VERSLAG
DROOMREIS
3t
3»
V
3ÏJ
Jf
van een
••JlL
HET. NIEUWE STADSBLAD - PAG. 18 - VRIJDAG 28 MEI 1971
Amsterdam
Monte
Carlo
erjoa
Livt^rnö
Barcelona
Lisbon
Istanbul
Ponta Delgada
2
New York
HEENREIS
Motril
Messin
Funchal
door STEF MEEDER
Rhodes
Iraklion
niet bij elkaar gezien... Stapels op
en door elkaar... grote kisten...
kleine, witte kinderkisten... stukjes
plastic erover... op veel kisten een
foto... een opgebrand kaarsje., een
lucht, die bijna niet te harden is.
Wat een naar ellendig gezicht.
Sommige kisten dik onder het
stof... en als je dichterbij komt,
dan zie je, dat deze overledene er
al geruime tijd moet staan, omdat
er een datum van overlijden op
staat uit 1970, verleden jaar. Ik
begrijp dit niet, maar ben hevig
geïnteresseerd, wat er nog achter
een half openstaande deur is... Ik
erop af natuurlijk... Rijen blikken,
die dicht gesoldeerd zijn met een
naam erop. Overblijfselen van
opgegraven oude skeletten, voor
zien van een met krijt geschreven
naam. Overblijfselen, van wat eens
een mens was, gepakt in een
blikken doos, die twee keer zo
groot is als een flinke schoenen
doos...
„Ze solderen het dicht om niets te
verliezen..." denk ik. Tot ik
omkijk... en mij wezenloos
schrik... Achter mij staart een
afgrijselijk doodshoofd mij aan...
helemaal goorbruin..., hij (zij) mist
een paar voortanden... er zitten
flinke plukken, half vergaan haar
op het hoofd..., hij (zij) grijnst...
Het hoofd staat luguber te grijnzen
bovenop wat eens het geraamte
van het bijbehorende lichaam
STEF MEEDER
Middellandse Zee, 8 mei 1971.
Ik heb er naar gezocht. Eerlijk, ik
heb er echt mijn best voor gedaan.
Toch heb ik op dit hele grote schip
geen enkele roestplek kunnen
ontdekken. Je zou toch zeggen:
zo'n schip moet toch hier en daar
roestenDoor al dat zoute zee
water moet de huid van de boot
toch bruin en aangeslagen wor
den? Nou, geloof me maar hoor:
alles ziet er piekfijn uit. Alles in de
verf, alsof hij gisteren gebouwd
was. Geen roest, waar je ook kijkt.
Nu is het ook zo, dat wanneer het
schip een haven is binnengelopen,
onmiddellijk- in mijn ogen levens
gevaarlijke trapezetjes uit de
inkergaten (of andere openingen)
worden neergelaten waarop een
nensje zit met een enorme zwab
ber (daar lijkt het op) aan een
teel. Zeer ijverig wordt er dan
njgewerkt, schoongemaakt en ge
pleisterd op alle plaatsen, die
laarvoor in aanmerking komen. Zó
wordt de Rotterdambijgehou-
len en blijft hij in staat van nieuw.
Ik stond gisterenmorgen, voordat
we in Genua aan wal konden gaan
*ven over het dek te leunen en
aar de bedrijvigheid op de kade te
ijken. Toen zag ik daar ook drie
nor me Nederlandse trailers, die
ergen voedsel uit stonden te
•den, dat bestemd was voor ons
p de „Rotterdam". Verschrikke-
ik, wat kunnen wij hier eten.
Daar kunnen we voorlopig weer
lee vooruit", zeg ik tegen een lid
in de bemanning, die naast mij
aat.
Dat? zegt hij, „dat is maar 40
>n bij elkaar, daar zijn we zo weer
lorheen".
'el je voor, 40.000 kilo eten... en
tar zijn we zo doorheen, zegt
'n man. Lieve mensen, daar sta
helemaal niet bij stil... Wat zal er
m wel op zo'n hele reis worden
eegenomen? Wie organiseert dat
lemaal in hemelsnaan, wie zoekt
■t uit, bestelt het en... wat nog
■langrijker is... hoe komt dat op
d aan boord? Dit intrigeerde mij
•zonder en als ik eenmaal nieuws-
trig word, wil ik ook alles weten
daarom ben ik vanmorgen eens
pad getogen om te weten te
men wat hier door ons aan
edsel en drank verteerd wordt
zo 'n reis.
jn oren zijn niet zo groot, maar
stonden toch te klapperen, toen
van de hotel-manager te horen
teg, wat er in de enorme ruimen
opgeslagen alleen voor deze
ddellandse zee-cruise,
rs vlees 47.000 kg.
vogelte 10.000 kg.
f 10.000 kg.
eren 200.000 stuks (wat zullen
e kippen - en die hanen
werkt hebben)
ter 10.000 kg.
ts 3.500 kg.
el 14.000 kg.
ff ie 1.100 kg.
se groenten 75.000 kg.
pvries groenten 4.000 kg.
-.groenten 7.200 kg.
dappelen 32.000 kg.
s fruit 41.000 kg.
uit in blik 3.100 kg.
dan de drankjes, die hier zo
■lijk worden gemixed, zo opge-
d met stukjes fruit, besuikerde
■andjes, stukjes sinaasappel en
e blokken ijs. Wat een feest,
hier op zee een heel klein
je de hoogte te krijgen...
jhol 15.000 flessen
10.500 flessen
36.000 flessen
in vaten 37.000 liter
made 44.000 flessen
en 28.000 stuks
etten 60.000 pakjes.
Een alledaags gezicht in een
de vele restaurants aan
3rd...
Dit alles wordt dagelijks aangevuld,
zodra we een haven aandoen.
Iedere dag gaan telegrammen voor
uit om het benodigde te krijgen.
Het beste van het beste is hier nog
net goed genoeg. Dit belangrijke
facet van de reis, de diners in de
sfeervolle omgeving, waar het
wordt opgediend, ondervindt bui
tengewoon veel waardering van de
passagiers. De obers zijn vriende
lijk, korrekt gekleed (geen lange
haren), spreken meerdere talen en
weten alles wat je maar wilt in een
ommezien op tafel te brengen. Een
extra kompliment waard.
Nou moet ik toch nog vertellen,
wat wij gisteren in Genua aan wal
gedaan hebben. Je vraagt je al van
te voren af, waar ga ik kijken, wat
is de moeite waard.
„Het straatje van alles...", zegt
iedereen, „...een heel nauw straat
je, waar alles ter wereld te koop is,
een soort super-super-markt mid
den op straat geëtaleerd... spullen
uit alle werelddelen... ook meisjes
uit alle werelddelen... of mannen...
of mannen als vrouw verkleed
(travestieten)... of vrouwen als
mannen verkleed..., ja, „het straat
je van alles Zeer de moeite waard
dus...
Terwijl ik dit tik komt ineens een
extra bericht van de brug voor alle
passagiers.-..
„Zonet hebben we een aanvaring
De vuurspuwende Etna, de laatste tijd helaas maar al te veel in het nieuws.
ik nog nooit bij elkaar gezien. En
kunstig gedaan... ik denk, dat de
gemiddelde Italiaan zijn hele leven
spaart om in een prachtig praalgraf
te liggen... dit moet wat kosten,
ondanks dat het marmer hier erg
goedkoop schijnt te zijn. Wij
rondlopen... onze ogen uitkijken...
filmen... en dan toch weer tegen
iets afschuwelijks aanlopen... daar
heet ik Stef Meeder voor.
Een Italiaanse „grafbediende" ver
telt mij, dat er hier zo'n 40 per dag
worden binnengebracht, die ze niet
allemaal tegelijk schijnen te kun
nen begraven... althans daar lijkt
het op. We komen in een soort
gebouw bij de ingang van het
kerkhof. Zoveel gevuld doods
kisten heb ik van mijn leven nog
Alles in die blikken doos, die voor
de verandering niét is dichtgesol-
deerd... die iedereen zo kan zien...
Zijn (haar) naam staat er wel op...
Zumonie of zoiets... Rust zacht...
Buiten in de zon komen weer
enkele wagens binnen, met over
ledenen, treurende familieleden en
kransen zó groot, zó mooi dat'het
ware kunststukken genoemd mo
gen worden. Het wegbrengen van
hun dierbaren is een indrukwek
kend gezicht... het begraven van
het lichaam schijnt iets van latere
orde... Ik begrijp het niet, maar het
kerkhof op zich is een evenement
op zichzelf, ondanks de open doos,
met het mij uitlachende doods
hoofd.
Tot Messina.
Stef Meeder.
Een vriendelijk „doorkijkje" ook in Sicilië...
gehad met een grote vis... stoppen
de machines... en kijken of er
schade is... We liggen even dood
stil. Iedereen rent naar het achter
schip. Daar drijft een levend
gefileerde walvis, van kop tot teen
opengereten, buik naar boven, een
bloedspoor van enkele honderden
meters..., een waardeloos gezicht...
O ja, dat „straatje van alles" hè,
met die vrouwen, man-vrouwen,
vrouw-mannen... Nou ben ik altijd
een voorstander geweest om de
kuituur van elk land te bekijken,
dus daar moet ik naar toe. Tot een
expert mij vertelde, dat er in
Turkije ook een straatje van alles
is, maar daar schijnen al deze
vrouwen, vrouw-mannen en man
vrouwen ook nog uiterst schaars
gekleed te gaan. Nou ja, wie gaat er
dan nog naar „het straatje van
alles" in Genua? Ik niet...
Ik ben ergens anders naar toe
gegaan. Iets waar je eigenlijk zo
min mogelijk komt..., waar je altijd
voorbij rijd, zonder behoefte te
voelen om daar te gaan kijken...
HET KERKHOF... Ja, het kerkhof
van Genua, daar zijn we geweest.
Maar dit is dan ook wel een heel
bijzonder kerkhof. Wat een gezicht
is dat daar... Wat een familiegra
ven... hele paleizen... manshoge
beeldengroepen van de overledene
omringd door zijn gehele familie...
eindeloze rijen met ingemetselde
graven... brandende lampjes... kaar
sen... bloemen... afschuwelijke,
plastic rozen. Zoveel marmer heb
Een Grieks theater op Taormina, in Sicilië...
.J t
<r 4&"
