•sur a
I
m
m
r 'M
S
Vorstin, gemalin, moeder en grootmoeder
v.
m
inru
IV m
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 40 WOENSDAG 11 JUNI 1975
f
v* i/
Als de schapen
onder 't mes gaan..
Geduldig wachten ze op hun beurt, de schapen die onder het mes moeten.
Als de schapen hun wollige vacht verliezen is het feest in het dorp voor boeren,
burgers en buitenlui. Dan is het woord aan de schapenscheerders en kan het
anders in 1975, jaar van de vrouw ook voor de schapenscheersters, want die
laten zich ook niet onbetuigd.
Al vroeg op de morgen worden de
eerste schapen geschoren en tot laat ln
de middag gaat het knippen door.
Wat maakt zo'n eigenlijk alledaags
plattelandsgebeuren tot een
folkloristische festiviteit, - waarom
komen duizenden tot uit wtyde omtrek
naar het terrein waar de man of vrouw
met de tondeuse de wollige overjassen
afneemt van de schapen die het,
ogenschijnlijk, allemaal wat ldl vinden
in een Nederlandse meimaand, zonder
de bescherming van hun
„bovenkleding"?
Vraag het aan de bezoekers, die zich
met camera's en filmapparaten
verdringen rond de plekken waar het
scheren plaats heeft.
En negen van de tien aanwezigen
zullen toegeven dat ze het de
romantiek van het buitenleven vinden,
die ze hier komen zoeken.
Een vader uit Rotterdam zegt: „mijn
jongens groeien tussen het beton op.
De straat kan voor hen geen
speelplaats zijn, allicht niet, die is voor
het verkeer. Maar als je in een
nieuwbouwwijk zit en je wilt toch dat
je kinderen af en toe eens iets van de
natuur zien dan moet je naar dat soort
gelegenheden toegaan. Ik hoorde het
van Gewest tot gewest, die uitzending
op de televisie, waarin iets over
schapenscheren verteld werd. En toen
hebben we besloten dat we daar eens
in gezinsverband bij moesten zijn.
Mijn kinderen vinden het prachtig".
NET ALS KOPERWERK
Een filosofisch vrouwtje uit de
Randstad meent: „het is met dat soort
evenementen net als met koperwerk en
Brabants bont. Als je zelf in de stad
woont vorm je een bepaald beeld van
het platteland. Daarom zal ook die
trek naar boerderijtjes wel aanhouden.
Je kunt een riante flat hebben, maar
dat aparte sfeertje van het huisje
buiten is toch uniek. Ik ken heel wat
mensen die op de zevende verdieping
wonen en toch hun salon vol zetten
met dingen van buiten. Ik geloof dat
we de gebruiken van het platteland
opnieuw aan het ontdekken zijn. Of
daarbij soms niet wat overdreven
wordt? Ja, je kunt het natuurlijk gek
vinden als je in een rijtjeshuis opeens
een koperen melkbus, zo van de
boer..., als paraplustandaard ontdekt.
Maar toch... de romantiek viert
hoogtij. Dat vind ik nou ook op zo'n
schapenscheerdersfeest. Je kijkt
anders tegen die beesten aan en je ziet
ook eens hoe die mensen die" schapen
scheren dat doen, zo behendig. Als
stedelinge heb je de neiging om te
denken, wat zielig, daar staan die
stumpers in hun blootje. Maar ik
hoorde van een veeboer hier dat als die
schapen zouden kunnen praten ze
zouden zeggen dat ze erg opgelucht
zijn. Je moet het ook niet beter weten
dan de natuur. Dat heb ik ook tegen
Duizenden komen er op af, onder wie
zeer velen uit de steden. Want de
belangstelling voor het platteland leeft
niet alleen bij miiieubeschermende
aktiegroepen.
Allicht, in het jaar van de vrouw is het de schapenscheerster die ook een eigen
bijdrage mag leveren aan het knipfestijn.
op sommige milieubeschermers, die
doen net alsof zij de natuur wel eens
even overeind zullen houden. Ik vind
zo'n schapenscheerdersdag erg nuttig,
je steekt er wat van op".
ZO LEVEN WE...
Plattelanders zelf hebben ook plezier
in hun schapenscheerdag, ze spannen
zich in om de gasten van buitenaf iets
te laten zien van de dieren die ze
dagelijks in hun omgeving hebben. Of
het niet wat al te VVV-achtig is?
„Misschien wel", zegt een veeboer.
„Maar je moet zo'n dag toch ook wat
feestelijk weten te verpakken... Je
moet de belangstellenden interesse
zien bij te brengen voor het platteland,
ze vertellen: kijk, zo leven We nou en
dan los gezien van alle franje".
Dat lijkt niet onaardig te lukken.
Kinderen stellen vragen, ook ouderen
scharen zich om de scheerders. Men
wil weten wat er met de wol gebeurt, in
welke maanden de schapen wel en niet
geschoren kunnen worden, of er op het
weer gelet wordt en haast ieder kind
vraagt solidair met de wachtende
schapen: doet dat nou geen pijn als ze
geknipt worden?
„Kijk, bloed"! riep een klein meisje
toen ze rode vlekken op de koppen van
de dieren ontdekte.
„Welnee", stelde haar moeder haar
gerust, „die schapen zijn gemerkt,
anders kunnen ze niet uit elkaar
gehouden worden".
Regionale folklore ontbreekt uiteraard
niet, zo kwamen de organisatoren van
het schapenscheerdersfeest in Uddel
op de (goede) gedachte een Germaans
spel op te laten voeren. Het werd een
stuk aanschouwelijk onderwijs,
vaderlandse geschiedenis los van het
jaartallen boekje. Want waarom mag
dat op zo'n dag ook met eens gezegd
worden, dat wij nazaten zijn van die
Bataven die in hun tijd al als
Valouwers en Batouwers In de toen
nog ongerepte bossen met hun vee
optrokken als de sportieve eerste
bewoners van deze lage landen..?
En, net als zo'n 2.000 jaar geleden
ontbrak het schuimende nat ook niet
op dat speelse feest van boeren,
burgers en buitenlui!
Verre „voorouders", de stoere Germanen en hun vitale vrouwen waren er ook,
toen Uddel de schapen schoor. Vaderlandse geschiedenis, los van het
jaartallenboek.
Door Elseviers Magazine wordt een
serie van vier herinneringszegels uitge
geven met een verkoopprijs van
ƒ.15,waarvan ƒ.2,50 ten goede
komt aan het Rode Kruis. De zegels
staan in het teken van het jaar van de
vrouw en in dit kader staat op de
zegels afgebeeld H.M. Koningin Julia
na als Vorstin, Gemalin, Moeder en
Grootmoeder.
De historische waarde van deze
herinneringszegels wordt nog onder
streept doordat in het laatste jaar van
het Koninkrijk in zijn huidige samen
stelling ook de wapens van Suriname
en de Nederlandse Antillen zijn
afgebeeld. De oplage wordt beperkt tot
250.000- stuks. Deze zegels zijn ver
krijgbaar bij alle kantoren van de
Nederlandsche Middenstandsbank.
