Zijn meest bizarre ervaring in
1983 was toch wel het bekend
worden van de zesvoudige
moord in café 't Koetsiertje in
Delft. Om die paniek te plaatse
(verplegers met hun brancards,
het trieste interieur, de
omstanders enz.) de baas te
blijven en toch ook nog foto's te
maken, valt niet mee. Daar zou
je zelf even niet goed van
worden. Tóch een foto van
Aad van der Drift
van dat onderwerp want,
zoals hij zegt "het was voor mij
toch wel de opvallendste klus
in dit jaar".
Dat invalide mensen sport en spel bedrijven in een
sporthal of op een sportveld is gelukkig niets nieuws.
Maar als die mensen zich dan - uiteraard geheel
vrijwillig - laten blinddoeken en zo als het ware hun
handicap nog vergroten, vond de fotograaf, in dit geval
Hans Keijzer
een uiterst merkwaardig gezicht. Een vreemde ervaring,
zelfs al is het natuurlijk helemaal niet zo gek voor de
mensen zelf. Die doen gewoon hun spelletjes.
Ronald Stam
verwachtte bij de officiële opening van een
weekmarkt in Vlaardingen geen al te dolle foto's
te kunnen maken. Tot er een parachutist naar
beneden kwam en er door hem helaas een
marktbezoekster werd geraakt. Ronald was in de
buurt en schoot een serie foto's van de
onverwachtte paniek.
Niet helemaal onverwacht was de geboorte van
zijn dochter Marieke. En al staat op zo'n moment
het fotograferen niet als nummer één genoteerd, in
tegenstelling tot je dagelijks werk, tóch ga je direkt
foto's maken van zo'n pasgeboren mensje.
Daarom ook de eerste foto van de eerste van
Ronald en Loes: Marieke Stam.
Fotograferen is vaak alleen het registreren van een bepaald
onderwerp. Of dat nu een gebouw, een overhandiging van
iets, een droeve of blijde gebeurtenis is. Tot die mening
kwam
Dag in, dag uit, gaan de fotografen van
Randstad-Edities op pad. Om allerlei verhalen
van de redaktie te illustreren. Onderwerpen die
u en ons dagelijks bezighouden. Grote en kleine
gebeurtenissen, met een lach en een traan. Die
fotografen maken er foto's van. Voor nu en
voor later zodat je nog eens kunt terugkijken.
Hoe het toen was en hoe het beter moet
(kunnen) worden.
En uit al die opnamen van concerten, eerste
palen, gesloopte stadswijken, nieuwe
burgemeesters, huwelijken, stakingen en
'Vutters' hebben de fotografen nu eens zelf een
negatief uitgekozen dat ze nog wel eens als foto
aan u willen laten zien. Een foto van een
gebeurtenis die op hèn dit jaar veel indruk
heeft gemaakt.
Voor de één is dat een ernstig treinongeval.
Maar tevens de geboorte van je eerste kind. Zo
is het leven voor een fotograaf altijd vol
kontrasten.
Hierbij hun éigen keus. Van Ed Dewaerheijt,
Aad van der Drift, Tim Hielkema, Hans Keijzer
en Ronald Stam. Met daarbij hun beste wensen
voor u allen. En dat 1984 maar een prettiger
beeld mag opleveren dan meneer Orwell in zijn
beroemde boek heeft beschreven.
Ed Dewaerheijt
dit jaar tijdens zijn werk in de doka of langs de weg. Op weg
om voor Randstad-Edities het dagelijks leven te
vereeuwigen.
"Anders wordt het", gaat hij verder, "als je ergens een
bepaalde emotionele binding mee hebt. Als iets je van binnen
raakt. Fotografische objectiviteit maakt dan plaats voor
subjectiviteit en dat merk je aan de foto. Een echt 'lekkere'
plaat maak je pas als er het juiste evenwicht is ontstaan en je,
net als op deze pagina, door de redaktie de ruimte gegund
wordt".
Ed komt daarom op deze pagina met twee uitersten. De
treinramp bij Rotterdam West en de eerste van zijn eerste.
De foto van Marijke Dewaerheijt.
Tim Hielkema
spaart foto's zoals deze, van
60-jarige bruidsparen. Niet in
de laatste plaats omdat hij ze
veel moet maken, maar ook
omdat hij zo een aardige
doorsnee krijgt van de men
sen die het zestig jaar 'samen
volbracht hebben. "Want",
zegt Tim, "dat blijft intrige
rend nietwaar".
M
HaMM
Hun
eigen keus
