VETES TUSSEN WEEKENDERS EN
TERREINBEHEERDERS VERGALLEN
VEEL VAKANTIEPLEZIER
#$~i it JMMJrW - iübt >1' t>U t i.H
Een eigen zomerhuisje ot stacaravan midden in de natuur: voor zo n honderdduizend
Nederlanders is die droom in vervulling gegaan. Elke zomer en elk weekend trekken ze er naar
toe om het beton van de stad te ontvluchten en zorgeloos weer frisse lucht naar binnen te
halen. Nou ja, zorgeloos? Wie de laatste jaren zijn oor te luisteren legt in die kringen van
bevoorrechte recreanten, ontdekt al gauw dat de stemming niet overal even opgewekt is als
onder vrijetijdsvierders kan worden verwacht. Integendeel: op vele van de terreinen, waar zij
een plek vonden om hun duur bezit te parkeren, heerst ongenoegen. Zo sterk zelfs, dat er een
stichting is opgericht, waarin ontevredenen zich hebben verenigd: de stichting Het
Recreatieverblijf in Nederland. Begin dit jaar werd zij in het leven geroepen en sindsdien heeft
het bestuur zoveel klachten binnengekregen, dat het besloten heeft de vetes tussen weekenders
en terreinbeheerders met het scherp van het zwaard te gaan uitvechten.
STANDAARD
CONTRACT
RECHTELOOS
GEEN UITZONDERING
VREES
Zonnig weekenden in de sta
caravan. Maar lang niet altijd
btjjkt zo n opfrissertje in de
natuur even vrolijk als in het
begin wordt gedacht...
De stichtingsvoorzitter is er echter
van overtuigd, dat dit vaak niet
veel meer dan lapwerk kan zijn
omdat er geen behoorlijke wet is,
dat de verhouding tussen verhuur
der en huurder regelt.
Dat zo'n wet er moet komen, wordt
evenmin in andere kringen betwij-
leld. In de Kamer is er al eerder
op aangedrongen. Er werd toen
gesproken over een zgn. „groene
huurwet". En ook de Nederlandse
Kampeerraad, het instituut, dat de
overheid in kampeer/aken advi
seert, is voorstander van een rege
ling. Al in het voorjaar adviseerde
de raad de minister zo'n regeling.
Een voorstel, "dat nu door een in
terdepartementale commissie
wordt bestudeerd.
De Consumentenbond voelt er al
evenzeer voor, maar wacht met een
duidelijke uitspraak totdat de uit
slag van de door de sliehting ge
organiseerde enquête bekend is.
Lang zal dat overigens niet hoe
ven te duren want van de 1500 uit
gestuurde formulieren zijn er al
bijna 500 binnen.
Voorzitter Trompetter: „we zou
den al een heel eind op weg zijn
als er een standaard-contract zou
komen. Maar dan natuurlijk een
contract, waar.n ook rekeningen
met de recreant zelf wordt gehou
den. We hebben er al een concept
voor. Uit de tot nu toe binnenge
komen reacties valt af te leiden,
dat de meeste weekenders dat ook
willen".
Zij beseffen, dat er zonder bescher
ming van de wet, weinig actie kan
worden ondernomen. Een stand
punt, dat overigens niet helemaal
door de stichting wordt overge
nomen.
„Laat de klagers zich maar melden
(Scholeksterstraat 88, Vinkeveen),
dan kunnen wij zien wat er aan
te doen valt. Processen schuwen
we niet. We gaan de zaak nu hard
aanpakken".
De eerste rondes van dat gevecht
hebben hier en daar al plaats ge
had. De afgelopen maanuen zijn
verscheidene schrijnende gevallen
voor de rechter geweest. Gebeur
tenissen, die tot dan nauwelijks
publiekelijk bekend waren, maar
door rechterlijke tussenkomst
breeduit in de publiciteit kwamen.
Een en ander had tot gevolg, dat
aan de Vinkeveense Scholekster
laan, waar het stichtingssecretari
aat zetelt, nieuwe klachten bij tien
tallen binnenstroomden. En hoe
wel het bestuur daarmee nog geen
ïtotaalbeeld heeft verkregen van de
omvang van de problemen, lever
den ze een toch wel zodanige in
druk, dut men de autoriteiten in
Den Haag heeft ingeschakeld.
Eerste resultaat daarvan was een
hoorzitting op 13 september van
de vaste Kamercommissie van
CRM, waar de stichting haar klach
ten en wensen op tafel kon leggen.
In de hoop, dat Den Haag daar
ook daadwerkelijk wat aan gaat
doen.
Voorzitter R. Trompetter: „dat er
wat gedaan wordt, is gewoon een
noodzaak. Uit de gevallen, die wij
nu kennen, is wel duidelijk gewor
den, dat de weekender vrijwel vol
ledig rechteloos is. Van de ene op
de andere dag kan hij van het ter
rein geschopt worden, van de ene
op de andere dag kan hij een
briefje in zijn bus krijgen met de
mededeling dat de terreinhuur ver
drievoudigd is. Zelfs komt het
voor, dat de recreant, die zijn be
zit wil verkopen daarvoor niet
eens toestemming krijgt van de
terrein-eigenaar. Dat wil zeggen:
verkopen kan hij wel, maar dan
alleen aan de beheerder én voor
de prijs die de beheerder zelf vast
stelt".
Uit de stapels klachten legt hij zo
maar één brief op tafel. Het is het
geval van een a.o.w.-er, die vorig
jaar met geleend geld voor
10.000 gulden een zomerhuisje had
laten neerzetten op een terrein in
het Noordhollandse Linimen. Voor
hem en zijn bejaarde vrouw lever
de dat een ideale recreatie-moge
lijkheid, al zat hij er wel mee aan
het plafond van zijn financiële
kracht. Elke maand moest er op
het huisje worden afbetaald en
bovendien moest hij jaarlijks een
bedrag van 268 gultien aan grond-
huur aan de terreinbeheerder be
talen. Dat was een zware last,
maar 't ging nog net. Wat gebeur
de echter? De gi ondeigenaar over
leed plotseling en diens erven voel
den niets voor hel stukje grond.
Ze verkochten het en wel tegen
ten zo lorse prijs, dat de nieuwe
eigenaar de huren drastisch moest
verhogen: tot boven de 700 gulden.
En dat was nu net te veel voor de
a.o.w-er. De eigenaar bleek echter
niet te vermurwen. Als er niet be
taald kon worden, moest de man
maar verdwijnen. Wat hij dan met
zijn nog niet afbetaalde huisje
moest doen? Wel, de beheerder
wilde dat wel overnemen. Maar
dan vooi niet meer dan 3500 gul
den. En dat kon de a.o.w.-er na
tuurlijk niet doen. Hij /.ou er zijn
schuld alleen maar groter door
maken.
„Kijk", zegt de heer Trompetter,
„dal is nou zo'n duidelijk schrij
nend geval, ten uitzondering? Be
slist niet! We hebben tientallen van
zulke voorbeelden. Vrijwel alle
maal gevallen, waaruit blijkt, dat
er maar met de recreanten wordt
gesold. Contract of geen contract:
de terreinbeheerder blijkt, als hij
kwaad wil, steeds aan het langste
eind te kunnen trekken, omdat de
wet geen enkele bescherming
biedt".
De stichtingsvoorzitter wil daar
overigens direct bij aantekenen,
dat de weekender daar zeil ook
soms schuldig aan is. „Veel men
sen, die een stukje grond huren
voor hun caravan of huisje, gaan
nog te gemakkelijk af op monde
linge toezeggingen en tekenen
soms contracten, die ze helemaal
niet zouden motten tekenen".
Als voorbeeld noemt hij een recent
gtval op een Zeeuws terrein, waar
een Randstadbewoner een huisje
van 20 mille had laten plaatsen.
Toen de zaak geregeld moest wor
den legde de terreinbeheerder hem
een contract voor, waarin onder
meer stond, dat de grondhuur op
exact bepaalde data voldaan moest
worden. Gebeurde dit niet, dan kon
zonder rechterlijke tussenkomst
een boete van 50Ö0 gulden worden
opgelegd.
Bovendien zou in dal geval de
huurovereenkomst verbroken wor
den en de huurder verplicht zijn
de nog voor tie komende jaren
resterende huurpenningen direct
te voldoen, toen de huurder daar
aanmerkingen over ruaukic. werd
nem vriendelijk 'te verslaan gege
ven, dal dit aneen maar „lormcic
clausules' waren, die zelden werd
UKfcfpast. ue ocnecrucr moest nu
eenmaal, wanneer er echt mocilijk-
hetlcn zouden komen, |uridiscn
grond ondei de voeten neooen.
maar en dat moest meneer goed
begrijpen die stok acnter de
deur gottl natuurlijk niet voor
hem.
De praktijk leerde echter al gauw
anders, t oen hel één keer geoeur-
ue, dat de nuurder zijn nuur, om-
dal er een weekend lussen zat,
twee dagen te laat betaalde, lag
ei de voigende oentend al een aan-
getekenoe; oriet in zijn bus. Of hij
maar snel tlie 60UU guloen ooeie
plus de resterende huur wilde be
talen.
bn natuurlijk: de huur werd opge
zegd. In feite had de huurder geen
voet om op te staan. Pas nadat hij
totaal ontdaan een lang ge
sprek had gehad met de beneer
der, kon de zaak geregeld worden.
Zij het, dat hij nog wel 300 gulden
botte moest betalen.
De heer Trompetter: „vaak worden
dt regels gewoon gebruikt als een
stok om mee te kunnen slaan. Als
er bi'voorbtelel staat, dat je huisje
in goede slaat moet blijven, kan dt
recreant al van hel terrein worden
geschopt als zijn bloembakken
met geverfd zijn. Sominig, terrei
nen hebben meer weg van concen
tratiekampen dan van recreatie-
grond. 't is soms onvoorstelbaar
wal dt mensen moeten slikken.
Dat zulke dingen nooit eerder in
dt publiciteit zijn geweest, komt
alleen omdat dt mensen bang zijn.
Zij vrezen iepicssailles van tie be
heerden als /ij builen het terrein
gaan klagen. Maai wij zeggen
tuist: niet bang zijn, als er iets ge
beurt, mtltll nel ons, dan zunen
wij er wel aan gaan trekken".
