Nieuwe MEDEDEUNG VRIJDAGMIDDAG VANAF 12.30 UUR GESLOTEN 0 f I SUPER Z0MERPRIJZEN 20% 30% 40% 50% KORTING DIEBIED0E RANDSTAD EDITIES m „Die weekenden zijn het ergst. Dan gaan alle kinde- ren naar de camping en krijgt hij het meteen be- nauwd." f, 40 OCCASIONS m Inbraak Steekpartij Tweemaal Koe zoekt verfrissing 1h m en Pantalons OflOA Sweat- /O ERBEMA AUTO'S VANDAAG: Schiedams zangtalent hoopt op doorbraak Coöperatie Museum heropend Uniek rolstoel tennistoernooi bij TSN Tophonkbal in Rotterdam Speciale Lancia's trekken aandacht Nu zélf electrich epileren Zo vrij r- sis ©©n vogeltje in het OMNIVERSUM wekelijks met 71 edities IN HEEL ZUID-HOLLAND VRIJDAG 3 JULI 1987 NR. 54 39e JAARGANG kantoor Rroersvest 125, Postbus 257, 3100 AG Schiedam, telefoon 010-4732877 oplage 39.135 SCHIEDAM „Het leuke van mijn vak is dat je er so creatief van wordt. In een ziekenhuis^ heb je alles keurig voor het grijpen. Wij moeten altijd improvi seren." Wijkverpleegster Lilian Harmsma typeert met die uitspraak meer zichzelf dan haar beroep. Ieder an- ier had geklaagd over ijzer met handen breken of vechten tegen de bierkaai. Tenslotte zijn uitge kauwde kreten als bezuinigingen, vereenzaming en vergrijzing voor Lilian bittere werkelijkheid. Solexen, leren jassen, wandelschoenen, zo onverbre kelijk verbonden met het onwankelbare immage van de wijkzuster horen inmiddels thuis in de oude doos. Lilian en haar collega's stappen op de fiets of in de auto - als het erg hard giet - en trekken gewoon iets aan wat lekker zit. Toch gaan de veranderingen niet veel dieper dan de uiterlijke schijn. Het smetteloze uniform mag dan verdwenen zijn, het keurkorps van de Kruisvereni ging straalt nog hetzelfde nuchtere optimisme uit als dertig jaar geleden. m 'm M M Wegens A.T.V. zijn onze kantoren m.i.v. vrijdag 3 juli 1987 on Alle overige werkdagen graag van 08.30-17.00 uur tot uw dienst. M 08.30 uur SSSm Lilian pakt als het erg hard giet de auto, anders stapt ze op de fiets. ÜH sssssss KORTINGEN TOT 70% TRIANGEL Tehivtc x op 9ehele -SmriS u spijkerkollektie 2voorZO.- OE0/ wachten op 'n verwende automobilist Er is in de gezondheidszorg waarschijnlijk geen enkele sector waarop de „moderne tijd" zo weinig, greep heeft ge had. Waar tandartsen zich hul len in een plastic harnas uit angst voor aids, pakt de wijk verpleegster, als er tenminste geen besmettelijke ziekte in het spel is, onbevreesd soms de vieste karweitjes aan zonder handschoenen. „Huishoudbac- terieën zijn niet echt gevaar lijk. Ik vraag eigenlijk alleen altijd om een eigen hand doek," verklaart Lilian die „weloverwogen zorgeloos heid." Eenzame flatbewoners wachten op wonder van barmhartigheid heeft, is mijn hulp overbo il;:::: dig en kan ze weer onaf- Si:::: hankelijk verder leven. Ik jij;:::: heb dit verhaal gelijk aan :§ii|: al mijn collega's doorgege- ven zodat die er ook hun voordeel mee kunnen doen." K*i !;!;X Eén van de mooiste, maar ook één van de moeilijkste kanten van haar werk noemt Lilian na enige aarzeling de band die ze opbouwt met de patiënten. „Als je na een bezoek de deur achter je dichttrekt, dan vraag je je altijd af: zou die mevrouw wel slapen vannacht? Zou die man wel eten? Gelukkig be schikken we nu ook over avondverpleegkundigen, maar echt afdoende is dat niet. Joost mag weten wat ze uitspoken terwijl jij weg bent. Je leert nooit af je daar zorgen over te maken." Het Nieuwe Stadsblad verge zelde Lilian Harmsma een (vrij)dagochtend op haar vaste ronde door Nieuwland. Het werd een onthullende tocht. Achter de keurige gordijntjes in wat ooit zo trots Schiedams groene flatwijk werd ge noemd, blijkt heel wat mense lijk leed schuil te gaan. Voor een leek onbelangrijke details vertellen Lilian meteen alles over het wel en wee van „haar klantjes". „Ik heb drie paar ogen in mijn hoofd. En toch kan ik in veel gevallen niet meer dan dan de aller noodzakelijkste hulp bieden en een schouderklopje uitdelen. Hoe ik dat volhoud? Ik kan genieten van een wond die te gen alle verwachtingen in na intensieve zorg geneest. Dat is iets prachtigs." De wijkverpleegster anno 1987 behoort nog steeds tot het snel uitstervend ras der barmharti ge engelen. Wi '.Wjf Ook Lilians volgende pa- tiënt heeft alleen een insu- line-injectie nodig. Hij heeft bovendien een ope- 'IP ratie aan zijn stembanden ffli gehad, kan niet meer pra- ten is bedlegerig en wordt verzorgd door zijn vrouw. Zij krijgt van Lilian een bemoedigend schouder- 08.00 uur. „Ik vind het zo erg, dat je nog steeds naar me toe moet komen. Maar ik ben als de dood voor prikken. Lilians eerste patiënte heeft suikerziekte (waar voor ze insuline moet spui ten) en naaldangst. On danks het vroege tijdstip helemaal aangekleed, haar huis tip top in orde, alle benodigde spullen kant en klaar op een tafeltje, wacht ze de komst af van haar steun en toeverlaat vanachter het raam, één- hoog. Nog voordat de bel overgaat, wordt de deur opengetrokken. Twee maanden lang hebben ver pleegsters, tijdens een zie kenhuisopname gepro beerd haar het „prikken" te leren. In een sinaasap pel lukte dat prachtig, in haar been niet. „Als ik zit te naaien en ik prik in m'n vinger doet me dat niets. Alleen die naald er met opzet inste ken durf ik niet," zegt ze verdrietig. „Je bent niet de enige," is Lilians kalme antwoord. Binnen niet al te lange tijd wordt deze patiënte overi gens afgevoerd van haar lijst. Met behulp van een „injectomatic" (waarin de naald onzichtbaar is ver stopt) durft zj zichzelf wél in te spuiten. „En daar kan ik 'nou zo kwaad om worden," zegt Lilian weer buiten. „Dat het zoveel voeten in de aarde had voor ze zo'n ding kreeg. Tot drie maal toe heeft ze het, met een recept van de specialist, aangevraagd bij het zie kenfonds. Daar werd ze van het kastje naar de muur gestuurd. En tenslot te werd haar verzoek afge wezen. Las ze ineens in een tijdschrift voor diabe tici dat ze het ook zélf voor 36 gulden kon kopen. Binnen drie dagen had ze het apparaat in huis. Als ze het pakket bijpassende naalden straks in de bus li** pr ppn Si:: klopje, maar verder richt Siji die het woord tot haar ei- genlijke patiënt: „Het is i;::?:: ontzettend belangrijk, dat hij het gevoel houdt, dat hij er bij hoort. Niets is zo erg als over iemands hoofd héén praten." S?i Iedere dag, aan het eind van haar dienst, gaat Lili- an of een van haar colle- ga's deze patiënt een twee- de prik geven. Zo laat mo- i#: gelijk, desnoods pas al ij::!:; haar tijd er in feite al op xi;i: zit. Een suikerpatiënt móet iets eten binnen het half uur na een prik. Daarna «w mag hij niets meer tot de S| volgende. „Als ik dan al om vier uur kom, dan heeft hij een yyA avond voor de boeg, daar word je niet goed van," ij&ji vindt Lilian. „Dat zou ge- woon asociaal zijn." S'.; 09.00 uur «8ï: ..Oud worden is leuk. Maar zo hoeft het van mij :S niet meer. jig: De 90-jarige dame, die in Sp haar pyama achter de voordeur van haar flat, vier hoog geen lift, Lilian •:S: opwacht heeft suikerziek- te, is slecht ter been en ij::;:;: haar gezichtsvermogen 8aat steeds verder achter- uit. Ondanks dat glimt en blinkt alles in haar huis tot het koperen wc-haakje toe, mede dankzij een be- hulpzame dochter. Lilian helpt haar een keer per week met douchen en drie keer met het spuiten van insuline. In de keuken ligt helemaal in volgorde - on- derhemd onder borstrok - haar kleding al klaar. On- der het wassen, informeert Lilian hoe het staat met de eetlust. „Ach honger heb ik niet meer. Maar ik neem iede- re dag toch wat gezonds, ijvij Gisteren heeft mijn doch- ter snijbonen gehaald. Heerlijk, maar wat waren •i':::::: die duur zeg, ruim één gulden per ons." En dat is niet het enige waar deze bejaarde stadgenote een duidelijke mening over :£:i heeft. Oók de zo veel ge- prezen renovatie van de flatblokken in Nieuwland, •g* komt er weinig genadig vanaf. „Gisteren hadden •j::;:!; al mijn overburen 's mid- dags het licht al aan. Kun Wï. Je nagaan hoe donker het wordt van die serres, die ze eraan vasthouwen. Bo- Svi vendien heb ik nou straks geen balkon meer. De trap kan ik niet meer af. Dan kom ik helemaal nooit meer buiten." 09.30 uur „Hij heeft zelfs lasdemon- 'ïyj straties op de jaarbeurs in Utrecht gegeven. In zijn goede jaren was hij een eersteklas vakman. Haar ogen glanzen nog, als ze over vroeger praat. Haar echtenoot (89) heeft al jaren de ziekte van Par- 'iw. kinson en is daardoor van een vrolijke flinke vent veranderd in een sneller prikkelbaar man. Hij is slecht aanspreekbaar, trilt en bibbert voortdurend, maar kan geen seconde zonder zijn vrouw. Bijna twee jaar lang heeft ze de flat van haar dochter - bij wie ze inwoont - niet ver laten. Alleen toen hij voor onderzoek in het zieken huis lag, kon ze er zélf weer even op uit: „Ik was helemaal vergeten dat je zo slaperig wordt van de buitenlucht." Iede re nacht moet ze minstens tien keer uit bed om haar man op de wc te helpen. Alleen het douchen neemt de wijkverpleging voor haar rekening. „Het is prachtig, dat zijn vrouw en dochter zich zo opofferen," zegt Lilian. „Maar eigen lijk is dit een patiënt die misschien in een verpleeg tehuis beter af zou zijn. Alleen hij wil zélf niet en zoiets kun je niet dwin gen." 10.00 uur „Gaat u over de zuster schrijven? Dat zou eens tijd worden. Ze verdient een mooi stuk." Ruim tien dagen lang ver- orgt de vrouw, die verse koffie klaar heeft staan, nu al haar schoonmoeder. Ze moet weer terug naar haar eigen man, maar met bloedend hart, dat wel: „Moeder heeft vijf zoons grootgebracht. Altijd wer ken, altijd vrolijk. Als nu de telefoon gaat, denkt ze dat het de deurbel is en dan wil ze opendoen bij de televisie. Alle knoppen j zijn er al uitgetrokken." Wat de eigen kinderen niet konden of wilden zien wist zij al veel langer: dat schoonmoeder niet zomaar een beetje vergeetachtig werd, maar stevig aan het dementeren was. Eigenlijk zou ze naar een verpleegtehuis moeten, maar Drie Maasstede zit tot aan de nok toe vol. Bij- komend probleem is haar zoon. Hij is lichamelijk ge- j handicapt en werd tot nu ;i toe geholpen door zijn moeder. Toch wil hij pro- li beren het straks allemaal zelfstandig te rooien. Dit is één van de patiënten die Lilian na een douche- beurt met pijn in het hart alleen achterlaat: „Het is niet zo simpel om de deur dicht te trekken, als je zo hard nodig bent. De ver- pleegtehuizen nemen bijna niemand meer op. Maar het is in feite onverant- woord demente mensen i; alleen te laten. Natuurlijk tob ik daar dan wel eens over 's avonds thuis." 11.00 uur •ivi-i »De andere zuster vond het allemaal zo schoon bij mij. U ook?" :Xx ■y.y. Ze heeft gordelroos, een infectie die iedereen kan oplopen. Toch vindt ze het duidelijk geen pretje dat een ander de wonden op haar rug moet verzorgen. Rustig zalft Lilian haar in met een katoenen hand schoen als enige bescher ming. i,Ja het is natuurlijk onzin, dat wij voor dit soort werk geen plastic handschoenen krijgen, omdat die te duur zijn. Niet eens voor ons zelf, maar je loopt toch van de ene naar de andere patiënt. Je wast natuurlijk je handen, maar écht fris is het niet." Als het niet snel beter gaat, wil Lilian tweemaal per dag langskomen. „We gaan er alles aan doen om je voor het eind van het jaar helemaal opgeknapt te krijgen," belooft ze haar patiënte (79), die overigens ook door de hoge trappen I; in haar flat nooit meer naar buiten kan. 11.30 uur „Ik vind het toch zo prachtig dat jullie dat alle- maal doen. Ze was kwiek en fit tot ze een half jaar geleden viel en haar heup brak. Daar is gji: inmiddels een pen ingezet. Ze kan weer zo'n beetje S:-:-: door haar huis heen suk- kelen. Maar de grote door- ligwonden op haar rug en haar hiel zijn nog steeds •ivi(vijf maanden later) niet genezen. Tweemaal per dag komt een wijkver- pleegster die schoonma- ken, inzalven en verbin- den. „Het ergste is, dat ze een hele nacht hulp heeft moeten roepen," vertelt Lilian. „Gelukkig heeft ze nu een alarm. Maar het is zo jammer dat een hele- boel ouderen zo'n apparaat te laat aanschaffen." Dat is overigens geen ver- wijt van Lilian aan haar patiënte. Het installeren van een alarmsysteem - op H zich ideaal - kost 450 gul- den, een bedrag dat zeker AOW'ers niet zo makke- lijk op kunnen hoesten. Om half één zit de ronde erop en parkeert Lilian weer bij het kruisgebouw op het Wibaut- plein. Even een korte lunch en dan moet ze opnieuw aan de slag. De meeste middagen worden besteed aan de baby's en kleu ters die op controle komen. Li lian geeft ronduit toe dat deze „keerzijde van de medaille" voor haar soms een verade ming is. Zonder het direkte kontakt met de jeugd, zou ze het werken met ouderen min der goed vol kunnen houden. SCHIEDAM Een pompbe diende van benzinestation To tal aan de Horvathweg miste woensdagochtend sloffen siga retten en motorolie. Dieven hadden de nacht ervoor de toegangsdeur met een straatte gel ingeslagen. Schadebedrag onbekend. SCHIEDAM Een menings verschil over de prijs van een wagen heeft eergisteren geleid tot een steekpartij. De verko per, een 36-jarige Rotterdam mer vroeg naar de zin van de aspirant-koper teveel geld voor zijn automobiel. Het meningsverschil liep waarschijnlijk op de Parkweg zo hoog op dat de aspirant-ko per, een 25-jarige Schiedam mer, met een mes naar de ei genaar stak en zijn vingers raakte. De Rotterdammer sprong de wagen uit. De poli tie vond de auto terug op de Talmalaan. De Schiedammer wordt momenteel op het poli tiebureau aan de tand gevoeld over dit voorval. slechts 2 dagen Liquidatieverkoop Oosterse tapijten in alle maten tot 370 x 270 vrijdag 3/7 van 13.00 - 21.00 uur zaterdag 4/7 van 11.00 - 17.00 uur Cultureelcentrum Fransenstraat 14 t/o V&D Vlaardingen. SCHIEDAM Twee bedrij ven aan de Koolhovenstraat zijn woensdagnacht door in brekers bezocht. Een uitlaten- bedrijf miste een transistor radio en aanstekers. Bij een technische handelsmaatschap pij een kleurenteevee en een video gestolen. SCHIEDAM Een koe heeft woensdag, vermoedelijk van wege het drukkende weer, een frisse duik genomen in een sloot aan de Kastelenweg. Een boer trok met een trekker het beest weer op het droge. De brandweer, snel ter plaatse, hoefde geen hand- en span diensten te verlenen. t/m maat 176 Kft "W /U 2 v00r 5#wa" KORTING Chirt« KORTING 91 III W °P gehele 2 voor Ow.— babykollektie mode vanaf maat 50 t/m 176 Schiedam, Rotterdamsedijk 439, telefoon 010-4739527 Spijkenisae, Winkelcentrum Waterland, telefoon 01880-40388 Kommiezenlaan 1 Spaanse Polder, Schiedam Telefoon 010-4379040 Donderdag kookavond

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Nieuwe Stadsblad | 1987 | | pagina 1