'Manwijven lopen er bij Zwaluwen niet'
'Mister PP' kijkt
om een hoekje mee
Vrouwenvoetbal floreert in Holy als nergens anders in het Waterweggebied
Amateurvoetbal '97-'98
Door Sander Sonnemans
Door Mikos Gouka
KOEN WINKELMAN speelde
ruim twintig jaar in de hoofd
macht van PPSC. Hij daalde met
de ploeg af van het hoogste ama
teurniveau tot de lagere regio
nen. Zelfs op zijn vijftigste speelt
de gave technicus nog altijd zijn
wedstrijdjes in het zevende elf
tal van de Thurledeclub. Dit sei
zoen bemoeit hij zich weer met
het vlaggenschip. Op verzoek
van hoofdtrainer Ron de Bruin
en diens assistent Jan 't Hoen,
voormalig ploeggenoten, kijkt
hij om een hoekje mee naar de
verrichtingen van het eerste elf
tal.
„De Bruin en 't Hoen hebben mij
verzocht zo nu en dan hun trai
ningsactiviteiten bij te wonen. Ze
willen weten of we op de goede
weg zijn. Het valt niet mee, die
jongens hebben met de meeste
knapen die ze nu trainen nog ge
voetbald. Ik word dus een aan
spreekpunt. Als er problemen
zijn, kijk ik wat er mogeüjk is.
Beide trainers kwamen in het eer
ste elftal toen ze zo'n zeventien
jaar waren. Op dat moment denk
je dat het allemaal vanzelf gaat.
Nu staan ze zelf voor de groep en
leren ze ook de keerzijde kennen.
Door omstandigheden heb ik
mijn hele carrière bij PPSC ge
speeld. Ik ben een geboren en ge
togen Schiedammer. Mijn familie
komt hier vandaan en ik sta nog
steeds voor de klas in Schiedam.
Tegenwoordig vertrekken spelers
vrij snel bij hun club. Ik neem het
die jongens niet echt kwalijk. Als
je nog studeert en je kan ergens
anders een leuk centje bijverdie
nen is zo'n stap logisch. PPSC is
natuurlijk afgegleden in de laat
ste jaren. Ik speelde in de hoogste
klasse onder Arie Kurver en Ar-
Momenteel is het peil gewoon een
stuk lager bij 'PP'. De club is niet
zo ambitieus dat 'ie ten koste van
alles bovenin wil meedraaien. Als
je eenmaal begint met betalen
kan je nooit meer terug. Je krijgt
scheve gezichten als de een meer
krijgt dan een ander. In mijn pe
riode als speler kregen we reis
kosten en we hadden hier bijna al
leen maar Schiedamse jongens lo
pen. Ik was op mijn zevenender
tigste nog koploper in het klasse
ment van de 'zaterdagvoetballer
van het jaar'. De laatste drie duels
was ik geblesseerd en kwam ik
niet meer in actie. Ik werd twee
de. Een hoogtepunt in mijn carriè
re is moeilijk aan te geven al was
het bereiken van de kwartfinale
van de KNVB-beker een leuke
prestatie. Wat het dit seizoen gaat
worden weet ik niet. Er zijn niet
veel spelers vertrokken en we
hebben er een paar bijgekregen.
Misschien een periodetitel al kun
je het gewoon heel moeilijk in
schatten. Hoe hoog of laag PPSC
ook speelt, het blijft mijn duppie.
Gezien de huidige ontwikkelin
gen in de voetballerij denk ik ook
niet dat hier iemand langer zal
spelen dan ik."
Dit jaar is het precies een kwart
eeuw geleden dat het vrouwen
voetbal officieel in Nederland
werd geïntroduceerd. Momenteel
rennen zo'n 62.000 vrouwen en
meisjes wekelijks achter de bal
aan. Vrouwenvoetbal lijkt dus wel
degelijk bestaansrecht te hebben.
Is dat zo? Klop aan bij Zwaluwen
en er wordt een volmondig 'ja' ge
roepen. Steeds vaker wordt bij
voetbalverenigingen de 'dames-
tak' ontbonden bij gebrek aan be
langstelling. Dat is daar aan de
Vlaardingse Zwaluwenlaan wel
even anders. De vrouwenafdeling
floreert als nergens anders in het
Waterweggebied. Op twee fronten
zelfs. Het aantal voetballers van
het vrouwelijke geslacht groeit
gestaag en ten tweede hebben
hebben de zwart-witten over suc
ces niet te klagen. Twee achter
eenvolgende seizoenen werd het
vlaggenschip met groot machts
vertoon kampioen.
De opvallende groei is mede ont
staan dankzij de leegloop bij stad
genoten Deltasport en DVO'32,
die hun vrouwenafdeling op
moesten doeken. Een behoorlijk
aantal speelsters zocht haar weg
naar Zwaluwen; een van de twee
Vlaardingse clubs. VFC (zondag)
is de andere. Sarine Velthoven
kan als geen ander het succesver
haal van de Holy-club beschrij
ven. Zij werd lid toen het vrouw
envoetbal werd opgericht en
speelt nog altijd in het eerste elf
tal. De aanvoerster leerde het
spelletje zoals alle jongens dat
doen: op straat.
„Ik deed altijd mee met de jon
gens uit de buurt, maar werd al
tijd in het doel gezet," herinnert
ze zich. „Opvallend was wel dat
toen bij Zwaluwen het dames
voetbal werd opgestart er vanuit
de club een enorme weerstand
was, terwijl ik verwachtte dat de
hele vereniging er achter zou
staan. "Voetbal is een mannen-
sport' hoorde je maar al te vaak.
Maar ja, ik had er ontzettend veel
plezier in en dat was natuurlijk
het belangrijkste."
De vrouwelijke voetballers zijn in
middels volledig geaccepteerd.
Gezien de drie vrouwenelftallen
en een meisjesteam waarmee
Zwaluwen de competitie ingaat
en de kampioenschappen van de
voorgaande jaren kan dat natuur
lijk eigenlijk ook niet anders.
nold Lobman. We hadden een
ploeg die aan elkaar gewaagd was.
Werkers, technische jongens, het
klopte gewoon. Toen we hoog
meedraaiden gebruikten we vijf
tien man in een seizoen. In het
jaar dat we degradeerden, waren
dat er geloof ik dertig.
„Dat succes," zegt Sarine (26),
spelend bij de derdeklasser als
verbaal nadrukkelijk aanwezige
'laatste vrouw', „is grotendeels te
danken aan het groot aantal le
den. We hebben een brede basis.
Als vroeger de betere speelsters er
eens niet waren, dan speelden we
beduidend minder. Nu zijn we in
het eerste nagenoeg allemaal ge
lijkwaardig. En velen van ons zijn
ook op meerdere posities inzet
baar."
Uitdaging
Trainer van de vrouwen is Hans
Schelvis (32). Onder zijn leiding
werd afgelopen seizoen bijna ook
nog de districtsbeker gewonnen.
Tegen het fysiek veel sterkere
Nootdorp werd de finale met 2-0
verloren. „In de ploeg," kijkt Sari
ne Velthoven terug, „liepen echte
manwijven. Die lopen er bij ons
niet. Die meiden gooiden alles in
de strijd en wonnen dankzij het
fysieke overwicht. We zouden
soms best ook wat steviger mogen
spelen."
Schelvis ging bij Zwaluwen aan
het werk toen de vrouwenafdeling
'op sterven na dood was'. De club
telde nog 26 voetbalsters. „Het
was een gezellig clubje," blikt de
trainer terug, „en het merendeel
liep prettig in de weg. Het was
niet veel in die tijd. Beroerder kon
het niet. Maar met meiden wer
ken is toch heel apart, je moet an
ders me ze omgaan. Ik zag er wel
een uitdaging in en heb een frisse
wind door de vrouwenafdeling la
ten gaan."
Schelvis was eerst werkzaam bij
Oliveo in Pijnacker, waar hij had
gevoetbald en de jeugd had ge
traind. Eenmaal verhuisd naar
Vlaardingen werd hij door zijn
buurman, lid van het vrouwen-
voetbalbestuur, in contact ge
bracht met Zwaluwen. Met in to
taal vier damesteams spreekt
Schelvis van een weelde. „Dat is
het gezien de huidige begrippen
ook. Wat mij betreft mogen er zat
speelsters bij komen. Elk niveau
is welkom. Als je kan hardlopen
en tegen een bal kan trappen, kan
je hier aan de slag. Geen enkele
probleem, want men is er hier van
doordrongen dat de organisatie
vorm moet meegroeien met het
niveau."
Hoewel Zwaluwen zo onderhand
uit z'n jasje is gegroeid, ziet Schel
vis de vrouwentak graag verder
uitdijen. Zo nu en dan wordt in
Holy wel eens voorzichtig over
een ledenstop gesproken. Schel
vis weer: „Een ledenstop? Daar
moeten ze bij mij niet mee aanko
men, want dan ga ik steigeren. Je
moet beseffen dat als de aandacht
verslapt, het binnen twee jaar af
gelopen kan zijn. Den Dungen is
een mooi voorbeeld. Ik weet niet
meer waar die club vandaan
kwam, maar een jaar of drie was
die nog landskampioen en nu be
staat 'ie niet meer."
RW
Koen Winkel
man als aan
dachtig toe
schouwer bij
PPSC. Dit
seizoen fun
geert 'mister
PP' als aan
spreekpunt.
Archieffoto Peter
Molkenboer
Zowel trainer Hans Schelvis als aanvoerster Sarine Velthoven geniet bij Zwaluwen van het vrouwenvoetbal. 'Als je kan hardlopen en
tegen een bal kan trappen, kan je hier aan de slag', luidt het credo. Foto Peter Moikenboèr
