Woudi de clown
bespeelt met zuster
sofla aller harten
WOUDI'S GROOTSTE I III 1II Mill
Optreden als
sprookjes-
mSm verteller
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 34 - WOENSDAG 21 JANUARI 19,u
Woudi en Sofia in hun optreden als clowns.
Frederik Woudenberg is in Zwitserland geboren. Woont
eigenlijk in Ziirich, maar treedt in verschillende landen
op.
Een grote hulp is daarbij zijn zuster Sofia, die alle
dierenfiguren en maskers maakt, terwijl hij het
vervaardigen van de poppen voor zijn rekening neemt.
Hun optreden is altijd voor een besloten club. Heel veel
dank is hij verschuldigd aan secretaresse Rietje
Verweijen van de Stichting Musische Vorming te
Rotterdam, waar voor zij meestal voor een 20 a 30.000
kinderen optreden.
van het gemoedsleven voor mensen
van 4 tot 100 jaar betekenen, 't Is even
belangrijk als het dagelijks brood. Er
is een kinderboek in de handel,
getiteld: Frederik, de muis. Een boek,
dat hij cadeau kreeg en waaruit hij
veel wijsheid haalt.
SUBSIDIE
In Rotterdam en omstreken treedt hij
regelmatig op voor scholen,
kinderafdelingen van ziekenhuizen
enz. enz. Van de gemeente Rotterdam
krijgt hij daarvoor subsidie. Ook de
scholen daar kunnen een subsidie
aanvragen bij de gemeente
Rotterdam. Negen maanden per jaar
treedt hij overal op. De overige
maanden worden besteed aan het
vervaardigen van poppen etc. in zijn
eigen atelier in Zurich. Uit het
kleutervak gekomen is hij begonnen
met het poppenspel. Hij heeft er geen
spijt van deze Frederik Woudenberg,
die speciaal zwarte poppen maakte
voor een toernee door India en Afrika.
Dat is er tot nu toe niet van gekomen,
gezien de politieke toestand daar. Hij
heeft poppen voor peuters. Doch ook
poppen voor grote mensen. Heel
bekend van hem is zijn
poppendemonstratie: onder de titel
van: „Duim tot marionet", 't Was
prettig met deze Woudi en Sofia
kennis te maken en hun aan het werk
te zien. Wilt u ook eens van hun
optreden genieten, neemt u dan
kontakt op mèt de heer Frederik
Woudenberg, Palmweg 2, Rotterdam,
telefoon: 010-185486. Heel geschikt
ook voor een Ouderavond. Je moet het
alleen maar weten. Zijn adres in
Zwitserland zal ik maar achterwege
laten. Of u nu de voorkeur geeft aan
poppenspel, sprookjesspelen, een
clownsprogramma of verteltheater.
Mej is allemaal even lief. Maar het
liefst van alles treedt hij als
sprookjesverteller op. Maar dat wist u
reeds.
Voor het begin kreeg Woudi
verschillende tekeningen van de
kinderen aangeboden, waarvoor hij
een „dank-je-wel-hand" gaf.
Sofia beloofde, dat al die tekeningen
boven hun bed zouden worden
opgehangen. Ze moesten even gaan
zitten, dan weer staan, zitten, staan en
dan blijven staan.
De kinderen waren er meteen
helemaal „in" en vertelden van alles.
Zoals dat er bij een tante een klein
kindje was geboren, of bij hun zelf
thuis een zusje of een broertje. Dat
oma naar de hemel was gegaan enz.
Zij moesten de handjes laten zien en
horen, de voetjes eveneens.
Heerlijk. Heerlijk, riep Woudi en
bespeelde met Sofia een kleine, doch
mooie schootharp. Stemmen, handjes
en voetjes tegelijk laten horen,
't Ging allemaal opperbest en de
kinderen leefden zich tenvolle uit.
Oren open, mondjes dicht, voetjes stil,
allemaal meezingen met hun beiden:
„Moet je eens eventjes horen met je
oren ben je geboren". Gul applaus op
verzoek.
RADEN MAAR
Woudi vertelde, dat er nu een sprookje
op de poppenkast kwam. Een
sprookje, waarin een grootmoeder en
een boze wolf in voorkwam.
Natuurlijk raadden de kinderen het
direct: Roodkapje. Maar Sofia hield
zich van den domme en noemde tot
grote pret van de kinderen allemaal
verkeerde namen op. Totdat zij er ook
uitkwam.
De poppenkast uit Zwitserland stond
klaar. Op een stoeltjes, waaronder
wieltjes zaten, reed Woudi heen en
weer, ontstak een kaars in de schemer
van het lokaal en vertelde toen op zijn
eigen, beminnelijke wijze het aloude
sprookje, dat ieder kind kent. Het
sprookje van Roodkapje, dat met haar
grootmoeder door de boze wolf werd
opgepeuzeld.
Maar vóórdat het zover was, zag je de
moeder van Roodkapje al de
toebereidselen voor de tocht naar
grootmoeder in het bos klaar maken.
Beeldige poppen in mooie kostuums,
leuke kleine mandjes. In dat van
Roodkapje koekjes en een fles wijn.
Tegen het verbod van moeder in
plukte Roodkapje onderweg in het bos
toch bloemen, waarin veel tijd ging
zitten, zodat de vos alle tijd had voor
de peuzelpartij van grootmoeder in
haar mooie huisje. Een peuzelpartij,
die echter in de schemer gebeurt. Net
als met Roodkapje.
Die echter eerst lang wegbleef. Zodat
de kinderen de zon in het bos zagen
ondergaan en de maan opkomen. Iets
wat Woudi tot een speciaal
Maanliedje inspireerde, want
Roodkapje was van de rechte weg
afgegaan. Geestig het gefluit van de
vogels, het bloeien van de bloemen in
het bos. waarvan Roodkapje een groot
boeket maakte. En het optreden van
de ongewenste, zwarte Zwitserse kat.
Woudi zei bijna alles op rijm en de
kinderen vulden het wel aan. Als de
gordijnen sloten, zeiden ze heel
zachtjes: „De gordijntjes zijn heel
zacht dicht gegaan". Met hun handjes
naast hun oren maakten ze dan een
gordijntje, dat ook dicht ging, als de
handjes voor de ogen werden
gehouden. Later bouwden ze met die
handjes een dak op hun hoofd.
HEEL ZACHTJES
Dan moesten ze heel zachtjes weer
gaan staan en zitten. Woudi wilde
niets horen en dat gebeurde ook.
Inmiddels was de vos in het huisje van
grootmoeder beland en had haar
opgegeten. Dan wordt het iets
donkerder en behoort de grote hap tot
het verleden. Maar als Roodkapje de
wolf in het hemelbed vindt met de
kleren van grootmoeder aan, dan
komen de gevleugelde woorden:
grootmoeder, wat heb je grote ogen
enz. Achter elke vraag een gul
applaus. Bij die grote mond wordt het
weer schemerig en is Roodkapje bij
grootmoeder beland. Een echte jager
met een geweldige groene vilthoed op.
maakt dat alles weer in orde komt. En
dan kunnen de kinderen met Woudi
en Sofia. nu met accordeon,
meezingen: O. o. o. o, wat zijn we
geschrokken, o. o. o. wat waren we blij
de wolf is dood, tralala. Een
rondedans .besloot dit kostelijk
verhaal sprookje en daarna gingen de
kinderen naar huis. Want het was
inmiddels kwart voor twaalf
geworden.
GROTE WENS
Ik drink daarna met Frederik
Woudenberg gezellig een kopje koffie
in het kantoortje van het hoofd van de
school. De voorstelling zit er weer op.
Sofia breekt met medewerking van het
onderwijzend personeel de
poppenkast af. En heeft Woudi even
tijd voor me. Hij heeft tot afscheid
daarstraks met de pop Wouwoudeli.
een Zwitserse verbastering, met de
kinderen en Sofia met accordeon
bekende liedjes tot besluit gezongen.
Dat gebeurt altijd bij een
kindervoorstelling, waarvan hij er wel
vijf per dag kan geven. Zijn grootste
wens is, dat de mensen hem zullen
vragen als sprookjesverteller op te
treden. Ook voor het publiek in
psychiatrische inrichtingen en drugs.
Omdat hij weet, wat deze
droombeelden voor de ontwikkeling
Grote bekendheid verwierven zij zich
in die tien jaar. dat ze samen optreden
met het uitbeelden van sprookjes via
de poppenkast.
Frederik Woudenberg, beter bekend
als Woudi, de clown, kreeg zijn
opleiding als heilpedagoog bij
professor Lievegoed in Zeist. Toen is
hij een paar jaar als kleuterleider in
Zwitserland gaan werken en daaruit
ontstond zijn liefde voor het werken
met de poppenkast.
Dóórvoor was hij al als komiek aan de
Amsterdamse Schouwburg verbonden
geweest en is hij eigenlijk van beroep
sprookjesverteller.
Vandaar dat hij als zodanig graag
optreedt met assistentie van Sofia en
met behulp van de poppenkast voor
kinderen op kleuter- en lagere scholen.
Doch ook in ziekenhuizen,
gevangenissen, psychiatrische
inrichtingen enz.
Zuster Sofia zegt van dit werk: „Het is
erg bevredigend, omdat er zo'n groot
tekort in het leven van een kind is op
dit gebied. Het heeft iets met de
warmte in het zieleleven van een kind
te maken.
Voor onze optredens in binnen- en
buitenland komen we tijd tekort. Je
hebt contact met het kind en dat is erg
belangrijk.
Onze poppenkast is niet gebaseerd op
het leven van Jan Klaassen en Katrijn.
Het beeldt sprookjes uit met beeldige
decors, waarbij mijn broer het verhaal
vertelt. En hoe!
ROODKAPJE
Ik ben er op de Rehoboth-
kleuterschool in de Ruilstraat te
Rotterdam getuige van geweest en ik
heb ervan genoten. Voor fotograaf
Hans Keijzer waren Woudi en Sofia
dankbare onderwerpen en leefden de
kinderen met het verhaal van
Roodkapje mee.
Geen verhaal, maar een sprookje.
