Lucky Ajax moest in slopend gevecht toch meerdere erkennen in de Kuip-ploeg.
Volop
spanning en
sensatie bij
Feijenoord-
Ajax
Bersten volle Kuip leefde hartstoch telijk mee
IV
Festival van de
gemiste kansen
Zo ziet Truus van Hanegem eruit als ze „haar jochies" aan het werk ziet in de Kuip. Het hartstochtelijk meeleven spat er gewoon vanaf.
•Hoogstandje van Ajax-keeper Galjé en André Hoekstra.
Hoog voor de goal en dan maar kijken wat
ervan komt.
We hebben voor u gisteravond het schitteren
de voetbalgevecht mogen meemaken tussen
de twee grootmachten van het vaderlandse
voetbal: Feijenoord uit Rotterdam-Zuid en
Ajax uit Amsterdam.
We hebben dat niet alleen gedaan, maar in
het illustere gezelschap van de enige Neder
landse vrouw die echt alles van voetbal weet:
Truus van Hanegem.
In vak A, op de rode stoeltjes (dus mooier kan
het niet) hebben we negentig minuten lang
ons geheel laten meeslepen in een wedstrijd
die werkelijk alles had om als voetballiefheb
ber/ster van te smullen.
Het was geen ontspannen
wedstrijd met een regen
van goaltjes, verre van
dat. „Het was eigenlijk
een zenuwen-partij", zoals
Truus dat op haar eigen
wijze kernachtig uitdruk
te. Maar al die gierende
zenuwen horen er nu een
maal bij. Het is dan genie-
door Sies Hofman
foto's:
Aad v.d. Drift
André Stafleu ruimt of.
ten van bergen spanning
en hopen sensatie, met na
negentig minuten ook nog
'ns een toegift in de vorm
van een toetje, een verlen
ging van tweemaal een
kwartier.
Want hoe goed, hoe
krachtig Feijenoord ook
speelde, de doelpunten
wilden maar niet vallen.
Goed begin
Stanley Brard
Cruijf geblesseerd
Hoekstra kopt en dat doet-ie altijd stevig.
Lucky Ajax
Bloedstollend
Balgoochelaar Jesper Olsen in aktie, de Feijenoord-defensie kijkt gespannen toe.
e
Feijenoord pakt Ajax
op pure wilskracht
Na tweemaal drie kwartier
voetbal van de bovenste
plank, moest er in de verlen
ging dan een winnaar uitrol
len.
Iedereen had allang gezien
dat Feijenoord de zege zon
der meer toekwam, maar je
wist natuurlijk maar nooit.
Truus had bij het begin van de
wedstrijd al gezegd: „Jongen,
dit is kat in het bakkie. Ajax
gaan we pakken. Dat hadden
die druiloren van Feijenoord
allang moeten doen in Am
sterdam. Maar nu moet het ge-
l woon gebeuren".
Nou, het leek er al gauw spre
kend op dat het ook zou gaan
gebeuren, want na magnifiek
voorbereidend werk van Jo-
han Cruijf en Ruud Gullit,
kon spits Peter Houtman de
bal tegen de touwen drukken.
De Kuip stond op z'n kop. Dat
beloofde een lekker avondje te
worden. Die Amsterdammers
zouden we wel 's even een
poepie laten ruiken.
Nou, dat feest ging gewoon
niet door. Er volgde een festi
val van gemiste kansen, 't Is
werkelijk ongelooflijk zoveel
pech als Feijenoord te verwer
ken kreeg! Die bal wilde er
niet in.
Linkerspits Stanley Brard
maakte het helemaal bont toen
hij vrij, alleen voor open, doel,
de bal nog over wist te schop-
pen. De Kuip loeide werkelijk
van verontwaardiging.
Truus krijste uit volle borst en
loeiende verontwaardiging:
„ontzaglijke lummel, douw dat
ding d'r dan in. Zo'n kans
krijg je nooit meer".
Daar had Truus overigens
geen gelijk in, want Stanley
kreeg wel degelijk nog 's een
dot van een kans, die hij niet
benutte.
Wat vind je nou van zulke on
voorstelbare missers, vragen
we. „Ja, ik vind dat natuurlijk
ongelooflijk stom, maar dan
denk ik meteen, wat zielig
voor zo'n jongen nou. Hij doet
zoiets niet expres, da's nogal
dronken".
Truus kan haar jongens niet
echt de grond in boren, dat is
duidelijk.
Maar als Brard die twee ballen
erin geschopt had, was het
voor Feijenoord allemaal veel
eenvoudiger geworden en ook
iets minder zenuwslopend
voor de toeschouwers.
Truus zat haar handschoenen
erbij op te vreten van ellende
bij tijd en wijle.
Er ging een schok door de
Kuip toen Cruijff een dermate
ingewikkelde acrobatensprong
maakte om een niet te halen
bal toch te halen, dat hij zich
zelf blesseerde.
Hij werd nog even opgelapt,
maar hinkepinkend hobbelde
hij over de zoden. Dat kon
nooit lang goed gaan. Ging het
ook niet. Hij moest gewisseld
worden. Pierre Vermeulen
moest aan de bak en dat deed
hij volijverig.
Vermeulen ging op de rechts-
buitenstek en en dat zal hij
vast niet erg gevonden hebben
Ruud Gullit verhuisde naar
het middenveld. We hielden
even ons hart vast. Als dat
maar goed ging, nu de oude
meester het veld had moeten
ruimen.
De zorgen waren overbodig.
Het ging prima, behalve dat
almaar die goaltjes voor Feije
noord er 'niet in wilden.
Ajax, almaar onder zware
druk, kreeg toch meer moed,
en Joop Hiele moest een fiks
aantal malen laten zien wat hij
waard was. Dat bleek erg veel,
want hij stopte vele moeilijke
ballen op schitterende wijze.
Een Hiele in deze vorm is on
getwijfeld de beste keeper van
Nederland, dat kan niet mis
sen. Hij pakte werkelijk alles.
Tot dat fatale moment, diep in
de tweede helft. Ajax was
doende aan een wat rommeli
ge aanval, en plotseling was
daar een soort alles-o,t-niks-
poeier van Marco van Basten,
die door een woud van benen
in de uiterste hoek vloog...
De Kuip huilde, dat kunnen
we u verzekeren. Truus van
Hanegem sloeg de handen
voor het gezicht en kreunde
„Neeeee, het zal toch verdom
me niet waar zijn dat die gas
ten die mazzel hebben. Straks
schieten die idioten vlak voor
tijd de winnende goal nog bin
nen. Als dat toch gebeurt weet
ik niet meer wat gerechtigheid
is".
Vlak voor tijd werd de win
nende Ajax-goal niet gescoord
en er moest dus verlengd wor
den.
We begonnen dus aan een
bloedstollende verlenging.
Bloedstollend ja, want één van
beide teams moest winnen.
Dat was de regel. Desnoods
winnen met strafschoppen. En
wat doe je dan, dan ga je alle
bei alles of niks spelen. En dat
geeft situaties!
Een prima situatie deed zich
echter al gauw voor toen Ruud
Gullit in het strafschopgebied
werd gevloerd. Een pingel uit
het boekje! Peter Houtman
moest 'm nemen. Iedereen om
ons heen kreunde, „die schiet
'm naast", maar dat gebeurde
geltikkig niet. Koel en keihard
knalde hij de bal in de hoek.
Galjé had geen schijn van
kans.
De buit leek binnen. Er moest
alleen nog 's een kwartier
worden gespeeld. Nou, dat
kwartier willen we maar niet
uitvoerig behandelen, want
dat was me een zenuwen-toe-
stand. Vooral toen Ajax het
warempel nog bestond om de
bal in de zesenveertigste mi
nuut tegen de paal te schieten.
Ignace van Swieten, de arbi
ter, kreeg een steeds dringen
der fluitconcert om de oren,
omdat hij maar niet af wenste
te blazen.
Maar toen zijn fluitje eenmaal
ging, barstte het jubelende
feest in volle hevigheid los. De
Kuip stond op z'n kop en
dreunend werd het „Hand in
hand" gezongen. Ook door
ons.
Truus was gelukkig. Wij wa
ren gelukkig. Er bestond nog
gerechtigheid.
HET NIEUWE STADSBLAD - VRIJDAG 17 FEBRUARI 1984
PAGINA 17
