VERSLAG
DROOMREIS
1
van een
■MBK
HET NIEUWE STADSBLAD - PAG. 8 - WOENSDAG 23 JUNI 1971
door STEF MEEDER
TERUGREIS
Ponta Delgada
New Vork
HEENREIS
Behalve spelen aan boord achter
het hammondorgel maakt Schie-
damse Stef Meeder zo nog wel het
een en ander mee. Maar leest u zijn
verhaal liever zélf.
Het is pas drie dagen geleden, dat
ik je vanaf Rodos een brief schreef.
Toch lijkt het al weer veel langer.
Je ziet veel, reist erg snel en
daarom doe je eigenlijk teveel
indrukken op. Iedere dag weer iets
anders, een haven, een stuk varen,
weer een ander landeen nieuwe
havenplaats. Vanuit Rodos voeren
we naar het eiland Kreta. De
havenplaats Iraklion was ons doel.
De naam klinkt erg romantisch en
misschien is deze stad ook wel zeer
de moeite waard om te zien. Ik
moet je echter zeggen, dat mijn
verblijf op Iraklion zich beperkt
heeft tot precies twee stappen.
Niet meer en niet minder. Ik zal je
vertellen hoe dat kwam. Het weer
was zó yvarm en de geserveerde
drankjes bij het zwembad op het
Lido-dek zó lekker dat ik, na alle
havens die we al gehad hadden,
niet het plan had om het schip te
verlaten. Maar naast de felle zon
stond er een stijve bries, die flinke
golven veroorzaakte. Dat was voor
de „Rotterdam", die in zee voor
anker lag natuurlijk niet erg, maar
omdat de mensen met kleine
motorboten (zgn. tenders) naar
wal gebracht moesten worden, was
het vanaf het dek een bijzonder
spektakulair gezicht om te zien
hoe deze notedopjes zich door het
golvengeweld een weg naar de wal
toe schommelden. En dat is wat ik
toch ook wel eens mee wilde
maken. De man, die op de
voorplecht de tender bestuurde,
had er een hele klus aan om het
kleine scheepje zodanig tegen de
Rotterdam aan te manoevreren,
dat de walgangers zonder nek en
benen te breken het scheepje
konden betreden. Geholpen door
twee stoere zeebonken werden de
passagiers (die in mijn bootje toch
wel de gemiddelde leeftijd hadden
van zo'n jaar of zeventig) min of
meer naar binnen gekwakt, de
enige manier om niet in de
kolkende zee te komen. De tocht
naar de kant zal ik niet licht meer
vergeten. We lagen meer dwars dan
recht, nu weer stijl omhoog, dan
weer de diepte in. Na tien
sekonden varen kreeg ik zó'n puts
water over mij heen, dat ik droop
van top tot teen. Deze zoute
zeedoop kwam niet alleen over mij
neer doch overspoelde ook vrolijk
een aantal bejaarde dames.
Monte
Carlo
ivqrno
N
Barcelona
Lisbon
Istanbul
Messin
Mot ril
Rhodes
Iraklion
Tangier
Casablanca
Funchal
Stef deelt de kaarten uit aan Ricardo, eens een filmster, nu feestvierder
aan boord van de Rotterdam.
BEJAARDE NATTE
BILLETJES
Het hele koor slaakte de meest
ijselijke kreten toen hun bejaarden
billetjes in het nat belandden.
Waggelend en dansend bereikten
we natuurlijk veilig de haven.
Omdat ik tóch wilde zeggen, dat ik
op Kreta geweest was, heb ik toen
één stap van de tgnder de kade
óp... en één stap van de kade af de
tender in gegaan. De reis was
uiteraard net zo honkebonkerig.
Ondanks dat ik nog een zeetje over
kreeg werd ik niet natter, omdat
dat gewoon niet mogelijk was... ik
drééf al.
De rest van de dag werd in de zon
geluierd, geslapen, gezwommen
en... wat een zeer geliefde bezig
heid is - geklaverjast. Dit pleeg ik
te doen met de heren van het
Metro-kwartet, ons huisorkest; vier
heren waarmee ik het uitstekend
kan vinden. Leider Theo Vriethoff
is een swingende specialist op de
accordeon, Joop Selhorst is een
pianist die noten leest als een
normaal mens de krant, Leen
Vaane, de muzikale allesman speelt
bas, trompet, hawaian-gitaar en
probeert daarbij ook nog te zingen.
Piet Colpa sluit de rij met zijn
slagwerk en dat doet hij bijzonder
goed. Fijne kollega's, echte Rotter
dammers en verwoede klaver
jassers.
We zijn net bezit een „potje" te
doen, als Theo opmerkt, dat er al
geruime tijd een hoogbejaarde
Amerikaan om ons heen sluipt.
„Die moet wat, jongens... zou hij
mee willen doenMisschien kla
verjassen ze in Amerika wel met
zijn vijven...". Ja hoor, onze oude
Mevrouw Oldeman uit Delft, waarmee we, zoals al is geschreven, een
spannende dag in Taormina beleefden...
rakker schuift heel omzichtig naast
ons neer... kijkt schuw om zich
heen naar iets wat hem ontzag
schijnt in te boezemen. „Kom aan,
sir, vertel uw troubles... wilt u
meespelen
„Nee", meespelen wilde hij niet
maar hlf... (en hij wijst naar Theo)
ziet er zo betrouwbaar uit en
misschien kan hij hem aan zo'n
lekkere halfzware helpen... hij is
78 jaar, mag van zijn vrouw beslist
niet meer roken... ze houdt hem
continu in de gaten... kijk daar zit
zijn... en dat mag hij helemaal niet
van zijn vrouw... „Nee, geef me
maar gauw vuur... ik móet even
roken
Hulpvaardig als ik ben pak ik mijn
aansteker, die ik altijd voor mijn
pijp gebruik en die ik vanwege de
wind extra hoog opengedraaid heb.
De vlam, die er van afkomt is groot
en gretig. In één vurige beweging
wordt de neus van de arme
rookgierige roodverbrand,, ver
schroeien al zijn neusharen en
verdwijnt een halve wenkbrauw...
De sigaret brandde óók. Had hij
nou toch maar even zijn pet
afgezet.
Onze Eerste-werktuigkundigeis
afkomstig uit Vlaardingen, heet
Lohman, is een fijne vent en draagt
drie reusachtige gouden ringen op
zijn uniform. Hij is muziekliefheb
ber, danst graag en hij heeft het
geluk, dat hij op deze reis verge
zeld wordt door zijn charmante
vrouw. Eens per jaar mogen de
officieren van de H.A.L. hun
echtgenotes op een trip mee
nemen. Een fijn initiatief, waarvan
gretig gebruik gemaakt wordt.
Dansend op mijn orgelmuziek in
de Ritz Carlton (de grote nacht
club aan boord) nodigt hij mij uit
om een bezoek te brengen aan het
inwendige van het schip.
Een afspraak wordt gemaakt en zo
dalen Tommy en ik, voorafgegaan
door de heer Lohman, af naar de
ingewanden van de „Rotterdam".
Nou, aan het dek en in de zalen
boven gebeurt wat, maar be
neden... alle mensen... daar staat
een kolossale machinefabriek met
honderden ingewikkelde, draaien
de, stomende, pruttelende appara
ten. Meters en wijzers geven
onbegrijpelijke signalen... enorme
leidingen pompen schoon water,
vuil water, zééwater en weet ik
veel wat voor water, naar voren,
naar achter, naar buiten en naar
binnen. Lampen flikkeren aan en
uit... in één enorme stoot wordt
een tank met toiletvuil naar buiten
gestoten. Zo, dat zijn we kwijt...
Broeiend heet is het daar onder,
ondanks de op volle toeren wer
kende airconditioning... de hete
lucht brandt in onze longen...
„Heet hier? zegt Lohman...
„moet je eens in de tropen
komen
VAKBEKWAME
DIRIGENTEN
Allerlei geluiden... diepe grom-
tonen... hoge fluittonen... een
orkest van machines en draaiende
assen... loeihete ovens en gierende
dynamo's. Dit alles geleid door een
team van vakbekwame dirigenten.
Alles dient hetzelfde doel: het
vooruit brengen van het schip... de
veiligheid bevorderen van de passa
giers. Waken en voorkómen. Poet
sen en schrobben. Oog hebben
voor alle details... luisteren naar
elk vreemd geluid. Dit zijn mensen
met een taak, een taak met
verantwoordelijkheid. Een zware
taak ook, die ze met liefde doen.
Als je het daar beneden uit wilt
houden kan dat ook niet anders.
Dan denk ik wel eens, dat ik het
zwaar heb als ik een paar uurtjes
langer moet spelen in de bar.
Vanaf nu zal ik wat meer begrip
hebben yoor de dingen die ik tot
nu toe als normaal en doodgewoon
beschouwde. Als ik nu een glas
water uit mijn kraan laat komen,
zal ik weten, dat er beneden, diep
in het schip per dag 600.000 liter
Stef weet ook met wie hij het liefst de kaarten deelt op een casino-avond
aan boord van de Rotterdam...
Stef wordt uitgetekend door Valerie Dalton, een Engelse kunstenares aan boord. Op de achtergrond de
conterfeitsels van (geheel links) Marianne en (uiterst rechts) Laura, twee van Stef's dochters...
De haven van Rodos...
ze met dat hoedje met „Acapulco"
erop geborduurd.
SHAGGIE IN DE FIK?
Natuurlijk wordt deze meneer
onmiddellijk geschoren. Theo
bouwt een enorme sigaret en
overhandigt hem 'aan onze oude
vriend. Hij durft hem niet op te
steken, buigt zich diep voorover
achter een zonnestoel omdat de
heftige bewegingen van de „Aca
pulco "-zonnehoed duidelijke arg
waan verraadt. Ik zeg tegen hem,
dat hij zijn grote vechtpet af moet
zetten, want die steekt nog boven
de stoel uit en daaraan zal ze hem
zeker herkennen...
Nee, die pet zet hij niet af, want
als hij ergens niet tegen kan dan is
het tegen de zon..., na vijf minuten
zou hij al verschrikkelijk verbrand
zeewater tot heerlijk drinkwater
wordt gemaakt...
Als ik nu het licht aandoe in mijn
hut, zal ik beseffen, dat dit licht
opgewekt wordt met machines, die
tijdens de stroomstaking in New
York, de héle pier van licht
voorzagen...
Dit alles wordt geregeld en be
waakt door de mensen van de heer
Lohman uit Vlaardingen... Niet
alleen hij natuurlijk, maar samen
met zijn collega's komt het toch
piekfijn en glad voor elkaar.
Ik hoop, dat hij vanavond weer
met zijn lieve vrouw bij mij komt
dansen. Voor mij verdient hij zijn
plezier. Tenslotte wordt de stroom
voor mijn orgel opgewekt door
„zijn" generator.
Stef Meeder.
