Twaalf jonge Antilliaansen komen
hier om tot agente uit te groeien
4
ARM IN ARM MET DE POLITIECOMMISSARIS
Jaar blokken
op de
politieschool
Leusden
r "i;r S?.ê,*ï~JïC 01 OAOÖJ3QK.OQ It OA'., - GAJd2GAT<? aV/fj-HH Oh
v' Si
1%
3&
HOE KIJKEN TWAALF jon
ge vrouwen, regelrecht
overgevlogen uit de Antil
len, tegen stad en (land
aan?
Koud, zeggen lze.
Kaal, zeggen ze.
Nogal somber, zeggen ze.
Maar ook, vriendelijke men
sen hier, gastvrij onthaal,
leuk winkelen in gezellige
zaken en als het straks
weer lente wordt stellig
een heel mooie natuur.
li...-.,:. 1 -■ ji WW - ,i'.wi.
-
aOfclNt
«Wil
Commissaris Scholten, leerlingen: jaar hard blokken
Geen kwaad woord dus over haar
nieuwe onderkomen, de oplei
dingsschool voor gemeentepoli
tie in Leusden.
En helemaal geen kwaad woord
over haar „hoogste chef", jovia
le politiecommissaris Scholten,
met wie ze arm in arm op de
binnenplaats van zijn fonkel
nieuwe onderwijsinstituut op de
grens van Amersfoort poseren.
Zes weken hebben ze er voor ge
kregen, die twaalf Antilliaanse
aspiraties, om aan óns weer,
onze Hollandse pot zonder B B
met iR ite 'wennen, om aanslui
ting te zoeken bij onze leef- en
woon- werk- en eetgewoonten en
in de pas te iraken bij de ruim
200 jongen mensen die, net als
zij, in Leasden komen studeren
voor het officiële politiediploma.
Maar eigenlijk zijn ze al aardig
ingeburgerd", zegt de commis
saris, direkteur van die school.
En hij weet nog veel meer te ver
tellen.
Dat de eerste vraag van alle
twaalf was: wanneer mogen we
in het uniform?
Dat ze s'ip afscheid namen van de
minirokjes. Dat ze huiverig een
wintergarderobe aanschaften en
dat op schoolromances niet ge
wacht wordt, als zullen ze ook
niet met de harde hand worden
tegengegaan. En bovenal dat
hij vertrouwt dat alle twaalf
rond Kerstmis volgend jaar met
het diploma opleidingscentrum
De Boskamp zullen verlaten".
„Ja we krijgen het er druk mee,
mijn vrouw en ik", verklaart de
commissaris. „(Die meisjes moe
ten natuurlijk extra worden op
gevangen. Het iis tenslotte voor
het eerst dat een groep jonge
mensen zich op een Nederland
se politieschool komt voorberei
den op een loopbaan als agen
te"
Hoe kwamen ze daar eigenlijk
toe?
De commissaris, geconfronteerd
met aanhoudende politietekorten
in eigen land, al zijn er dan op
de diverse politiescholen in to
taal 1500 jongeren in opleiding
om die open plaatsen op te vul
len, zucht, wat afgunstig op de
Antilliaanse collega's. ,,De poli
tie is daa bijzonder in trek.
Er meldden zich op adverten
ties 200 meisjes aan, terwijl er
op de Antillen nog helemaal
geen vrouwelijke agenten zijn.
Ze kwamen uit eigen beweging.
En met het oog daarop zeiden
de autoriteiten: als er dan zo
veel animo is voor het beroep
van politievrouw moeten we de
dames maar een kans géven".
Na grondig selecteren kwamen de
12 meisjes, de jongste 18, de
oudste 24 die nu aan het ac
climatiseren zijn in Leusden,
door de voorronden, zij werden
aangewezen om op kosten van
de Antilliaanse staten in Neder
land hun vorming te ontvangen.
Over haar toekomstige dagtaak
hebben ze een vrij duidelijke
voorstelling, in hun geboorte
streek waar Papiamento de
voertaal is, al beheersen ze het
Nederlands goed, zullen ze bij
de kinderpolitie, de vreemdelin
gendienst of de verkeerspolitie
gaan dienen. In, hopen ze, net
zulke imposante uniformen als
de imannelijke collega's, die ma
ken meer indruk dan het blauw
zwart van de Nederlandse poli-
tiefunktionaris.
Corry Ziek (19) zegt over haar
eerste indrukken in Holland:
„Ik vind het hier wel raar don
ker", zij arriveerde dan ook in
de duistere dagen voor kerst.
Haar werkkring van de toe
komst lijkt haar „erg interes
sant'. Nydia Arevelo, ook 19 wil
bij de Vreemdelingenpolitie om
dat ze daar de meeste variatie
denkt te vinden.
Seniore Orcelinda Dickens, een
fors meisje in een kleurige
strakke broek vertelt: „Ik ben
zo maar een politiebureau bin
nengelopen en daar gaven ze
me een papier om in te vullen
toen ik verklaarde dat mijn be
roep agente moest worden. Ik
werkte op een boekhouding, nou
nee, dat was het niet.
Ingrid Juliana, een meisje van 19
met schalkse ogen verklaart
„Wat hebben jullie het hier
somber. En wat zijn de huizen
grauw. Wij hebben allemaal
bonte kleuren".
Ze ziet zich zelf reeds als een en
thousiast lid van de Antilliaanse
politie en Asmara Thoddé, die
20 is, doet dat ook. „Bij de poli
tie is het iedere dag wat an
ders, dat is wat mij trekt" zegt
Asmara en ze kan het weten
want haar vader is ook bij de
politie, hij draagt het uniform
waarop de meisjes zo afgunstig
Twaalf Antilliaansen in de Hollandse kou: wel even wennen
zijn, een donkergrijze broek
met zwarte streep, licht grijs
hemd met zwarte das en een
militante grijze pet.
Waar de meisjes inauwkeurig naar
informeerden, of haar rokjes
wel ver genoeg boven de knie
zouden blijven.
„Ze drogen super mini", zegt de
commissaris. Na een paar we
ken in het Leus dense opleidings
centrum zijn de kort gerokte be
nen in warmwoUen pantalons
gestoken en heel wat meisjes
dragen truien.
„Jullie uniformen zullen warmer
zijn", zegt de commissaris. Hij
heeft zijn 12 Antilliaansen ook
moeten verzekeren dat het poli-
tierokje volgens voorschrift 10
centimeter boven de knie
blijft".
Hier agent worden
Mini-rokjes uit, stevig in de
wollen sjaal
„Soms moeten we wel eens tegen
Nederlandse meisjes in oplei
ding zeggen dat ze wat minder
kwistig met de make up moeten
werken", onthult hij, „maar het
komt ook voor dat we een aspi-
rante de spiegel voorhouden en
haar adviseren eens wat meer
aan kapsel of uiterlijk te doen.
Die raad krijgen, zonodig Haagse
vrouwelijke agenten van een
specialiste want daar zijn een
paar lessen door een schoon
heidsadviseuse bij de opleiding
van vrouwelijke agenten inbe
grepen. „Typisch Haagse trek
je", veronderstelt commissaris
Scholten. Hij somt op wat zijn
Antilliaanse leerlingen in janua
ri, als de cursus officieel begint,
te verwerken krijgen: de poli
tievakken, uiteraard, maar ook
schieten, EHBO, veel onderricht
in de Nederlandse taal, in
spreek- en schrijfvaardigheid en
extra aandacht krijgt het ver
keer want veel vrouwelijke
agenten, waar ook ter wereld,
helpen een vlotte afwerking van
het verkeer bevorderen.
Direkteur Scholten: „Het is echt
wel de bedoeling dat de meis
jes, als ze afgestudeerd zijn, te
ruggaan, niet hier blijven han
gen. Daar betaalt hun land hun
opleiding ook niet voor".
En als er iemand zou gaan
trouwen?
„Bij ons kunnen getrouwde vrou
welijke agenten bij het corps
blijven"
Is het er eigenlijk streng,
op die politieschool in Leusden?
De commissaris: „We hechten
aan innerlijke discipline. De les
uren staan vast, de maaltijden
ook. Maar in de vrije tijd kan
men zijn eigen studie zelf in
richten. Nederlandse meisjes
die hier in opleiding zijn hebben
een kamer in Amersfoort, maar
de 12 Antilliaansen zijn intern.
Nu moeten ze er nog wat inko
men, maar straks worden ze
over drie parallelklassen ver
deeld. Dat is beter, aan groeps
vorming hebben we niets".
De 12 Antilliaansen zijn erkente
lijk voor de Hollandse gastvrij
heid waarmee ze begroet wer
den, voor de zorgen waarmee ze
omringd worden en spontaan
beloofden ze: „We zijn hier als
een club van 12 gekomen, we
gaan alle 12 met een diploma
naar huis".
Commissaris Scholten („Ja ik
vind het echt leuk dat mijn
school voor die opleiding is aan
gewezen") waagt zich aan een
voorzichtige prognose: „Ze lij
ken me behoorlijk intelligent, ze
zullen er wel doorkomen".
Moeilijkheden?
„Nee, die hebben we op deze
school vrijwel nooit. Het ge
beurt uiterst zelden dat er een
straf valt. Iedereen begrijpt dat
er voor een club van rond 225
mensen gedragsregels noodzake
lijk zijn. De 12 Antilliaansen,
die o.m. veel sport op haar dag-
rooster zullen aantreffen, maar
ook voor het rijbewijs worden
opgeleid, accepteren die normen.
De commissaris: „Ze komen niet
temin aardig los. De eerste da
gen ging het wat stijfjes. Maar
nu hebben ze hun eigen plaats
al ontdekt. Twaalf gebronsde
jonge vrouwen in een toch wel
overwegende mannengemeen
schap, die naar Nederland kwa
men vliegen omdat haar eigen
land wel agentes nodig heeft
maar nog niet toe is aan een ei
gen opleidingsinstituut.
De commissaris die op haar stu
dies gaat toezien al staat hij
zelf niet (meer) voor de klas
geeft er een eigen typering van:
Ontwikkelingshulp die goed be
steed wordt, het vormen van
rijksgenoten van overzee die de
wet willen dienen.
Arm in arm met de commissaris
Een eerste blik in de boeken
