HET NIEUWE STADSBLAD - PAG. 10 - WOENSDAG 18 AUGUSTUS 1971
-
ah sf. im
H YvüddjlM iül
JjL ^jhmWUbv\ I/ÏÏ57
lm[h#iaA ijïfrvi ck£f)-Q-
|l
oUz Va£A
(fyiwxfld. Q$yC)
AD VAN DONGEN
DOOR
SAMENLEVING - Het is de tijd
van emansipasie, niet alleen van de
vrouw, maar ook van de man zelf.
Die is namelijk nog lang niet
volgroeid. En hoe die zal uitgroeien
is nog lang niet bekend. In die
twijfelachtige schemer kan je het
beste maar 's een plaatje draaien,
een boekje lezen, een pilsje drinken
of iets anders doen dat je leuk vindt.
Je kan bovendien deze rubriek gaan
lezen.
P.S.: de kop is Aquarius!
Een sound waar we helemaal weg
van zijn, is te horen op de elpee
Heavy on the drum (Dandelion
DAN 8005) van MEDICINE HAED,
een softrockgroup. Dat geluid be
staat uit een heel gek vibrerende
harmonika, zware drums (zo heet de
plaat ook) en wat invullende gitaar
geluidjes en dergelijke. Daar boven
uit zingt John Fiddler met een
raspende stem, een volledige en
ellendig goeie sound waar de (hippe)
vogels stil van worden.
Het is Ollie B. Bommelweer buiten:
de strijgsels regenen keihard naar
beneden en het zwerk is klamHier
en daar schetteren de bliksems.
Thuis is de lamp ophet is kwart
voor drie 's middags. Moet het
elektrisiteitsbedrijf zóveel aan ons
verdienen?
En zogezeid ritselt op de achter
grond het eminente geluid van
Medicine Head. Medicine Pony
(Crazy horse you're a medicine
pony/Keep moving on/Into the star
brightened the sky/Dancing and
healing you fly/But the night holds
you). Man, ga deze plaat eerst zelf
beluisteren, je kan de rest straks wel
lezen!
Er was een tijd dat Bob Dylan de
grootste was en de Dylan-van-toen is
nu eigenlijk nog niet geëvenaard.
Toen zongen tientallen groepen en
zangers üedjes van hem. Diversen
imiteerden hem: Ferre Grignard,
Donovan, Barry MacGuire. Op het
ogenblik zijn de Dylanvertolkers in
aantal geslonken, maar de kwaliteit
van het werk van die groepen en
losse personen is de beste ter wereld.
Wat vind je zelf van The Byrds, The
Band en Joan Baez (en natuurlijk
Dylan himself)?
Van JOAN BAEZ is de tweede ,in
concert'-elpee uitgekomen, Joan
Baez in concert part 2, op Vanguard
SVRL 19017. Achterop de hoes
staat een heel verhaal van Dylan.
Maar het gaat natuurlijk om de
nummers. Ze zijn alle bekend, maar
nu ze live worden gebracht, komt er
een dimensie genieten méér bij. Van
Bob is er gewoontegetrouw ook een
song bij: Don't think twice, it's
allright.
Maar verder kom je onder andere de
traditionele Portland Town, Three
fishes, Hush Uttle baby en Long
Black Veil tegen. Oh, wat heeft die
griet een stem, Oooh...
En ze is zo lekker geëngageerd.
Luister maar naar haar eigen aan
kondigingen van de songs. Songs van
wereldklasse, dat zal zelfs Jo Vin
cent moeten toegeven (leeft die
nog? je hebt er wel van gehoord.
Op A&M is de nieuwe HUMBLE
PIE-elpee uitgekomen, Rock on, nr.
AMLS 2013. Als je de hoes ziet,
begin je al te lachen; er staat een
stuntgroep van de Amerikaanse
polisie op, motorrijders die een bord
met de naam van de elpee dragen
(truukfoto, nemen we aan). Als je
de koppen van die lui ziet...
Humble Pie is een heavy rockgroup
die een redelijk tot goed stukje
muziek kunnen leveren. Hun geluid
lijkt op dat van de Cream, dus aan
de kwaliteitseis wordt vrij goed
voldaan. Nu is Humble Pie niet een
der gróótste topgroepen, maar hun
sound is toch best te vreten. Vooral
het hakkerige gjtaarwerk van Peter
i Frampton is van grote klasse.
Luister maar eens naar The light,
een magistraal stuk muziek waar alle
HUMPLE PIE
mogelijkheden van Humble Pie vol
ledig worden uitgebuit. Als je dan
toch de plaat beluistert, kan je
meteen even de moeite nemen de
nummers Red neck jump, Rolling
Stone en 79th and sunset te horen.
Hoorn is genietn, zeggen ze in
Groningn. Dat kan, als je Humble
Pie op je draaitafel hebt staan.
Strange locomotion is de (eerste?
elpee van SIREN op Dandelion
8001Een zeer redelijke plaat uit de
middenklasse, hoewel het soundje
niet erg origineel is. De nummers
gaan vaak de oudrockerige kant uit,
la Johnny Winters. Maar een en
ander geeft hoop voor de toekomst,
als Siren een eigener stijl heeft
gevonden. De lui die van Johnny
Winters houden (dat zijn we toch
zeker allemaal? hebben in ieder
geval weer iets anders om aan hun
diskoteek toe te voegen. Of het aan
je persoonlijke eisen voldoet, kun
nen wij natuurlijk niet raden: we
zeiden al dat de plaat redelijk is,
maar wel een middenklasser. In
ieder geval moet je hem horen,
waarbij je ekstra aandacht dient te
besteden aan het beregoeie nummer
Relaxing with Bonnie Lou. Want dat
zou Johnny Winters niet kunnen
verbeteren
STILL LIFE is een nieuwe groep op
Vertigo er zijn van die labels waar
vrijwel uitsluitend goeie platen op
uitkomen die een elpee hebben
uitgebracht met de naam van de
groep, nr. 6360.026.
De groep brengt rustige en sfeervolle
muziek, goed voor easy listening
met af en toe een neiging naar jazzy
gepriegel, maar goddank niet te veel.
Wij houden namelijk niet van de
huidige jazzziekte waaraan de pop
mank gaat bij bepaalde lieden.
Overigens wel te begrijpen: jazz is
altijd muziek geweest voor de
heppie fjoew (weinigen die het
begrepen) maar er waren tientallen
jazzmusisie die elkaar bijna doe1
konkurreerden.
Al die lui moeten savons wat geld op
tafel gooien omdat hun vrouw van
de kruidenier niet zo erg lang
krediet kan krijgen. Om aan geld te
komen in deze tijd van jazzslapte
moet er een lichtje worden opge
stoken bij andere muzieksoorten. Zo
zijn wat heden de klassieke en de
blueskant opgegaan en er is een
massa in de pop terechtgekomen. En
daar begon het gedonder: een hoop
konden de ontwikkeling niet reali
seren en ze bleven jazzman, terwijl
ze de pop met hoorns en toeters
wegschetterden.
Da's dus niet het geval met Still life
zoals we al zeiden. Hun arrange
menten lijken meer op gedegen werk
van Emerson Lake Palmer en
dergelijke groepen (Soft Machine)
Luister maar eens naar People in
black, rustige degelijke muziek, voor
iedereen te snappen, goed drumwerk
en kleurige solozang waarbij in kloos
harmonie een tweede stem de
aanvangsvokaal (eerst paar noten)
meezingt. Eerlijk en goed werk, dat
wel aftrek bij de underground zal
vinden. Dachten we.
VERGROTEN is het in je eigen
donkere kamer (doka) afdrukken
van fotoos op een groter formaat
dan dat van het negatief. Ja, maar
dat is zo duur, hoor ik al roepen
Nu, je vergist je echt: als je eenmaal
ingewerkt bent, kan je meestal
goedkoper werken dan een foto
graaf, om de simpele reden dat je
voor jezelf geen arbeidstijd
rekening brengt. En hoe sneller je
door die inwerktijd heen bent, hoe
vlugger.
Een vlugge methode is een hand
boek door te nemen, bijvoorbeeld
Vergroten van Dick Boer, een der
bekendste schrijvers op fotogebied.
Dat boek kost 15 piek en het is
uitgekomen bij Focus Elsevier. De
vijftiende druk is nu uit, maar elke
druk wordt behoorlijk aangevuld en
verbeterd, zodat het werk foto-
technies niet achter loopt. Nu zijn er
in de fotografie twee stromingen, de
ene houdt van harde afdrukken (veel
zwart en wit en weinig grijstinten)
en de andere van zacht werk (bijna
geen zwart en wit, veel grijstinten).
Zelf horen we bij de eerste groep
(we gebruiken alleen hard en nor
maal papier en een enkele keer
.speciaal' dat tussen normaal en
zacht inligt), en Dick Boer hoort tot
de tweede. Maar da's verder geen
belemmering om je voordeel met dit
werk te doen. In 250 pagina's
beschrijft Dick - een beetje school
meesterachtig maar dat moet je
maar op de koop toenemen wat je
moet weten om van een negatief een
vergroting te maken. En niet alleen
een vergroting van 6x6 tot 9x9,
maar ook tot 50x60 cm! Leer hoe
je je eigen affiesjes kan maken. En:
als je nog geen foto-entoesjast bent,
word je het door dit boek! Zo is
het ons tenminste gegaan.
1 NOVEMBER 1969 is een dag die
de (werkende) jongeren zich erg
goed herinneren. Op die datum, die
de bijnaam Dag van de Werkende
Jongeren had, trokken naar schat
ting tienduizend jongeren naar Den
Haag om hun eisen kracht bij te
zetten. Die eisen kwamen neer op
gelijkschakeling van de werkende
jongeren met anderen, na een eeuw
van verwaarlozing.
Het Aktiecentrum 1 November
heeft een boek uitgegeven (prijs
f 9,50) waarin onder meer de
achterstelling van de werkende jon
geren aan de orde komt, de
plaatselijke (ongekoördineerde) on
rust, Artikel 12 en de voorbereiding
en een verslag van de aktie op 1
november.
Op 1 november bestond namelijk
Artikel 12 precies 50 jaar. De
inhoud ervan was een halve eeuw
geleden al door de overheid bepaald
er was een wetsontwerp ingediend
om werkende jongeren gelijke kan
sen te geven dan de andere jongeren
die vaak beter gesitueerd waren. Tot
op heden is daar niet erg veel van
terecht gekomen. Ook de huidige
regeling van het partisipatie-onder-
wijs wordt door de jongeren niet erg
serieus genomen.
We siteren een gedeelte uit dit boek,
een diskussie tussen een CHU-voor-
zitter en een woordvoerster van de
jongeren.
Voorzitter (na een vraag waarom de
CHU niks doet): Wel, dan moet ik u
ons program voorhouden, waarin wij
dit zo duidelijk mogelijk stellen.
Woordvoerster: Wij hebben niets aan
een program, wanneer er geen daden
op volgen.
Voorzitter: Ik ben het met u eens,
dat u op zichzelf aan een program
niets hebt, maar de zaken die wij
willen, moeten toch eerst in een
program neergelegd worden en...
Woordvoerster: Maar dat hoeft geen
vijftig jaar te duren, dacht ik!
En nu weer enkele Born-pockets.
Eerst Arthur W. Up field's EEN
MOORDENAAR VOOR EEN
VROUW, een avontuur van inspek-
teur Bony. Bony (afkorting van
Napoleon Bonaparte) jaagt een
moordenaar na op de grote vlakten
van Midden-Australië. Het is een
genadeloze jacht waarbij van vreem
de methoden gebruik wordt ge
maakt. In het hele woestijngebied
leven nog geen driehonderd mensen.
Getuigen zijn er dan ook niet voor
inspekteur Bony. Maar hij redt het,
met behulp van een vrouw die hij
moet kopen...
John Brunner is de oteur van DE
VRUCHTEN VAN DE WAANZIN,
een science-fiction van de betere
soort. Een groep kolonisten zijn
(van de aarde) op een vreemde
planeet geland die ogenschijnlijk
gelijk aan de aarde is. Er zijn geen
intelligente bewoners en geen ge
vaarlijke dieren, en er is een
vruchtbare bodem. Maar er komen
tegenslagen, meteen al in het begin.
Ziekten en pech met de ruimte
schepen (sabotage door lui die
krankzinnig worden) maken de
terugkeer meteen al onmogelijk. En
de tegenslagen worden steeds erger...
De kolonisten worden bedreigd met
massale krankzinnigheid. Een rol
hierin spelen een soort mensen die
aanzienlijk hoger ontwikkeld zijn
dan de kolonisten. Of de kolonisten
in hun poging een tweede aarde te
scheppen slagen, is een vraag die je
al lezende zelf kunt oplossen.
Vincent King schreef DE KAARS
VAN DE DUISTERNIS, waarin een
vreemd brein, bestaande uit miljoe
nen kleinere breinen, de aarde
beheerst. Een groot deel van de
aardebewoners zijn gemuteerd met
andere mensen, die de Oerbewoners
van onze aardkloot blijken te zijn en
die in grotten onder de grond leven.
Er trekt een man door de toendra;
hij is in dierenvellen gehuld en hij
draagt een pistool. De man wordt
door een plastic vliegtuigje aange
vallen, waarin dienaren van het brein
zitten. De man schiet en het
vliegtuigje stort neer. Pas nu blijkt,
dat de vreemdelingen verslaanbaar
zijn, begint de man een eenzame
strijd tegen de indringers en het
brein.
DE VREDESTICHTERS is de laat
ste Born-pocket die we bespreken;
geschreven door Curtis W. Casewit.
Het boek gaat over de briljante
jonge geleerde Rick Ames, die van
Zonland naar Steenland reist. Na de
derde wereldoorlog is er van de
aarde namelijk niet meer over dan
de genoemde twee kleine landen,
waarin de laatste resten van het
menselijk ras leven. Rick raakt in
Steenland in de macht van de
diktator Puckett. Puckett wil hem
een zenuwgas laten ontwikkelen
waarmee hij Zonland kan veroveren.
De laboratoriumploeg waar Rick bij
hoort probeert echter een totaal
ander gas te maken, waarmee ze
voorgoed afrekenen met de on
menselijke Puckett.
LEONARD COHEN is niet alleen
maar een liedjesschrijver en kom-
ponist die in de voetsporen van Bob
Dylan heeft gelopen zonder ooit
die top te bereiken - en die een
paar grote hits op zijn naam heeft
staan. Hij is ook schrijver en dichter,
getuige de twee boeken die bij de
Bezige Bij zijn uitgekomen. De
gedichtenbundel, Gedichten van
Leonard Cohen, is vertaald door
Remco Campert. Hieruit het vol
gende naamloze gedicht.
Het boek van Leonard is Glorieuze
verliezers. Hier komt Cohen Uit de
mouw: hij is een dichter, die speelt
met woorden en grote gedachten die
nauwelijks begrijpbaar zijn en te
verwoorden zijn. Het dichter-zijn is
ook aan de schrijfstijl van Leonard
te merken, aan de neiging tot wat
duister en mystiek woordenspel en
zo. In het boek wordt een parallel
getrokken tussen de legende van een
indiaans meisje en een hedendaagse
driehoeksverhouding. De legende
stamt uit de 17de eeuw, toen
Catherine Tekawitha een leven van
maagdelijkheid koos om een ge
dwongen huwelijk te ontkomen. Dat
meisje sterft elf jaar later aan de
geleden ontberingen. Het recente
verhaal dat er evenwijdig mee loopt,
is de geschiedenis van Edith en twee
mannen. Er is een driehoeksverhou
ding, zoals we al zeiden. Edith
pleegt zelfmoord in een liftkoker en
een der mannen sterft later in een
krankzinnigengesticht. Het verhaal
wordt verteld - via veel flashbacks,
moeilijke dialogen en vreemde toe
standen door de andere man. Een
uitbundig geschreven boek, niet
steeds gemakkelijk, maar volop het
lezen waard.
Ik verloor mijn jeugd
met de vrouw bespieden
die mij verried.
Mijn plan is nu
om haar te redden
uit de eenzame ellende
waar ik haar in wierp.
Een TREITERTREND is een korte
impressie van Kees van Kooten (je
kan er elke week een in de Haagse
Post lezen). Je kan ook een
gebundelde serie Treitertrends als
boek kopen (bij de Bezige Bij
uitgekomen), waarvan nu deel twee
- Treitertrend 2 op de markt is.
Kees hekelt de kwalen van onze
konsumptiemaatschappij. Hij bespot
de stereobezitter die duizenden
guldens neertelt voor enkele hon
derdsten decibels beter geluid, dat
allang niet meer binnen onze ge
hoorgrenzen waarneembaar is. En de
mensen die een niet-roker (die
vroeger wel af en toe een sprietje
opstak) proberen over te halen zijn
ouwe gewoonte te hervatten.
We geven een uitgebreider voor
beeld. In „Teep" beschrijft Kees de
diskussie tussen twee eigenaars van
witte elpees en dito geluidsbanden.
Het gaat over de ruis van de
otentieke opnamen. „Dat zijn
die nummers uit vierenzestig? „Ja.
Je moet de kraak even wegdenken,
natuurlijk". „Dat lijkt de Dave Clark
Five wel! Nee, ik zweer het je: Vic
liet me gister een bandje van de
Stones uit '66 horen, wat ze nooit
op de plaat hebben gezet en dat was
precies deze sound man, precies
hetzelfde nummer; 't is natuurlijk
rokerspraat, maar zou dat niet
denkbaar zijn dat The Dave Qark
Five krakerige banden volspeelt als
overjarige Byrds en Stones en zo?
En gewoon al dat geld van die witte
elpees opstrijkt? Want weet jij waar
die poen anders blijft?
Een leuk boek, knaapjens en
wicht'n, aangeraden!
-UIT-
