m mm
II
f
ROPARUN
m wnrrrr
Roparun: 'Na gedane arbeid is het goed feesten
'Mijn zuster was net zo oud
toen zij aan kanker overleed'
SfijZTTTrrrr
ÏFIFÏI
DE HAVENLOODS
20-1040
Het jaar 1999 heeft voor de Roparun een nadrukkelijk stap in
de richting van een nog verdere professionalisering betekend.
Hoewel de voorbereiding, de organisatie en de begeleiding
geheel in handen is van vrijwilligers is de estafetteloop uitge
groeid tot een megaevenement. Van een groepje mensen uit
het Rijnmondgebied die naar Parijs lopen is het een gebeurte
nis met nationale en internationale uitstraling geworden. Iets
wat met de start op de Coolsingel ook nadrukkelijk in het
Rotterdamse stadhuis wordt erkend.
Onder andere door de spanning in
en rond Kosovo en daarmee het
uitvallen van een aantal militaire
deelnemers werd het aantal van
duizend lopers net niet gehaald.
Dat neemt niet weg dat met 123
teams en dus 984 lopers er
opnieuw een grotere verplaatsing
in de richting van Parijs plaats
vond. Meer lopers, meer fietsers
en vooral meer voertuigen. Het
gaat allemaal nog net, hoewel van
de deelnemers met name langs de
smalle Franse wegen steeds meer
discipline bij het parkeren van de
voertuigen moet worden gevraagd.
En dat gaat allemaal niet vanzelf.
Dit jaar werd het systeem van gele
kaarten en tijdstraffen wat aange
scherpt. Voor de toekomst zal bij
een verdere groei aan meer maat
regelen gedacht moeten worden,
zoals het geheel weren van de
grootste voertuigen van het par
cours. Vrijdagavond waren de
namen wat anders in Parijs, wat
toch had het podium veel weg van
dat van vorig jaar. Het grootste
deel van de lopers die dit jaar na
31 uur en zes minuten onder de
naam EECV runners als eerste in
Parijs aankwamen, waren dezelf
den die vorig jaar het record aan
wisten te scherpen. De strijd werd
dit jaar niet gevoerd met de lopers
van Rotterdam Atletiek, maar wel
met de heren van AV Flakkee
(vorig jaar derde). Doordat de uit
eindelijk winnaars op een gegeven
moment verkeerd liepen, dreigde
de overwinning heel even aan hun
neus voorbij te gaan. Door steeds
iedere loper 400 meter te laten
lopen werd een tussensprint inge
zet, zodat het verschil op de meet
toch nog drie kwartier bedroeg.
Hoewel ieder team dat in Parijs
aan komt als winnaar wordt
gezien, moet er toch altijd een de
laatste zijn. Dit jaar kon daar in
ieder geval geen onduidelijkheid
over bestaan. Vanaf de eerste
meters namen de lopers van
Heineken Rotterdam de laatste
plaats in. Door het innemen van
enig geestrijk vocht onderweg,
ging de snelheid er nog verder uit,
waardoor de ploeg pas na 46 uur
en 52 minuten op de schitterende
finishlocatie in het Pare de la
Courneuve aankwam. Daarmee
was er naast het record aantal deel
nemende teams toch nog een
ander record gebroken. Met een
gemiddelde snelheid die nog maar
net boven de 11 kilometer per uur
bleef is het team het langzaamste
team in de Roparun ooit.
Of er nog meer records gaan sneu
velen moet later blijken. Eind mei
wordt in Ahoy' de voorlopige
financiële uitslag bekend gemaakt.
Hoewel een belangrijk deel van de
bijdragen wel weer na die datum
zal worden overgemaakt, kan er
dan wel al voorzichtig een beeld
worden opgemaakt. De vraag blijft
nog even of de 123 team van dit
jaar het totaal van f 2,4 miljoen
van de 106 team van vorig jaar
weten te verbeteren. Dat de
recordopbrengst van een afzonder
lijk team verbeterd zal worden,
lijkt echter onwaarschijnlijk. Het
bedrag van f 289.555,55 dat Unie
Events vorig jaar voor het doel van
de Roparun bijeen wist te sprokke
len lijkt niet voorlopig onaantast
baar. Hoewel, je weet het maar
nooit...
door: DICK SNIJDERS
Na niet meer dan een geza
menlijke voorbereidende
loop, was het voor teamcap
tain Lex van Muijen moeilijk
om zich aan een voorspelling
te wagen. Desondanks moest
een schema opgesteld worden
om de lopers van het nieuwe
Hillegersberg-team enig hou
vast te geven. Dat houvast
bleek voldoende om na 39
uur en 22 minuten de finish
lijn in Parijs te passeren.
Zelfs met een kwartier tijd-
straf kwamen de Roparun-
ners uit Hillegersberg daar
mee op een keurige 53e
plaats. De teamleden maken
zich daar echter nauwelijks
druk om.
Woensdagavond, 12 mei. De
lopers die om 15.00 uur bij het
Rotterdamse Ahoyf) van start gin
gen voor de eerste kilometers van
de Roparun 1999 zijn aan hun eer
ste rustpauze toe. Terwijl her en
der langs Nederlandse en Bel
gische wegen aggregaten brullen
om maaltijden op te kunnen war
men en matjes worden uitgerold
voor een uurtje rust, zitten de
lopers uit Hillegersberg aan de bar.
De douches van de plaatselijke
voetbalclub in St. Philipsland heb
ben hun werk gedaan en nu wor
den achter de bar de eerste maaltij
den klaar gemaakt.
De ploeg uit Hillegersberg mag
dan voor het eerst aan de Roparun
deelnemen, beginnersproblemen
zijn er niet. In de eerste plaats is
dat te danken aan teamleider Van
Muijen, die zijn sporen eerder ver
diende in dezelfde functie voor
andere teams. 'Eigenlijk had ik
gezegd dat ik dit jaar in ieder
geval niet mee zou gaan,' doet Lex
van Muijen verontschuldigend. 'Ik
ben namelijk rond deze tijd 25 jaar
getrouwd en het idee was dat we
daarom deze tijd op vakantie zou
den zijn.'
Overstag
Een van de praatjes die Van
Muijen in de loop van het afgelo
pen jaar hield bij kandidaat-deel
nemers aan de Roparun maakte
echter dat het allemaal anders liep.
Zelf ook inwoner van Hillegers
berg, ging de teamcaptain overstag
en vertaalde de schema's die hij
eerder maakte voor onder andere
het team van EZH naar de kwali
teiten van het nieuwe team.
Daarnaast zorgde de regelaar eer
ste klas voor pleisterplaatsen in
voetbalkantine's, een brandweer
kazerne en een elektriciteitscentra
le
Ie. Waar vorig jaar de Roparun
voor opstoppingen zorgde in de
straten van Oud-Beijerland en de
smalle dijk van Piershil, biedt de
nieuwe route het opnieuw grotere
aantal deelnemers meer ruimte.
Echte problemen doen zich dan
ook niet voor. Totdat traditioneel
in Ant-werpen gepuzzeld moet
worden. Net als de andere teams
moeten de Hillegersbergse lopers
via een voetgangerstunnel onder
de Schel-de door, terwijl de vol
gers via een andere tunnel als een
razende naar de overkant moeten
om op tijd voor aflossing te kun
nen zorgen. Net als veel andere
teams de afgelopen jaren hebben
meegemaakt, loopt Hillegersberg
in de val. Twee lopers en een fiet
ser komen zonder probleem aan de
overkant, zodat al afwisselend de
weg vervolgd kan worden. De
aflossing laat echter op zich wach
ten, want het busje zit binnen de
kortste keren vast in het centrum
van Antwerpen.
In het Nederlands, in het Frans en
zelfs in het Spaans moet de weg
gevraagd worden, er moet gewend
en gekeerd worden, maar dan is
toch de tunnel gevonden. De
lopers blijken al geruime tijd het
controlepunt na de tunnel gepas
seerd, maar als het drietal uitein
delijk wordt achterhaald, blijkt de
stemming nog altijd opperbest. In
een goede sfeer gaat het team de
eerste nacht in.
Wind
Twee jaar geleden liepen de deel
nemers aan de Roparun nog door
barre weersomstandigheden met
regen en zelfs natte sneeuw. Mede
dankzij de perfecte weersomstan
digheden, kon vorig jaar een
recordtijd van 29 uur en 40 minu
ten worden genoteerd. En ook dit
jaar zien de weersomstandigheden
er gunstig uit.
'Maar nu heb ik weer die rotwind
tegen,' klaagt Ad van Eijk donder
dagochtend bij het begin van een
nieuwe loopserie. 'Gisteren had ik
een straffe wind tegen. In de loop
van de nacht is de wind gaan lig
gen en nu ik weer in aan de beurt
ben, steekt de wind weer op.' Ad
zegt het een beetje als een geintje,
maar er zit veel waarheid in.
Hoewel de meeste deelnemers bij
hoog en bij laag beweren dat de
uiteindelijke eindtijd onbelangrijk
is, wordt er bij meer teams
geklaagd. Eigenlijk hadden ze ver
wacht wat harder te lopen. Voor
Hillegersberg gaat dat laatste in
ieder geval niet op. De ploeg ligt
een uur voor op schema.
Vermoeidheid
De tweede middag is het moment
waarop de vermoeidheid de kop
op begint te steken. Het moment
bij uitstek om elkaar de huid vol te
schelden of toch minstens voor
wat kleine irritaties. Op donder
dagmiddag wordt duidelijk of het
team goed is samengesteld. Of de
deelnemers het nodige van elkaar
kunnen hebben. Binnen het
Hillegersbergteam ontstaat even
wat wrevel, maar het blijft gezel
lig. Vermoeidheid is er wel. Zeker
omdat het terrein steeds minder
vlak is, gaat de gemiddelde snel
heid naar beneden. De voorsprong
op het schema, die inmiddels tot
anderhalf uur was opgelopen,
wordt niet verder uitgebreid.
De avondschemering valt al in als
het gevreesde Compiegne in zicht
komt. Weliswaar is de route verbe
terd, maar er moet nog altijd flink
worden geklommen. En gedaald.
Waar de ene loper nog maar met 9
km per uur naar boven gaat, gaat
de ander bijna twee keer zo snel
naar beneden. Hoe verschillend de
lopers ook mogen zijn, voor Ad,
Matthijs, Moira, Erik Jan, Jan,
Gert, Bernard en Tjeerd is er een
belangrijke overeenkomst: de
kilometers worden nu toch echt
wel in de benen voelbaar. De snel
heid gaat nog verder terug en er
moet zelfs weer wat ingeleverd
worden op de gewonnen tijd.
Diesel
Het is nog donker als de laatste
groep begint aan de laatste etappe
naar Parijs. Bij de meeste teams
betekent dat tijd voor een eind
sprint, waarbij de te lopen afstan
den steeds korter worden. Ook het
team van Hillegersberg gaat weer
sneller, maar in tegenstelling tot
de meeste anderen wordt er in
plaats van korter langer gelopen.
Superdiesel Jan Ooijen begint de
serie in plaats van twee kilometer
met vijf kilometer en al gauw heb
ben ook de andere drie het idee
niet achter te kunnen blijven.
Nadat er nog heel even (voor de
eerste keer!) een klein stukje ver
keerd gelopen is, wordt nu echt de
stal geroken. Die wordt bereikt na
39 uur en 22 minuten. Dat dat
dankzij een gele kaart voor fout
parkeren niet de gedeelde 49e
plaats, maar een 53e plaats bete
kent interesseert niemand meer.
Het is tijd voor Champagne en
daarna -het is dan tenslotte al
zeven uur 's morgens- moet nodig
de biervoorraad aangesproken
worden.
Opbrengst
'Na gedane arbeid is het goed
feesten'. Een nieuw spreekwoord,
dat vooral in verband met de
Roparun gebruikt mag worden. Na
de gedane arbeid van het lopen,
zoals ook dit jaar weer onder aan
voering van de feestband Shaky
Ground, die het in de feesttent
zelfs van het zweet liet regenen,
maar ook na de gedane arbeid van
het inzamelen van geld. Maanden
lang zijn de teams in de weer
geweest om geld in te zamelen.
Ieder op zijn eigen manier. En ook
het team Hillegersberg heeft zich -
zeker als nieuw team- niet onbe
tuigd gelaten. Gelet op de verhalen
die de ronde doen, zal Hillegers
berg niet het hoogste bedrag bij
een weten te brengen. Eigenlijk
moet natuurlijk gehoopt worden
dat een podiumplaats er niet in zit.
Want dat betekent alleen maar dat
de totaal opbrengst nog hoger uit
valt. Maar voor de teamleden zou
het wel een aardige compensatie
zijn voor de op mysterieuze wijze
verdwenen medailles.
Een verdwijning, waar overigens
helemaal niemand zich druk over
heeft gemaakt. In een paar dagen
tijd is de bij elkaar geharkte groep
mensen uit Hillegersberg een echt
team geworden.
Na het uitvallen van een van de lopers werd Bernard den Boogert als
laatste toegevoegd aan de ploeg van Hillegersberg. Voor Den Boogert
kwam daarmee een al enkele jaren gekoesterde wens in vervulling,
die juist dit jaar een bijzondere betekenis heeft. 'Dit jaar ben ik pre
cies even oud als mijn zuster twaalf jaar geleden was toen zij aan kan
ker overleed,' vertelt hij terwijl hij zijn tranen slechts met moeite
weet te bedwingen. 'Daardoor sta ik er dit jaar nog meer bij stil dan
voorheen. Omdat zij toen kinderen achter liet die net zo oud waren
als mijn kinderen nu zijn, komt het allemaal nog dichterbij.'
Voor Bernard den Boogert was de inspiratie vooraf om deel te nemen
aan de loop nadrukkelijk aanwezig. Diezelfde inspiratie bleek tijdens
de meer dan 39 uur dat het team onderweg was ook een drijfveer om
af en toe een tandje bij te zetten. 'Op moeilijke momenten kwam dat
steeds weer bij mij boven, waardoor ik weer wat extra aan kon zet
ten.' Bernard kijkt met genoegen terug op het verloop van de
Roparun en weet maar een minpuntje te verzinnen. 'Doordat ik zo
laat bij het team betrokken werd, heb ik voor mijn gevoel niet genoeg
kunnen doen om sponsorgeld binnen te krijgen. Ik heb met mijn con
tacten nog wel een behoorlijk steentje bij kunnen dragen, maar ik had
graag meer willen doen. Het doel van de Roparun, het bijdragen aan
betere leefomstandigheden van kankerpatiënten, is voor mij nog
belangrijker dan het deel nemen. Door gebrek aan tijd is er wat mij
persoonlijk betreft niet uit gekomen wat er uit had kunnen komen.
Hoewel het natuurlijk nog altijd niet te laat is. Misschien kan ik de
komende weken nog wel wat los krijgen.'
Moe maar voldaan. Zo voel
den de lopers en begeleiders
van het Havenloodsteam zich
direct na afloop van de
Roparun. De runnersvrien
den kwam in een tijd van 42
uur en 25 minuten over de
finish in Parijs.
'Het was loodzwaar,' blikt team
begeleidster Danielle Vitscher
terug op de 530 kilometer lange
estafettetocht tussen Rotterdam en
de Franse hoofdstad. 'Het eerste
deel van de route verliep prima
met de 'elfstedensfeer' bij door
komst in Ossendrecht als feestelijk
hoogtepunt. Maar een stuk verder
op de route raakten we behoorlijk
in de problemen omdat een van
onze teamleden zich lichamelijk
allesbehalve prettig begon te voe
len en zijn eten niet kon binnen
houden. De overige lopers moes
ten daardoor op hun tandvlees
extra kilometers maken. Uiteinde
lijk is dat gelukt en haalden we
alsnog de eindstreep.'
De eerste reactie na afloop van de
monsterestafette voor het goede
doel was er een van opluchting, zo
stelt Danielle Vitscher terugblik
kend. 'De meeste van ons hadden
op dat moment een gevoel van: dit
hebben we een keer meegemaakt
en verder is het goed zo. Later
echter kregen we het besef dat we
iets unieks beleefd hadden met z'n
allen. Toen ook werden de eerste
plannen gesmeed om komend jaar
weer aan de start te verschijnen. Er
gaan zelfs stemmen op om dan
met twee teams de uitdaging aan te
gaan. Zover is het echter nog niet.
Eerst gaan we binnenkort evalu
eren wat er goed en wat er mis
ging tijdens de loop. Van al die
zaken kunnen we leren.'
De financiële balans is inmiddels
voor het grootste deel opgemaakt
door De Havenloods-runners.
Danielle Vitscher: 'Zoals het er nu
naar uitziet dragen we zo'n dertig
mille af aan de Stichting Roparun.
Da's toch een mooi resultaat voor
een debuterend team he. We willen
alle mensen die ons geholpen heb
ben dan ook hartelijk bedanken en
met name onze sponsor De
Havenloods, waarvan de directeur
de heer Bakker ons fantastisch
ondersteund heeft in de periode
voorafgaand aan de race. Derge
lijke support doet je goed en
nodigt uit om de uitdaging ook in
2000 aan te gaan!'
door: COR HULSBUS
ROTTERDAM - De 24 leden
van het Tattoo Bob Pleinweg
Team hebben hun doel dub
bel en dwars bereikt. Na de
finish in Parijs lonkte
Rotterdam als thuishaven en
werd direct de terugreis
ingezet. De acht lopers heb
ben de 1040 kilometer lange
en zware voetreis met veel
pijn en moeite volbracht.
'Maar het was geweldig en
de aankomst vergoedde
veel.'
Marathonloper Peter Stilting
kwam vorig jaar op het idee om
iets bijzonders te doen. Samen met
de Rotterdammers Jan van der
Eijk, Joop Heijgen en John van
Oosten en vier lopers uit het
Twentse land richtte hij een team
op voor de Roparun met als doel:
Parijs halen en ook terug lopen.
Stad en land belde hij af voor
sponsoring en de rekening van zijn
werkgever Blok Transport Groep
is dan ook behoorlijk opgelopen.
Maar Stilting en de zijnen kregen
enorm veel steun, vooral van klei-
ne bedrijven. 'Deze winkeliers
hebben het hart op de juiste plaats
zitten', aldus Stilting. 'Ik kan niet
genoeg benadrukken was ze voor
ons hebben betekend. Mede door
de gulle bijdragen hebben wij
meer geld over voor Stichting
Roparun. We hopen uit te komen
op vijftig mille.'
Bij aankomst in Parijs bleek dat de
ploeg in het peloton van de 123ste
naar de 46ste plaats was opge
klommen. De acht lopers deden
het uiteraard rustig aan. Nabij het
keerpunt werd de ploeg hartstoch
telijk aangemoedigd. Stilting had
onderweg tientallen Havenloodsen
uitgedeeld (met een artikel over
zijn team) en kreeg hierdoor
enorm veel bijval. Zelfs een came
raploeg werd zodoende getipt.
Zenuwen
De terugweg verliep wat minder
gladjes. Enkele malen werd ver
keerd afgeslagen omdat de kaart
'achterstevoren' moest worden
gelezen. En eenmaal terug in het
Rijnmondgebied kreeg Stilting
weer last van spanningen. 'Ik had
onderweg bijna niet durven en
kunnen eten en slapen van de
zenuwen. Goh, wat was ik gespan
nen. De Haringvlietbrug zou open
gaan en dus stuurden we onze
snelste loper de auto uit, gelukkig
haalden we het nog net. Bij de
Heinenoordtunnel sloegen de
zenuwen me weer in de benen.
Daar stond Marti ten Cate, die per
trein en fiets naar ons toe was
gekomen. Hij heeft het laatste eind
meegelopen.'
'Onderweg werden we begeleid
door Chris van Dingelen (politie
Barendrecht) en Dick Spaans
(Rotterdam). Beiden waren offi
cieel vrij, maar kwamen ons met
enkele cöllega's opwachten. Bij de
finish, voor de Daniel den
Hoedkliniek, stond Nelli Cooman
ons op te wachten. En met haar
heel veel mensen. Dat was werke
lijk bizar. Alle ontberingen en ver
moeidheid vielen van me af.'
Uitgeput
Ook andere teamleden waren uit
geput. Verzorgsters Vera Verspeel
en Anneke Hysvit hadden geen
handen meer over, de stemmen
van de begeleiders klonken als die
van een schorre straatzanger, en de
lopers, die gezamenlijk het laatste
eind volbrachten, zakten bijna
door de knieen.
Maar ze hadden het gehaald, en
hoe. Ruim 1040 kilometer hadden
ze gezamenlijk afgelegd in 76 uur
en 51 minuten.
Nadat de heenweg in 39.08 was
afgelegd, ging de terugweg nog
net iets sneller.
De mogelijke vermelding in het
Guinness Book of Records was
bijzaak, de opbrengst, daar deden
ze het voor.
'We kregen in eerste instantie geen
steun van de stichting Roparun,
maar onderweg leefden de mensen
wel mee. Johan Hogenboom, de
wedstrijdleider, kwam me kort na
het draaipunt nog succes wensen.
En eenmaal terug werden we
gebeld door meneer Brouwers.
Men was in Parijs toch nieuwsgie
rig hoe het met ons ging. Nou, we
hebben het gehaald, maar we doen
het nooit meer. Dat hebben we
trouwens moeten beloven.'
Regio-evenement krijgt in 1999
nationale- en internationale uitstraling
Met de start op de Coolsingel heeft het evenement meer allure gekregen
loto: LEUNIS VERLINDE
Particulier initiatief uit Hillegersberg
groeit uit tot een echt loopteam
Havenloodsteam
moe maar voldaan
Een dee! van het Havenloodsteam voor de herstart bij Ahoy
raio: LEUNIS VERLINDE
De herstart bij Ahoymet het Havenloodsteam (84) nog in de voorste gelederen
foto: LEUNIS VERLINDE
Doodmoe na dubbele Roparun maar
als helden ingehaald in Rotterdam
Het team van Tattoo Bob met onder anderen Nelli Cooman en Marti ten Cate na
aankomst in Rotterdam.
foto: COR VOS
t
