(ANDRÉ TIGCHELAAR;)
schilder van mensen en dieren
Zonne-energie
bij de indianen
Nes Amin wil
medewerkers
6.95
Peperkamp
en Zonen
La Chas se du Pape
1971
Prachtige Cótes du Rhone
„Dali, die bewonder ik, die is groots! Naar zijn werken van -
illusies en werkelijkheid kan ik uren kijken. Ook de enorme j|gi
fantasie van Jofra boeit me enorm. Daartegenover staat de
sublieme eenvoud van Paul Citroen, de tovenaar met het
houtskooltje, die als geen ander de kunst van het weglaten kent".
VRIJE TIJD
VROEGER
-Tf
41
Is „Indiaantje" spelen voor kinderen
nog steeds een uitermate opwindend
en tot de verbeelding sprekend
spelletje, ook volwassenen kunnen
nog heel wat van de vindingrijkheid
van de oorspronkelijke bewoners
van Amerika leren.
En dat doen ze nu ook!
Zo bleek bijvoorbeeld dat de India
nenstammen die het zuid-westen van
de Verenigde Staten bevolkten, hun
„huizen" zó bouwden, dat alle
mogelijkheden die de natuur bood
om de woning op de gewenste
temperatuur te houden, werd benut.
Wat deze Indianen lang geleden als
vanzelfsprekend in praktijk brach
ten, beginnen wij noodgedwongen
opnieuw te ontdekken: de aan
wending van zonne-energie.
Ondernemende partikulieren in de
Verenigde Staten, in het gelukkige
bezit van een eigen huis, namen het
initiatief en begonnen te experimen
teren met zonnqverwarming en -koe
ling! Aangespoord door hun posi
tieve bevindingen volgden bedrijven,
universiteiten en onlangs zelfs de
Federale overheid dit goede voor
beeld.
De General Services Administration
(Federale Gebouwendienst), eige
naar van zo'n 10.000 overheidsge
bouwen, heeft een tweetal bijzonder
interessante projekten op stapel
staan: het Environmental Demon
stration Building in Saginaw (Michi
gan) en het Energy Conservation
Demonstration Building in Manches
ter (New Hampshire), die respektie-
velijk in 1974 en 1975 in gebruik
zullen worden genomen.
Op het dak van het gebouw in
Saginaw zal een reusachtige zonne-
stralingskollektor voor de energie
zorgen,die nodig is voor de koeling
en de verwarming van het komplex.
Een andere wetenswaardige bijzon
derheid is, dat voor de bouw
zogenaamde ge-,,recyclede" materi
alen worden gebruikt. Van het zeven
verdiepingen tellende gebouw in
Manchester zal de noordelijke wand
(zonder een enkel venster) uit
gei'soleerd materiaal worden opge
trokken, terwijl de rest van het
wandoppervlak voor slechts 10 pet.
uit ramen zal bestaan. Men verwacht
dat dit een energiebesparing van 20
a 25 pet. zal opleveren. Eén van de
ontwerp-adviseurs schat dit percen
tage zelfs op 60!
Aangezien GSA een zeer aanzienlijk
aandeel in de Amerikaanse bouw
nijverheid heeft, zal dit voorbeeld
ongetwijfeld vérstrekkende invloed
hebben op architekten en ingenieurs
in het gehele land.
Aangenomen mag worden dat het
bedrijfsleven niet bij de overheid zal
willen achterblijven.
In een tijd dat de donkere wolken
van een dreigende uitputting van
onze energievoorzieningsgrondstof
fen ons steeds dichter boven het
hoofd komen te hangen, is het
hoopgevend te konstateren dat wij
achter die wolken toch steeds
duidelijker de zon (én haar nog maar
ten dele ontdekte mogelijkheden)
gaan zien..!
De christelijke nederzetting "Nes
Ammin" in Israël heeft oudere en jon
gere (gehuwde en ongehuwde) mensen
nodig, die onder kibboetsvoorwaarden
daar langere tijd willen werken. Voor
namelijk in de rozenkassen, maar ook
in de kantine, wasserij en werk
plaatsen, en bereid alle voorkomende
werk te doen.
Nes Ammin is een erkend
ontwikkelingsproject, hetgeen inhoudt
dat men niet in militaire dienst hoeft
indien men 27 maanden in Nes
Ammin in Gallilea gaat werken.
Gegadigden kunnen inlichtingen
krijgen en zich aanmelden bij het
bureau Nes Ammin, van Lynden van
Sandenburglaan 43, Utrecht, tel. 030-
716773 of tel. 070-555961, en ook bij
Nes Ammin Floriculture directeur
Cees van Egmond, Valkenburgerweg
1, Rijnsburg, tel. 01718-12227; die tot
5 juli a.s. in Nederland is voor het aan
nemen van medewerk(st)ers.
Prinses Irenelaan 361
telefoon 94.00.85
„Dali, die bewonder ik, die is groots!
Woorden van André Tichelaar, schil
der, tekenaar, drukker en fotograaf,
gesproken op zijn Zoetermeerse
flatje met het prachtige, opwek
kende uitzicht, dat hij onlangs
betrokken heeft. Negentien jaar
heeft deze landelijk vermaarde
kunstenaar in Rijswijk gewoond en
jaren lang hebben wij hem achterna
gelopen om een verhaal: overal
waren wij hem en zijn werk
tegengekomen, maar nooit was er
tijd voor een gesprekje.
Maar nu zitten We dan in z'n huisje,
dat gestoffeerd lijkt met vogels,
kleine dieren en voorbeelden van
André's werk. De dieren zijn opge
zet, niet als hobby, maar om te
bestuderen. Het zijn gave, dood
gevonden exemplaren, die door een
vriend behandeld zijn. Die mening
over Dali, Jofra en Paul Citroen
komt voort uit onze verbazing over
al dat gedierte.
„Ik hou van realisme, ik hou ook
van dieren en breng ze graag
natuurgetrouw, maar in heel bijzon
dere houdingen over: daarom de
fantasie van de eersten en de
eenvoud van tweede".
André neemt de tijd om zijn
onderwerpen, die uiteraard stilzitten
en hem de gelegenheid geven, van
alle kanten te bekijken en ze als het
ware lijn voor lijn, veer voor veer en
haar voor haar te leren kennen. Hij
vertelt het verhaal van de keizer van
China, die zijn hofschilder een
karper wilde laten schilderen. De
opdracht werd aangenomen, (uiter
aard) en'de man begaf zich naar de
vijver, waar hij naar de karpers ging
zitten kijken. Anderhalf jaar later
zat hij er nog en de ongeduldige
keizer zei hem, dat als hij het nü
niet deed, het niet meer hoefde. De
schilder stond op, nam een penseel
en drie minuten later stond er een
levensechte, prachtige karper op het
perkament. De schilder kende toen
alle bewegingen en bij wijze van
spreken elke schub.
niet alleen heeft hij de ellende van
oorlog en vijandschap diep gevoeld,
maar ook de schoonheid van dat
land en zijn inwoners hebben
geweldige indruk op hem gemaakt.
Hij heeft ze verwerkt in werkelijk
schitterende portretten en land
schappen.
Is toen misschien de basis voor dat
romantisch realisme gelegd? Uit de
Marine, in 1948, bleek hij toch wel
ongeschikt voor het „gewone leven"
en ging hij met een beurs studeren
aan de Academie, waar hij o.a. de
akte tekenen haalde. Hiermee werd
een baan gezocht en gevonden bij
het Instituut voor Ingenieurs in Den
Haag; voor deze baan doet hij nu al
25 jaar alles, technisch en illustratief
tekenen, fotograferen en kalligra
feren. Hij heeft er een beste baan
aan, die hard werken vraagt, maar
wel een eigen tijdsindeling toestaat.
Daarom is hij zo hier en daar op
scholen les gaan geven.
„De leukste tijd had ik op de van
Spijk-mulo, waar van die speciale
jongetjes zaten, die zich wat moei-,
lijk tegenover het zogenaamde nor
male onderwijs opstelden. Moeilijke
jongens zogezegd en er waren er
zoveel, dat de ouders stonden te
dringen om hun zoontjes op die
school te krijgen
Zo'n zoonlief had André ook en
direkteur Polée (de vader van de
schilder Mark) bood André een
ruil-aktie aan: jouw zoon op school
en jij geeft hier les. Het vroeg méér
van hem, dan alleen maar tekenen
Het interieur lijkt gestoffeerd met vogels.
laten leren: hij kreeg een stuk
verantwoordelijkheidsgevoel voor de
jongens door, die toch ook zo goed
mogelijk in de maatschappij terecht
moeten komen. „Het waren geen
slechte jongens, alleen maar enorme
individualisten en ik heb ze wat op
de huid gezeten". Twee van zijn
leerlingen, die hij gecoached en
opgejut heeft, beginnen nu aardig
naam als kunstenaars te maken:
Keesjan van Kesteren en Andries
Olieslagers.
De school is niet meer: nu geeft
André les op een kleine mavo in
Leidschendam.
Een Fries moet varen, dus vaart
André met zeil- en motorboot. De
ezel en de verf gaan wel altijd mee,
want ideeën doet een schilder vooral
langs het water op. Hoewel... we
zagen Friese stadsgezichten van hem
uit een eerdere periode, die ontzet
tend goed waren en waar pers en
kopers zeer grote belangstelling voor
hadden. Zijn werk wordt graag en
veel gekocht, in opdracht en op
tentoonstellingen, in Nederland en
daarbuiten.
Een andere vrijetijdsbesteding is het
wadlopen, tijdens welke tochten hij
allerhande zaken vindt en mee
neemt: Hij heeft de merkwaardige
Nautilus-voorwerpen gedroogd, en
gebleekt door de tijd heeft hij ze in
een museumachtige vitrine uitge
stald. Van die dingen leer ik weer,
ik leer eigenlijk nog elke dag".
Ondanks zijn verhuizing blijft André
een Rijswijker in zijn hart. Hij vindt
het belangrijk om lid van Arti/shock
te blijven en het kulturele leven hier
interesseert hem bijzonder! Hij wil
dan ook vanuit Zoetermeer graag
een pluim op de hoed van de
Kulturele Kommissie zetten!
André is een Fries, die letterlijk aan
de waterkant is opgegroeid. Zijn
vader was aannemer en de oudste
zoon moest dat ook maar worden,
dus werd het M.T.S. voor André. De
jongeling zag er niet zo veel in,
omdat hij elk gevoel voor het
zakelijke miste, waardoor hij een
leven' vol faillissementen in het grijs
verschiet zag. Hij tekende en schil
derde eigenlijk veel liever, maar dat
was voor zijn praktische vader mets
meer dan vrijetijdsbesteding.
Om het „bouwerslot'* te ontkomen,
nam André direkt na de oorlog (die
hij ondergedoken en ondergronds
werkend had doorgebracht), dienst
bij de Nederlandse Marine en ver
trok via een opleiding in Engeland
naar India. Een paar jaren, die een
stempel op André als mens en als
kunstenaar hebben gedrukt, want ..w
