STEELEYE SPAN WIL VOORAL
GEZELLIGE CONCERTEN GEVEN
Chrysalis wil ook Amerikaanse
groepen onder contract
Uniek document over
Janis Joplin op film en plaat
ZOON VAN DAVE BRUBECK CHRIS
MAAKTE EERSTE LP. MET EIGEN GROEP
Charlie McCoy. Een man en zijn harmonica
.WWsiv
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 44 WOENSDAG 11 JUNI 1975
Na hun terugkeer in Amerika
richtte Chris de groep Sky King
op met trouwe volgeling David R.
Mason, zanger Chris Coan, gitarist
Rick Jacobi en drummer Richard
Morales. Pas na maanden repete
ren en optreden verscheen tenslot
te de eerste LP „Secret Sauce",
waarop ook een aantal gasten op
treden onder wie ook weer Peter
„Madcat" Ruth.
Chrysalis Records wordt alweer
sinds september in Nederland ver
tegenwoordigd door Phonogram.
Ras onlangs vond de eerste presen
tatie van nieuwe releases plaats.
Chrysalis blijkt een ietwat nieuwe
koers te gaan varen. De internatio
nale pers- en promotie directeur,
Des Brown, vertelt: „Chrysalis be
gon als kleine, zuiver op Engeland
geconcentreerde maatschappij. Nu
zijn we groter geworden en de di
rectie vindt het zaak internatio
naal te gaan worden. Ook wat ar
tiesten betreft. Daarom opende Ter
ry Ellis korte tijd geleden een bu
reau in Los Angeles, dat voor ons
talent moet zoeken, en begeleiden.
In Zürich hebben we al enige tijd
zo'n vestiging, vanwaaruit we Eu
ropa aardig kunnen overzien".
De presentatie zelf was de moei
te waard. Filmisch fraaie stukken,
ter weerszijden aangevuld met di
a's, ondersteunden een stuk mu
ziek van elke groep en artiest. Ie
dereen kon zich een duidelijk
beeld vormen van de nieuwe ar
tiesten.
Het meest overtuigend kwam
Frankie Miller over. Hij was ge
filmd op het afscheidsconcert van
het Londense Rainbow theater,
met Procol Harum als backing-
groep, Frankie heeft onmiskenbaar
talent. In veel opzichten doet zo
wel hijzelf als z'n muziek aan Joe
Cocker denken. Zijn stem is min
der rauw, bewegingen minder
ruig en woest; de spanning die hij
weet op tb bouwen is minstens zo
groot als Cocker doet.
Terry Bennet (zang), Dai Shel (le
ad gitaar), Ralph Evans (zang, gi
taar), Steve Finn (bas en zang) en
Chris Sharley (silagwerk en zang)
vormen de al sinds 1972 bestaande
groep Sassafras. Ze maakten on
langs de elpee „Expecting Compa
ny" en de single „Wheelin' 'n' dea-
lin'. Geproduceerd door Damon
Lyon-Shaw, de vaste Status Quo
producer. Nadere uitleg overbodig.
Philip Rambo zit nog maar kort
bij Chrysalis: hij maakte er alleen
nog maar de single „Dem eyes",
Philip, die in Toronto geboren
werd en sinds kort in Londen
woont, werd bekend door de groep
De Winkies, waarvan hij de belan
grijkste man was. Een korte perio
de toerde de band met Eno, na
diens vertrek uit Roxy Music. Dat
leverde veel publiciteit op. Op de
dag dat de debuut-elpee uitkwam
viel de groep echter uit elkaa.'.
Zowel Eno als toonaangevende En
gelse journalisten vinden dat Phi
lip bijzonder veel talent heeft.
John Dawson Read, een grote on
bekende, debuteert met de elpee
„A friend of mine". Zijn inspira
tors lijken Dylan, Donovan en
McClean. Vooral door veelvuldig
gebruik van violen weet hij een
gevoelig doch breekbaar sfeertje te
scheppen. Hij speelde eerder in
een bandje, maar een zwaar onge
luk maakte daar een einde aan.
Als therapie begon hij gitaar te
spelen en Composities te maken.
Op z'n debuut elpee wordt hij bij
gestaan door mensen als Alan Hod
ge (elektrische gitaar), B. J. Cole
(steel gitaar), Les Hurdle (bas),
Terry Cox (slagwerk) en Guy Flet
cher- „Mary in the morning"- (key-
bords).
„Flash Fearless versus the Zorg
Women" tenslotte is een op muziek
gezette strip (die in het Neder
lands ongetwijfeld „Schicht zonder
vrees contra de vrouwen van
Zorg" zou heten). Een leuk idee,
dat erg alternatief aandoet, maar
in feite stukken conservatiever is
dan Roger Glover's „Butterfly
Ball". De plaat is meer een „alle
de: tien goed" verzamelaar met Ali
ce Cooper, Maddy Prior (Steeleye
Span), John Entwistle (Who), Fran
kie Miller, Justin Hayward (Moody
Blues) en anderen. Maar de kwali
teit is er daarom niet minder om!
Een verzameling uitstekende (hard)
rock waarin diverse stijlen zijn te
herkennen. Flash Fearless is een
soo:t Superman, die met een ruim
teschip in gezelschap van een drie
tal mensen van het ene avontuur
naar het andere vliegt. In Amerika
en Engeland loopt de plaat met
bijgeleverd stripverhaal als een
trein. En niet helemaal ten onrech
te.
Over ongeveer een week zal in
de Nederlandse bioscopen een film
gaan draaien over de legenda
rische blues-zangeres Janis Joplin,
een leven in beeld van een vrouw
die vier jaar geleden overleed, die
zich tijdens haar leven het pret
tigst voelde „met mannen onder
elkaar" met de onafscheidelijke
fles Southern Comfort in de hand
en voor wie .getting stoned, stay
ing happy en having a good time"
een levenswijze was en de blues
een ware betekenis had. In 1970
kwam de producer F. R. Crawley
op het idee om een film over Janis
te maken toen hij haar zag optre
den tijdens een festival in Canada.
Crawley vernam dat het hele festi-
vel op film stond maar dat het
materiaal nooit was ontwikkeld
omdat geldschieters het tenslotte
hadden laten afweten. Hij wist ech
ter wel het materiaal te achterhalen
en het gedeelte waarin Janis voor
kwam werd zijn uitgangspunt voor
het maken van een documentaire
over haar leven. Crawley reisde
naar Port Arthur, Texas, de ge
boorteplaats van Janis, nam con
tact op met haar ouders en vroeg
toestemming om de film te maken.
Hun antwoord was: „Als u een
film kunt maken over wat Janis
voor haar fans betekende, kunt u
uw gang gaan. Maar wel op eigen
risico, want we willen de film
eerst zelf goedkeuren". Crawley
vertrok naar Frankfurt. München,
Londen, Parijs, Stockholm, New
York, San Francisco en na drie jaar
detectivewerk had hij genoeg mate
riaal verzameld om de film in el
kaar te zetten.
Tegelijkertijd met het uitbrengen
van deze film, is een dubbelalbum
op de markt verschenen, de sound
track van -de film, waarop naast
de bekende Joplin-interpretaties
ook banden zijn te horen van mate
riaal dat nooit op platen is versche
nen.
De uit Londen afkomstige
zesmans-formatie Steeleye Span
gaf onlangs twee geslaagde concer
ten in Nederland. In Engeland is
de groep al langere tyd erg popu
lair. Internationaal kregen ze
naam door meerdere toernees als
voorprogramma van Jethro Tuil.
Op hun laatste elpee, „Commoners
Crown", speelt de beroemde Peter
Sellers mee op ukelele. Dat was
diens eerste ervaring met een
rockband. Op de al wat oudere
plaat „Now we are six" blaast Da
vid Bowie a,lt sax. In Nederland is
Steeleye nog steeds tamelijk onbe
kend, ook na de zo gunstige waar
deringen van hun laatste elpee.
Maar een eenvoudig rekensomme
tje leert dat Steeleye Span het nog
ver kan brengen: naast alle Fair-
port Convention-fans, kunnen ze
ook rekenen op succes bij alle
folk- en soft rock liefhebbers.
Een vergelijking met Fairport
Convention dringt zich op, ener
zijds omdat de groep, in januari
1970, gevormd werd door Fairport
bassfst Ashley Hutchings - die
twee jaar bij de groep bleef
anderzijds om het steeds duidelijk
herkenbare uitgangspunt van beide
groepen: de traditionele folksong.
De naam Steeleye Span is trou
wens 'afkomstig uit een oude En
gelse volksballade over ene John
Span, bijgenaamd Steeleye. (Overi
gens zijn er nog steeds geen plan
nen om die „ballad" op te nemen).
Deze vergelijking valt - zonder af
breuk te doen aan Fairport Con
vention - ten voordele uit van
Steeleye Span.
De „sound" van Steeleye is na
melijk hoewel ze slechts één man
meer hebben - veel voller, war
mer, hechter en zelfs swingender
dan Fairport. Fairport's muziek
klinkt, hoewel erg vrolijk, kaler en
antieker. Het is moeilijker je er
mee te vereenzelvigen en er zijn
ook alleen maar traditionele
dansjes op te maken. Steeleye
daarentegen stopt er zoveel rock
en zelfs elektronische effecten in,
dat het veel moderner klinkt. Het
duidelijkste voorbeeld van dat
laatste is wel te vinden op de el
pee „Now we are six" (Nigel deed
toen voor het eerst mee - voordien
speeld-en ze drie(!) jaar zonder
drums): het intro van het nummer
„Drink down the moon" kon zó
zijn overgenomen van de eerste
Roxy Music-elpee.
En dan de stemmen. Maddy -
die overigens op ieder nieuw al
bum weer beter zingt - doet niet
onder voor een Sandy Danny; Tim
Hart lijkt zó weggelopen uit een
van de latere Fairport opstellin
gen. Met z'n vijven - Nigel laat z'n
stem uiterst zelden horen - vor
men ze een prachtig volle, hechte
zee van stemmen. Werkelijk adem
benemend is de 16-de eeuwse La
tijnse a capella gezongen koorzang
„Gaudete", afkomstig van de
eerste in Nederland uitgebrachte
elpee, „Below the salt". Ook live
maken ze het volledig waar. Allen
een hand op een oor en prachtig
melodieus zingend.
Steeleye Span bestaat uit (op de
foto v.l.n.r.): Rick Kemp (bas,
zang, akoestisch gitaar), Tim Hart
(dulcimer, elektrisch- en akoestisch
gitaar en zang), Peter Knight (vi
ool, zang, mandoline - op de „sta
ge" draagt hij vaak een gebreid
hansopje), Maddy Prior (zang en
dansjes, „want ik houd van
dansen"), Nigel P^grum (slagwerk,
oboe) en Robert Johnson (elec-
trisch-- en akoestisch gitaar, zang).
Deze samenstelling is, op de in
trede van Nigel na, al bijna vier
jaar ongewijzigd. Voordat Maddy
en Tim - de enige twee leden van
het eerste uur - bij Steeleye Span
begonnen, traden ze negen jaar als
duo op.
De groep maakte al zeven el
pees. Begonnen ze louter Engelse
folk te spelen, later werden daar
achtereenvolgens aan toegevoegd
Ierse volksmuziek en rock. Nog
steeds blijft het aandeel van rock
in hun muziek toenemen. Jethro
Tuil - leider Ian Anderson produ
ceerde hun eerste platen en hij
had grote invloed op hun muziek.
De laatste vier platen produceerden
ze zelf. In Nederland werden (nog)
maar drie uitgebracht.
In juli nemen ze hun nieuwe el
pee op, die „Bachelors Hall" gaat
heten. Hij wordt in september uit
gebracht, wanneer de groep aan
een toarnee bezig is in Australië
en de VS. Vervolgens komen ze in
november weer nair Europa.
Maddy: „Voor de nieuwe elpee
hebben we nog weinig geplanned.
We moeten de nummers met z'n
allen nog kiezen. Er is geen
band-leider die z'n stempel op de
groep drukt, we zijn erg democra
tisch. Ook hangt er nog veel af
van de eventuele producer. We ne
men er een, als we een goede vin
den".
Vooral live spelen ze graag „tu
nes", medleys van traditionele
volkswijsjes. „Want het moet 'gezel
lig worden. Aan het einde van een
concert danst iedereen. En dat wil
len we ook", vertelt Maddy. Als
het publiek naar hun ziin niet vlug
genoeg gaat dansen, zo lieten ze in
Paradiso zien, dan springen ze van
het podium af en geven tussen het
publiek het voorbeeld. En dan kan
je helemaal moeilijk blijven zitten!
Sky King is een nieuwe Ameri
kaanse groep, opgericht door Chris
Brubeck, zoon van de legenda
rische jazzpianist Dave Bruibeok.
Chris begon jaren geleden met zijn
eerste groep: New Heavenly Blue
met Peter Whyte B ontsteel, Step-
han Dudash, Jimmy Cathcart, Da
vid R. Mason en Peter „Madcat"
Ruth.
David en Madcat stapten met
Chris over naar de „T^vo Genera
tions of Bru'beck", de groep van
Dave Brubeck, die jaren geleden
tijdens hun Europese tournee optra
den in De Doelen Rotterdam. Het
programma bestond toen uit: Dave
Brubeck classics met een „funky"
tintje voor de pauze, na de pauze
bracht de jonge generatie funikrook
ten gehore, waarbij pa mocht
„meedoen"
Na hun terugkeer in Amerika
richtte Chris de groep Siky King
op e'n pas na maanden van repete
ren en optreden werd deze LP „Se
cret Sauce" opgenomen, waar be
halve de groep ook nog een aantal
interessante gasten aan meewerk
ten.
Sessie-muzikant Charlie
McCoy die nu al weer tien jaar
onder contract staat bij Monu
ment en aan ontelbare hoeveel
heden platen van Nashville-ar-
tiesten meewerkte, zowel met
zijn meest geliefde instrument
de mondharmonica als met
instrumenten als bas, drums,
keyboards, tuba en marimba,
heeft zelfs nog tijd gevonden
om zelf een LP op te nemen:
„Charlie My Boy". Er staan elf
mooie composities op van ar
tiesten als Kris Kristofferson,
Peter Allen, Bill Anderson, Mic
key Newbury en anderen. Alles
overgoten met de typische
McCoy-saus en bijgestaan door
bevriende muzikanten. Vroeger
was Charlie alleen in rockmu-
ziek geïnteresseerd, maar lang
zamerhand zag hij meer in de
country-muziek en verruilde hij
zijn baan als drummer-zanger
van een rock 'n roll band voor
het begeleiden van country-ar-
tiesten op mondharmonica. Hij
bekwaamde zich met zo veel
energie op dit instrument dat
het mondorgel opnieuw popu
lair werd en daarom niet alleen
als begeleidings-, maar ook
als solo-instrument bij diverse
producties werd ingezet.
