Jury bestudeert ruim vierhonderd verhalen
Q
o
Woensdag 27 december 1995
CX9.51
De redactie van MaasstaD week-
bladen is de afgelopen weken be-
dolven onder de ingezonden de-
cemberverhalen. Het klinkt afge-
zaagd maar het is echt waar. De re
dactie van MaasstaD weekbladen
dankt iedereen die zich met zoveel
overgave en verve heeft gestort op
de opdracht om een decemberver-
haal te schrijven.
De redactie wilde de hoeveelheid
ingezonden verhalen beperken en
dacht slim te zijn door de opdracht
moelijker te maken. De inzenders
moesten in elk geval een van de
drie quotes in hun verhaal verwer-
ken.
Verkeerd gegokt. Iedereen heeft de
handschoen opgepakt en is de uit-
daging aangegaan. De jury, be-
staande uit Lenie Saris, Frans
Meijer en voorgezeten door chef-
redacteur Laurens Hartman is
overwerkt. Lenie Saris heeft de
deadline voor haar laatste boek
niet gehaald. De Gemeentebiblio-
theek Rotterdam heeft een week
lang zonder leiding gezeten, omdat
Frans Meier in een stiltekamertje
verhalen zat te lezen en Laurens
Hartman heeft de jacht op kerstca-
deautjes naar volgend jaar moeten
verschuiven. Conclusie van de
jury: op deze manier 'eens maar
nooit meer'.
De redactie weet nu wat haar te
doen staat volgend jaar. Dejury zal
dan uit minstens twintig mensen
moeten bestaan om de verhalen
met evenveel aandacht te kunnen
bestuderen, zonder geconfronteerd
te worden met gebroken gezinnen,
woedende uitgevers en al te uitge-
laten redacties.
Meer dan vierhonderd december-
verhalen heeft de jury moeten be
studeren. Er zijn uiteindelijk veel
meer verhalen ingezonden, maar
pas na de deadline van 13 decem
ber. Verhalen die uit alle hoeken
van de regio zijn ingestuurd. En
niet alleen vanuit de regio, de op-
roep bereikte ook andere steden.
Er waren inzendingen bij uit Al-
phen aan den Rijn, Wassenaar,
Leidschendam en zelfs Amster
dam. Gelukkig is niet alles in een
keer binnengekomen, maar ver-
deeld over de afgelopen twee we
ken. Uit al die verhalen is uiteinde
lijk een verhaal als winnaar uit de
bus gekomen. De uit Spijkenisse
afkomstige Ilonka de Hoog en
Mandy van der Maas waren de au-
teurs van het verhaal 'Het Kerstge-
schenk'. Deze twee dames winnen
daarmee een vierdaagse reis naar
Londen, ter beschikking gesteld
door het fonkelnieuwe RET-tours.
Omdat er zoveel leuke verhalen
waren, die toch geen prijs konden
winnen, is hieronder de werkwijze
van de jury weergeven, in de hoop
dat daardoor begrip groeit voor het
onvermijdelijke oordeel. In de eer-
ste schifting vielen de verhalen af
die geen van de vereiste quotes had
verwerkt. Vervolgens sneuvelden
de verhalen die de quote niet letter-
lijk hadden verwerkt. Nadat de
enorme stapel enigszins was ge-
krompen, werden de verhalen die
gewoon minder aanspraken apart
gelegd. Ook de heftig pornografi-
sche of anderszins afwijkende ver
halen zijn in de beoordeling niet
meegenomen.
Doordat het aantal verhalen uit-
zonderlijk hoog is geweest heeft de
jury zeer strenge criteria moeten
vastleggen om de uiteindelijke
winnaar aan te kunnen wijzen. Na
zeer lang wikken en wegen door de
juryleden (afzonderlijk van elkaar)
is er een laatste selectie gemaakt
van de beste verhalen.
Maar nog steeds was er geen win
naar. De vefhalen die door twee of
drie juryleden tegelijk werden uit-
verkoren bleven over. Dat bleken
er nog steeds vijftien te zijn. Wat te
doen? Om uit de impasse te gera-
ken zijn er vier criteria vastgesteld.
Hoe de stijl van de verhalen was,
hoe goed de quote in het verhaal
paste, hoe origineel het verhaal
was en hoe het verhaal eindigde, is
er een clou? Voor al deze criteria is
door ieder jurylid een cijfer gege-
ven van nul tot vijf. Het maximum
aantal punten zou zestig zijn. Uit
eindelijk leverde dit een duidelijke
winnnaar op.
Met 47 punten bleek het verhaal
van Ilonka de Hoog en Mandy van
der Maas uit Spijkenisse de meeste
punten te hebben. Op de tweede
plaats is met 44 punten geeindigd
het verhaal 'Erepoort' van M. Da-
vids-Donders uit Rotterdam. Dat
dejury zeer streng is geweest, mag
blijken uit het feit dat niemand bo-
ven die 47 punten is uitgekomen.
Beide verhalen staan hieronder af-
gedrukt. Ze zijn geillustreerd door
MaasstaD-tekenaar 'Wiele', gees-
telijk vader van stripfiguur Sjaak
Blaak.
1
Natuurlijk is niemand van de ruim
vierhonderd inzenders het eens
met deze uitleg. Maar over de toch
al moeilijke beslissing kan helaas
niet gecorrespondeerd worden.
e7
Het Kerstgeschenk
Op een gure winterdag zat moeder-
ziel alleen een zielige stumper in
een kille, tochtige voormalige hen-
nepkwekerij te blauwbekken van
de kou. Hij stonk naar ranzig zweet
en verschraald bier. Zijn ogen wa
ren bloeddoorlopen, zijn haar was
vlasdun en vet. Om zijn knokige li-
chaam zwabberde een verschoten
trainingspak. Hij was een paria,
nog geen schim van de arrogante
playboy die hij vroeger was ge
weest. Hij was eenzaam. Het enige
gezelschap dat hij had was een ma-
gere kakkerlak die luidruchtig een
kruimel beschimmeld brood veror-
berde. De zielige man staarde pein-
zend naar zijn zVarte nagels en
overdacht zijn onverdiende lot.
Diezelfde dag nog had hij door de
natte straten geslopen, op zoek
naar wat warmte en genegenheid.
Tot zijn schrik had hij gezien dat
de mensen hem vermeden. Ouders
sleurden hun kinderen ver van hem
vandaan, vrouwen haalden vol
walging hun neus voor hem op,
mannen wendden hun blik af en
schurftige honden, bekeken hem
met een blik vol minachting. Over-
al waar hij liep werd het stil en
donker. Zelfs de schaduwen vielen
van de muren. Wanhopig had hij
troost gezocht in zijn voormalige
stamkroeg. Toen hij de deur open-
deed van het naar stuff en bier
ruikende lokaal was er een intense
stilte gevallen. Hoerige vrouwen
en lugubere mannen staarden hem
met lege ogen aan. Een ruw uit-
ziend type was op de stakker afge
lopen en had hem op dreigende
toon gevraagd wat hij kwam doen.
„Ik ben het, jullie gabber", had de
zielepoot smekend gezegd. ,,Ken-
nen jullie mij dan niet meer?" De
grote man die voor hem stond had
smalend gelachen: „Ja, wij kennen
jou maar al te goed. Er is hier nie
mand die geen geld van jou krijgt,
eikel." De zielige man was ineen-
gekrompen van zetfmedelijden en
had half jankend gesmeekt: ,,Ach
lieve vrienden toch, leen mij nog
wat geld voor een pilsje en wat co
ke. Ik beloof jullie dat ik alles te-
rugbetaal." Er had een woedend
gegrom geklonken en voor dat de
stakker wist wat hem overkwam
had de grote man hem bij zijn vod-
den gegrepen en op de natte straat
gesmeten. „Ja, maar het is morgen
Kerstmis", had de zielepoot ge-
kermd. „Als wij morgen niet al ons
geld hebben dan zal jij Kerstmis
zonder ledematen vieren", zei zijn
belager dreigend, waarna de deur
van de kroeg op slot werd ge-
draaid.
De man was naar zijn 'huis' ge-
strompeld, zich onderwijl afvra-
gend waarom alles en iedereen
zich tegen hem had gekeerd. Dit
verdiende toch niemand? Hij zat
nu in zijn smerige kamer peinzend
naar de nietsvermoedende kakker
lak te kijken, terwijl het kwijl lang-
zaam van zijn korstige lippen
droop. Hij vroeg zich juist af hoe
hij het onschuldige beestje voor
zijn doeleinden kon gebruiken
(zou hij het slachten en opeten of
sexueel misbruiken?) toen er plot-
seling lawaai klonk bij de voor-
deur. De schlemiel dook ineen van
angst toen hij een harde klap hoor-
de en de deur compleet werd inge-
trapt. Weldra stond er een briesend
manspersoon voor zijn neus die
met van woede overslaande stem
riep: „Vuile schoft, eindelijk heb
ik je gevonden, dacht jij nou echt
dat je mijn nieuwe auto kon lenen
om hem vervolgens te verpatsen en
het geld te vergokken! Jarenlang
had ik gespaard voor die nieuwe
wagen, klootzak, ik kom jou een
lesje leren!" Net wilde de inmid-
dels huilende stakker een slap ex-
cuus gaan stamelen toen er weer
iemand in de deuropening ver-
scheen. Tot zijn schrik zag hij dat
het zijn volslagen hysterische ex-
vrouw was met een groot vleesmes
in haar hand. „Gore hufter", gilde
de vrouw. „Mijn leven met jou was
een hel op aarde, je hebt talloze
malen bedrogen met goedkope
snollen, je hebt me geslagen en
vernederd, je liet me sloven en
kruipen voor je walgelijke vriend-
jes en nu probeer je me na onze
scheiding ook nog op te zadelen
met jouw schulden! Ik ga je castre-
ren vuilak!" Gevaarlijkzwiepte de
vrouw met het enorme mes, maar
voor zij iets onherstelbaar kon uit-
richten kwamen er wederom onge-
node 'gasten' binnenstormen. Dit-
maal waren het een zestal woeden
de deurwaarders, zwaaiend met
ontruimings-bevelen, op de voet
gevolgd door een laaiende maat-
schappelijk werker en een diepte-
leurgestelde ambtenaar van de so-
ciale dienst. Je hebt me belogen'
riep de maatschappelijk werker.
„Je hebt me belazerd", huilde de
ambtenaar van de sociale dienst.
„Je zit zwaar in de problemen
vriend'riepen de deurwaarders in
koor.
De armzalige zielepoot keek de
mensen om hem heen met betraan-
de ogen aan en stamelde: „Ach,
heb toch medelijden, ik heb zo'n
honger en ik heb het zo koud. La-
ten we het verleden toch begraven
en met een schone lei beginnen.
Wie wil mij een beetje geld lenen,
zodat ik..." De man was nog niet
uitgesproken of tot zijn ellende
moest hij constateren dat er een si
nister uitziende man was binnen
gekomen die hem een pistool tegen
zijn voorhoofd zette. „Wat is er
met die partij heroine gebeurd?",
siste de man onheilspellend. ,,Eh
ja, nou", begon de bedreigde be-
drieger te stotteren, terwijl hij van
uit zijn ooghoek nog meer perso-
nen uit zijn 'glorierijke' verleden
zag opdoemen. Ineens was het een
drukte van belang om hem heen.
Ex-vrienden en vriendinnen
schreeuwden om het hardst dat ze
hem wilden lynchen, drugsver-
slaafde tieners keken hem met hol-
le ogen aan terwijl ze hem beschul-
digend aanwezen en zijn broers en
zusters krijsten dat hij zijn moeder
had verkocht. Door een mist van
wanhoop zag de paria de politie
met getrokken pistool op hem af-
komen, terwijl talloze bejaarden
hem uitscholden voor oplichter en
zwendelaar. Wanhopig probeerde
hij een slimme opmerking te be-
denken, maar toen hij zag dat zelfs
zijn bloedjes van kinderen hem vol
verachting aanstaarden, slikte hij
zijn loze praatjes in. Jong en oud
verdrong zich om de geteisterde
minkukel heen. Als klap op de
vuurpijl kwam er ook nog een ui-
terst parmantige dame van de dier-
enbescherming binnen die, na een
reeks vergrijpen en aanklachten
opgelezen te hebben, zijn magere
kakkerlakje opeiste. De minder-
waardige stakker besloot over te
gaan tot een laatste poging om aan
zijn belagers te ontkomen. Hij
kroop naar het raam en jankend
van zelfmedelijden sprang hij naar
beneden. Aangezien hij op de eer-
ste verdieping woonde kwam hij er
levend vanaf. Snikkend belandde
hij in de goot met slechts enkele
schrammen en wat gebroken bot-
ten. Jammerend en kermend vroeg
hij zich af of er dan niemand meer
van hem hield.
Ineens bemerkte hij dat hij niet al
leen in de goot zat. Hoewel hij
voelde dat het hem niet kwaad ge-
zind was, wat het dan ook wezen
mocht, schrok hij zich toch wel
even de ongegeneerde driedubbele
onbeschaafde jaspestpleuris van
wat hij zag. Hij voelde zijn hart ver
achter in zijn keel tegen zijn huig
aan bonken en er lag ineens een
hele zware steen op zijn maag. Hij
kon geen vin verroeren. Tot zijn
verbazing zag hij de duivel op het
randje zitten. „Zo, krotekoker",
zei de Duivel in plat Rotterdams.
„Ik heb veel over jou gehoord jo-
chie, je schijnt een geduchte con
current te zijn." Hoopvol keek het
minderwaardige personage op en
zei: „Hallo beste Duivel, wat leuk
je nu eens in het echt te zien. Zeg,
wil jij misschien mijn ziel kopen
zodat ik weer wat beter in mijn
slappe was kom te zitten?" De
Duivel keek het kereltje vol pure
minachting aan en antwoordde:
„Dat zwarte zieltje van jou is hele-
maal niets waard, maar daar kom
ik ook niet voor, geloof het of niet,
ik ben hier uit menslievendheid."
Blij keek de zielepoot hem aan en
zei: „Dus je komt mij redden?" De
Duivel begon satanisch te lachen
tot de lachtranen over zijn slechte
gezicht stroomden en kakelde:
„Nou, iedereen denkt dat ik ge-
voelloos ben, maar ergens heel
diep in mij zit een vleugje van een
heel klein beetje gevoel en dat mi-
niscule beetje ga ik aanwenden om
de mensheid een onvergetelijk
kerstcadeau te schenken: ik ga jou
meenemen naar de hel." De man
staarde verslagen naar de Duivel
en deed nog een halfslachtige po
ging om medelijden op te wekken:
„Oh, lieve meneer Duivel, ik ben
zo vreselijk zielig, ik heb zo'n
dorst en ik heb het zo koud!" De
Duivel sloeg zich op de buik van
het lachen en bulderde: „Ik garan-
deer je een ding, bij mij zal jij het
nooooolt meer koud hebben." En
hij pakte de bevende stakker vast
en sleurde hem mee de hel in. De
toegestroomde omstanders begon-
nen enthousiast te juichen en te ap-
plaudisseren. Mensen omhelsden
en kusten elkaar. De hemel spleet
open en een koor van engelen be-
geleidde de kerstman in zijn arre
stee. Het regende cadeaus en toen
het tot vreugde van iedereen ook
nog begon te sneeuwen was jong
en oud het erover eens: De Duivel
had hen dit jaar een goddelijke
kerst bezorgd!
Mandy van der Maas
en Ilonka de Hoog,
Spijkenisse
Op de Dam hield een oude morsige
man met een klein grijs sikje mij
staande en zei: Meneer, mag ik
misschien een dubbeltje voor de
erepoort?" Verbijsterd staarde ik
hem aan. Ik droeg weliswaar een
oude spijkerbroek, laarzen en een
te vaak gewassen uni-sex jack,
maar voor een man had nog nie
mand me ooit versleten. „Voor de
erepoort", herhaalde hij en keek
me afwachtend aan. Tegen alle
waarschuwingen van de politie in,
graaide ik in mijn zak en voelde
daar mijn winkelwagen-gulden. Ik
aarzelde, maar om wisselgeld vra-
gen leek me nogal dwaas. Behen-
dig sloot zijn hand zich om het
geldstuk. „God zegene u, me
neer." ,,Mevrouw", mompelde ik
nog zwakjes, maar hij was al weg.
Terwijl ik doorliep vroeg ik me af
hoe dat eigenlijk zat met die ere
poort, maar al gauw werd mijn
aandacht afgeleid door de aanlok-
kelijke etalages en ik haastte me
verder otn voor vier man betaalba-
re kerstkadootjes te bemachtigen.
Ik was er vroeg bij dit jaar; Sinter-
klaas was nog op geen enkel dak
gesignaleerd, maar overal stonden
de opgetuigde kunstkerstbomen al
te glitteren en te glinsteren onder
de last van veel te veel ballen,
strikken, slingers en frutsels.
Met weemoed dacht ik aan de
boom vroeger thuis; hoe zijn pitti-
ge dennegeur de kamer vulde, hoe
mijn moeder er hier en daar een
Erepoort
zilveren bal in hing en probeerde
de kaarsjes in hun metalen houder-
tjes zo recht mogelijk op de takken
te klemmen. Alle kerstboomspul-
letjes zaten in een kleine, oude, fi
ber koffer en elke bal was - na de
vorige Kerst - verpakt in een stukje
krantenpapier. Ik mocht alles aan-
geven en bij elk papiertje dat ik
openvouwde, kreeg ik een warm
gevoel van herkenning: Ah, daar
was dat vogeltje weer met een
staartje van namaakveren en daar
het kleine trompetje waar je echt
op kon blazen en dat dan een hoog
piepgeluidje liet horen; het klokje
met binnenin, aan een heel dun ij-
zerdraadje, een klein glazen bolle-
tje, dat een helder tinkelend geluid
gaf als je het bewoog. En oh, het
engeltje! In de minuscule handjes
droeg het de tekst 'Gloria in exce-
sis Deo'Wat dat precies beteken-
de wist ik niet, maar wat was het
een mooi engeltje. Ik draaide het
om en om en bekeek het fijne ge-
zichtje, de vleugeltjes en de kleine
blote voetjes die onder het witte
gewaad uitstaken. ,,Rietje, je staat
weer te dromen. RIA, pas op
nou", riep mijn moeder nog, maar
het was al te laat. De engel lag op
de vloer en een van de handjes met
eqn stukje van de tekst was afge-
broken. 'ria in excelsis Deo' was
wat er overbleef. Verbaasd keek ik
ernaar. RIA, dat was Ik! Ineens
voelde ik me een beetje bijzonder,
nu was het engeltje er speciaal
voor mij. Mijn moeder...
Met een schok kwam ik terug in
het heden, toen lijn 5 met rinkelde
bellen en knarsende remmen vlak
achter mij tot stilstand kwam. De
bestuurder keek me hoofdschud-
dend en bestraffend aan. Oef, dat
was op het nippertje. Geschrokken
bedacht ik, dat Ik nu bijna het ge
vallen engeltje was geweest!
„En nou opschieten met die ka-
dootjes", maande ik mezelf. Wat
was het koud, 'n beetje natte
sneeuw woei in mijn gezicht en
een kille wind blies dwars door
mijn jack. Iedereen leek zoals ge-
woonlijk haast te hebben. Met op-
geslagen kragen en wapperende
sjaals liep men door een brij van
afgevallen blad en natte sneeuw.
Een bejaard dametje maakte bijna
een fatale schuiver. ik kon nog net
haar elleboog grijpen en haar voor
een flinke smak behoeden. „Dank
u wel", hijgde ze. „U bent een red-
dende engel." „Alweer die en-
gel", dacht ik wrang. „Nou moest
'ie maar eens ophoepelen."
Binnenmonds begon ik te decla-
meren: ,,Oh, land van mest en
mist, van vuile koude regen..."
Wat had de Genestet gelijk gehad.
Met een grijns vroeg ik me af wat
hij in zijn boosheid zou hebben
neergepend als hij in deze tijd van
mestoverschotten had geleefd.
Twee uur later liep ik met drie voi
le plastic zakken te sjouwen. Ik
was moe en koud en snakte naar
een kop hete koffie met een lekker
cognacje erbij. Mijn bruine ca-
feetje was maar een paar straten
verder en ik wist dat het er warm
en gezellig was. Verrast bleef ik
ervoor staan. Aan weerszijden van
de ingang stonden kleine verlichte
kerstboompjes en de deur was
random royaal versierd met vers
dennegroen. „De erepoort",
schoot het door me heen. Ik ging
naar binnen en jawel, daar zat het
grijze sikje achter een forse pils
met een klein kelkje ernaast. Hij
herkende me meteen - dankzij de
gulden? - maar hij zei niks. Ik hees
me op de kruk naast hem. Pas toen
ik mijn cognacje aangenaam warm
naar mijn maag voelde glijden,
trok ik langzaam mijn jack uit. Het
sikje verslikte zich in een grote
slok pils en stamelde proestend:
..Meneer is een mevrouw..."
M. Davids-Donders,
Rotterdam
Meer dan vierhon
derd inzendingen,
wie had dat kunnen
dromen. Helaas staat
de redactie slechts
een pagina ter be
schikking om het
winnende verhaal en
die van de 'runner
up' te publiceren.
Toch wil de redactie
een aantal leuke,
lachwekkende, ont-
roerende, spitsvondi-
ge, beeldende quotes
uit de overige verha
len de lezers niet ont-
houden. Daarom
volgt hieronder een
kleine greep uit het
zeer gevarieerde aan-
bod decemberverha-
len.
Het decemberver-
haal van de Rotter-
damse Karin ter
Haar is wel heel plastisch gesehreven: Het schraapte z'n smerig ge-
schubde poten, met de resten van vers uitgescheten mai's, graan of wat
voor gezond produkt dit creatuur ook voor het laatst genuttigd had. door
wat stro en splinters hout. Zijn kont was nagenoeg kaal op wat vochtige
slierten na van eerder genoemde maaltijd. Z'n ogen zo zwart als kool en
duister, ogen waardoor 'Nightmare on Elmstreet' tot lachfilm werd gede-
gradeerd. De magere nek, waar met de beste wil van de wereld niet een
kastanje in zou passen, schokte heen en weer met elke onheilspellende
'klok' dat het dier voortbracht. „Kind, zo goed, zo vers." ,,Vers???" Het
leefde, het was herkenbaar in plaats van stijf gevroren in de juiste stand,
ontdaan van alle organen, spieren en aderen en wat al niet meer waar je
normaal gesproken levend vlees aan zou kunnen herkennen. „Vers", ik
haatte dat woord, ik haatte m'n suikertante, maar bovenal haatte ik de kal-
koen.
De oude morsige man op de Dam van Truus Terlouw uit Alphen aan
den Rijn reageert wel heel grappig nadat hij een gulden krijgt: „Dat
zijn wel tien dubbeltjes!!", riep 'ie gelukzalig. Zijn sikje trilde ervan.
In het verhaal uit Vlaardingen van Linda Pols slaat de kersttrol op
hoi: Voor me stond, ja, wat stond er eigenlijk voor me? Je zou het een
soort trol kunnen noemen. Maar dan ook wel het meest afgrijselijke trolle-
tje dat je je maar kunt voorstellen. Wat was 'ie lelijk. Hij had kromme be-
nen, rood piekhaar en een enorme wrat op zijn neus, echt lelijk dus. Hij
was griezelig klein en had hele kleine varkensoogjes die me onderzoekend
aankeken. „So", zei de engerd met een knarsende stem. „Ik geloof dat ik
bij jou moet wesen." Jeetje, ook dat nog; een trol die sliste. Ergerkon niet.
Schrijver Jan Noordam uit Rotterdam verdenkt de jury in zijn ver
haal ervan zelf de verhalen voor de wedstrijd te schrijven, tegen beta-
ling dan wel. Hij komt daar achter als hij door de jury uitgenodigd
wordt voor een afspraak: Ik wilde wegrennen, maar bij de trap stond de
man van beneden. „Hebben jullie er weer een?", vroeg hij. „Ik geloof dat
hij opeens niet meer wil. mijnheer Hartman", zei de vrouw. Ze keken me
aan, ze leken allemaal even oud. Ik voelde me steeds onbehaaglijker. Eerst
dat vuur, toen dat gestoorde verhaal en nu die idioten die me boosaardig
aanstaarden. Was het maar nooit december geworden. Mijnheer Hartman
liep naar me toe en greep me opeens bij de schouders. „Wij zijn van de
jury, je moet", siste hij. „De jury en alleen de jury bepaalt wat er ge-
beurt." „Ik moet niks, 1-laat me los, ouwe", bracht ik uit. Ik zag hoe een
lange sliert kwijl uit zijn mond droop. Ik voelde met wat voor een onmen-
selijke kracht de handen in mijn botten knepen. „Je moet", schreeuwde
Meijer, „iedereen die bij ons komt wil hetzelfde."
De hoofdpersoon in het verhaal van Joke Husselman uit Klaaswaal
kan geen vin meer verroeren: Ik zag een wezen achter in de gang, in het
halfschemer van de straatlantaarn.Kom", zei het wezen en zijn knerpen-
de, krassende stem deed honderden schoolbordkrijtjes over schoolborden
jagen.
'De poelier van Deptford', zo luidt de titel van de Rotterdammer Kees
van Os, waarin hij een heel speciaie reis onderneemt naar Engeland:
Het decemberverhaal zou mij naar Deptford voeren. Ook de keuze van
mijn reisgenoten was bepaald. Samen met Deelder en Carmiggelt zou ik
naar Engeland reizen om het geheim van Deptford te ontdekken. Geen ge-
makkelijke keuze. De vraag was of de eerste auteur mij wel wflde verge-
zellen en of de tweede wel aanwezig kon zijn. Was het niet lijfelijk, dan
toch minstens spiritueel. Ik sprak met Deelder af in Cosy Corner. Hij was
enthousiast, sloeg met z'n vuist op tafel en riep 'We gaan'. Een week
later kreeg ik op een stormachtige avond in Amsterdam-Zuid inderdaad de
tafel aan het dansen. Simon verscheen aan het gezelschap. Hij was blij met
wat aandacht en liet me weten dat hij mee ging. Zo zaten we uiteindelijk in
het vliegtuig naar Londen. Jules aan het gangpad, verdiept in het AD. Ik in
het midden. Op de lege stoel rechts van mij lag Het Parool. Voor Simon.
Jules bestelde twee whiskeys. Ik voegde daar nog een borrel aan toe. Even
later reikte de stewardess mij de jenever aan. Ik zette de neut voor Simon
neer. Het eerste wonder: het glaasje werd als door een onzichtbare hand
opgetild en in een teug geleegd. De jenever verdween in het niets. Simon,
die ook voor ons volledig onzichtbaar was, zat meteen op z'n praatstoel.
De erepoort van Cok Kraaijeveld uit Ridderkerk is wel een heel bij-
zondere: Ineens zag ik het, met witte verf was er op de muur gesehreven
'Speeltuin De Erepoort"; in de hoek was een soort brievenbus waarop
stond 'Inworp een dubbeltje'. ,,Wil je nog steeds?", vroeg de oude baas.
„Ja, ja", struikelde ik bijna over mijn woorden. Plechtig en met een bijna
sereen gebaar wierp hij de dubbeltjes in de bus. Wat er daarna gebeurde,
hield ik niet voor mogelijk. De muur werd doorzichtig, zodat wij er dwars
doorheen konden stappen. Ineens was ik in een compleet andere wereld.
Het was een plekje met groen en bloemen. Midden in de winter, de zon
scheen er alsof het een mooie lentedag was. Hier en daar stonden schom-
mels, glijbanen en natuurlijk een hobbelpaard en wip. Ook de evenwichts-
balk ontbrak niet. Tot mijn verbazing speelden er geen kindertjes, maar al
lemaal opa's en oma's. Zij maakten vogelnestjes in de ringen. deden wie
het verst kon springen en het hardst kon lopen. Krukken, rolstoelen plus
andere hulpmiddelen hadden zij achteloos weggesmeten. Niemand hoor-
de je over z'n reumatiek of een andere oude dags kwaaltjes klagen. Plezier
voerde hier de boventoon.
Mirjam Poolster uit Vlaardingen pakt de quote van Jules Deelder, die
eindigt met 'Ik kon geen vin verroeren", goed op: Nou hoefde dat ook
niet. Ik ben per slot van rekening geen vis. Voor vliegen draai ik in de re-
gel mijn hand niet om, maar zwemmen is bepaald geen liefhebberij van
me.
Sander Haas uit Brielle heeft een zeer humoristisch alternatief kerst-
verhaal gesehreven: Inmiddels was de wijze man in spe al een wijze man
geworden en met twee andere wijze mannen op reis gegaan. Het was na-
melijk zo dat hij met drie vrienden op vakantie wilde na hun doctoraal ge
haald te hebben. Ze wisten alleen niet waarheen, tot ze op een avond een
ster zagen, een hele heldere ster. Het leek alsof de ster hen de weg wees.
Maar aangezien ze net uit de iT kwamen, gingen ze ervan uit dat ze ge
woon bezopen waren en waanbeelden zagen. Elke avond stond de ster aan
de hemel en bewoog niet. Opeens kwam een van de vier wijzen op het
idee om de ster te
gaan volgen. Dat
zouden ze doen.
Jammer genoeg
mocht de vierdc
wijze man niet mee
van zijn moeder,
hij had de afwas
nog niet in de af-
wasmachine gezet.
Dus gingen ze met
z'n drieen op pad.
DeG.S. (Gallilea's
Spoorwegen)
staakten, dus zij
namen de brom-
mer. Helaas moes
ten zij die in de
woestijn achterla-
ten. omdat ze door
de politie in beslag
waren genomen;
ze reden te hard.
Ze zouden hun
brommers over een
maand terugkrij-
gen.
