19
*-v
'-A
In gesprek met
Dood, gewoon
de Weekkrant
Nieuwe Stadsblad
ALTIJD ACTUJEpfWEEKKRANT.NL
Woensdag 14 oktober 2009 - Pagina 7
Lopend met haar twee hondjes door het Beatrixpark komt Sherita helemaal tot rust.
Dood, gewoon... In deze
reeks interviews die eens per
maand in deze krant ver
schijnt, krijgen markante
Schiedammers indringende
vragen voorgelegd door Helen
Teunissen, directeur van Ma-
trice Uitvaartbegeleiding. Een
interview over de dood, over
de uitvaart en daarmee een
gesprek over het leven. In dit
interview spreekt zij met She
rita Narain, directeur/eige
naar van saunacomplex Ther
men Holiday in Schiedam en
zwarte zakenvrouw van het
jaar 2007.
We ontmoeten elkaar in het
kantoor van Narain. "Deze ka
mer is precies zoals ik ben, heel
chaotisch. Ik vind alles leuk, ik
bemoei me met alles in mijn be
drijf. Het ene moment ben ik
bouwvakker, soms chefkok en
dan weer schoonheidsspecia
liste. Ik wil alles zelf ervaren en
gevoeld hebben."
Suriname
Narain werd in 1972 geboren in
Suriname. "In 1975 zijn mijn
ouders en de vijf kinderen naar
Schiedam gekomen. Een broer,
ik was nog niet geboren, is bij
een ongeluk omgekomen toen
hij zes jaar was. Mijn vader is
overleden toen ik acht jaar was.
Mijn moeder moest het in haar
eentje rooien met vijf kinderen
van zes tot zeventien jaar. Het is
ongelooflijk hoe ze ons opge
voed heeft, ze heeft ons alle
maal laten studeren. Zelf heb ik
even in Zwijndrecht gewoond
maar ik ben toch weer terugge
komen naar Schiedam."
Goed team
"Samen met mijn oudste broer
ben ik eigenaar van dit complex
en dat in Zuidwolde. We zijn te
genpolen, hij ziet de grote lijnen
en ik de details. Hij is van het
geld, ik richt me op het contact
met de gasten. Daarom zijn we
een goed team. Dat geldt ook
voor het samenwerken met
mijn medewerkers. Ik werk sa
men met ambitieuze, commer-
Helen Teunissen
FOTO: AAD VAN DER GRIENDT
ciële mensen, ik geef ze veel ver
antwoordelijkheid. In feite zijn
ze eigen ondernemer. Toen ik
begon was ik een lief meisje met
oor voor iedereen. In de loop
van de afgelopen zes jaar heb ik
mij ontwikkeld tot iemand die
heel goed weet wat ze wil. In on
derhandelingen ben ik hard en
duidelijk, maar ik ben zeker ook
heel menselijk. Mijn deur staat
altijd open, personeel komt
vaak binnen om een praatje te
maken."
Rouwjurkje
"Het overlijden van mijn vader
kan ik mij maar vaag herinne
ren. Mijn moeder had jurkjes
voor mij en mijn zus laten ma
ken, ik vond ze niet mooi. Moe
der zei: 'Het moet, het is een
rouwjurkje.' Ik herinner me
heel veel mensen die allemaal
huilden. Mijn moeder zat onder
de medicijnen, zè kon niet
meer. De nacht na de uitvaart
ben ik direct bij mijn moeder
gaan slapen, ik vond het zo im
mens verdrietig voor haar. Ik
weet dat ik dacht: nu moet ik
voor mijn moeder gaan zorgen.
Dat kenmerkt mijn karakter:
onafhankelijk, trots, probleem
oplossend en niet over mijn ei
gen problemen willen praten.
Dat heeft zeker met de dood
van mijn vader te maken. Mijn
moeder heeft er wijze woorden
over gezegd: "Trots zijn is geen
slechte eigenschap maar het
moet niet ten koste gaan van al
les, dan maak je dingen kapot."
Ik heb daar de afgelopen jaren
zeker in geleerd, ik ben minder
hard voor mijzelf en vertel
meer."
Doelar
"Liefde, aandacht: dat is de be
tekenis van het woord doelar.
Mijn moeder, ze overleed in
2006, gaf het niet alleen, ze was
het ook! Bij haar mocht ik het
kleine meisje zijn. Als ik een na
re bui had, ging ik naar mijn
moeder toe. Ze hoefde mij al
leen maar aan te kijken om te
zien hoe het met mij ging. Ze gaf
mij eten uit haar hand, dan was
alles goed. Ik vind het belangrijk
dat ouders in je geloven en dat
je als kind waarden mee krijgt
zoals ik die leerde van mijn
moeder: 'Wees bescheiden,
zorg dat je anderen helpt.' Hin-
doestaanse gezinnen zijn hecht
maar ze kunnen ook erg streng
zijn, zónder liefde. Dan wordt
het beknotten. Er is veel aan
dacht voor eten. De eerste vraag
is niet hoe het met je gaat maar
of je al hebt gegeten. Eten is ook
doelar."
Jaloers
"Mijn vader is 52 jaar geworden,
mijn moeder 64. Als anderen
aan mij vertelden dat, bijvoor
beeld, hun oma was overleden
dan was mijn eerste vraag: 'Hoe
oud is ze geworden?' Stel dat
het 90 was, dan was ik zo ja
loers! Ik realiseerde mij later dat
het helemaal nergens op slaat,
dat niemand erop zit te wach
ten dat ik daar wat van zeg. Nu
voel ik dat ik een moeder heb
gehad die immens van ons
heeft gehouden. Misschien heb
ik in die jaren veel meer liefde
gekregen dan anderen van een
lang levende moeder krijgen."
De moeder van Narain had een
ernstige nierziekte en werd, na
een herseninfarct, opgenomen
in het ziekenhuis. "Ze lag in co
ma. Ik masseerde haar benen
zodat ze, na het ontwaken, weer
spierkracht zou hebben om te
lopen. Haar arts zei dat ze niet
meer wakker zou worden, dat
hij zelfs de sonde met voeding
wilde stoppen. Ik werd hele
maal gek. Mijn moeder zou mij
tot de laatste seconde eten ge
geven hebben! De arts zag dat ik
er nog niet klaar voor was, hoe
slecht het ook met moeder ging.
Na allerlei complicaties reali
seerde ik mij: Ik doe het alleen
maar voor mijzelf. Mijn trotse
moeder zou een kasplantje zijn
terwijl ze niet afhankelijk wilde
zijn. We hebben wierook ge
brand, Indiase muziek van
vroeger aangezet, veel verteld
en gelachen. Dit alles in de
hoop dat mijn moeder de vrolij
ke sfeer zou voelen. Alle kinde
ren hebben een nacht bij haar
mogen slapen, daarna overleed
ze. Het voelt alsof ze ons alle
maal nog de kans heeft gegeven
om afscheid te nemen. Ik wist
dat ze erg moe was en dat haar
lichaam niet meer kon. Ze liet
ons beloven dat we, na haar
dood, niet zo veel verdriet
móesten hebben. Ze zei: 'Hoe
meer tranen jullie laten vallen,
hoe groter de plas voor mij
wordt om de overkant, om God,
te bereiken. Je mag verdriet
hebben maar niet te lang, ga
verder met het leven.'
Mijn familie dacht dat ik hele
maal in zou storten na haar
dood, ik was zo aan haar ge
hecht. Misschien ben ik er wel
het beste mee omgegaan, juist
omdat ik altijd tegen haar heb
gezegd wat ik voor haar voelde.
Omdat ik de liefde heb geuit,
kan ik het rouwen beter aan. Als
ik aan haar terugdenk, dan
denk ik terug met een glimlach:
Mam, het is goed. Je hebt ons
alles gegeven, tot je laatste
adem toe."
Indiase prinses
"We hebben de uitvaart vanuit
ons hart geregeld. De (schoon-)
dochters hebben haar verzorgd,
de haren gewassen, met olie ge
masseerd, een schitterend witte
sari aangedaan. Ze was echt een
Indiase prinses. Ondertussen
zongen we Hindoestaanse lied
jes en zeiden we dingen tegen
haar. Dat is goed, dan kan de
ziel loslaten. Het waren dagen
FOTO: IRIS LUIÏÏEN
vol herinneringen, verhalen en
veel eten. De Hindoestaanse
voorganger sprak over reïncar
natie en vertelde dat dit leven
eindig is maar dat zij weer een
nieuw leven zou beginnen. Op
de dag van de,crematie waren
wij in het wit gekleed. Mijn
moeder lag in een open, witte
kist. Iedereen nam afscheid
door witte bloemblaadjes, ge
mengd met kruiden uit de Hi
malaya, over haar te strooien.
Ze was van top tot teen bedekt
met bloemen, alleen haar ge
zicht was nog te zien. Daarna
hebben we haar naar de oven
gebracht. De uitvaart heeft veel
indruk op iedereen gemaakt."
Beetje gek
"Ik sta nooit stil bij mijn eigen
uitvaart. Als ik zou weten dat ik
ongeneeslijk ziek ben, dan zou
ik er tijd voor maken. Misschien
neem ik dan zelfs een video
boodschap voor mijn familie
op, óm te vertellen wat ik be
langrijk in het leven vind. Ik zou
willen dat mensen over mij pra
ten en elkaar vertellen wat mij
kenmerkt. Aan de ene kant za
kelijk en ambitieus maar aan de
andere kant lief en verzorgend.
Ook een beetje gek. Ik houd van
huiselijk en gezellig, zo moet
mijn uitvaart ook zijn.
Géén koffie met een broodje
achteraf, dat vind ik zo Neder
lands. Het liefst wil ik een India
se rijsttafel, lekker eten en drin
ken. Ik hoop dat de mensen veel
lachen, maar ze mogen ook
huilen."
Reageren
Wilt u reageren op dit inter
view? Uw reacties zijn welkom
via helen.teunissen@matrice.nl
Om de dood bespreekbaar te maken krijgt elke geïnterviewde,
voorafgaand aan het gesprek, de volgende vragen voorgelegd:
•Wat heeft u het meest geraakt in een uitvaart die u bijwoonde?
•Welke (heel) bijzondere wens heeft u voor uw uitvaart?
•Hoe wilt u herinnerd worden tijdens.de uitvaart?
Natuurlijk gaat het gesprek daarmee over het leven: wie bent u,
wat is belangrijk voor u, hoe bent u opgegroeid. Tezamen met
de bovengenoemde vragen wordt het daarmee een gesprek
over de wieg tot en met het graf.
TEKST: JOUEN VAN DER KOOU
Met moeder op vakantie in Amerika.
