TELEX
WOODSTOCK
FESTIVAL
VVRRUXKVLLVK
OF WEU
cssl17
FÉLICIANO
MICHAEL
CHAFMAN
vYV
wmm
X - fii vVV j>WQAVs fWJM
HET NIEUWE STADSBLAD - PAG. 12 - VRIJDAG 7 AUGUSTUS 1970
We veranderen even een paar dingen ten
opzichte van de vorige keer. Ten eerste dient
de tekst kennelijk wat langer te worden,
hoewel zo'n witte leejout natuurlijk ook zijn
charme heeft. Dan kan je verder je kopij
misschien beter naar het adres rechtsboven
sturen; het wordt dan sneller behandeld. En:
Leek ligt in de provincie Groningen.
In deze aflevering de elpee Woodstock, die
gemaakt is gedurende The Woodstock Music
Art, Fair die een jaar geleden in Bethel
(State New York) werd gehouden. Wood
stock trok maar liefst 500.000 mensen!
Elpee Woodstock zeiden we. Dat moet
natuurlijk elpees zijn, want het zijn er drie,
voor 48 piek.
Twee boeken worden besproken, de laatste
elpee van King Crimson, die van Féliciano en
die van Michael Chapman (die je twee weken
geleden of zo op de teevee hebt kunnen
zien).
We beginnen gewoontegetrouw even met de
feitelijke gegevens, al zal de nummerop
somming velen misschien te langdradig zijn.
Die slaan dat stukje dan maar over. De
triple-elpee is uitgebracht op Cotillion nr.
SD3-500 en hij heet gewoon Woodstock. De
nummers dan maar. Kant 1I had a
dream/John B. Sebastian, Going up the
country/Canned Heat, Freedom/Richie Ha
vens, Rock soul music/Country Joe the
Fish, Coming into Los Angeles/Arlo Guthrie,
At the Hop/Sha-na-na. Kant 2: The fish
cheer and I I-feel-like-l'm-fixing-to-die rag
door Country Joe the Fish, Joe Hill en
Drugstore driving man van Joan Baez en
Suite Judy blue eyes and Sea of madness van
Crosby, Stills, Nash Young. Kant 3:
Wooden ships/Crosby, Stills c.s., We're nog
gonna take it/The Who, With a little help
from my friends/Joe Cocker. Kant 4: Crowd
Rain Chant, Soul sacrifie/Santana, I'm going
home/Ten years after. Kant 5: Volunteers/-
Jefferson Airplane, Max Yasgur ook van
Jefferson, Dance to the music-Music lover-I
want to take you higher/Sly the family
stone, Rainbows al over your blues/John B.
Sebastian. Kant 6 tenslotte: Love march/-
Butterfield blues band, Star Spangles banner
en Purple Haze Instrumental solo door
Jimi Hendrix.
Achtenveertig piek dus, en dat is 'ie waard,
dat stukje levensechte hippiegebeuren dat we
eigenlijk allemaal mee hebben moeten
maken. Een goeie oefening was het Holland
Popfestival dit jaar, dat tussen haakjes ook
volgend jaar weer gaat plaatsvinden. En nu
moeten we eigenlijk onze mening geven,
nummers noemen, zeggen wat je op deze
plaat allemaal kan horen. Nou, dat is in dit
korte bestek bijna onmogelijk. We moesten
ons beperken tot een simpele greep. Die
begint natuurlijk met het beste nummer. Dat
vinden we de Crowd rain chant, dus het
regenliedje van de massa. Geen artist
begeleidt, dat doet die massa zelf met
colablikjes, handgeklap en het schreeuwen
van de twee woorden no rain in een snel
tempo steeds maar weer. Enorm, die sfeer.
Gewoon geen woorden voor, man. Goed, nu
de groepen.
Dan moeten we zeggen dat Joan Baez er
eigenlijk een beetje als los zand bij hangt,
zonder dat we daarmee - integendeel
willen zeggen dat ze niet goed is. Jimi
Hendrix was enorm, Santana overtrof
zichzelf, Crosby Stills viel wat tegen,
Jefferson Airplane bewees - wat ze in
Rotterdam ook deden een der beste
Bühne-groepen ter wereld te zijn. Het is
allemaal zo persoonlijk jongens, zo'n recen
sie.
Uiteindelijk zal je het zelf mooi-of-niet
moeten vinden. Maar het tweede geval (7
of-niet') geloven we niet zo erg. Want deze
plaat heeft letterlijk alles mee: sfeer,
afwisseling, humor, gevoeligheid, beat/-
blues/soul/folks/C&W/R&B/rock en wat er
verder nog voor soorten muziek bestaan.
Allemaal gebracht door de beste groepen die
er in de States en het Verenigd Koninkrijk
rondlopen. Het puikje van het hedendaagse
popgebeuren, en dat op drie elpees en dat
voor vijftig gulden. Laat dit besprekingsgeval
voor je in ieder geval een aanleiding zijn de
eerste de beste keer als je weer met je fietsje
de stad inreest je platelaar te bezoeken. We
denken niet eens, dat je alles hoeft te - wilt
horen. Voor die tijd heb je hem al, als je
niet blut bent van de vakantie. Maar
misschien tref je het en ben je in de
zomerperiode jarig. Succes durmee.
W''-1 XïA'ïZ-
Ir-'-.
Het woord vurrukkulluk slaat in dit geval
niet op het net aangestipte Woodstock-
gebeuren, maar op het boek Het leven is
vurrukkulluk van Remco Campert. Dat boek
bestaat al enkele jaren, maar sinds kort is het
in goedkope Wesp-achtige uitvoering (BB-
herdruk) bij de Bezige Bij verschenen,
waardoor iedereen die het geld (er) niet voor
(over) had nu voor enkele kleine ronde
guldentjes in het bezit daarvan kan komen.
Moeilijke zin, als we 'm zo eens teruglezen.
Een vurrukkulluk boek, hoor. Geschreven in
de stijl van de eerste hippen onder ons, die
ten tijde van Vinkenoog en Cremer opereer
den. Campert was een van hen. Het boek
verhaalt de lotgevallen van Panda, Jens, Mees
en Boelie en nog vele mensen meer. De
vurrukkulluku lotgevallen dan. Het boek is
geschreven in een taal die je ongetwijfeld
aanspreekt, in een Dominicus-spelling, dus
zoals je het uitspreekt. Een vootbeeld.
„Geen woord meer, of je krijgt een dreun",
sprak de juffrouw. En ze hief haar kroes.
Panda, niet geheel meer zeker van haar zaak,
liep naar de deur. Het is altijd hetzelfde,
dacht ze. Zolang je ze gelijk gaf, zijn ze
vriendelijk. Zolang je hun spullen en
pendules maar bewondert, accepteren ze je.
Zolang je hun slappe thee en hun kleffe
koeken maar naar binnen werkt, zit je goed
bij ze. Zolang je...!
Jack Kerouac is een van de mensen die de
manier van leven van de hedendaagse jeugd
al in een zeer vroeg stadium beschreef. Zijn
boek On the road (door de Bezige Bij
uitgegeven als Op weg) beschrijft de drang
naar vrijheid die we allen hebben. Het gaat
over een groep jongeren die in een ouwe
auto de States doorcrossen, onderweg
diverse avonturen belevend. Het boek is wel
enigszins te vergelijken met Easy Rider. Prijs
f 3,50, in Wesp-uitgave.
In de tijd van 1955 tot de zestiger jaren
begon de jeugd langzaam vorm aan te nemen
als een zelfstandige groep, die zich meer en
meer van de ouderlijke macht afwendde. Dat
was nog voor het hippiegebeuren, voor
provo, ten tijde van de rock and roll. De
toenmalige jongeren waren nozems en
beatniks. Ze hadden geen poütieke voor
keuren om de simpele reden dat de oudere
partijen hen niet meer aanspraken en
nieuwere ontbraken. Toen kwam dus de
rock and roll en dat werd de grote aanleiding
van het boeiende verschijnsel jeutd. Kerouac
volgt een groep jonge mensen op de voet, die
in eigen of gestolen auto's door Amerika
racen van het ene feest naar het andere. De
mensen kennen extase, liefde, de moderne
jazz, marihuana. Een leerzaam boek voor
hen die willen weten hoe de jeugd zich
bevrijdde van het ouwe juk en langzaam naar
een hogere vorm van mensheid probeerde te
streven, zoals we dat nu bij de hippies
kennen. Zover was het toen nog niet.
OSS 117 is de superagent uit de boeken van
Jean Bruce die al jaren in de serie Zwarte
Beertjes van Bruna zijn helfhaftigheden
uitvoert. De nieuwste van OSS 117 is Rode
raketten voor OSS 117. De man met het
kengetal dat we nu driemaal hebben
genoemd is kolonel Hubert Bonisseur de la
Bath, een man die het werk bij de VIA als
een soort ontspanning beoefent, terwijl de
gelden die hij erdoor int, goed besteed zijn.
Want Hubert heeft een dure smaak. In dit
geval moet hij achter het IJzeren Gordijn
contact zoeken met een geleerde die enkele
jaren geleden door de CIA in de Sovjet Unie
is gedropt, om geheimen te weten te komen
betreffende intercontinentale raketten, waar
mee de Russen het heilige volkje over de
oceaan een tiental jaren vóór zijn. En dat
mag natuurlijk niet, want anders komt onze
lieve vrede (Vietnam, Cambodja, Laos, vul
maar in) in gevaar. Het valt Jean ook ditmaal
bijzonder goed zijn held de dolste stunts te
laten verrichten. Hubert moet zich als
geleerde voordoen, terwijl hij door slimme
vopo's wordt gadegeslagen. Een weergaloos
spannend boek natuurlijk, met een verrassen
de ontknoping, waarbij schijnbare vrienden
zelf met de eer willen strijken en mensen
waarvoor je aanvankelijk denkt te moeten
oppassen de goedheid in eigen persoon
blijken. Jean Bruce is al enige jaren geleden
gestorven, maar zijn werkzaamheid zal hem
nog vele jaren voort doen leven in zijn
geheimagent OSS 11 7,. de man die voor niks
staat. Ook niet voor het je in spanning te
laten zitten.
Féliciano zit de laatste tijd niet stil,
integendeel zelfs. Nauwelijks begint de
dubbelelpee Alive Alive-O wat in de
belangstelling te dalen, of er staat alweer een
nieuwe elpee in de rekken van je platenman,
Fireworks. Je zou je kunnen afvragen of dat
ergens niet teveel van het goede is, of er niet
te snel achter elkaar elpees van hem worden
geperst, waardoor een gedegen voorbereiding
wellicht niet plaats kan vinden en waardoor
het nieuwe materiaal niet ruim genoeg
aanwezig is om een goeie selectie mogelijk te
maken. Gelukkig is dat bij Féliciano niet het
geval. Deze jongen is zó veelzijdig, dat hij het
zich inderdaad kan veroorloven twee, drie
elpees per jaar uit te brengen zonder dat je
telkens hetzelfde hoort en zonder dat je het
gevoel krijgt een niet-volwaardig produkt in
handen te hebben gekregen. De elpee is een
beetje op de klassieke toer, dus niet voor het
grote publiek. Technisch enorm goed, zoals
we dat van Féliciano wel kennen, en ook
met zuivere zang. Het vuurwerk is ook op
klassieke manier geintroduceerd, beluister
daartoe bijvoorbeeld Destiny. Wat ons
meteen brengt op de gebruikelijke nummer
opsomming. Kant 1 maar: Fireworks,
Destiny, Satisfaction, Norwegian Wood, She
came in through the bathroom window.
Kantje 2: Pegao, Once there was a love,
Blackbird, Susie-2, Yesterday en Let it be.
Natuurlijk, het was maar flauwekul wat we
over klassiek zeiden. Dat sloeg op het eerste
nummer, Fireworks. Het echte vuurwerk is
ook in ruime mate aanwezig, neem daarvoor
I can't get no Satisfaction maar als
voorbeeld. Erg opvallend is ook zijn versie
van Let it be (titelsong van de laatste
Beatle-elpee). Een zeer goeie vertolking.
Persoonlijk vinden wij dat het beste
nummer, indringend gezongen met een fraaie
orkestbegeleiding. Het doorstaat elke verge
lijking met het oorspronkelijke werk van The
Beatles zelf, en dat wil wat zeggen! Alle
songs van Féliciano zijn, zoals we trouwens
wel verwachtten, zeer de moeite waard.
Vraag er 's naar, nummer RCA Victor Stereo
LSP-4370.
In het rijtje folksrock-artisten is een nieuwe
ster aan het firnament gekomen, Michael
Chapman. Deze man is dus op dezelfde toer
bezig als bijvoorbeeld Bob Dylan vroeger,
Tim Buckley, Simon Garfunkel, Donovan,
Ferre Grignard, Joan Baez, vul zelf maar aan.
Mike is wat stemgeluid en voordracht betreft
een mixture tussen Dylan en Tim Buckley.
Hij begeleidt zichzelf op gitaar, piano, rhytm
foot. En hij wordt met de begeleiding van
zijn indringende songs bijgestaan door Mick
Ronson (gitaar), Barry Morgan (drums,
congas), Rick Kemp (bas), Gus Dudgeon
(scraper), Paul Buckmaster (cello) en Johnny
van Derek (viool). De laatste elpee van Mike
heet Fully qualified survivor en is uitge
bracht op Harvest, nr. SHLV 764. Eh...
Harvest is een merk van de EMI-groep.
Nummers van kant 1Aviator, Naked ladies
and electric ragtime, Stranger in the room en
Postcards of Scarborough. Kant 2: Fishbeard
sunset, Soulful lady, Rabbit Hills, March
rain, Kodak ghosts, Andru's easy rider en
Trinkets and rings.
De liedjes van Chapman zijn ergens een
beetje triest, gevoelig, bewogen. Soms ook
exploderend vreugdevol, als bijvoorbeeld
Trinkets and rings, maar die explosie wordt
snel gesmoord in droefheid. Een typisch
geluid, beter dan wat we lange tijd op de
solotoer van diverse folsrockers gehoord
hebben. En daar kan hij het mee doen. En
jullie ook, op nvaar weer naar de platen
boer!
