komt aandragen met
een grote bus, barstens vol met
dubbeltjes, kwartjes en guldens.
Centen en stuivers ontdekken we
niet. We schatten de inhoud op
zeker vijfhonderd gulden. „Daar kon
je wel eens gelijk in hebben" zegt
hij. En zo werken dus ook zijn
klanten mee, vaak wild enthousiast,
om hem in staat te stellen met de
regelmaat van de klok stadgenoten
wat meer levensvreugde te geven.
Stadgenoten, die vaak om welke
reden dan ook, buiten de maat
schappij zijn komen te staan, hetzij
door ouderdom of hetzij door
ziekte. In Ferrie Hoefnagel vinden
ze een waarachtig vriend.
Het is begrijpelijk, dat Ferry door
zijn akties allerwegen grote waar
dering ondervindt. In het verleden
heeft het stadsbestuur dit bij her
haling laten blijken, onder meer bij
monde van burgemeester Heusdens
en wethouder voor sociale aangele
genheden Weeda. Maar ook het
bedrijfsleven steekt zijn bewonde
ring niet onder stoelen of banken en
zet die bewondering - wat uiteraard
erg prettig is - dikwijls om in
klinkende munt. Ferry: „Als ik
omhoog zit, dan behoef ik maar de
telefoon in de hand te nemen om
weer de nodige centjes te krijgen. Ze
de bedrijven dus werken
fantastisch mee. Ik heb radio Vero
nica en de melkhandelaren al ge
noemd. Maar neem nou de firma
Küchler van de Markt. Daar geldt
voor mij het devies drie halen, twee
betalen, dat wil zeggen dat ik voor
drie toestellen de prijs van twee mag
betalen. Geweldig hé?
Gaat er veel tijd in zitten, want je
hebt tenslotte ook nog je eigen
handel? Hij antwoordt fel: „Wel
nee, dat is een kwestie van organise
ren. A Is ik er zo nu en dan een hele
dag voor uittrek dan is de zaak weer
helemaal bijgewerkt. Het kost me
alleen wel een heleboel ruimte. Die
kast en hij wijst op een kanjer van
een kast ga ik nu ook in gebruik
nemen omdat ik ruimte tekort
kwam. Voorlopig kan ik dan wel
weer vooruit. Kom maar eens kijken
wat er allemaal in die kasten zit".
Als je dan de inhoud van die kasten
bekijkt, val je van de ene verbazing
in de andere. Daar liggen een groot
aantal bankboekjeis. Men weet dat
de banken tegenwoordig bij eerste
inleg van tien gulden op een boekje
een premie geven. Ferrie Hoefnagel
zag hier gelijk wat in. Bij een bank
wist hij honderd boekjes los te
peuteren. Die verkoopt hij nu voor
f 1 5,— aan iedereen die maar wil. De
koper verliest niets en hjj steekt de
premie van f 5,— in zijn TV-pot.
De Liesveldjongeren hebben al heel
wat boekjes van hem afgenomen,
daarbij hebben zich thans een groot
aantal ambtenaren van het stadhuis
gevoegd. Zo ziet men maar, Ferry
Hoefnagel weet zowel de Liesveld-
jeugd als het stadhuis voor zijn zaak
warm te maken. Maar in die kasten
zien we ook een groot aantal
klokjes. Allemaal gewonnen door
een slim gebruik van de hersens
op kermissen. Het zou ons te ver
voeren om dat systeem volkomen
legaal overigens uiteen te zetten.
Menig kermisexploitant, die hem nu
door heeft, zodat de spoeling wat
dun is geworden. Maar heel wat
klokjes zijn al in klinkende munt
omgezet. Trouwens zo erg is het ook
weer niet dat die klokjesspoeling
wat dun is geworden, want met zijn
ongebreidelde fantasie weet Ferry
ieder ogenblik weer iets anders te
vinden om zijn menslievend werk te
kunnen voortzetten.
Het eerste toestel kon hij in februari
'63 uitreiken. Ruim zeven jaar is hij
nu al bezig. Maar denk niet, dat er
enige inzinking te bespeuren valt.
Het enthousiasme is nog even groot
als in het begin. Dat hebben we
tijdens ons gesprek heel goed kun
nen bemerken. En het einde is nog
lang niet in zicht. Zegt hij: „Er is
nog zoveel te doen. Daarom hoop ik
dat nog meer mensen me zullen
helpen". Dat is niet tegen dovemans
oren gezegd.
Wij doen een dringend beroep op
onze lezers, vooral de lezeressen, om
al die zegeltjes, welke toch niet
gespaard werden vanaf vandaag opzij
te leggen voor Ferry Hoefnagel. Zijn
adres herhalen we graag: Goudse
singel 28, telefoon 344630. Laat
hem weten wat Vlaardingen vermag.
Toen hij ons naar huis bracht zei hij
wijzend op het dashbord van zijn
auto „kijk eens, hier staat de
fooienpot, die is al weer barstens
vol. Moet nodig weer geleegd wor
den". Zo is Ferry Hoefnagel, het
werk wat hij doet laat hem geen
moment los: hoed af voor deze
stadgenoot!
Het gaat goed met de wijkvereniging
„Bijdorp" in Kethel, want slechts in
zeer korte tijd is het ledenaantal van
207 op 250 gekomen. Een teken dat
er voldoende aktief leven in de
brouwerij zit.
Dat is wel gebleken met het
bevrijdingsfeest. Foto's hiervan in
zwart-wit zijn af te halen bij de heer
van Gisteren, Schietbaanstraat 6, in
kleur bij de heer Blaauw, Schiet
baanstraat 2.
Na de vakantie wordt het eigen
wijkcentrum op 5 september offi
cieel geopend, lezen we. Maar wie
bedenkt een passende naam? Kort
en krachtig en gemakkelijk op het
dak aan te brengen...
