4 MARIA MERCEDES CROY IS HAAR ROL JENKINS ZONG GEEN TOONTJE LAGER De film Florence Foster Jenkins, een rol die gespeeld wordt door Meryl Streep, vertelt het waargebeurde verhaal van de gelijknamige legendari sche New Yorkse erfgename en socialite die er alles aan deed om haar droom, een grote zangeres worden, uit te laten komen. De stem die ze in haar hoofd hoorde was prachtig, maar voor ande ren klonk haar gezang vreselijk vals. Haar echtgenoot en manager, St. Clair Bayfield, een aristocratische Engelse acteur, was vastbesloten om zijn ge liefde Florence tegen de waarheid te beschermen. Wanneer Florence besluit een openbaar concert in Carnegie Hall te geven, komt hij voor de grootste uitdaging van zijn leven te staan. Talent Uit Jenkins' opnames blijkt dat zij wei nig gevoel voor ritme en toonhoogte had en dat zij nauwelijks in staat was om een noot vast te houden. Je kunt horen dat haar begeleider zich aanpaste aan haar ritmische fouten en de variaties in haar tempo. Toch werd zij enorm popu lair omdat zij deed wat zij wilde. Haar publiek waardeerde haar waarschijnlijk meer om het amusement dat zij hen schonk dan om haar muzikale talent. Critici beschreven haar werk vaak op een dubbelzinnige wijze die waarschijn lijk onbedoeld de nieuwsgierigheid van het publiek aanwakkerde. Grootheid Ondanks haar gebrek aan talent, was Jenkins heilig overtuigd van haar grootheid en vergeleek zichzelf met vermaarde sopranen als Frieda Hempel en Luisa Tetrazzini. Zij verwierp het hoongelach.dat vaak uit het publiek opsteeg tijdens haar optredens, net zoals als dat van haar rivalen met als conclusie 'professionele jaloezie'. Zij was zich zeer bewust van de kritieken, maar zei,-'Mensen mogen zeggen dat ik niet kan zingen, maar niemand kan zeggen dat ik niet heb gezongen'. Zij deed wat zij deed en zong echt geen toontje lager. ACTRICE VAN EEN BUITENCATEGORIE De documentaire Ik wil gelukkig zijn over Fien de la Mar (1898-1965) laat zien dat zij een uitzonderlijke ac trice was. Ze trad op in revues en caba rets, maar speelde ook grote dramati sche rollen. Ze kon zich zonder reserves in een rol blootgeven en een personage daarmee ongekend reliëf geven. Ze had lak aan het onderscheid tussen hoge en lage kunst, en kon in allebei excelleren. Ook in andere opzichten was ze ongrijp baar en liet ze zich niet in een hokje stoppen. Ze leek niet geïnteresseerd in politiek en de wereld om haar heen, maar weigerde in de oorlog zich voor de Kultuurkamer aan te melden. Ze had intense amoureuze affaires, maar Piet Grossouw bleef de belangrijkste man in haar leven. In 1947 kwam haar grote droom, een eigen theater, uit: het De La Mar Theater. Ze was daar in de ene na de andere productie te zien. Maar na drie jaar ging het theater al weer failliet. Ze kon daarna geen plek meer in de toneelwereld vinden. Haar man, Piet Grossouw, die een rustpunt was in haar turbulente leven, stierf in 1957. In 1965 pleegde ze zelfmoord. Fien de la Mar was iemand die zo veel talenten had, maar niet goed wist hoe die te hanteren. Het had eigenlijk over drie levens verdeeld moeten worden om tot volle ontwikkeling te komen. Het was een mateloosheid die haar tenslotte fataal werd. Er is veel beeldmateriaal van haar bewaard gebleven. Haar hele leven lang zijn er foto's van haar gemaakt, vanaf toen ze een baby was tot vlak voor haar dood. Tussen 1934 en 1940 speelde ze in negen films. De film roept middels filmfragmenten en foto's een beeld op van de magie van haar spel, de euforie en de wanhoop in haar leven. In de soundtrack wordt een spel gespeeld met het geluid van haar filmscènes en quotes uit interviews over haar. De documentaire Ik wil gelukkig zijn is ge maakt door Annette Apon. De Hoofdrol is weggelegd voor Johanna ter Steege. Aan de voet van een enorme vul kaan, de Ixcanul, waar de film naar genoemd is, woont de 17-jarige Maria samen met haar ouders. Zij behoren tot een kleine Maya-gemeenschap die leeft van de koffieteelt. Maria staat op het punt uitgehuwelijkt te worden aan Igna- cio, de voorman op de plantage, maar heimelijk verlangt ze naar toffieplukker Pepe. Want hij droomt, net als zij, van een leven elders. Wil zij vooral naar de stad, hij heeft zijn blik op Amerika gericht dat immers 'aan de arider kant van de vulkaan' ligt. Voor een Maya is het echter moeilijk om toegang te krijgen tot de moderne wereld. Als Maria zwanger raakt en er complicaties optreden, moet je naar de stad voor medische zorg. De wereld waar Maria van droomde redt haar leven, maar tegen welke prijs? Regisseur Jayro Bustamante, die zelf in deze streek is opgegroeid, wilde met Ixcanul een stem geven aan een bevol kingsgroep die zich in alle opzichten in de marge van de Guatemalteekse samenleving bevindt. Hij doet dat met non-professionele acteurs, allen beho rend tot een Maya-gemeenschap, én in een visueel overdonderende stijl. De film werd op het filmfestival van Berlijn 2015 bekroond met de prestigieuze Zil veren Beer Alfred Bauer Prijs terwijl de rollen door onervaren acteurs als Maria Mercedes Croy werden gespeeld. SOCIAAL GEÏSOLEERD OUD VROUWTJE Een boeiend verhaal over eenzaam heid dat de kern is van deze film. Het is een waargebeurd verhaal over een sociaal geïsoleerd oud vrouwtje, miss Shepherd, een rol die prachtig gespeeld wordt door Maggie Smith. Zij leeft in een verwaarloosd busje dat vijftien jaar lang geparkeerd stond op de oprit van de Engelse schrijver en toneel speler Alan Bennett, die zijn ervaringen eerder al vertaald heeft naar een boek en een theaterstuk. Het verhaal gaat voornamelijk om mensen in de kleine samenleving om hen heen en de manier waarop zij reageren op een persoon zoals Miss Shepherd. Alsof haar problemen en voorkomen besmettelijk zijn. Deze emotionele onderbuikgevoelens gaan gepaard met Engelse subtiele humor en is nergens overdreven. 'The Lady in the Van' is een knusse film met humor en een sprankeitje bitterzoetigheid. Ondersteund door een interessante protagonist in de schrijver en zijn denk beeldige alter ego en sterke dialogen geschreven door de echte Alan Bennett. Maar wat het echt de moeite waard maakt, is de betoverende Maggie Smith als het vrouwelijke titelpersonage. De film is geregisseerd door Nicholas Hytner. Maggie Smith heeft haar sporen verdiend in talloze films waaronder die van Harry Potter. Locatie en tijdstip vertoning zie Films van A tot Z (p.16-23) of Blokkenschema (p.14-15) 8

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Nieuwe Stadsblad | 2016 | | pagina 24