Voortreffelijk toneel
van Utile Dulci
Jubileum Han Spruijt
grootse happening
„De man van
mevrouw Spruijt"
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 43 WOENSDAG 4 APRIL 1979
Beelden alt de opvoering door Utile
Duld van „De Meid" van Hij»,
mans.
Het hoofd bureau voorlichting, inspraakbegeleiding en VW-zaken Han
Spruijt, heeft het geweten dat hij afgelopen vrijdag met zijn charmante
vrouw Wil, zijn beiden in Nederland verblijvende zoons en zijn dochter
het stralende middelpunt van de stad was.
Afgelopen vrijdag vierde Han
Spruijt namelijk het feit dat hij 25
jaar geleden begon als voorlich
tingsambtenaar in Vlaardingen. Of
ficieel was dit geen jubileum, aange
zien men erbij de overheid van uit
gaat dat men vanaf het moment dat
men bij een gemeente of bij het rijk
in dienst treedt, de ambtelijke jaren
beginnen te tellen. Bij Han Spruijt
was dat 37 jaar geleden bij de toen
malige gemeente Ouder Amstel, nu
Amstelveen. Geen officieel jubileum
dus, maar een informele ontvangst
in de recreatiezaal van het stadskan
toor van Vlaardingen.
Daarnaast week deze ontvangst no
gal van de gebruikelijke af. Het col
lege van burgemeester en wethou
ders had de ruimte en de financiële
middelen beschikbaar gesteld en
een speciaal „Spruijt comité" nam
de organisatie en uitvoering van de
middag op zich.
Bert Kandel, de ambtenaar binnen
de gemeente Vlaardingen, met kabi
netszaken is belast, leidde alle fees
tredenaars in. Namens de gemeente
Vlaardingen was dat de wethouder
voor voorlichting en inspraakbege
leiding Jelle Wijnstok, terwijl de ein-
dredakteur van dit blad namens alle
in Vlaardingen werkzame en ooit in
Vlaardingen werkzaam geweest
zijnde journalisten, Han Spruijt het
eerste exemplaar aanbood van de
van een speciale uitgave van het
boekwerkje 25 jaar Spruijt met
daarin bijdragen van diverse jour
nalisten met zeer persoonlijke herin
neringen.
Ook was daar natuurlijk Gerrit
Schilder namens de WA (de vereni
ging van Voorlichtingsambtenaren)
en Jan Manney de „tweede man op
de Spruijtafdeling", die zijn collega
met een lampje binnenhaalde, zelf
de grote animator was van het
De nestor van de in Vlaardingen
werkzame journalisten, Rnud van
Hou welingen biedt hier het ge
schenk van alle kollega's aan, die
door de jaren heen in Vlaardingen
journalistiek werkzaam waren. En
zilveren gemeente-voorlicht» Han
Sprayt en zijn vrouw tonen zich
zichtbaar in hun schik met de kost
bare cassette-deck.
Spruijtcomité met de secretaresse
van deze afdeling, Eline de Rond.
Ook het speciaal door hem gecom
poneerde welkomstlied, werd door
alle aanwezigen, waaronder vrijwel
alle wethouders, hoofden van dien
sten, een groot aantal raadsleden en
diverse journalisten, die in Vlaar
dingen werken of gewerkt hebben,
uit volle borst meegezongen.
Tenslotte waren daar nog de ver
tegenwoordigers van de gemeente-
raadsfrakties, de heren Toon Corne-
liseen (PvdA), Jo Schriel (CDA) en
Don Rodriques (D'66), die Han
Spruijt en zijn gezin toespraken.
Daarna was het handjes schudden
en hoewel het comité er vanuit was
gegaan dat de zaak strikt informeel
moest worden gehouden, alleen
journalisten, raadsleden, hoofden
van dienst en het college van burge
meester en wethouders, waren uit
genodigd, was de opkomst zo groot,
dat het echtpaar Spruijt er klamme
handen aan heeft overgehouden.
Geschenken waren er ook. Zo kwa
men de journalisten met een casset
tedeck en waren er boeken en plan
ten voor de man, die door zijn be
kenden „vader" wordt genoemd.
Daarna werden er feestelijkheden
verplaatst, namelijk door iedereen
taktvol aangeduid als het diensten
centrum aan de overkant, officieel
het café De Lijndraaier, waar men
nog geruime tijd informeel bijeen
bleef.
Ook hetspeciaie /O veren Spray t"-nummer, waarvan het eerste exemplaar de ju
bilerende Vlaardingse voorlichter werd aangeboden door Ruud van Houweüngen
viel in de smaak en dat niet alleen bij het echtpaar Sprayt.
Zeer velen kwamen de zilveren jubilaris de hand drukken tijdens de Inderdaad
zeer drukbezochte receptie vrijdagmiddag ten stadhui ze.
„Achter elke geslaagde man, staat een
vrouw" heeft eens iemand gezegd. On
getwijfeld geldt dit ook voor onze zil
veren gemeentevoorlichter. Terecht
stond „vader" Spruijt de afgelopen
week in het felle licht van de schijnwer
pers der publiciteit. Tijdens het hoog
tepunt van de jubileumviering, de
ontvangst op het Stadhuis, straalde dat
licht even terecht ook af op de vrouw
achter „vader". Voor ten minste één
receptiegang» was het zelfs niet in de
eerste plaats de gemeentelijke voor
lichter die in het zonnetje werd gezet,
maar „de man van mevrouw Spruijt".
Jan van Hemert, sinds de laatste ver
kiezingen raadslid voor de WD, ver
telde ons het volgende:
„In 1959 leerde ik, als beginnend le
raar, mevrouw Spruijt kennen, een
charmante dame die Frans gaf en zich
als een plezierige collega ontpopte.
Zo nu en dan, op een schoolfeest of bij
een andere bijzondere gelegenheid,
ontmoette ik haar echtgenoot, die een
uit»st gezellig prat» en een zeer be
minnelijk mens bleek te zij a
Wat hij uitvo»de in de tijd tussen twee
feesten, viel buiten mijn gezichtsveld.
Hij scheen iets onduidelijks te doen bij
de gemeente. Bijna twintig jaar bleef
dat zo voor mijn. Tot vorig jaar, toen ik
na mijn verkiezing tot lid van de raad
door mijn fractiegenoten een beetje
wegwijs werd gemaakt in het labyrint
van de gemeentelijke instellingen.
Ik kreeg als voornaamste advies: Waar
je ook mee zit en wat je ook mocht wil
len weten, stap maar naar „vader"
want die weet alles, nou ja..bijna alles!
Nadere informatie leerde me dat
„vader" de baas van de gemeentelijke
voorlichting was, maar toen ik voor hét
eerst oog in oog stond met het „hoofd
van de negende afdeling" bleek tot
mijn niet geringe verbazing dat het ge
woon „de man van mevrouw Spruijt"
was, die aardige meneer die ik al bijna
twintig jaar kende.
Het laatste halfjaar, nu ik hem regel
matig ook bij andere gelegenheden dan
schoolfeesten ontmoet, is mijn waarde
ring voor hem nog met de dag geste
gen, maar toch.. Voor mij was het vrij
dag eigenlijk de receptie van mevrouw
Spruijt die ik 20 jaar geleden le»de
kennen.
Dat tegelijkertijd het feit gevierd werd
dat „de man van mevrouw Spruijt" 25
jaar bij de gemeente was, vond ik een
leuke bijkomstigheid"'
was o.m. haar spel in de monoloog met
Cor Pauw, als deze erachter komt wat
de oorzaak is dat de meid zijn vrouw
heeft weten te chanteren met brutali
teit en vrijpostigheid.
Mien kreeg een voor hem bestemde
brief in handen toen hij in het bui
tenland verbleef. Gedreven door een
zaamheid was ze tot haar daad geko
men. De brief werd, wegens gebrek aan
moed niet verzonden. Om de brief van
Mien los te krijgen, moest Cor diep in
z n buidel tasten om daarna de nog al
tijd brutale Mien voorgoed de deur te
wijzen.
Stans krijgt in al haar ellende nog te
maken met Bettina, een tante van haar
man die haar misprijzen over het vrij
postige optreden van de meid niet on
der stoelen en banken steekt. Deze rol
vertolkte een wat te jeugdige Christien
Arcari.
Jan Lieuwen zette een originele krui»
op de planken. Niet minder droeg
Liesbeth Wilton bij aan het trio echte
volksmensen dat verder werd aange
vuld door Merel Cats in haar toneelde
buut als de docht» van Mien's familie.
Roland de Booy tekende een onver
schillige wasbaas en paste daarom
goed bij deze familie.
De totale enscenering stamde nlt de
tijd waarin het stuk zich afspeelt De
meubilering van de zitkamer, de ge
dragen kostuums eu zelfs de Inleidende
muziek. Utile Dulci kan dan ook te
rugzien op een tot in de puntjes ver
zorgde voorstelling.
WdB
Voor een vrflwel geheel gevuld Passage
Theater bracht de Schiedamse Toneel
vereniging „Utile Dulci", voortreffelijk
toneel in de opvoering van het toneel
spel „De Meld" van Herman Heij»-
mans. Een komedie van de haat waar
mee destijds Esther de Boer van Rjjk in
duizend opvoeringen in de titelrol
schitterde.
Utile Dulci heeft het aangedurfd om,
onder regie van Kees van Lier, dit stuk
in repertoire te nemen. Het gegeven
stoelt op twee hoofdfiguren": het jonge
vrouwtje dat een misstap begaat in
haar huwelijksleven en haar meid, een
gefrustreerd volkstype, die de kans
krijgt haar haatgevoelens tegen de wel-
gestelden bot te vieren en dat ook ge
nadeloos doet.
Voor deze twee karakterrollen had
U.D. Liesje Cats, Stans, de echtgenote
van Cor Pauw, een ingenieur en Tilly
van Traa als haar meid. Zonder de
overige spelers tekort te willen doen,
dit duo droeg het stuk. Boeiende en
soms ontroerende monologen,
voortreffelijk in zegging en uitbeelding
en vooral mimisch amateurtoneel van
hoog gehalte.
Ook de regie muntte uit. Geen theatra
le uitingen als het tussen het echtpaar
Pauw allemaal weer goed komt. Een
schuldbekendtenis van Stans, weerge
ven met een hoofdgebaar naar de pia
no, waaruit haar man kan opmaken
dat er iets is fout gegaan tussen Stans
en haar pianoleraar.
De meid, Mien, kreeg van Tilly van
Traa een levensechte gestalte. Boeiend
