fkisvrodwli/ke-
nVerpeihPJrmn
„DE PEJE
Uit de
kraamkamer
van de kinder
boerderij
een vurrukkulluk verwachtingsvol
opruimingsverhaal door
M. W oerdenbagch-Sens
Die ene
regel
P. V. A. de Jong
en de
Boesmannen
DEZE WEEK IN
SCHIEDAM
--
HET NIEUWE STADSBLAD - PAG. 26 - VRIJDAG 22 JANUARI 1971
3AJ32C1AT2 3WU31H T3H
Dit zijn dan de „JESSEY'S NEW
SELECTION". Te beluisteren bij de
„Instuivers" zondagavond a.s.
Aan het gebaar waarmede zij een
krul onder het blauw fluwelen
kapje stopt, herkent Bert Verlinde
zijn vrouw. Op dat moment net
een lastdier want aan twee handen
houdt zij een volgeladen tas vast.
Hij zucht gelaten en bestelt een
kop koffie. Als Ir een eens een
koopje kon laten schieten! Een
onmógelijke vraag, want ze belooft
elk jaar trouwhartig niet te zullen
bezwijken. Maar hij heeft het
alweer gezien, al moet hij ook
eerlijk toegeven, dat ze nooit met
rommel thuis komt. Dat elke
aankoop, verschrikkelijk afge
prijsd, zoals zij altijd nadrukkelijk
beweert, verantwoord is.
Toen hij zojuist thuis kwam en
haar niet opgerold op de bank
vond of bezig in huis, was hij
mistroostig gevlucht. Het huis was
keurig opgeruimd, maar haar stém.
Haar lach... Haar droge opmerkin
gen, als hij ineens veel eerder dan
afgesproken, voor haar neus staat.
Een kladje keurig op tafel en daar
stonden wat notities op.
Dus de wagen gestart en naar het
warenhuis, waar hij haar dacht te
vinden. Hij volgt haar met zijn
blik. Hij ziet haar keurend een
overhemd in de hoogte houden.
Het heeft blijkbaar haar goedkeu
ring. Er komt zelfs nog een das
bij...
„Welja" denkt hij met een glim
lach. „Ik heb er geloof ik nog 24".
Terwijl ze bij de kassa staat, kijkt
ze ergens anders heen. De jumper
afdeling. Hij is wel benieuwd of ze
daarvoor bezwijken zal. Al weet hij
nu al dat ze er iets exclusiefs en
sterk afgeprijsd tussenuit zal weten
te graaien. Hetgeen dan ook
prompt gebeurt. Cognac met
groen. Zal haar goed staan.
Wat nu? Zal ze nu eindelijk eens
aandacht voor hem hierboven
hebben. Komt hij daarvoor als een
razende Roeland naar huis gesto
ven, omdat die conferenties alle
maal zo meeliepen. Dat gezicht van
haar dadelijk! Waar gaat ze nu
weer naar toe? Goeie grutten, dat
wordt iets voor Marlies. Hij kan
het niet onderscheiden. Maar ze
heeft er wel de tijd mee. Is ze nu
eindelijk klaar? Had hij maar
gedroomd! Op de jongensafdeling
valt ook nog wat te graaien.
Maar weer een kop koffie besteld.
Wat maakt ze het zich toch
moeilijk. Het sjouwen kan ze maar
niet laten. „Tweemaal in het jaar
voel ik me altijd net een zwerfkat
tussen verukkelijke koopjes. En die
kan ik niet laten schieten. Al preek
je ook nog zo tegen meHet zijn
haar woorden. Dwaze Ireen! Dat
ze nu toch niet voelt, dat hij
hierboven maar alleen zit.
Hij roert afwezig in zijn koffie.
Voor haar nog maar even wachten.
Want waar gaat ze nu toch weer
naar toe? Hij spert zijn ogen
wagenwijd open. Wat moet ze op
de babyafdeling doen? Waarom
die jurk? Zou ze die voor een
kennisje mee moeten nemen? Best
mogelijk. Maarhij krijgt er wel een
beetje genoeg van. Koopjes voor
jezelf. Ala. Maar ook nog voor een
ander slepen. Zij is overal toe in
staat.
Tot zijn verbazing ziet hij hoe of
ze de jurk voor zich houdt. Dan
weer op een afstand. En er een
paskamer mee instapt. De kleur en
de maat voor die kennis is
blijkbaar die van haarzelf.
Op het moment dat ze de beide
tassen aan haar handen neemt en
weer terugkeert, kijkt ze naar
heeft...
Ze bloost alleen en slaat haar ogen
neer. „Bert, toen we wisten dat
Marlies en Kees-Jan geboren moes
ten worden, gruwde ik van koffie.
En van de lucht van soep. Begrijp
je nu waarom of ik nu ook van
koffie ril?
Ik...
Ze knijpt haar handen in elkaar.
„Bert, over 7 maanden ben je wéér
vader. Daarom die P.J. JAPON..."
Haar ogen glanzen. Ze wrijft met
een kinderlijk gebaar zijn hand
tegen haar wang. „Het was nog een
koopje ook, Bert. Bleu corduroy
met kanten kraagje en manchetjes.
Een beeldige jurk. Volgende
maand koop ik er weer een. Ik kon
net bijna geen keus maken. Van
middag ben ik bij de dokter
geweest. Ik wilde het eerst hele
maal zeker weten. Moeilijk hoor,
zonet. Er was nog een beeldige
goudkleurige bij, maar die was
f 25,— duurder. En ik heb al zoveel
uitgegeven...
Dat gevoel bij hem van binnen,
toen ze hem dit vertelde, duwt hij
heel diep in zich weg. Ze zullen er
straks een baby bij hebben. Wat
een rijkdom! Wat een verrassing!
Hij kust haar zomaar midden
tussen de mensen in, hetgeen haar
weer doet blozen. Hij pakt de
tassen op en loopt trots als een
pauw met haar naar die afdeling,
waar die éne goudkleure „P.J.
Jurk" nog hangt en koopt die.
Zo zijn a.s. vaders. Ook in de
opruiming!
Op papier lijkt Hermes het a.s. zondag tegen RBC niet moeilijk te krijgen en
Jan heeft nu de neiging om te gaan schrijven dat Hermes gaat winnen. Hij
doet dit echter niet, want de trouwe lezers zullen de laatste weken al in de
gaten hebben dat wat Jan ook voorspelt het steeds anders uitkomt. Wanneer
Jan dus meent dat Hermes wint, dan wordt verloren en dat wil hij als goede
Schiedammer zijn vrienden niet aandoen. Hij houdt het maar op een
gelijkspel, dan kan Hermes alle kanten uit. Overigens is de eigenschap steeds
alles verkeerd te voorspellen funest voor iemand die aan de toto meedoet.
Jan is er dan ook mee gestopt. Vijf goed was in vijf weken spelen de hoogste
score en toen vond men het in huize Sportief welletjes.
boven. Hun blikken ontmoeten
elkaar. Ze zegt iets. Wat hij
natuurlijk niet verstaat. Vrouwen
zijn altijd zo onlogisch!
Maar hij springt op en gaat haar
tegemoet. Bevrijdt haar van die
onmogelijke zware tassen.
„Je lijkt wel niet wijs om zo te
sjouwen. Zeker voor al je kennis
sen", moppert hij kwasi. Maar het
gebaar, waarmede zij een kleine
gehandschoende hand op de zijne
legt, doet hem alles vergeten.
Als de serveerster voor haar een
kopje koffie neetzet, wil zij een tas
uitpakken. Maar hij verbiedt het
haar. „We zijn zo thuis", veront
schuldigt hij zich. Moeten we
eerst nog een pakje bij een kennisje
van je afgeven. Ik zag je tenminste
in de babyafdeling rommelen. En
voor zover ik het weet is er geen
uitbreiding bij ons in de familie op
til".
Hij kijkt haar onderzoekend aan.
Een tikkeltje nieuwsgierig. Nu
moet ze natuurlijk bekennen dat
ze weer voor lastdier gespeeld
SVV krijgt het zwaar. De rood
groenen moeten naar Blauw Wit in
Amsterdam en ook al gezien de
stand van beide clubs op de ranglijst,
vreest Jan dat verloren zal worden.
Ditmaal dus een duidelijke voorspel
ling en nu maar met zijn allen hopen
dat Jan zich weer eens vergist.
„Doe wel en zie niet om" is het
motto dat Jan plaatst bij de brief die
hij van voorzitter Mak van de
rennersclub heeft gekregen naar
aanleiding van het stukje dat hij
verleden week heeft geschreven. Uw
scribent vroeg toen aan de voorzitter
eens precies uit de doeken te doen
hoe het nu met de ontslagname (dan
wel -gave) van de vroegere secretaris
Meeuw Letterman was gegaan.
Voorzitter Mak geeft in zijn brief
geen antwoord en zijn argumentatie
is volgens Jan uitstekend.
Mak zegt nl. dat hij geen tijd heeft
om zich met het verleden bezig te
houden, omdat hij hard bezig is aan
de toekomst te werken. Een prima
antwoord vindt Jan. U waarschijn
lijk ook. Bovendien zegt de voor
zitter. wat heb je eraan om oude
koeien uit de sloot te halen. Ook dat
is waar. Je hebt er niets aan.
Wel schrijft Mak nog, dat hij Meeuw
gesmeekt heeft (sic) om als secreta
ris aan te blijven, maar dat laatst
genoemde heeft verklaard liever de
zaak eens een jaartje vanuit de zaal
te bezien. Jan moet er helaas toch
uit concluderen dat Meeuw in het
Vrije Volk van verleden week
Al met al is hij het roerend met Mak
eens, dat het voor de Rennersclub
nu beter is deze zaak te laten rusten
en dat we ons beter kunnen gaan
bezighouden met de opbouw van
het baanwielerleven in onze goede
stad Schiedam. En dat het goed gaat
worden kunt u van Jan Sportief
aannemen. Voorzitter Mak en zijn
medewerkers zullen er iets geweldigs
van maken, daar kunt u van op aan.
U kent ze wel, de mensen, die als
u lekker zit te eten over iets vies
beginnen te praten. Van ellende stop
je dan maar met eten. Tenminste in
het begin. Langzaam kun je er aan
wennen en op den duur gaat het wel
weer. Toen Jan in dienst was had je
ook van die viespraters, maar na
enkele maanden zat hij hartelijk mee
te lachen en te gelijker tijd te eten.
Paling in het snot en andere
toestanden deden hem niets meer.
Jan was gehard.
In het laatste clubblad van UVG
staat echter een gedicht van twee
pagina's over „Janus de neusvreter"
waarvan zelfs de honden geen brood
meer lusten. Jan zal zo vrij zijn om
er zelfs geen regel uit te citeren,
anders lust u morgen geen ontbijt.
Voor de liefhebbers is het echter wel
aan te bevelen, want in zijn „vieze"
soort is het een meesterstuk. Mis
schien dat mej. C. Wildeboer-Schut
(er staat heus mej. in het clubblad)
de secretaresse van UVG, Alb.
Thijmstraat 65b u nog een exem
plaar kan bezorgen. Heus als u het
U leest het vandaag: het Comité
I „Warme Maaltijden" heeft deze
I week op heel plezierige wijze het
eerste lustrum gevierd. Iedereen
I die hieraan elke week zijn energie
I en goede wil geeft, is daarvoor met
ieen kleine attentie bedankt. Een
heel fleurige en bijzonder geslaagde
attentie.
IDeze middag werd besloten met
het zingen van het lied, dat
mevrouw Van Iperen-Bazen op
I papier zette. In korte trekken het
verhaal van 5 jaar warme maaltij
den bij bejaarden brengen, die
Idoor een of andere omstandigheid
niet meer in de gelegenheid zijn
om daar zelf voor te zorgen. Of...
Ide füt ervoor missen. Niet iedereen
is direct over zijn verlies van man
of vrouw heen. Niet iedereen kan
I aanvaarden, dat het leven voortaan
zonder hem of haar verder 'moet.
Het is allemaal zo verschrikkelijk
gemakkelijk gezegd: „het leven
gaat verder. Van je herinneringen
kan je niet leven Dat is natuurlijk
wel zo. Maar juist oudere mensen
blijven zo verschrikkelijk arm "en
berooid achter.
Kinderen gaan hun éigen weg, ze
hebben hun gezin. Dat betekent
gelukkig niet, dat ze vader of
moeder aan hun lot overlaten.
Gelukkig niet. Al zijn er wel trieste
gevallen bij.
De dames van de „Warme Hap"
weten dat allemaal. Vandaar dat
mevrouw Van Iperen in dat lied,
het lustrum-jubileumlied schreef:
„Er is ontstellend veel eenzaam
heid".
Laten we daar nooit onze ogen
voor sluiten. Laten we tussen al
dat gehol en gedraaf door een
kwartiertje per week uittrekken
voor diegene, die vécht tegen die
eenzaamheid. Er niet over kan
praten. Als vróuw voel je dat direct
aan...
MIEKE
leest, draait uw maag gegarandeerd
om...
SZC was zo vriendelijk Jan
Sportief een clubkrantje op te
sturen. Het is naar de redaktie hoopt
de eerste van een lange reeks. Een
hoop, die de traditie getrouw in elke
clubblad wordt geschreven dat voor
het eerst uitkomt. Het is een aardig
blad. Interessant is te zien dat SZC
heuse records bijhoudt. Cockie Gas
telaars en Pauline van der Wildt
komen er nog op voor evenals Dolf
van der Kuil, die zoals u weet juist
voor de oorlog en net erin zijn
grootste triomfen vierde. Nog bezit
Dolf een record op de 300-meter,
maar dat komt omdat deze afstand
is bevroren.
Hij wordt nl. niet meer verzwom-
men. Dit record ziet men echter niet
in het clubblad staan, men is het
vergeten. Jan weet dit allemaal uit
de mond van Dolf zelf, die een
leeftijdsgenoot van hem is en waar
mee hij jaren - nu nog trouwens
op zeer gofede voet heeft gestaan. De
zoon van Dolf René komt ook op de
lijst voor en dat is voor een vader
iets óm trots op te zijn. Of niet
soms?
De eerste pagina van het clubblad
van SZC wordt ingenomen door alle
mogelijke adressen. Dat vindt Jan
een veeg teken, want dat wijst op
een gebrek aan kopij. Wanneer
volgende keer ook nog alle jarigen
worden vermeld gaat het dezelfde
kant op als zoveel andere bladen.
Het verdwijnt zonder meer in de
prullebak. Echter niet bij Jan
Sportief want die leest alles, zelfs de
verjaardagen.
De jarigen bij UVG zijn deze
maal: Joke Bonefaas, Ludi Gilden,
Yvonne Klein, Cecile v.d. Linden,
Mary v.d. Meer, Els Melchers, Mieke
Nels, Gerda Snelders, Patty Heeren,
Diana Cleveringa, Ryan Joossen,
Jacqueline Beukers, John v.d. Klink,
Het echtpaar Nini en Jan Boesman,
wereldbekend door hun ballonvluch-
ten, is op dinsdag 26 januari a.s. hp
Wil Lech, Kees van Brugge en Berry
Rens. Ze kunnen allemaal op reke
ning van voorzitter Gé Rens een
koek in de kantine gaan halen, vindt
Jan. Eet smakelijk.
Op de kinderboerderij in het
Prinses Beatrixpark is de levende
have onverwacht toegenomen. De
Vietnamese dwerg-zwijntjes, ook
wel aangeduid met „hangbuik
varkentjes", waarvan een vijftal op
de boerderij aanwezig is, hebben
gejongd. Het is niet precies na te
gaan wat er allemaal gebeurd is in
de kraamkamer van de boerderij en
aangenomen wordt dat enkele
biggetjes zijn overleden, doch het
personeel van de afd. Plantsoenen
van de dienst voor Gemeente
werken heeft kunnen vaststellen
dat er in elk geval twee biggen over
zijn gebleven.
Volgens Nederlandse begrippen
heeft de geboorte wel erg vroeg in
het voorjaar plaatsgevonden, doch
mogelijk zijn de zwijntjes biolo
gisch nog gebonden aan de kalen
der van Vietnam, waar men geen
zomer en winter kent. De dwerg
varkentjes worden, waarschijnlijk
juist door hun uitgesproken lelijk
heid, een bijzonder en leuk accent
op de boerderij. Wat nu nog
verhoogd wordt door de aanwezig
heid van de twee biggetjes.
gast van de personeelsver. A. de
Jong. In gebouw „Triangel" aan de
Fransenstraat in Vlaardingen zullen
zij diverse kleurenfilms etc. nader
toelichten. En ongetwijfeld veel
interessante belevenissen vertellen.
Tevens heeft er een wedstrijd plaats,
waaraan diverse prijzen verbonden
zijn.
Aanvang: 8 uur, zaal open half 8.
SS» W
MINI JAN BOESMAN
ballonvarend ecbtpaa*
Zo ziet men ze op diverse films, zwevend in de lucht. En in het
onafscheidelijke mandje, de „Boesmannetjês".
