Familiedrama bij
Pakistani
en niemand kent
achtergrond
"We dachten dat het Turken
waren", zeggen ze in de straat
Zelfs haar naam konden ze
•kï*'4* wr
Til fit llitsnrekert daarorn kinderen spelen voor het huis waar de
zeiden ze nietcir ivctunen «k schoondoschter leefden in een
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 40 - W0ENSDAG 25 AUGUSTUS 1976
Een kinderspeelgoedwagen speelde een dramatische rol in het gruwelijke
gebeuren...
gekomen, beheerst haast niemand het
Engels. De oude moeder en de jonge
Pakistaanse leven op een eiland. Als ze
boodschappen gaan doen moet Peter
mee. Hij loopt altijd in het midden als
ze de winkels afgaan. Hij vertaalt zo
goed en zo kwaad als het gaat, wat zij
aanwijzen. Maar als hij naar zijn werk
is zijn de twee vrouwen volledig op
elkaar aangewezen. Wat er buiten de
deur gebeurt ontgaat hen. Ze zouden
evengoed doofstom kunnen zijn. De
buren aan de ene kant zijn
nieuwkomers, die kennen er ook nog
waar weinigen. En de bewoners van
het huis aan de andere kant zijn veel
weg, de man daar is ziek en wordt
elders verpleegd. Dag in dag uit
hebben de moeder en haar
schoondochter alleen maar hun eigen
gezelschap. Als Peter er is verandert er
pas wat, dan wordt een smalle brug
geslagen naar de buitenwacht. Maar
Peter lijkt soms ook wel een vreemde,
met een been staat hij in de
Nederlandse samenleving, met het
andere in zijn Pakistaanse verleden.
En het erste is nog wel dat de twee niet
met elkaar kunnen opschieten. Hun
leven wordt een aaneenschakeling van
ruzies. Horen de omwonenden dan
nooit die twistgesprekken? Iemand in
de straat zegt: „Jawel, soms kon je ze
hard tegen eikaar horen schreeuwen.
Maar ik had er geen idee van wat er
aan de hand was. Wat moet je ook als
je geen letter snapt van wat ze daar
zeggen? Misschien roepen ze in hun
land altijd wel zo hard tegen elkaar,
weet ik het..." Als Katrien en de
schoonmoeder, die Daisy Kakamall
heet maar gemakshalve als Oma
aangeduid werd, al eens buiten
kwamen, zeiden ze hen in het
voorbijgaan kort gedag. Hoe kon men
in de Klaverstraat ook vermoeden wat
er broedde? Op een dag komt het tot
een uitbarsting. Weer heeft Katrien
woorden gehad met „oma". En
ditmaal vallen er klappen. Door woede
Het tuintje waar het drama zich voltrok.
en spanningen verteerd grijpt de jonge
vrouw naar een bijl. Zij slaat in blinde
drift en voor haar voeten ligt haar
schoonmoeder. Geen sterveling in de
straat heeft er weet "van, niemand kan
te hulp schieten. Ver van haar
geboortegrond vindt de grootmoeder
een wreed einde. Wie had kunnen
denken dat ze in een land waarvan ze
niets begrijpt zo zou moeten
bezwijken? De schoondochter is
radeloos. In haar wanhoop wil ze haar
daad ongedaan maken. Maar dat is
onmogelijk. En dus probeert ze het
lichaam te laten verdwijnen. Ze neemt
een kinderspeelgoedkar en legt daarop
het lichaam. In haar achtertuintje
delft ze een primitief graf. Voor de
politie is de oplossing van de moord
eigenlijk niet eens moeilijk. Eerst
wordt Peter, de zoon, er nog op
aangezien. Maar dan valt de volle
verdenking op Katrien. Aanvankelijk
blijft ze bij hoog en laag volhouden dat
ze onschuldig is. Want in haar hoofd
heeft zich de gedachte vast gezet dat
ze zal worden opgehangen als ze
toegeeft dat zij de dood van oma op
haar geweten heeft. Het kost de
recherche dan ook alle moeite haar er
van te overtuigen dat de strop in
Nederland niet meer bestaat... Pas
dan wil ze wel bekennen.
In de Akkerstraat volgen ze het drama
als een gruweifilm op de televisie.
Iemand zegt: „Nu hoor je van alle
kanten dat wij die mensen maar aan
hun lot hebben overgelaten. Maar
waarom wil niemand de werkelijkheid
onder ogen zien? Er worden door
Nederland miljoenen en miljoenen
cadeau gedaan aan
ontwikkelingshulp. Vaak komt die
nog terecht bij figuren die er mooi
weer van spelen. Zou het niet heel wat
beter zijn als ze daarvan eens wat geld
op zij legden om mensen die ze naar
ons land laten komen, tenminste onze
taal leren spreken? Het is eigenlijk
toch onzedelijk als je twee
wildvreemden die niets van ons land
afweten zo maar in een huisje stopt.
Dat is pas apartheid. Wat moet er al
die tijd in die twee vrouwen omgegaan
zijn? Als ze werkelijk hadden kunnen
spreken was die moord nooit gebeurd.
Het was natuurlijk volkomen fout ze
bij elkaar te laten, al die tijd en altijd
alleen..."
De drie kinderen van Peter zijn nu
ondergebracht in tehuizen. Peter is
zelf totaal van streek, hij verloor niet
alleenzijn land, maar ook zijn vrouw
en moeder. Nu is hij pas een totaal
ontheemde geworden. Katrien zelf
wacht op haar veroordeling. En de
oude moeder rust in vreemde aarde.
Een ramp voltrok zich in een kleine
straat. Wie moet hier eigenlijk terecht
staan?
IJLld uaaiuui Pakistani woonden. „Zc liep altijd in
-8 9 9 T7~ ^^99 pyama" zeggen ze naïef. De moeder en
totaal andere wereld.
Ze heeft een moeilijke voornaam en een onuitsprekelijke achternaam. En in
„hasr" straat, de Klaverstraat in Tilburg, wilden ze er de tong niet lang over
breken. Daarom noemden ze haar maar gewoon Katrien. En een van de buren,
na dat drama, dat heel de buurt opschrikte, zegt: „We hebben nooit geweten dat
ze uit Pakistan kwamen. Laten we nou altijd gedacht hebben dat het Turken
waren..." Kinderen in de wijk die na het gebeuren voor het noodlotshuis op de
stoep spelen, zeggen: „Die vrouw liep altijd in haar pyjama. Wat een vreemd
gezicht".
Het is een onvoorstelbaar voorval In
een land waar altijd gewezen wordt
hoe anderen het moeten doen. In deze
zuid-Nederlandse stad woont al een
paar jaar een Pakistaanse arbeider,
Peter. Hij heeft een job gevonden bij
een drukkerij in de buurt. Maar
hoewel hij een mondje Nederlands
spreekt, is hij eenzaam. Hij mist zijn
vrouw en ook zijn oude moeder.
Eigenlijk voelde hij zich veel meer
thuis in zijn geboorteland. Maar ze
hebben hem voorgespiegeld dat er in
Nederland goed geld te verdienen zou
zijn en dus is hij naar Brabant
gekomen.
Misschien verdient hij voor zijn eigen
maatstaven ook wel royaal. In ieder
geval kan hij er in zijn kleine huisje
goed van komen. Hij laat tenslotte zijn
vrouw en moeder overkomen en die
trekken bij hem in. De straat let er
niet eens op. Hoe zouden ze ook met
de twee vrouwen, de schoondochter
met haar schoonmoeder, kontakt
kunnen hebben? Beiden spreken geen
enkel woord Nederlands. En al zijn ze
dan wel een beetje Engels machtig, in
de volksbuurt waar ze terecht zijn
Een buurvrouw, wier zoontje nog weieens met de kinderen van de Pakistani
speelde, zegt: „We hadden geen enkel contact. Wat moet je ook als je geen
woord snapt van van ze zeggen?"
