Zo'njubile
je met je klanten
Ha. die pindaboer.»
Marktkoopman Luc van Kralingen
kan niet zonder de mensen
25 jaar zijn vergunning:
dat wordt gevierd
Krenten voor je bloeddruk
vijgen tegen de reuma
't /s lekker en gezellig,
't is vooral gezond
Kadootje en prijs
van 25 jaar terug
PA OOK AL
ALS EEN TREIN
IJSCUPS
ELKE CENT
ERFELIJK
ERGENS IN
OPEN
PINDABOER
HET NIEUWE STADSBLAD - PAGINA 44 WOENSDAG 7 NOVEMBER 1979
Luc van Kralingen houdt best
van een feestje.
Daarom bouwt hij er ook een op
de markten, waar hij en zijn
vrouw met hun noten en zuid
vruchten staan. Dat gebeurt in
de week van 12 tot en met 17 no
vember en wel:
donderdags in Capelle aan den
IJssel.
vrijdags in Schiedam en Nieu-
werkerk aan den IJssel
zaterdags in Vlaardingen met
dinsdag nog een voorafje in Rot
terdam.
Iedere klant ontvangt een
plantje of bloemetje met een be-
dankkaartje er aan voor een
kwart eeuw vertrouwen.
Daarnaast zijn er bij besteding
van een bepaald bedrag leuke
linnen tassen tegen een habbe-
krats.
Leuk idee van de kinderen een
deel van de kraam in te richten
zoals vader destijd begon. Op
wit geemailleerde bladen
(kraakheldere op de kop getikte
wasmachine bladen) bergjes no
ten, want alle begin is moeilijk
en soms ook klein. i
Klap op de veiling: een half
pond pinda's tegen de prij^ van
25 jaar geleden: vijf en zestig
cent per half pond.
Daar legt Luc van Kralingen
flink op toe, maar die lol zal hij
hebben. Z'n klanten, en dat zijn
er niet niks, zullen er op hun
beurt wel plezier in hebben zo
in de jubileumvreugde te delen.
Zoals in het theater een acteur z'n publiek niet kan missen, zo
kan hij niet zonder mensen om zich heen.
Dat is mooi gezegd door Luc van Kralingen; dat vindt hij zelf
ook, je ziet het hem bijna denken.
Maar 't is vooral waar. Anders sta je niet vanaf je jongensjaren
op de markt. En kun je, met een officieel papiertje, waarop o.m.
het jaar 1954 is vermeld, niet gaan jubileren op de straatstenen,
die dat ene grote vloeroppervlak vormen, samen de basis zijn
van die enorme linnen winkel: de markt.
Dat heeft zijn hart, officieel een kwart eeuw. eigenlijk van jongs af aan: de
markt. Dat is werken, dat is een stukje leven voor Luc van Kralingen.
Vijfentwintig jaar marktkoopman.
Eerst in chocolade en suikerwer
ken, nu al weer pakweg twintig
jaar in noten en zuidvruchten. Wie
kent hem niet, in z'n kraam op de
markten in Vlaardingen en Schie
dam, in Capelle aan den IJssel en
Nieuwerkerk aan diezelfde rivier.
Met ook nog de dinsdagmarkt
hartje stad in Rotterdam. En: wie
kent z'n vrouw niet, die al die ja
ren naast hem heeft gestaan. Let
terlijk ónder het zeildoek, figuur
lijk als 't eens moeilijk was. Want
al is Luc van Kralingen een opge
ruimde, enthousiaste figuuur, het
pad van een marktkoopman gaat
(zoals overigens tal van paden in 't
leven) ook niet altijd over rozen.
Maar hij blijft er lol in houden, 't Is
zijn lust en z'n leven; hij zou niet
anders willen. Weer of geen weer,
de ene week eens een leukere omzet
dan de andere: 't is een geboren
koopman. Met zoveel plezier in z'n
werk, dat hij volgende week op z'n
markten al zijn vaste klanten bij
het zilveren jubileum betrekt. Met
een aardigheidje, met een blikvan
ger.
Nu zit het die Van Kralingens wel
in het bloed. Zijn vader, 't Haagse
hoofd van het zes kinderen tellende
gezin, zat ook in de ambulante han
del, stond ook op de markt. Met
drie van z'n zoons, die hetzelfde zijn
gaan doen.
Doorpratend ontdek je, dat zoon
Luc al veel langer „mart" dan nu
die officiële 25 jaar. Als joch al,
ging hij in de oorlog met z'n vader
mee. Naar Vlaardingen. Met een
motorcarrier, die het beter met
trek- en handkracht, dan met die
motor deed. Chocolade en suiker
werken. Geen handel meer al naar
gelang de oorlog vorderde.
Maar ze zijn, ras kooplui, voor geen
gat te vangen. Dan ga je zelf leuke
plaatjes inlijsten en sta je met schil
derijtjes op de markt. Of koop je,
als het eenmaal mei '45 is geweest,
gebruikte schoenborstels uit de le-
gerdump. Insmeeren uitsmeerbor
stels, rechtstreeks via de omweg
van soldatenkistjes uit de United
States.
Als een trein, zo liepen die dingen,
halen we herinneringen op, aan de
koffie bij hem thuis. In Capelle aan
den IJssel is dat. waar hij niet al
leen al heel wat jaren op de markt
staat, maar ook woont in de vogel
wijk rond het Koopcentrum De Ko
perwiek. Die winkelconcentratie
heeft hem ook als voorzitter, maar
dat is weer een ander verhaaltje,
waar we straks wel even een mo
ment op terug komen.
Zodra de eerste grondstoffen ma
ger na-oorlogs Nederland binnenk
wamen, werd het voor de Van Kra
lingens toch weer chocolade en sui
kerwerken. Die chocolade maakte
Luc zelf. Hij weet het nog precies.
IJscups, in die papieren bakjes.
„Extra gehard Delfia vet", zegt 'ie.
„Wat is dat?"
„Nou, dat ging er in. Cacao, suiker
en dat extra geharde vet. Bleef
koel in je mond en smolt langzaam,
vandaar die naam. Suikerbeestjes
maakten we ook zelf".
Want op de markt, waar toen die
gulden nog niet als daalder was ge
proclameerd, telde elke cent. Telt
nog die cent al zal dat ondertussen
misschien een stuiver zijn gewor
den. En wat je dan zelf maakt, is 't
eerst verdient.
November 1954 kreeg, lezen we, Lo-
Een foto uit de la van het buffet. Vader en (rechts) zoon Luc van Kralingen, sa
men op de Vlaardingse markt met (destijds) marktmeester Stoffels'. In de tijd,
dat de echte Valencia's nog negen en vijftig cent per half pond kostten.
dewijk van Kralingen in mei te Den
Haag geboren, zijn Marktvergun-
ning. Van B ep W en namens hen
het Hoofd der Afdeling Economi
sche Zaken.
Eenentwintig jaar was hij, officieel
koopman nu, maar met al jaren
markt ervaring achter de Van Kra
lingen-rug.
Een nieuwe impuls voor hem: de
noten. Hij had een paar wit geë
mailleerde deksels van wasmachi
nes op de kop getikt en daar wer
den, eerst op bergjes, die noten op
uitgestald.
„Helder wit, kraakschoon".
VAKTROTS
Dat horen we heel wat malen in die
huiskamer. Dat is eigenlijk ook z'n
handelsmerk, z'n vaktrots. Het
moet er schoon, fris en vooral keu
rig uitzien. Het moet ook helder
zijn. Als hij en zijn vrouw 's mor
gens beginnen met een fijne uitstal
ling, is dat voor hen al de beste
start.
Want ook mevrouw Van Kralingen
- houdt van da markt. Als dochter
van een groenteman, in nu de Rot
terdamse woonwijk, vroeger de pol
der Ommoord, weet ze ook van de
straathandel.
Ging ze al jong mee met vader. De
klanten langs. En al komen nu de
klanten naar hen toe, dat kontakt,
dat praatje, dat meeleven: ze zou
den het geen van beiden willen,
wellicht niet eens kunnen missen.
„En de kinderen dan", vraag je,
want ze kregen er tenslotte zes,
waaronder een tweeling. Die wer
den (met liefde!) opgevangen door
„Tante Rie", een familielid, die ze
mee heeft helpen groot brengen.
Nu staan zoon Loek en aanstaande
schoonzoon Ben Witmont al weer
achter de kraam. Ook erfelijk be
last dus.
„Wat is nou voor u het fijne van de
markt?" „De mensen. Dat praatje,
het kontakt, dat vooral. En natuur
lijk de handel. Die van ons vraagt
veel zorg en persoonlijke inzet,
maar heeft ook iets ontzettend ge
zelligs. Noten, je haalt ze toch juist
voor die gezelligheid in huis. En
zuidvruchten, de belangstelling er
voor groeit nu we met z'n allen de
gezondheid van die vruchten heb
ben herontdekt", zo is hier de erva
ring.
Tussen de bedrijven door zit Luc
van Kralingen dan „nog ergens in".
Al jaren is hij lid van de gemeente
lijke marktcommissies van Vlaar
dingen en Capelle aan den IJssel
Aan de korte periode, dat hij een
Krenten voor je bloeddruk, vijgen tegen de reuma,
't Is lekker en gezellig, 't is vooral gezond.
Dat pruimen, ook als ze gedroogd zijn, een laxerende
werking hebben zullen de meesten van u wel weten.
Maar was u er van op de hoogte, dat een handvol on
gewassen krenten per dag prima best zijn voor je
bloeddruk? Te hoog, die druk: aan de krent. Te laag?
Neem maar wat van die zwarte gedroogde besjes.
Zuidvruchten, zét ze maar op het menu. Ze zijn alleen
maar gedroogd, alle vitaminen zitten er nog in en dat
is een flinke hoeveelheid.
ABRIKOOS
Neem nou alleen die abrikoos eens. Barstens vol staal
met uw welnemen. Dus niet alleen lekker als toetje of
als groente bij (bijvoorbeeld) gevogelte, ook nog lepels
vol gezondheid. Rode bloedlichaampjes zien ze graag
komen!
Van cashew noten dik? Vergeet het maar. Ze nemen
bij het branden geen vet op, laat je ze goed uitlekken,
dan houd je er alleen maar een (heerlijke) noot aan
over, die toevallig ook nog veel staal in zich bergt.
BEST SNOEPJE
Pinda's inderdaad, dat zijn grondnoten en daar word
je nou niet direkt mager van. Bovendien laxeren ze
niet zo als een cashew noot-doet. Maar met mate gege
ten wordt je inwendige er niet slechter op.
Walnoten? Heel goed voor je bloedvaten. Rozijnen?
Die gedroogde druiven zijn het beste snoepje van de
week. In dit geval van de markt.
ZEKER WETEN
Want u had ondertussen al lang door dat we al deze
puur natuurlijke gezonde informatie van Luc van
Kralingen en niet te vergeten van diens echtgenote,
mevrouw M. Kralingen-van der Kooy, hebben. „Zeker
weten allemaal" druk je door, want geheide markt
kooplui gaan de betere smoes niet uit de weg.
NIET ZO MAAR
„Achter elkaar waar" stellen beiden nadrukkelijk. En
ze zeggen het niet zo maar. Ze hebben zich in de loop
van de jaren veel wetenschap over juist hun artikelen
verworven. En horen natuurlijk aan de kraam ook het
nodige. Kennen de klanten, die om de krentjes komen
in verband met die bloeddruk.
DADELS
Vijgen? Heb eens reuma, ga er dan maar om. 't
Schijnt te helpen Dadels. Eeuwen- en eeuwen worden
ze al gegeten, vroeger een delicatesse voor de rijken,
na gegeten voor' de opbouwstoffen, die ze bevatten.
Bittere amandelen met hun blauwzuur, je moet er
■geen kilo's van opeten, maar tegen kwaadaardige
woekeringen zouden ze mede effekt kunnen sorteren.
Nu wil Luc van Kralingen van z'n handel geen re
formhuis maken, zo is 't ook weer niet. Maar wel zorgt
hij in zijn kraam niet alleen voor veel lekkere, maar
ook tal van gezonde en gezond makende dingen. Daar
haalt hij zijn veertigjarig jubileum dus wel mee.
Waarbij je dan gelijk een brokje
gezelligheid in huis hebt. Maar ook
iemand, die ronduit durft te zeggen
waar het op staat, voor zijn me
ning uitkomt, zich door geen „offi
cieel persoon" onder de tafel laat
praten. Tenminste, als hij meent
gelijk te hebben, want daarnaast
staat hij royaal open voor ander
mans iedeeën en initiatieven, dat
mag hem ook worden aangewre
ven...
Op zijn plaatsje in de schaduw van
het Stadskantoor te Schiedam,
waar hij ook heel wat noten op z'n
zang heeft...
Hij zal wel wat te horen krijgen als
hij straks staat te jubileren. „Ha die
pindaboer". Ze zeggen het tegen
hem als hij met vakantie in Oosten
rijk is. Ze roepen het als hij langs
komt, beginnen zo een praatje op
de markt.
Een weerwoordje heeft hij dan al
tijd wel, dat zit in zijn vak ingebak
ken. Zoals er 's winters ijsvoeten,
stijve vingers en kranten onder je
kleren bijhoorden in schralere tij
den.
Zoals je op stort-dagen niet altijd
even veel mensen bij je langs krijgt.
Zoals je op warme zomeruren bij je
sissend hete olie staat waarin je no
ten geurend branden.
Zoals je het marktleven hebt geno
men en gegeven,
zo zal Luc van Kralingen zijn zilve
ren jubileum vieren. Voor en bij de
mensen, in het wereldje waar hij
zich thuis voelt. Thuis is en dat nog
vele jaren zo hoopt te houden.
coffieshop had in Cappele's winkel
centrum „De Koperwiek" en heeft
hij het voorzitterschap over gehou
den. En nu, want 't was te druk, een
ander die shop heeft overgenomen,
wil men actieve Luc van Kralingen
liever niet kwijt in die funktie (zegt
hij zelf niet, weten wij toevallig). De
klankbord-groep voor de realise
ring van een multi funktioneel cen
trum in z'n woongemeente kent
hem ook als lid. 't Is voor hem een
beetje de kicksaus in het leven.
Iets op poten zetten, iets organise
ren, initiatieven nemen, akties le
ven inblazen.
