Jaarverslag van de commissie
communicatie 1980-1981
Jaarverslag commissie
pastorale zorg
Parochianen en gasten
Uittreksel van de verslaggeving
van Commissie Maatschappelijk
Welzijn periode 1-5-80 tot 1-5-81
HET NIEUWE STADSBLAD PAGINA 31 WOENSDAG 3 JUNI1981
binnenstadskerk
uitgave voor de Rooms Katholieke binnenstadsparochie St. Liduina O. L. Vr. Rozenkrans, Schiedam. -
Redaktie-adres: Rotterdamsedijk 320, Schiedam. Telefoon 263093
De commissie communicatie (C.C.) is na 6
jaar weer nieuw leven ingeblazen. In het
voorjaar van 1980 is een start gemaakt met
4 leden, die zich als eerste doel stelden:
oriëntatie van wat er leeft en gedaan wordt
binnen de parochie-gemeenschap.
Tijdens deze onderzoekperiode hebben 2 le
den zich teruggetrokken, omdat zij zich niet
konden uiten binnen deze commissie. In de
loop van het jaar zijn deze plaatsen weer in
genomen door nieuwe leden.
Na de intensieve onderzoekperiode is een
voorlopig schema samengesteld, waarin alle
voorkomende werkgroepen binnen de pa
rochie zijn ingedeeld bij één van de com
missie.
Aan de hand van dit schema wordt getracht
strukturen aan te brengen en nieuwe doels
tellingen te formuleren.
Voorop staat steeds de gedachte: stimule
rend werken binnen de andere commissies.
Communicatie van buiten naar binnen en
omgekeerd; dus een wisselwerking van pa
rochiaan en parochie-bestuur.
Daarom nemen de leden van de C.C. zoveel
mogelijk deel aan de vergaderingen van de
andere commissies.
Vanuit deze deelname is de wens naar vo
ren gekomen, binnen de andere commissies
te denken over taakstelling en plaats bin
nen het parochiegebeuren. Dit is nodig om
na de vieringen van het 100-jarig bestaan
van de kerk een beleidsplan te kunnen sa
menstellen voor de nabije toekomst.
Op dit moment is alleen vanuit de C.M.W.
hierop gereageerd. Met deze reactie is een
begin gemaakt, d.m.v. oriënterende ge
sprekken de braakliggende terreinen van
maatschappelijk werk te verkennen, om
van hieruit een nieuwe weg naar buiten te
vinden. Hierbij wordt b.v. gedacht aan
groepen als: weduwen en wezen, werklo
zen, gescheiden mensen, gehandicapten
minderheidsgroepen enz.
Elke commissie staan twee middelen ten
dienst voor communicatie naar buiten:
Binnenstadsblad
Informatief.
Dank zijn wij verschuldigd aan die mede
werkers, die steeds weer zorgen dat deze
publikaties kunnen verschijnen. Wij zijn
van mening dat deze externe kant van
communicatie te weinig aandacht krijgt en
gebruikt wordt.
Enerzijds door het 100-jarig bestaan van de
kerk, anderzijds door de oriënterende fasen
is er weinig behoefte geweest hiervan ver
dere mogelijkheden te onderzoeken.
Wij hopen in het komende jaar nog een
kleine uitbreiding van de C.C. te kunnen
realiseren, zodat er beter van de geboden
mogelijkheden gebruik kan worden ge
maakt.
Namens de Commissie Communicatie
M. J. Loch
Aan het einde van mijn vorig jaarverslag
heb ik een oproep gericht tot diegenen, die
tijd beschikbaar hadden èn de capaciteiten
ervoor om het interieur van onze parochie
kerk zodanig op te knappen, dat deze er
respectabel zou uitzien bij de viering van
het 100-jarig bestaan in 1981.
Inderdaad heeft een aantal koorleden van
I.H.D. zich beschikbaar gesteld en zij heb
ben ervoor gezorgd, dat het vroegere
hoofdaltaar er weer prima uitziet. Er is op
grote schaal schoongemaakt, geverfd en ge
schuurd, waardoor de schilderstukken
weer duidelijk zichtbaar zijn en de beelden
er weer keurig verzorgd uitzien, terwijl de
koperen deur van het tabernakel de kerk
bezoekers weer tegenglanst.
Een aantal weken heeft er een stelling in
de kerk gestaan, maar ik neem aan, dat we
dat er met zijn allen graag voor over gehad
hebben.
Ook van deze plaats dus hartelijk dank aan
alle medewerkers hieraan.
16 juni 1980 vierde Pastoor Laurent zijn 65e
veijaardag, waarbij hem door Mgr. Dr. A. J.
Simonis, Bisschop van Rotterdam eervol
onM^werd verleend als pastoor van onze
parochie. Tezelfdertijd werd Kapelaan F.
Kempen benoemd tot deservitor.
In onze vergaderingen van 23 juni 1980 en 1
april 1981 waren ook de leden van het St.
Liduina-Comité aanwezig, teneinde uitge
breid verslag uit te brengen over de aktivi-
teiten van dit comité. Er wordt hier hard
gewerkt aan inventarisatie, het verspreide
van een nieuwe foto van het zilveren Li-
duina-beeld, het voeren van corresponden
tie in binnen- en buitenland over de bijzon
derheden tijdens het leven van onze stads-
heilige, het verstrekken van gelijke infor
matie aan bedevaartgangers, zoals bijv. uit
Dilsen (Belg. Limburg), etc., waarbij alles
gericht is op de Liduinaverering in het al
gemeen. Zelfs uit San Francisco kwam een
verzoek om uitgebreide gegevens.
In januari 1981 is een cursus Pastorale
Leerschool van start gegaan, waaraan één
van de commissieleden deelneemt, alsmede
twee gegadigden uit de parochie.
Voor de cursus Volwassenen-Katechese en
de Bijbelcursussen, o.l.v. de Dekenale Pas
torale Werker Pastor A. de Lange, e.a. was
helaas weinig belangstelling. In het week
end van 6/7 september werden er 300 fol
ders in de kapel en in de parochiekerk uit
gereikt. Terwijl ook in alle andere paro
chies in de stad hieraan de nodige aandacht
is besteed, kwam er relatief weinig respons
op. Is er echt zo weinig interesse voor deze
zaken?
Divers besprekingen zijn gevoerd met de
besturen van I.H.D. en Jubilatio, teneinde
mogelijk te bereiken, dat de koren meer
met elkaar samenwerken dan tot nu het ge
val is, waar dit alleen bij bijzondere gele
genheden gebeurt. Tevens is daarbij de
wens naar voren gebracht, t.z.t. een ope
ning naar de Nederlandsae Liturgie te ma
ken.
Over vele aktuele problemen en aktivitei
ten met betrekking tot het parochieleven in
zijn grote algemeenheid is gesproken, zoals:
- oudergroep ter voorbereiding op het H.
Doopsel
- bepalen van de meest juiste aanvangstij
den van de Eucharistievieringen in de
kapel en in de kerk, zowel voor de Pries
ters als voor de kerkgangers
- de jongeren
- de manier, waarop door de koren de
Nachtmis met Kerstmis het beste ver
zorgd zou kunnen worden
- de viering van het Liduina-feest
- verzorging van het boekenstalletje in de
kerk en zo kan ik nog wel even door
gaan.
Om echter een bepaalde groep mensen te
kunnen aktiveren voor welk onderwerp
dan ook, is mankracht nodig en helaas ont
breekt het hieraan in het algemeen. Niet in
de commisise, maar aan de uitvoerende
kant om nieuwe aktiviteiten voor te berei
den, c.q. op gang te brengen.
Zo hebben we o.a. ook gesproken over een
cursus Volwassenen-Katechese, welke zou
kunnen aansluiten op de katechese, welke
op de scholen worden gegeven, opdat de
ouders samen met hun kinderen op gelijk
niveau hierover zouden kunnen praten.
Niet omdat er twee verschillende soorten
katechese zouden zijn, maar wel omdat ou
ders er veelal op een andere wijze over pra
ten door hun eigen instelling dan het nu op
eigentijdse manier aan de schoolkinderen
wordt overgedragen.
Het waren dus allemaal belangrijke punten
om over te discussiëren, maar het is geen
verslag geworden met allerlei onderwerpen
in chronologische volgorde en als ik dit dan
overzie, zou ik willen, dat we een bepaald
beleidsplan hadden voor het komende jaar
met punten, waar we naar toe willen
werken.
Nadat we op 27 februari 1981 afscheid ge
nomen hebben van Kapelaan F. Kempen,
die tot pastoor benoemd was in de parochie
„Heilige Martelaren van Gorkum" in Den
Haag, konden we tijdens de installatie
plechtigheid op 1 maart d.a.v. kennismaken
met onze nieuwe pastoor P. M. Vismans en
Kapelaan A. A. J. C. Nobel.
We zijn dan ook erg gelukkig met het feit,
dat we weer twee priesters in onze binnens
tadsparochie hebben, die beiden met veel
enthousiasme aan hun taak hier begonnen
zijn.
Van deze plaats spreek ik dan ook graag de
wens uit, dat onze commissie samen met
hen onze parochie levendig zal houden in
een groot samenwerkingsverband met onze
parochianen.
We leven nu in het jaar, dat onze parochie
kerk er 100 jaar staat en er zijn al diverse
binnen- en buitenkerkelijke vieringen ge
weest; er komen er zelfs nog meer, maar
ook daarna gaan wij verder en ik hoop: sa
men met U allen.
M. Bastiaanse-Groenewegen,
Voorz. Comm. Pastorale Zorg
Schiedam, mei 1981.
Het eeuwfeest van deze parochie roept de
perioden op van de aardse geschiedenis.
Die perioden bestaan uit verleden, heden
en toekomst. Het verleden komt naar bo
ven in de historische verhalen, die u in ons
binnenstadsblad reeds vele malen hebt
kunnen aantreffen. Het verleden roept
herinneringen op. Naarmate je ouder wordt
groeien die herinneringen in waarde. Je
verleden is dan belangrijker dan je toe
komst; verwachtingen nemen af. Je bekijkt
alles vanuit het heden: en vanaf de tofen
van het heden gezien wordt het verleden
gesmaakt in zoet en zuur. Ieder heeft er zijn
oordeel over: smaken verschillen. Toe
komst vertoont altijd een wazig beeld, ze
ker in onze tijd van totale omwentelingen.
Het gaat er dan niet om of de Singelkerk
onder de protectie van de monumentenzorg
zal blijven bestaan.
De grote vraag is of deze kerk in de toe
komst een erkend Godshuis blijft. Geloof
vraagt om kerken, die bevolkt worden; niet
om monumenten, die louter het stadsbeeld
verfraaien.
Men moet zich er thuis in voelen; een dak
boven je hoofd voelen, zelfs als in het leven
de grond onder je voeten wordt wegge
haald, in de vele vormen van teleurstelling.
De menselijke geschiedenis ligt in zijn
ritme van verleden, heden en toekomst ook
nog onder een andere grote en over
heersende wet; het is de grondwet van lief
en leed. Morgen hangen de vlaggen uit: het
lief zal overheersen in vreugde. Ik laat
vanavond de vlag halfstok hangen: het leed
is aan de beurt. Ik keer mij meer naar het
verleden dan naar de toekomst.
Ik heb de toekomst in jongere handen zien
overgaan: geluk ermee! Mijn kennis van
het verleden van deze parochie is dertien
jaar oud. Oud? In dit tijdperk zijn nogal wat
parochianen van ons heengegaan, die tot de
eerste ring behoorden.
Ik bedoel daarmee te zeggen, dat zij het
dichts betrokken waren bij het levende
hart van onze parochie; in wélke funktie of
werkzaamheid dan ook. Er schieten namen
in mijn hoofd: en toch noem ik die namen
niet. Elke genoemde naam zou een verge
ten naam onrecht aandoen. Wij kennen
slechts de namen uit een kort verleden. Het
verleden wist namen uit: ze staan soms nog
slechts op grafstenen. Wij vieren vanavond
de gedachtenis van allen, die aan de katho
lieke gemeenschap van Schiedam tijdsge-
wijze hun aandeel hebben geleverd.
Met tijdsgewijze bedoel ik dan weer te zeg
gen, dat een ieder mens een kind van zijn
tijd is. En ook de kerk is aan dit tijdsver
schil niet geheel onttrokken. We beleven
veranderingen: wat moeten we uit het ver
leden bewaren? Wat mogen we als ver
nieuwd aanvaarden?
Al zou het gedrag van vroegere parochia
nen heden wat critisch bekeken worden,
we mogen aan hun goede bedoeling niet
twijfelen.
Daarom wil ik vanavond allen herdenken,
die zijn heengegaan, en van dichtbij of op
zekere afstand de honderd-jarige geschie
denis van deze parochie hebben gemaakt,
op welke wijze dan ook.
In Gods kerk wordt een eeuwig woord ver
kondigd als levensnorm, maar gelovigen
kunnen er slechts gestalte aangeven in een
tijdelijk beeld.
De geschiedenis schrapt namen uit: er krij
gen maar weinig namen een standbeeld of
komen in de geschiedenisboeken terecht.
De grote religieuze leiders van de wereld
godsdiensten hebben hun naam bewaard.
Ook Jezus van Nazareth heeft zijn naam le
vend gehouden. Ze hebben zijn naam wil
len vernietigen door hem als een misdadi
ger aan het kruis te nagelen. Hij moest ver
geten worden: hij is niet vergeten: zijn
naam is niet dood. Zijn naam wordt in onze
wereld nog altijd gebruikt in zegewensen
en vervloekingen. Zijn naam moet overal
voor dienen in dat geweldige verschijnsel
van lief en leed. Dat hij nog leeft kunnen
wij constateren uit dat wonderlijke
voortbestaan van zijn naam. Welke histori
cus geeft daar een menselijke verklaring
van? Een veroordeelde werd de grote rech
ter over het mensenleven van millioenen.
De dood wist op den duur namen uit.
Zijn dood heeft juist zijn naam in leven ge
houden in het christelijke geloof. Het valt
Deze foto werd genomen tijdens de plech
tige Eucharistieviering op 17 mei j.l. ter ere
van het 100-jarig bestaan van de Singel
kerk.
met te ontkennen: en deze man durfde te
beweren, dat wie in zijn naam sterft, zijn ei
gen naam niet verliest.
Je naam is de benoeming van je eigen ik.
Die naam staat geschreven in Gods levens
boek en nog meer in de palm van zijn hand.
God bewaart je naam, zelfs als de wereld je
vergeet. In dit perspectief van geloof en
hoop wil ik vanavond alle bekende en ver
geten namen aanbevelen in Gods genade:
ze zijn gestorven in die hoop. Christenen:
dit kerkgebouw van steen bestaat nu hon
derd jaar. Zelfs de stenen ontkomen niet
aan de wet van het vergaan: het is bij ons te
zien. Het vraagt om vele materiële steun
om het gebouw te bewaren.
Maar een parochiegemeenschap van
mensen geeft aan zo'n gebouw een levend
hart. Een hart, dat klopt. De honderd-jarige
geschiedenis van de Singelkerk, die is uit
gegroeid tot binnenstadsparochie, leeft bij
mensen.
Mensen moeten er leven aan geven:
mensen maken geschiedenis en ze drukken
hun bedoeling veelal uit in gebouwen. Ge
lovige bouwen kerken: de stenen moeten
gaan spreken, van het hart, dat z^ erin ge
legd hebben.
Ik gedenk vanavond allen, die in voor
hoede op achterhoede zich met hart en ziel
aan deze parochie hebben verbonden ge
voeld.
En met dit begrip van parochie wil ik nu
eenmaal rekening houden met de samen
voeging van onze drie binnenstadsparo
chies in negentien zeven en zestig.
Ook de overleden van de voormalige Sint
Liduina en Havenkerk behoren nu tot onze
nieuwe parochiegemeenschap.
Moge God alle namen bewaren, die de ge
schiedenis van deze kerken gestalte hebben
gegeven. Alleen God kan voorkomen dat
hun namen worden uitgewist.
Christenen: ik heb in mijn pastoraat menig
maal bij een afscheid uit deze wereld een
naam inhoud trachten te geven.
Ik heb dikwijls geprobeerd een naam le
vend te maken door er een hart achter fe
plaatsen. Het is proberen te zeggen wie ze
nu eigenlijk waren.
Een menselijke naam wordt levend door de
gezindheid van zijn hart, dat er achter
schuilt. Gevoelens zijn belangrijker dan
denkbeelden.
God doorgrondt harten en nieren.
Bij hem komen namen volledig tot leven: ze
sterven niet af. Wij vragen vanavond de ge
nade van God voor allen, die onze nu ver
enigde parochies, hebben liefgehad.
God, ik vraag u, wil hun liefde voor de
kerk en deze parochie ook onder ons bewa
ren. De genegenheid voor een parochie kan
zijn les halen uit het verleden. In de ver
scheidenheid van binding kende oud-
Schiedam zijn Singel- en havenklanten en
de Frankelanders. Die bloei is eruit.
Ook onze parochie ondergaat de wet van de
verarming van elke binnenstad. Keert de
lente weer terug? Als dit gebeurd dan zal de
aanhankelijkheid aan de kerk van hen, die
ons zijn voorgegaan, toch weer bezielend
blijven. Moge de herinnering aan hen ons
levend houden. Moge voor de toekomst het
woord van Sint Paulus gelden; „Men
waande ons dood, maar zi£( \yij leven".
Em. Pastoor J. A. L. Laurent
Eind 1980 heeft Commissie Maatschappelijk
Welzijn afscheid moeten nemen van haar
voorzitster, mevr. Zandee. De commissie
mist haar node, doch zoekt naar iemand die
deze belangrijke opengevallen plaats
kan opvullen.
Het is eentonig, maar niet aan te ontkomen:
ook in 1980 mogen we de Sterrit als een
groot succes beschouwen. Vooraf zijn de
chauffeurs uitgenodigd door de organisatie
om meer betrokken te geraken bij dit jaar
lijks gebeuren. Ook hebben de chauffeurs
achteraf kunnen nakaarten samen met de
medewerk(st)ers van Commissie Maat
schappelijk Welzijn.
De Bejaardensoos zet haar aktiviteiten
onvermindcerd voort. Het ziet ernaar uit
dat ze in aanmerking komt voor subsidie.
Met of zonder subsidie; de diverse even
ementen zoals het St. Nicolaasfeest, Kerst
mis, Pasen en de verschillende uitstapjes
worden onder groot enthousiasme voortge
zet, mede dankzij de geestdriftige inzet van
de medewerksters.
De Zonnebloem werd verblijd met een
forse gift van de Rietzeilers. Het bedrag zal
besteed worden aan een kerktelefoon t.b.v.
zieken van de parochie.
De Zonnebloem was dit jaar de grote motor
achter de organisatie van de Ziekendag
t.b.v. alle zieken uit de Schiedamse paro
chies in het kader van het eeuwfeest van
onze kerk. 12 april 1981 is zowel voor de or
ganisatie maar vooral voor de gasten een
lange maar bijzonder geslaagde dag ge
weest.
Commissie Maatschappelijk Welzijn kan
dankbaar terugkijken op een enerverend
maar geslaagd jaar.
