De recordinternational van SW
'Ik wilde alleen bij SW voetballen'
UÖG
Jan van Schijndel: 'De mooie momenten zitten nog allemaal in mijn hoofd'
I
WOENSDAG 28 APRIL 2004
PAGINA-19
Wie teruggaat in de histo
rie van SVV, kan niet om 4
juni 1949 heen. Schiedam -
en met name de wijk De
Gorzen - stond volledig op
zijn kop. SVV speelde in
een uitverkochte Kuip
(67.000 toeschouwers!)
tegen Heerenveen, met als
inzet het kampioenschap
van Nederland.
Aanvoerder Arij de Bruijn
mocht na de 3-1 overwin
ning op de schouders. De
Schiedammers grepen de
landstitel.
Een van de meest opvallende
verschijningen in het keurkorps
van trainer Kees van Dijke was
de jonge Jan van Schijndel. De
aanvallende spil, altijd spelend
met een zakdoek in zijn broek,
werd de speler met de uitschuif-
bare benen genoemd. Hij droeg
liefst zeventien maal het Oranje
shirt en is daarmee de recordin
ternational van SW. De toenma
lige gemeenteambtenaar woon
de aan de Nieuwe Haven en was
een held voor de vele
Schiedamse supporters. Van
Schijndel (77) blijft bescheiden
als de schitterende periode van
de Schiedammers ter sprake
komt. "We promoveerden van
de tweede klasse naar de eerste
klasse en een jaar later waren we
kampioen van Nederland", zegt
hij. "En dat met een ploeg die
bestond uit Schiedamse jon
gens." De aanvallende spil
wordt tot op de dag van van
daag herinnerd aan die tijd. Hij
andere clubs uit Schiedam heb
ben gedaan. De fusie met SMC
deed me overigens geen pijn.
Het was noodzakelijk om SW in
leven te houden."
In het hoofd
Een fraaie foto van het
Nederlands Elftal siert de muur
van de ex-international, die in de
huidige tijd waarschijnlijk meer
voudig miljonair was geweest.
Die wetenschap verandert zijn
humeur niet. De mooie herinne
ringen wegen zwaarder dan
geld. "Het heeft ook geen zin
om de tijden van toen te vergelij
ken met die van nu.
Tegenwoordig worden er bela
chelijke salarissen betaald. Ik ben
nooit benaderd door andere
cjubs, dat gebeurde in die tijd
eigenlijk nooit. Vond ik ook geen
probleem, hoor. Ik had mijn werk
en mijn voetbal en kon dat heer
lijk combineren. Dat kan nie
mand zich nu meer voorstellen."
De spelers van het kampioenself
tal van SW kregen een fiets. Het
verhaal dat de bel zelf betaald
moest worden, gaat er bij Van
Schijndel niet in. Teruggaan naar
die tijd, doet hij in zijn gedachte.
De tastbare herinneringen zijn
verdwenen. 'Van mijn plakboe
ken is niet veel meer over. Ze
lagen in de kelder en een lekka
ge heeft bijna alles vernield. De
mooie momenten zitten nog
allemaal in mijn hoofd. Het was
onvergetelijk. SW was een deel
van mij, maar wel een heel groot
deel. Ik had het voor geen goud
willen missen."
Jan van Schijndel
ziet als een waardering voor de
prestaties. "Maar de keren dat
mensen er over beginnen wor
den steeds minder. Dat is
logisch. Alleen cfe oudere gene
ratie heeft het nog meege
maakt. De wedstrijd om de
landstitel in 1949 is iets om
nooit meer te vergeten. Hoeveel
verenigingen kunnen nou zeg
gen dat ze kampioen van
Nederland zijn geweest?"
Debuut
Jan van Schijndel debuteerde op
13 maart 1949 samen met
ploeggenoot Frans Steenbergen
in het Nederlands elftal, waarin
destijds ook grootheden zoals
Faas Wilkes, Abe Lenstra en
Kees Rijvers actief waren. Het
was in de romantische jaren van
het Nederlandse voetbal. Ook
SW beleefde toen een glorietijd.
"Het was een échte vrienden-
ploeg kijkt Van Schijndel terug.
"Jaarlijks spreken we nog met
elkaar af, alleen zijn helaas niet
alle spelers meer in leven. SVV
was een volksclub. De suppor
ters kwamen ons doordeweeks
tegen op straat en in het week
einde stonden ze langs de lijn.
We liepen zeker niet weg voor
die mensen, al was het wel eens
lastig, want we moesten
gewoon ons werk doen."
SW's recordinternational is altijd
in Schiedam blijven wonen. Op
Harga komt hij niet meer, al is hij
nog altijd lid van de club.
"Waarom ik niet meer ga kijken?
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik sta
altijd bij mijn kleinkinderen langs
de kant en volg het voetballen
via de kranten en de televisie.
Ook SVVSMC. Op maandag
zoek ik ook altijd even op wat de
Met twee gouden doel
punten schoot hij SVV op
4 juni 1949 tegen
Heerenveen (3-1) naar het
landskampioenschap,
maar Henk Könemann.
koestert meer mooie her
inneringen aan de club
waar hij nog altijd lid van
is. "We hadden al veel
betere wedstrijden
gespeeld."
Zoals op 8 mei 1948, toen SW
op sportpark Reeweg in
Dordrecht tegen EMMA kam
pioen werd van de tweede klas
se. Liefst zesduizend supporters
steunden de Schiedammers op
weg naar de titel. Op het
Broersveld volgden honderden
supporters zonder kaartje het
wedstrijdverslag op de radio.
Könemann was geblesseerd aan
het duel begonnen. Tien minu
ten voor tijd schoot hij uit een
schier onmogelijke hoek de win
nende treffer (2-1) op het score
bord. "Ik word er nog vaak aan
herinnerd", zegt Könemann.
"Als ik ergens op visite kom, valt
al snel het onderwerp SW. Het
was ook niet niks. We hadden
net de oorlog achter de rug en
bouwden in een paar jaar tijd
aan een geweldige ploeg.
Schiedam was apetrots. De
jeugd zal het niet veel meer zeg
gen, maar hun opa's kijken er
nog altijd met veel respect en
plezier op terug. En dat doe ik
ook. De finale om het landskam
pioenschap zette De Gorzen vol
ledig op z'n kop. Het record aan
tal van 67.000 toeschouwers in
de Kuip is een mooi verhaal. Het
stadion was in een mum van tijd
compleet uitverkocht. Alleen
had men vergeten de toegangs
bewijzen naar Heerenveen te
sturen. Uiteindelijk hebben ze
noodtribunes neergezet om die
Friezen ook naar de wedstrijd te
laten kijken. Dat record zal altijd
blijven staan, tenzij ze de Kuip
verbouwen."
Genoeg clubs wilden de makke
lijk scorende spits inlijven, maar
Könemann had geen interesse.
Hij bleef werken als metaalbe
werker. "SW was mijn club. Ik
speelde samen met jongens,
tenslotte ook nog gewerkt wor
den."
Na ruim vijfhonderd wedstrijden
in de hoofdmacht werd hij assis
tent-trainer. Veertien jaar lang
hield hij het vol. Tegenwoordig is
hij toeschouwer op Harga. "Ik
volg de club nog altijd. Bij thuis-
Henk Könemann zittend in het midden.
waar ik jarenlang mee op straat
had gevoetbald. Dat gevoel was
zo uniek en nergens anders te
evenaren. Overal in Schiedam
spraken de mensen ons aan over
voetbal. Dat viel niet mee hoor.
Ik bleef natuurlijk niet aan de
gang met die verhalen, er moest
wedstrijden ga ik vaak kijken en
in de krant zoek ik als eerste
naar de wedstrijdverslagen van
mijn club. Dat de vereniging 100
jaar bestaat is schitterend. Ik
hoop dat de club aan me denkt
als er uitnodigingen voor een
receptie de deur uitgaan."
5
