Optredens van 'de grotenmaken veel goed
'HET NIEUWE STADSBLAD - WOENSDAG 15 JULI 1992
PAGINA 11
is het beste te vergelijken met
een goochelact".
„Het leuke is, dat hij het pu
bliek intens bij z'n optreden be
trekt. Deze keer deed hij alsof
het podium een toestenbord
was. Terwijl hij van 'toets' naar
'toets' sprong en daarvan tege
lijk de toon aangaf, onstonden
er verschillende melodieën. Op
een gegeven moment begon het
publiek mee te zingen en het
kwam zelfs zover, dat hij alleen
maar sprong en het publiek
zong. Uiteindelijk begeleidde
hij het publiek door de tweede
stem te zingen. Het klonk waan
zinnig. Na dit concert had ik zo
iets van: ik kan wel weer naar
huis, ik heb m'n geld er al uit."
Tegenstelling
Maar hij ging nog niet naar
huis, nog lange niet. Eerst werd
in de Statenhal gesnoven aan de
Brecker Brothers en Grover
Washington jr. Daarna gekozen
voor het optreden van The
Wynton Marsalis Septet. „Een
groter contrast dan tussen Bob
by McFerrin en Wynton Marsa
lis bestaat er niet. De eerste
doet ogenschijnlijk niet anders
dan improviseren, speelt hele
maal in op het publiek en wat
om hem heen gebeurt, terwijl
bij Marsalis het concert nootje
voor nootje vastligt, niets geïm
proviseerd wordt en het publiek
alleen kan ontvangen en niet
kan bijdragen. Toch ook hier
een razend knap optreden. Ik
heb er anderhalf uur gezeten."
Ook deze jazzliefhebber had
aan het begin van de avond een
teleurstelling moeten verwer
ken: „Inplaats van The Take
Six, op wiens optreden ik me
nogal verheugd had, kwamen de
New York Voices. Die hadden
dus, wat mij betreft, thuis kun
nen blijven."
Na Thelonious Monk jr. („die
kan z'n legendarische vader niet
doen vergeten") en Greetje
Kauffeld („perfect, maar glad
jes. Het deed me niets") beluis
terd te hebben, liet hij vervol
gens z'n gehooroorgaan teiste
ren bij het Courtney Pine Kwar
tet. „Het was zo idioot druk,
dat ik het eerste halfuur op de
grond heb moeten zitten. Ik
verdenk sommigen uit het pu
bliek ervan, dat ze bij dit soort
muziek domweg de rit uitzitten,
omdat het wel goed voor hun
image is om daar gesignaleerd
te worden."
Druk
De algehele indruk van deze
trouwe festivalganger was: „Wat
muziek betreft ben ik ruim
schoots aan m'n trekken geko
men. Verder vond ik het te
druk. Het was volgens mij veel
drukker dan voorgaande jaren.
Bovendien waren de consump
ties aan de prijzige kant. Het
ziet ernaar uit, dat een avond
North Sea Jazz voor de modale
jazzliefhebber een duur grapje
gaat worden."
Foto's Wim de Bie.
DEN HAAG - Een kleine
60.000 liefhebbers bezoch
ten in het afgelopen week
einde het North Sea Jazz
Festival. Voor menig fer
vente festival-ganger was
het evenement weer om
van te smullen. Maar voor
anderen begon het evene
ment met een teleurstel
ling: de artiest, groep of
band, voor wie men spe
ciaal gekomen was, bleek
niet aanwezig te zijn. Deze
editie van North Sea Jazz
leek een patent te hebben
op uitvallers; om de meest
uiteenlopende redenen. De
vervanging toonde vaak
een minder gehalte, het
geen soms een gevoelige
aanslag betekende op de
hoog gespannen verwach
tingen. De 'groten' die in
het Nederlands Congres
gebouw schitterden, maak
ten echter weer veel goed.
In de late uurtjes van de vrij
dag, of liever gezegd: in de
vroege zaterdagochtend wemel
de het er nog van de jazzlief
hebbers, die er maar geen ge
noeg van konden krijgen. On
der hen Delftenaar Maxim, die
nagenietend en uiterst tevreden
z'n laatste saté'tje verorberde.
Door het concert van Bobby
McFerrin, vroeg op de avond in
het Tuinpaviljoen, kon het fes
tival voor hem al niet meer
stuk.
„McFerrin ('dont't worry, be
happy') zingt zonder enige bege
leiding. Voor velen is hij de
beste zanger ter wereld. Heefil
een virtuoze techniek en kan de
indruk wekken, dat hij in z'n
eentje meerdere stemmen tege
lijk laat samenzingen. Z'n op
treden grenst aan het magische;
nORTH SEQ
Veel uitvallers tijdens drukbezocht North Sea Jazz
Een verrassing bi) de entree: La Blusa.
Schouder aan schouder in het Tuinpaviljoen.
Cab Calloway zingt met het Hi-de-hi Orchestra.
Twee New York Voices schallen door het Congresgebouw.
Dorothy Donegan zorgt - in rood, wit en blauw gekleed - voor
spektakel.
Lou Rawls in concert.
Candy Dulfer als altijd een boeiende podium-act.
The All Star Band wenst Dizzy Gillespie een 'happy birthday'.
Gerry Mulligan: onberispelijk in het pak.
Michael Brecker in actie.
