maasstad
ft
Kolonisten van Catan
Virtuele ijspret op website
van het schaatsenmuseum
SLE
Journalistiek
Make-up
STREEK-Gezelschapspellen
worden steeds populairder.
Onder het genot van een spel-
letje leuk met elkaar samen-
zijn, steeds meer mensen vin-
den dat leuk. Sinds een jaar of
zeven is er een spel op de
markt dat naast Monopoly,
Risk en Triviant een klassie-
ker lijkt te worden, of dat zelfs
al is: de Kolonisten van Catan.
Een ware hype dat wellicht
nog het beste is af te lezen uit
het aantal fan sites op internet
en de kostbare uurtjes slaap
die nog wel eens verloren wil-
len gaan bij het spelen van dit
spelletje.
Maandag 30 december 2002
111 '%KtW
cx22
Parijs, juli 1998.
Mariette ontmoette ik voor het
eerst in het Visserijmuseum in
Vlaardingen, ergens begin 1996.
Ik stond bij het aquarium naar een
schol te kijken toen een meisje met
kort bruin haar snel naar binnen-
liep. Ze zag emit alsof ze zo uit bed
was komen rollen, haar in de war,
slaperige ogen. Haar naam kende
ik al uit het Rotterdams Dagblad,
Mariette Olsthoom, en ik zag hoe
ze praatte met iemand van de Ha-
venloods. Er volgde een korte pre-
sentatie van een nieuwe fietsroute,
en ze krabbelde haastig wat in haar
notitieblokje. En toen was ze weer
weggevlogen. Ik bleef nog lang
hangen, probeerde iedereen te
spreken te krijgen. 's Avonds lukte
het me met heel veel moeite een
leesbaar stukje te schrijven voor de
Maaspost, waar ik toen als corres
pondent voor werkte. De volgende
dag opende ik het Rotterdams
Dagblad en zag een perfect stuk.
Mooi gekozen zinnen, alle infor-
matie had ze keurig gerangschikt
en het was nog een leuk vlot ver-
haal ook. Ik was zwaar onder de
indruk.
Twee jaar later gingen we voor het
eerst samen naar de film. We had-
den elkaar zo nu en dan ontmoet,
tijdens persconferenties en kunst-
manifestaties, en ik vond haar echt
een aardige meid. Iemand met een
open blik, hartelijk en oprecht ge-
interesseerd in mensen.Tijdens een
kunstveiling in 't Paard in Schie
dam -ik schreef snel wat op- voelde
ik opeens haar hand op mijn rug.
„Weet jij al wat jij hier van gaat
maken?", vroeg ze plagerig. Ma
riette, ik heb geen idee." „0 Hjal-
mar, wat moet er toch van jou te-
rechtkomen?", en we gingen zit
ten aan een tafeltje. Later kwam
haar nichtje en vriendin Marieke
Olsthoom erbij zitten, en voor het
eerst praatte ik wat langer dan nor-
maal met Mariette.
Vlak voor Oud en Nieuw 1997
stuurde ik haar een mailtje:
Mariette: ik krijg opeens een wilde
ingeving. Als Wilde in Lantaren
Het Venster komt: samen gaan?
Lijkt me wel leuk.
Het was geloof ik het eerste e-mail-
tje dat ik ooit verstuurde en ik
wachtte af. Niets hoorde ik, dagen-
lang geen reactie. Mijn humeur
werd slechter en slechter, ik be-
greep er niets van. Een beetje ver-
ontwaardigd vroeg ik haar ten slot-
te of ze mijn mailtje had ontvan-
gen. Mailtje? Ik kijk nooit in mijn
mailbox! Ik wist niet eens dat ik 'm
had", en ze lachte. Maar die film
over Oscar Wilde wilde ze graag
zien. „Gaan we dan ook wat eten
van te voren?"
We spraken af bij 'het vlaggetje'
van Rotterdam Centraal en liepen
druk pratend naar het Nighttown-
caf6. Ze deed een imitatie van San-
ne Wallis de Vries na, over man-
nen die alleen maar gei'nteresseerd
zijn in bier en voetbal, en ik moest
lachen. Nadat ze haar pasta had op-
gegeten, vroeg ze om een glas wa
ter: „Even m'n medicijnen weg-
spoelen." Ik wist dat ze een chro-
nische ziekte had, je kon het ook
wel aan haar zien. Haar gezicht
was iets dikker, haar haar wat dun-
ner. Bij de balie van ons kantoor
(de redactie van het Rotterdams
Dagblad was in 1997 bij ons inge-
trokken) had ik haar wel eens met
iemand horen praten over haar
ziekte, maar ik kon het niet goed
verstaan. Ook dronk ze die avond
geen alcohol, alleen maar appel-
sap. Zou ze geen alcohol mogen
drinken, vanwege haar ziekte? Ik
besloot solidair te zijn en bestelde
een tonic. Na 'Wilde' te hebben
gezien in Lantaarn/Het Venster
zijn we naar De Consul gegaan. Ze
hield van flipperen! Later zouden
we dat nog heel vaak doen, ze kon
er helemaal in opgaan, ook in poo-
len. We pakten de nachtbus en om
4 uur 's nachts stapte ik uit op het
Rubensplein in Schiedam. Mariet
te pakte mijn arm vast en zei: „Ik
heb een heel leuke avond ge-
had..."
Een week later vertelde ze me thuis
wat haar ziekte SLE, Systemische
Lupus Erythematosus, inhield.
„Zodat je tenminste meteen kon
wegrennen als je het niet met een
SLE-patientje zag zitten'legde ze
later lachend uit wanneer we herin-
neringen ophaalden aan onze be-
gintijd. SLE is een auto-immuun-
ziekte waardoor het eigen afweer-
UK «S| /it
Les Baux de Provence, September2001Arno legt Marieke en Mariette de werking van een
camera uit.
systeem in de war is geraakt. Het
afweersysteem begint het eigen li-
chaam aan te vallen, en hierdoor
kan elk orgaan onstoken raken.
Huid, nieren, longen, hart: alles
kan in principe door de SLE wor-
den aangetast. SLE treft vooral
jonge vrouwen, zij kreeg het op
haar vijftiende. Met medicijnen als
prednison kan dat te veel aan af
weer worden onderdrukt. „Ik vond
het zo erg om prednison te moeten
slikken, je lichaam verandert er
enorin door", zei ze terwijl ze in
haar keukentje in de Billitonlaan
met een pollepel in de pan roerde.
Ze werd er erg onzeker door, op de
middelbare school en op straat
werd ze soms uitgescholden 'van
wege mijn bolle koppie'.
Ondanks haar ziekte slaagde ze er
toch in om de middelbare school af
te ronden, en later de School voor
Journalistiek. Ze zette het eten op
tafel en vertelde verder over de rest
van haar medicijnen. Dat ze dage-
lijks diclofenac, een sterke pijnstil-
ler, moet slikken omdat ze anders
de dag niet door kon komen. Ik
vroeg haar wat voor pijn ze dan
had. Ze liet haar rood ontstoken
vingertopjes zien. „Het is net alsof
iemand constant met naalden in je
vingers prikt", vertelde ze op een
toon alsof ze een nieuwe broek had
gekocht. Verder had ze gewrichts-
pijn, pijn in haar longen, benen,
voeten en vaak voelde ze zich moe
en uitgeput. En o ja, ze had een
constante ruis in haar linkeroor,
maar dat vertelde ze pas een jaar
later. Ze nam een hap pasta en
schonk wat wijn in. ,.Dus je mag
toch alcohol drinken?" „Nou ei-
genlijk niet, maar daar stoor ik me
niet aan. Als ik me aan alles zou
moeten houden..." en ze schoot in
de lach. En zo leefde ze. Was het
soms eigenlijk verstandiger om het
rustig aan te doen, dan koos ze er
toch voor om een avondje te gaan
stappen, om de prijs de volgende
dag, en de dagen daarna, te moeten
betalen.
Op 2 februari 1998 kwam het er
dan eindelijk van. We waren net
naar het openingsfeest van het
Zeepaard geweest, een filmhuis in
Vlaardingen. Het was snijdend
koud, en Mariette -die de hele
avond met iedereen had gedanst
behalve met mij- kondigde kordaat
aan 'ik ga je een zoen geven'. En
dat deed ze. Het begin van een re-
latie die precies vier jaar zou du-
ren.
We gingen weekendjes weg, naar
Brugge en Parijs (een verrassing
van haar) en ik leerde haar snel
goed kennen. Heel onzeker was ze
over haar lichaam, na al die opmer-
kingen die ze op straat soms naar
haar hoofd kreeg toegeslingerd.
Doodsbang was ze om haar gezicht
zonder make-up te laten zien, bang
dat ik op haar zou afknappen. „Ik
gebruik een gezichtsmasker om
ontstoken adertjes te bedekken. Ik
zie er echt niet uit" en ze liep
schuchter haar huiskamertje bin-
nen, maar ik kon niets bijzonders
ontdekken. „Het maakt toch ook
niet uit hoe je eruit ziet?", zei ik
„maar in elk geval vind ik je hart-
stikke mooi."
's Avonds was het meestal een ge-
vecht om de computer. Ik woonde
al feitelijk bij haar in, en vaak
kwam het voor dat we allebei over
hetzelfde onderwerp moesten
schrijven. Zij voor het Rotterdams
Dagblad, ik voor de Maaspost.
Naast haar lagen meestal wat
snoeppapiertjes, en smakkend tikte
ze haar verhalen in. In die tijd, eind
1998, ging het heel slecht met de
GGD Nieuwe Waterweg Noord,
en er was veel kritiek op de toen-
malige directeur. Haar verhalen
werden gevreesd door de GGD, en
ik vond het altijd fantastisch om
naar haar te kijken wanneer ze haar
GGD-stukjes schreef. Was de di
recteur van de GGD bang voor dit
meisje, dat met een vrolijk gezicht
en haar mond vol met Langejans
aan het tikken was op een ramme-
lend toetsenbord? Echt de macht
van het woord! We besloten al heel
snel te gaan samenwonen, nadat ik
door haar kat Brutus was geaccep-
teerd, in een Vlaardingse volks-
wijk. Maar haar verhuizing uit de
Billitonlaan verliep per ambulan
ce. Een salmonellavergiftiging, en
een paar dagen lag ze op de inten
sive care. Eigenlijk is ze daarna
nooit meer lichamelijk de oude ge-
worden. Ze vocht zich terug, maar
moest ook accepteren dat ze haar
negentien redactie-uren op de krant
eigenlijk niet aankon. Haar stuk-
ken ging ze steeds meer thuis
schrijven, en dat zat haar soms
dwars. Schuldgevoel ten opzichte
van haar collega's. Toch probeerde
ze te genieten van het leven, van
vriendschappen, haar familie, haar
liefde voor Bram, het zoontje van
haar zus Linda. En ze genoot van
de kleine dingen, van gezellig win-
kelen, muziek luisteren en heerlijk
eten. Tijdens vakanties hield ze
een reisdagboek bij:
Maandag 14 mei 2001, Rome. Ik
draai de dag om, want dat over-
heerlijke maal op een zwoele lente-
avond middenin Rome maakte al
les goed. We schoven aan in een of
ander achteraf straatje en vanaf
dat moment kregen we steeds al-
lerlei gerechtjes voorgeschoteld.
Het ging achter elkaar door.
Bouillon met risotto, pasta (mmm),
kalfsvlees met tomaat, ui en salie,
varkensham. We hoopten op dat
moment dat we 'finito' waren,
maar we kregen er nog een gange-
tje achteraan van die vriendelijke
ober: dit moesten we ook nog even
proberen. Echt alles was lekker en
ik genoot. We sloten af nokki vol
met een espresso. Wat een verwen-
nerij.
„Maandag 17 September 2001,
Saint-Re'my-de-Provence. Om
11.45 uur stonden we bij de ingang
van Les Jardins, op de uitkijk naar
Marieke en Arno. En ja hoor, daar
kwamen ze, wat is het leuk om hen
hier tijdens de vakantie te ontmoe-
ten. Marieke had al allerlei plan-
nen zitten maken, maar natuurlijk
vroegen ze ook wat wij wilden zien.
We noemden Les Baux en Aries.
We praatten bij, dronken koffie en
gingen toen op pad. Wat heerlijk
met de auto.
„Les Baux ligt bovenop een berg:
een kasteel, ofliever gezegd wat er
van over is, en allerlei smalle
straatjes met keitjes en souvenir-
winkeltjes. We lunchten er in een
restaurantje, binnen, want hoewel
de zon schijnt is het behoorlijk fris.
Daarna op zoek gegaan naar een
wijncave, en we vonden uiteinde-
lijk een van de mooiere, een echt
chateau. Een schitterend huis, om-
geven door een gigantisch land-
goed met natuurlijk wijngaarden.
Naast wijn en olijfolie verkochten
ze er ook allerlei mooie spullen
waar Marieke en ik niet op uitge-
keken raakten en waar we ontzet-
tend hebberig van werden. Wijn
geproefd, heel professioneel, en
meteen eenfles gekocht (75 fr). Op
naar de volgende, we hadden de
smaak te pakken!
De laatste twee jaar kreeg ze steeds
meer last van haar linkerbeen. Een
ader was verstopt, en er werd be
sloten om een by-pass uit te voe-
ren. Na de operatie op vrijdag 11
januari 2002 kwam ik haar kamer
binnen en ze was helemaal bij ken-
nis en liet trots haar ingepakte been
zien. Een dag later probeerde ze al
te lopen, en na twee dagen hoopte
ze al weer snel naar huis te kunnen
gaan.Toen kreeg ze problemen met
haar nieren, ze kreeg een chemo-
kuur en moest meteen haar choco-
lade en Pringles inleveren. „Neem
maar mee, ik heb er toch niets
meer aan." Ik keek haar am en zag
geen spoor van verdriet of teleur-
stelling. Ik moest huilen en ze
troostte me: „Laat maar gewoon
gam."
Maar, zoals ze altijd zei, ze was
geen SLE-patiente. Ze was in de
eerste plaats Mariette, iemand die
toevallig ook nog eens een chroni-
sche ziekte had.
Op 2 februari 2002 overleed Ma
riette om negen uur 's ochtends in
het Dijkzigtziekenhuis. Vier jaar
nadat wij elkaar voor het eerst had
den gekust voor de deur vm de
Stadsgehoorzaal in Vlaardingen.
Twee uur later liep ik naar buiten,
samen met haar familie en zag hoe
de Nederlandse vlag wapperde
voor het huwelijk vm Willem-
Alexander en Maxima. Het was
een stralende dag.
Voor mij bestaat er geen moediger
vrouw dm Mariette.
Hjalmar Teunissen
Saint-Remy-de-Provence, September2001.
HJI
i
door Jorina Haspels
Het spel is bedacht door een Duitse
tandtechnicus Klaus Teuber. Daar
kwam het spel in 1995 op de markt
eninmiddelsspelenzo'n 12miljoen
mensen bij onze oosterburen het
spel. IN Nederlmd kreeg dit spel in
1999 de eretitelspel van het jaar'.
Het doel vm dit bordspel is eenvou-
dig: er is lmd dat gekoloniseerd
moet worden. Daar kunnen punten
mee behaald worden. De speler die
het eerste tien punten heeft, wint.
Die punten zijn niet te behalen door
het voeren van een oorlog, zoals bij
Risk. „Ik houd niet van oorlog in
spellen omdat dat voor een versto-
ring zorgt voor afbraak'zei de be-
denker vm het spel in een inter
view. „en waarom zou je iets imite-
ren wat mensen al honderden jaren
fouthebben gedaan." Puntenzijnte
verkrij gen door het bou wen van ste-
den en dorpen. Voor het bouwen
vm een stad of een dorp zijn een
aantal grondstoffen nodig die be-
paalde lmdschappen leveren. De
dobbelsteen bepaalt welk land-
schap deze beurt grondstoffen zul-
len leveren. De speler die een neder-
zetting heeft aan dit lmdschap krijgt
de grondstoffen in bezit. Doordat de
dobbelstenen bepalen welke grond
stoffen je krijgt, zal het vaak voor-
komen dat je niet de grondstoffen
hebt die je wilt. Om ze te verkrijgen
km er met elkaar onderhandelt wor
den. „En dat maakt het spel ook zo
leuk", deelt een fanatieke speler
mee. „Tactiek en de kunst van het
onderhandelen wordt zo een be-
langrijk onderdeel vm het spel. Met
geluk alleen kom je er niet, zoals dat
nog wel eens het geval is met Risk
en Monopoly." „Het is ook nooit
saai", vultzeaan. „geen spel is het
zelfde. Het spelbord ligt door de los-
se kaartjes steeds mders, de num-
mertjes op de landschappen liggen
verschillend en doordat je altijd
alert bent of je met iemmd vm
grondstoffen km ruilen, ben je de
hele tijd bij het spel betrokken, ook
al ben je niet am de beurt.
Om de spelers aan het spelen te hou
den, komen de uitgever en bedenker
met steeds nieuwe varianten op de
markt die een aanvulling zijn op het
basisspel Kolonisten. Zo gaan de
spelers in 'Zeevaarders' ook varen
en koloniseren ze naast het grote ei-
land ook kleine eilandjes. Voor de
echte die hards zijn er dm ook nog
'historische scenario's' en km er
ook met 'steden en ridders' ge-
speeld worden. Deze laatste variant
geniet de laatste tijd zo'n populari-
teit dat niemand dit spel als cadeau
in de schoen heeft kunnen krijgen:
in heel Nederlmd totaal uitver-
kocht.
In Duitslmd waar dit spel al langer
bestaat is men nog veel verder met
dit spelEr zijn daar al een aantal ac
cessories te koop die in Nederland
nog maar heel kort te verkrijgen
zijn. Zo kunnen er ook punten be
haald worden met edelstenen of met
het boren naar olie. Het kaartspel,
ongeveer hetzelfde als het hierbo-
ven beschreven bordspel, maar dm
geschikt voor slechts twee perso-
nen, kent daar al veel meer uitbrei-
dingen dm in Nederland. Maar ook
met het bordspel zijn ze al veel ver
der. Daar bestaat al jaren een ruim-
telijke variant die volgend jaar pas
in Nederlmd gepresenteerd zal
worden onder de titel: 'kosmonau-
ten vm Catan'. In tegenstelling tot
het basisspel Kolonisten van Catan
bestaat dit spel wel uit een vast
speelbord. Maar een echte fm zou
een echte fm niet zijn als hij zich op
den duur niet met de spelletjesbe-
denker zou gaan bemoeien: zij heb
ben nu een variant bedacht waar
door dit spel toch weer uit losse te-
gels bestaat. En half oktober werd in
Duitslmd alweer een nieuwe pri-
meur bekendgemaakt: 'Avontuur
Mensheid'Thema is het ontstaan
en de ontwikkeling vm de mens
heid. Het speelbord bestaat uit een
grote wereldkaard die geheel is sa-
mengesteld uit catmtegeltjes. Iede-
re speler begint met drie stammen,
die starten op het Afrikaanse conti
nent De nomaden verspreiden zich
vervolgens langzamerhand over de
wereld. De struikrover wordt in dit
avontuur overgenomen door een
Neandertaler. Ruilen en onderhan
delen km ook nog steeds: nu niet
meer voor grondstoffen maar vlees
km geruild worden voor huiden en
vuursteen.
Hoewel Duitslmd dus nog voorop-
loopt, hebben de Catm verkopen dit
jaar in Nederland alles overstegen
en op de wereldkampioenschappen
vm dit jaar, jawel echt waar: erzijn
regionale, nationale en wereldkam
pioenschappen, won een Nederlan-
der de bronzen plak. Langzamer
hand ontdekken de media ook het
belmg vm dit spel voor het sociale
leven vm de iets ouderejeugd. OP 4
december heeft het actualiteiten-
programma Netwerk de bedenker
vm het spel geinterviewd. Ook de
Volkskrant heeft er al eens een stuk
am ge wij d. Maar het meest ver ging
de VARA. Zij organiseerde op het
VOC schip dat in Amsterdam bij het
Scheepvaartmuseum ligt een twee-
tal toemooien: een voor amateurs
en de voorronde voor het Wereld-
kampioenschap 2003. De avond
heette de 'Kolonisten vm de Gou-
den eeuw' en heel exclusief kregen
de 134 deelnemers voor het ama-
teurtoemooi en de 64 deelnemers
voor de WK kwalificatieronde een
uitbreiding van het kaartspel mee
naar huis: 'Goud en piraten'. Deze
editie met Vara opdruk is alleen
maar op deze avond uitgegeven.
Wie meer info wil: www.kolonis-
ten.nl is een goede site en er zijn ge-
noeg links naar mdere (leuke) sites
met bij voorbeeld tips om te winnen.
door Marielle vm de Wetering
NIEUWERKERK - De afge-
lopen drie maanden werkte
de gepensioneerde Bert van
Voorbergen dag en nacht aan
zijn uit de hand gelopen ver-
zamelhobby. Het resultaat is
te bewonderen op www-
.schaatsenmuseum.nl. Wat
dat is? Een geheel vernieuwd
virtueel schaatsenmuseum.
De expositie omvat circa 170
pagina's met zo'n driehon-
derd foto's van schaatsen en
alles wat daarmee samen-
hangt.
Alles maakte Vm Voorbergen
zelf; de foto's, de tekst, zelfs de si
te. Hij moest er even voor in de
boeken duiken, maar uiteindelijk
leerde hij de fijne kneepjes over
hoe een intemetsite moet worden
geprogrammeerd. De meeste
schaatsen die op de foto's staan,
heeft hij in huis. Al moet niet ge-
dacht worden dat hij er duizenden
heeft. Tenminste, het is niet zo dat
je over de schaatsen valt, zodra je
zijn Nieuwerkerkse woning bin-
nenstapt.
„Dat vindt mijn vrouw niet goed",
lacht de verzamelaar. „Alles is op-
geslagen in kisten." Alles behalve
die paar bijzondere exemplaren na
dm, waarmee hij op de foto staat.
Inmiddels heeft hij boven de vijf-
honderd paar, waarvan er onge
veer tweehonderd interessant zijn.
„Ik heb drie paar die er echt uit-
springen, die zouden nu ongeveer
duizend euro per paar opleveren."
Sinds 1975 verzamelt Van Voor
bergen schaatsen en daarmee aan-
verwante zaken zoals prijslijsten,
folders, etalagemateriaal en boe
ken. Waarom? „Bij mij wordt al
snel iets een verzamelingetje. Het
zit gewoon in de genen. Zo heb ik
ook deurhangers in alle soorten en
maten. Ik vind het leuk om te zien
hoe iedere ontwerper er weer iets
mders vm weet te maken."
Tot nu toe wilde de Vm Voorber
gen al het interessante wat hij te-
genkwam ook hebben. „Maar met
de komst vm dit museum is dat
toch wel enigszins veranderd. Nu
alles op internet staat, is die drang
om alles te hebben niet meer zo
groot." Dat zijn museum in een
behoefte voorziet, blijkt wel uit het
amtal bezoekers. „Tussen de tien
en zeventig mensen bekijken dage-
lijks mijn site. "Veel readies krijgt
Bert van Voorbergen, helemaal gek van schaatsen en alles wat daarmee samenhangt.
Foto: John Wijntjes
hij echter niet.
„Je kan emailen, maar dat gebeurt
niet vaak. Ik krijg eigenlijk de
meeste readies vm studenten, die
mijn museum willen gebruiken
voor een spreekbeurt. Ze vragen
dm meestal of ik voor hen een
spreekbeurt in elkaar km zetten,
maar daar begin ik niet aan. Ik zit
er wel aan te denken om een soort
spreekbeurtwijzer te ontwikke-
len." In het museum is alles te vin-
den over de geschiedenis van de
schaats zelf. De sport blijft iet wat
achterwege en daar is Vm Voor
bergen helemaal niet rouwig om.
„Ik kan niet eens schaatsen", geeft
hij lachend toe.
Wat er voor de rest dan wel is te
vinden in zijn expositie? De ver-
schillende disciplines worden be-
handeld zoals toerschaatsen, hard-
rijdschaatsen en zwierschaatsen
(sierlijk schaatsen). De kunst-
schaatsen, hockeyschaatsen, kin-
derschaatsen en bijzondere schaat
sen komen uitgebreid am bod. On-
dersteund met veel duidelijke fo
to's. Verder is er een lijst met kam-
pioenen en records en komen veel
kleine weetjes aan bod. Wmt van
Voorbergen zou Vm Voorbergen
niet zijn als hij niet zou koketteren
met zijn kennis.
„Wist je bijvoorbeeld dat de oud-
ste ijsclub in Edinburgh in 1742
werd opgericht? De eerste Olympi-
sche winterspelen werden in 1924
in Chamonix gehouden. In 1909
werd in Wenen de eerste kunstijs-
baan in de open lucht geopend. De
eerste kunstmatige ijsvloer lag in
Londen (1876) en was slechts 12 x
7,5 meter groot. En... nou ja, wie
meer wil weten, moet de site maar
eens bezoeken. Want zo weet je,
als je zelf binnenkort de ijzers weer
uit het vet kan halen, precies waar
die modeme hockeyschaatsen en
kunststof kunstschaatsen nu eigen
lijk vandaan komen.
