Teleurstelling
Honderd
jarige
Randstad-Edities
Foto's: Ronald Stam
Randstad-Edities
Foto's: Hans Keijzer
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
RANDSTAD FOTO
Teleurstelling. Dat is het thema, dat
Hans Keijzer koos voor zijn foto's van
1980. En dat moge niet doen vermoe
den, dat 1980 voor hem een teleurstel
lend jaar is geweest. Het slaat gewoon
op die twee platen. De oude atleet
naast miss wie-weet-wie, sjouwt wat
moedeloos voort. De foto van prins
Claus gaat eigenlijk over hetzelfde. Op
het golfterrein wordt hem verteld, dat
er wat foutjes zijn gemaakt bij de ope
ning van het golfterrein.
Ronald Stam had het afgelopen jaar
ook een aardige ervaring. Fotografeer
de een oude man van honderd jaar jon
ger leek. En niet van gisteren ook, want
zijn eerste vraag was lachend: „Wat le
vert het op". Dat was lachen. En een
leuke klus voor Ronald, want over het
algemeen betekent het fotograferen
van honderd jarigen een routine klus
jes, waarbij slechts af en toe aan de
honderd jarige uit het verhaal van
Godfried Bomans gedacht wordt.
Ronalds tweede plaat is een vrij harde.
De jongen op krukken, die wanhopig
tracht de mariniers bij te houden. Het
amper bij kan houden, maar dapper
volt houdt.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Je ziet ze vaak, maar dikwijls heel kort.
De fotografen van de Randstad Foto
dienst, zoals de fotoredaktie van Rand
stad Edities officieel genoemd wordt.
En dat kan ook moeilik anders want
vaak is het druk en het leven van een
persfotograaf is jachtig.
Zeker nu het aantal edities, waar de
Randstad Fotodienst voor werkt steeds
groter wordt. Het komt er op aan op de
juiste tijd op de juiste plaats te staan.
Geen wonder dan ook dat de commu
nicatie optimaal moet zijn. Niet voor
niets beschikt de dienst over semafoons
en mobilofoons. Over een centrale,
waar de laborant/fotograaf als een
spin in het web zit. De telefoon aan-
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
neemt, de films uitwerkt en de afge
drukte foto's distribueert naar de di
verse redacties in het gebied. En weer
nieuwe opdrachten van die redacties
aanneemt.
Hebben we het nog niet over de nabe-
stellingsdienst. Hebben we het nog niet
over de vrije nieuwsgaring, want rij
dende door het gebied op weg, naar
wat dan „de klus" wordt genoemd, zie
je natuurlijk ook wel eens het een en
ander en als goed fotojournalist denk
je dan „Mooi meegenomen".
Sterker nog: juist die vrije nieuwsga
ring, dat „zien en maken" vormt een
belangrijk deel van hun dagelijks werk.
Als een Randstad fotograaf een leuke
serie foto's weet te maken, zal hij zo'n
kans zeker niet laten liggen terwijl fo
tografen die voor dagbladen werken,
meer „vastgenageld" worden op „één
foto en wegwezen". Die specifieke huis
aan huis-fotografeninbreng kunt u bij
na wekelijks tegenkomen in de diverse
edities.
Het is een aparte afdeling geworden,
ressorterend onder de centrale redactie
in Delft. Vijf man sterk en wie bedenkt,
dat er tien jaar geleden nog slechts één
fotograaf in een piepklein gebiedje
rondreed, constateert, dat de fotodienst
is meegegroeid.
Meegegroeid met de uitgeverij, die nu
wekelijks vele duizenden Randstad
Edities huis aan huis in bijna heel Zuid
Holland in de bus laat glijden.'
