tf
FRAUDE KOST GEMEENTE
RUIM EEN HALF MILJOEN
RIJKSRECHERCHE
NAAR MAASSLUIS
VOOR ONDERZOEK
Wil Klein-Ketting
(even over uit Wieuw-Zeeland):
EXPOHAL
HilüNllAA
r
ter zijde
Mannen
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 32 VRIJDAG 3 FEBRUARI 1978
Ze is bijna twee maanden in Neder
land: Wil Ketting, echtgenote van de
oud-Schiedammer Guus Klein, die 16
jaar geleden met vrouw en twee kinde
ren naar Nieuw Zeeland emigreerde en
nu na al die jaren met de twee doch
ters, in Torbay provincie Oakland ge
boren, ,,even" over is gekomen.
Beiden afkomstig uit een grote familie
heeft Wil met haar dochters het nodige
afgereisd. Maar in de eerste plaats een
bezoek gebracht aan haar bejaarde
ouders In Hoogvliet, respectievelijk 79
en 75 jaar oud. En waar ze met de
dochters logeert.
Familie woont in Schiedam, Vlaardin-
gen, Enschede, Deventer, Nymegen en
Driebergen.
Dat betekent dus bijna elke dag reizen
en trekken, zegt deze 46-jarige huis
vrouw uit Nieuw Zeeland. Helemaal
„thuis" bij haar zwager Herman en
schoonzuster Co op de bank zittend in
de Sweélinckstraat in Vlaardingen
waar ik ze ontmoet.
De dochters Irma (14) en José (11)
spreken alleen Engels, maar verstaan
de Nederlandse taal wel. Nu houden zij
zich bezig met het maken van een
schilderij van grove wol. Iets geheel
nieuws voor hen, want dat kent men in
Nieuw Zeeland niet.
Graag had Wil de reis naar Holland
met echtgenoot Guus gemaakt. Maar
om deze dochters bij anderen uit te be
steden? „Och, zegt ze met een lach in
haar helblauwe ogen, „ik heb ze nog zo
graag bij me en ik wilde met hen dit al
les beleven".
De oudste dochter Marjan van 21, die
samenwoont met een vriend, is druk
aan het sparen om haar geboortestad
Schiedam straks te laten zien. En nog
veel meer. Zoon en naamgenoot Guus
(20) studeert voor onderwijzer en zal
tezijnertijd ook weieens deze richting
uitvliegen, neemt Wil Klein aan.
FAMILIEBANDEN HEEL STERK
„Ik heb heel bewust naar dit weerzien
met de familie toegeleefd. De laatste
jaren zijn er ons een paar ontvallen en
dan voel je pas hoeveel je van je eigen
land houdt. Moe je de banden met de
familie juist dan mist. Dat slijt nooit".
Op de vraag of ze voorgoed in Nieuw
Zeeland blijft, vindt zij het moeilijk
hierop een antwoord te geven.
„Ik ben van Holland blijven houden in
al die jaren. De eerste weken had ik er
wel op mijn knieën naar terug willen
kruipen. Vooral de eerste drie jaren
zijn het allermoeilijkst geweest. Ik heb
gevochten tegen mijn heimwee. Maar
tenslotte zijn we voor de toekomst van
de kinderen uit Schiedam weggegaan.
En daar in Nieuw Zeeland kregen we er
nog twee bij".
MOEILIJKER
Guus is nu 58 jaar en heeft zijn draai
wel in Oakland gevonden. Hij is onder
houdsmonteur op een tapijtfabriek.
Voor hem was het allemaal nog moei
lijker. Volgend jaar komt hij naar zijn
geboortestad, want hij is een echte
Schiedammer gebleven.
„Dan zal hij zich net als ik de eerste
dagen als een kat in een vreemd pak
huis voelen. Maar dat gaat snel over.
Hij zal dan ook door de Dr. de Kuy-
perlaan rijden, waar we onze eerste flat
Wil Klein-Kettlng temidden van
haar beide dochters die in Nw.
Zeeland zijn geboren.
kregen. En hij zal zich verbazen over al
die huizen, die flats, die hier als pad
destoelen uit de grond verrezen zijn.
De Troelstralaan en de Nieuwe Dam-
laan bestonden toen nog niet. Vanuit
onze flat hadden we nog een uitzicht
op Vlaardingen en Overschie. De
Hoogstraat herken je amper meer,
evenals de Broersvest, de Koemarkt.
Het was er vroeger allemaal zo gezellig.
Je kent Schiedam bijna niet meer terug
en dan dat nieuwe ziekenhuis. Wat zal
Guus volgend jaar opkijken".
Als oud-Gorzenaar gaat hij natuurlijk
de Gorzen in, waar hij geboren is. Hij
zal de aktiviteiten van „zijn" SVV wil
len zien. En zoveel meer.
Als oud-lid van OBK zal hij misschien
even tijd vinden om zijn klarinetmee-
ster Gerard Schippers even op te zoe
ken. Maar je komt zo verschrikkelijk
veel tijd te kort, merkt Wil spijtig op.
Even later is er telefoon voor haar: een
oude schoolvriendin uit Schiedam,
Miep Ruseler. Nee, spijtig genoeg heeft
ze beslist geen tijd meer om even gezel
lig een kopje koffie bij haar te komen
drinken, zegt ze met een lach, „maar
ik vind het leuk dat ik je stem nog even
gehoord heb, ik heb nog wel naar je
adres gezocht".
Toen ze in Nieuw Zeeland aankwamen,
16 jaar geleden, logeerden ze in een va
kantiehuis. Maar gelukkig kreeg het
gezin Klein na zes weken een eigen
huis toegewezen.
MAASSLUIS De politionele rijksrecherche zal op korte termyn naar Maas
sluis komen teneinde een onderzoek in te stellen naar de geruchten dat ambtena
ren in dienst van de gemeente Maassluis, betrokken zyn by de opllchtingsprakty-
ken van het aannemingsbedrijf De Jager en Klein uit Oud Beyerland.
Burgemeester M.K. van Dyke van
Maassluis: onderzoek naar mogelijke
strafbare handelingen van ambtena
ren.
Deze praktijken hebben de gemeente
Maassluis ruim een half miljoen gul
den gekost. Dit deelde de burgemees
ter van Maassluis M. K. van Dijke
dinsdagavond mede na afloop van een
besloten raadsvergadering.
Het betreffende aannemingsbedrijf
werkt al jaren voor de gemeente Maas
sluis. Het gaat om geleverd zand voor
opspuitingen en arbeid. Proefboringen
van het technisch adviesbureau van de
Vereniging van Nederlandse Gemeen
ten hebben aangetoond dat de gelever
de arbeid en zand in geen verhouding
staan tot het geldbedrag dat is gede
clareerd.
De zaak kwam eind verleden jaar aan
het licht toen de 39-jarige uitvoerder
J.O.H.S. uit Sliedrecht naar de ge
meente Maassluis stapte om dit ver
haal te doen. Volgens hem doet het be
treffende aannemingsbedrijf op deze
manier al 20 jaar zaken met de ge
meente Maassluis. Na de kennisgeving
van de betreffende uitvoerder werd het
eerder genoemde technisch adviesbu
reau ingeschakeld die na een onder
zoek tot dezelfde slotsom kwam. De
betreffende uitvoerder heeft evenals
zijn 27-jarige college J.B.v.H. een volle
dige bekentenis voor de justitie afge
legd.
MODERNE WERKENDE VROUW
Vóór mijn trouwen ben ik steno-typiste
moderne talen geweest, vertelt Wil
Klein. „Zoals hier ïn Holland, werken
in Nieuw Zeeland de vrouwen ook.
Daar behoor ik ook bij. Vooral nu de
kinderen zo groot zijn. Ik heb zelfs een
heel fijne baan op het ogenblik bij de
universiteitsbibliotheek als typiste mo
derne talen. Als vrouw móet je in
Nieuw Zeeland wel werken. Want toen
we een poosje geleden een loonstop
hadden, kon ik van het geld van Guus
gewoon niet rondkomen".
Nieuw Zeeland is een wereldwijd land,
maar afhankelijk van Engeland. En
daar staat de economie op een laag pit
je. De levensstandaard is lager dan
hier. De kleine winkeltjes vind je alleen
nog in de kleine steden. Verder zijn er
overal grote supermarkten, overdekte
shoppings, verschrikkelijk gezellig.
„Zelf rijd ik nu ook in een auto. In
Nieuw Zeeland krijgen de jongeren op
hun vijftiende jaar al een rijbewijs, als
ze dat tenminste willen. En er les voor
nemen. Maar het rijden is daar vaak
erg gevaarlijk door al die bochten en
hellingen. Er zijn in Oakland ver
schrikkelijk leuke restaurantjes, be-,
mand door Italianen, Chinezen, Per
zen, Duitsers, Joego-Slaven. Jammer
dat Guus niet van eten buiten de deur
houdt. Maar misschien komt dat ook
wel omdat ik de Hollandse pot vrijwel
gehandhaafd heb. Thuis spreken we
gewoon Hollands, vandaar dat de kin
deren ons ook verstaan".
EIGEN HUIS
Wil Klein vervolgt: „Dertien jaar gele
den hadden we al een eigen huis met
een behoorlijke lap grond. Dat moet je
wel, want Guus betaalde bijna de helft
van zijn salaris voor de huur. Dankzij
een lening van de staat is dat allemaal
mogelijk geworden. Nee, we verbouwen
geen aardappelen en groenten, wel
ontzettend veel fruit.
Natuurlijk is dat huis net als hier in
Holland, in waarde gestegen in al die
jaren. Maar het is niet alleen daardoor
een rijk bezit. Het is helemaal naar ons
eigen idee gebouwd en ik vind het fijn
dat mijn ouders het tien jaar geleden
gezien hebben. Dat was een hoogte
punt in mijn leven: mijn ouders bij me
thuis in Nieuw Zeeland. Mijn schoo
nouders zijn al jaren geleden
overleden".
HOLLANDSE KRANT
„We zijn natuurlijk lid van de Hol
landse Club, die een Hollandse krant
uitgeeft: „Windmill". We grijpen er al
lebei het eerste naar en we blijven zo
doende aardig op de hoogte van wat er
allemaal in Holland gebeurt.
We zijn ook lid van „De Link", een
reisvereniging, die tegen gereduceerde
prijzen reizen naar Nederland ver
zorgt. Zaterdagmorgen 4 februari ver
trekken we weer vanaf Schiphol. We
blijven bijna twee dagen in Singapore
over en dan hoop ik Guus en de twee
andere kinderen weer terug te zien. Ik
hou van dat land. Maar daar staat ons
huis, daar is ons werk. Daar zijn we ja
ren geleden heengetrokken.
Het is nooit uit mijn gedachten. Als je
emigreert hou je van twee landen.
Maar geef mij maar Nederland". Ze
gooit het hele verhaal er zo'n beetje in
één adem uit...
Als ik haar en haar dochters een goede
thnisvlncht toewens heb ik het gevoel
of ik deze Wil Klein-Ketting al jóren
ken...
M.W.
Een van de gearresteerden heeft tegen
over de justitie verklaard dat ook amb
tenaren meededen in deze winstgeven
de handel, vandaar dat burgemeester
Van Dijke de rijksrecherche heeft ver
zocht op korte termijn een onderzoek
in te stellen.
s Daarbij speelt ook nog dat een voor
malige ambtenaar van de dienst ge
meentewerken in dienst is van het in
opspraak gekomen aannemingsbedrijf.
Alle gearresteerden zijn overigens weer
op vrije voeten gesteld. De aangehou
den directeur van het bedrijf C.K. uit
het plaatsje Goudriaan, is ook door de
justitie gehoord. Hij heeft tot nu toe
ontkend ook maar iets van deze fraude
af te weten. De zaak is extra ingewik
keld omdat de oud-burgemeester van
Maassluis, W. J. D. van Dijck, die ere
burger van deze stad is, commissaris
van het aannemingsbedrijf is.
De heer Van Dijck ontkent overigens
ten stelligste dat hij ook maar iet&
weet van deze fraude.
Burgemeester M. K. van Dijke ver
klaarde dinsdagavond dat er geen en
kele reden is zyn ambtsvoorganger niet
te geloven. „Hij is en blijft onze ere
burger", zei hij dinsdagavond na af
loop van de besloten raadsvergadering.
Ook de ex-ambtenaar van de gemeente
Maassluis, die nu by het betreffende
aannemingsbedrijf werkt, staat buiten
verdenking. De Maassluise politionele
korpschef hoofdinspecteur J. C. van
Nieuwkoop verklaarde dinsdagavond
na de besloten raadsvergadering dat er
geen enkele reden is om zowel de ex-
ambtenaar als de vroegere burgemees
ter van Maassluis te verdenken.
AL GERUIME TIJD is de ge
huwde man in Nederland geen
.hoofd der echtvereniging'
meer en het is merkwaardig,
hoe stil die degradatie zich heeft
voltrokken. Wie verwacht zou
hebben, dat de mannen tegen
deze ontwikkeling in verzet zou
den geraken, is bedrogen uitge
komen: nergens verbolgen of
gekwetste mannen de straat op
getrokken met leuzen van „Wij
willen ons recht terug"! Nergens
heeft men gehoord van een
huisvader, die is overgegaan tot
een bezetting van de slaapka
mer of tot de vestiging van een
„kritische akademie" in de sa
lon.
Zwijgend heeft men het knarse
tandende het hoofd in de vrou
wenschoot gelegd. Een pijnlijke
zaak, maar minstens even pijn
lijk is het, dat uit het vrouwen
kamp geen juichkreet is opge
gaan. De zegepraal der emanci
patie is als zoiets gewoons erva
ren, dat geen vrouw het nodig
heeft gevonden, om het op een
jubelen te zetten. De mannetjes
zijn zo redeneren zij einde
lijk terechtgekomen op de plek
waar ze thuishoren en daar is
de kous mee af.
Af en toe willen ze er nog wel
eens eentje huwen, want een
man in huis is eigenlijk wel
handig, maar geleidelijk aan
wordt het huwen hoe-langer hoe
meer verdrongen naar de folklo
ristische sector. Het is een oud
gebruik, maar er zijn reeds te
kenen, die erop wijzen, dat het
gebruik net zo sterk afneemt als
het midwinterblazen en het met
lichtjes lopen op Sint Maartens-
avond: het is aardig om te doen,
maar als je het niet doet is er
geen vrouw over boord. (Voor
de taalkenners onder U: vroeger
sprak men in zulke gevallen van
geen man overboord", ook hier
werkt de devaluatie van de man
door).
Intussen werkt de vrouwene
mancipatie met groot raffine
ment verder. Het zou ons niet
verbazen, wanneer machtige
Amerikaanse vrouwenorganisa
ties in het geheim steun verleen
den aan de rebellie der manne
lijke student. Tegen de tijd dat
deze studenten huwbaar zijn,
hebben zij zo vaak vergeefs ge
rebelleerd en zo dikwijls de
kous op de rebelse kop gekre
gen, dat ze „revolutie-murw"
zijn geworden. Kritiekloos aan
vaarden ze dan het feit dat ze
door een vrouw ten huwelijk
worden genomen en ze peinzen
niet meer over verzet.
Het maakt allemaal deel uit van
een bijna duivels plan, om ons,
mannen, te maken tot niets
waardige wezens, die alleen
door een wonderlijke natuur
drift in de vrouw voor uitster
ven zijn behoed. Hoe diep zijr.
we reeds gezonken! Kijk naai
het moderne bed: het heeft geer.
hoofd-eind meer, geen einde,
waar, vroeger het machtige
hoofd der echtvereniging op
rustte.
Zie naar de mode: het is de
vrouw, die de pantalon draagt
en het is de man die als ópge-
dirkte clown pronkt met kantjes
en lubbeltjes aan zijn eens zo
indrukwekkende kleding.
Maar het ergste staat ons nog
te wachten: inmiddels zijn er
mode-huizen, die zich geworpen
hebben op de unisex-mode en
die tweedelige badpakken in de
handel brengen voor mannen.
Niet lang meer en we zullen als
man in bikini gaan langs de
stranden van Scheveningen en
de Costa Brava.
Mannen moet dat zo? Nemen we
dat? Zijn we niet langer de trot
se nakomelingen der Saksen?
Welaan dan: op de barricade!
(P.S. U moet voorlopig zonder
mij de barricade op, want ik
heb geen tijd: ik moet de afwas
doen, de witte was strijken, de
bedden opmaken, de kousen
van de kinderen stoppen, bood
schappen doen voor het week
end; de kamer een goede beurt
geven en het handwerkje voor
de verjaardag van tante Jeanne
nog afmaken. Nog drie rijen
kruisjes en het is klaar. Het
wordt bééldig. De buurman
heeft al om het patroontje ge
vraagd: hij wil het gebruiken
om het op een pyamazak te
borduren. Het wordt een scha-
tje).
VAN BEETHOVENS.NGEl
