Cultuur
I
'Zonder botox kun je beter acteren'
o
Moordende
senior hilarisch
ooo
FILM
RECENSIE
Horrorsint
Film Mike Leighs favoriete actrice
Killedecadentiein
metropool Seoel
15
JEFFREY BUYS
mmmmm
Het langste huwelijk
Grootste begrafenis
De langste treinreis
c&
MaasstadPers
Woensdagio november20io
De S/nfposters blijven. Maar waar is
iedereen eigenlijk bang voor?
Tisha Eetgerink
ROTTERDAM
Hij komt, hij komt... maar lief is de
Sint van Dick Maas bepaald niet. De
staf blijkt een dodelijk wapen en zijn
pieten trekken slachtoffers de schoor-
steen in. Maas houdt ervan een nare
draai te geven aan alledaagse dingen.
Hij zorgde er in 1983 voor dat je lie-
ver de trap nam dan de lift en dankzij
Amsterdamned kon je ook niet meer
relaxed in een rubberbootje dobbe-
ren. Sint is zijn nieuwste bangmaker.
In de Middeleeuwen was de ver-
stoten bisschop Sint Niklas al geen
kindervrind, wanneer hij niet alleen
gevulde schoentjes plunderde maar
hele families uitroeide. Vermoord
door boze dorpelingen keert hij elke
5 decembermetvollemaanterugom
wraak te nemen. Zijn gezicht is half
vergaan en zijn paardje is er niet veel
beter aan toe, zoals je op de inmid-
dels beruchte poster kunt zien. Film
maker Johan Nijenhuis en diverse
ouderorganisaties wilden de poster
verbieden omdat die angstaanjagend
zou zijn voor kinderen, maar dat
werd ook in hoger beroep afgewezen
door de Reclame Code Commissie.
Huub Stapel speelt de zombie-
Sint, die de brave Frank (Egbert-Jan
Weeber) en zijn vriendin Lisa (Caro
Lenssen) allesbehalve een heerlijk
avondje bezorgt. Humor en horror
gaan vaak samen maar Maas wilde
vooral een actiefilm maken met
schrikmomenten. Neemt niet weg
dat er naast wat geslaagde schrikmo
menten toch behoorlijk wat flauwe
grappen de revue passeren. Mag ook
wel. Vergeet niet dat Maas ook Flodder
deed. En laten we wel wezen, een
moordende bejaarde in een rode jurk
die op een paard over de daken trip-
pelt, is op zich al vrij hilarisch. En
voor wieer niet omkanlachen, is het
wellicht geruststellend dat het deze 5
december geen voile maan is. O
Lesley Manville acteert superieur
als de eenzame alcoholistische
Mary. 'Slecht autorijden is moeilij-
ker dan depri in de camera kijken.'
Dirk Koppes
LONDEN
Op het Londense filmfestival zoemt
het rond: Lesley Manville zou wel
eens een Oscar kunnen winnen voor
haar rol als Mary in de film Another
Year. Fenomenaal speelt ze een een
zame vrouw die in haar vergeefse
zoekt,ocht naar liefde en menselijke
warmte nog wel eens een bel wijn te
veel tot zich neemt en dan elk gevoel
voor decorum verliest. Het leven is
niet aardig voor Mary geweest, alleen
het huis van het bevriende stel Tom
en Gerri vormt een toevluchtsoord.
De dag na de Britse premiere doet
Manville in levenden lijve in niets
denken aan het neerslachtige perso
nage van de film. Klein, delicaat en
bruisend van energie praat de 54-ja-
rige over haar zesde samenwerking
met regisseur Mike Leigh. Eerder
speelde ze onder meer in zijn Secrets
and Lies (gouden palm in Cannes).
Toch bestrijdt ze een typische Mike
Leigh-actricetezijn. 'Mijn laatstefilm
met Mike is van acht jaar geleden. In
de tussenliggende jaren heb ik veel
theaterwerk en andere films gedaan.'
Toch zegt ze altijd ja als Leigh haar
belt. 'Geen idee waar je aan begint. Er
is geen rol, geen script, alles komt in
de vorm van improvisaties tot stand.
Alleen uit het feit dat ik hier voor de
voile periode was geboekt, kon ik af-
leiden dat ik een van de grote rollen
zou krijgen. 18 weken repeteren en 11
weken filmen. Dat is lang, ja.'
Mike Leigh heeft een unieke vorm
van werken, waarbij hij eerst met elke
acteur afzonderlijk een personage
creeert. 'We praten eindeloos met el-
kaar, creeren een complete levens-
loop. In het begin moeizaam, als de
acteurs bij elkaar komen gaat het
steeds vloeiender. Het voordeel van
deze tijdrovende procedure is dat je
echte 3D mensen op het doek krijgt.
De eenzaamheid van Mary is niet iets
wat we er met make-up en plamuur
op gesmeerd hebben. Mike zit aan
het stuur, hij wil iemand die geen vro-
lijk leven heeft gehad en die chaotisch
rondstapt. Maar ik voeg er laagje na
laagje aan toe, als een soort blader-
deegvan levenservaringen.'
Ondanks haar diep doorleefde ac-
teerprestatie in Another Year heeft
Manville geen moeite's avonds haar
rol van zich af te schudden. 'Ik zet
makkelijkde knop om. Eerlijkgezegd
kost het me meer moeite om als Mary
slecht auto te rijden dan om depri in
de camera te kijken.'
Manville heeft een acteerklus afge-
zegd om interviews aan de intema-
tionale pers te geven. 'Ik zie het als
een langetermijninvestering. De ti
ming van dit succes is perfect. Ik heb
als single moeder 21 jaar voor mijn
zoon gezorgd. Nu is hij volwassen en
ben ik vrij voor nieuwe projecten en
kansen. (juichend) Ik heb erzo'n zin
in! Deafgelopen 21 j aar waren onge-
looflijk hard werken. Als je in theaters
speelt, kom je vaak pas om een uur
thuis, waarna je om zes uur met de
baby aan de slag moet. Slopend. Hij
kan nu zelf min of meer koken, dus ik
kanzelfs langlopend televisiewerk in
Amerika aannemen. Daar zitten te-
genwoordig de interessantste vrou-
wenrollen.' En ze zijn dol op Britse
vrouwen zonder plastische chirurgie.
Zonder botox acteer je beter!'
Als single moeder heeft ze net als
Mary een verleden met foute man-
nen. Handig voor de rol? 'Ze waren
niet allemaal vreselijk! Probleem is
dat deze meeste kerels niet kunnen
multitasken. Ze werken, en dat is het
dan. Luiers verschonen en de was
doen lukt niet meer. Hallo, ik heb
mijn carriere twintig jaar met een
voile ijskasten tevreden kind gecom-
bineerd. Dus kom niet metdieonzin
aan. Wegwezen!' O
Koreaanse cineasten maakten
tijdens het afgelopen decen-
nium diepe indruk met en-
kele filmische pareltjes. Chan-wook
Parks Oldboy is uitgegroeid tot een
klassieker en Ki-duk Kim bouwde
een prachtig oeuvre op met Spring,
Summer, Fall, Winter... en Spring als
hoogtepunt.
Regisseur Sang-soo Im Met zich
voor zijn thriller The Housemaid in-
spireren door het gelijknamige origi-
neel uit 1960. Als remake werkt de
film, Sang-soo Im weet een geheel
eigen draai te geven aan het bestaan-
de verhaal. Met name de fascineren-
de eerste helft van de film boeit door
de knap gestileerde cameravoering
en een rustige vertelling.
In de openingsscene van The
Housemaid pleegt een meisje zelf-
moord door van een balkon te sprin-
gen. Haar lijk ligt midden op straat in
een drukke uitgaanswijk in Seoel,
maar behalve een enkele toeschou-
wer kijken de mensen nauwelijks op
ofom van dit drama.
Je zou verwachten dat er later in
defilm nogterugwordtgekomen op
het voorval, maar dat is niet het geval.
In plaats daarvan volgen we Eun-yi
(Jeon Do-yeon), een jonge vrouw die
aan het werk gaat als dienstmeisje bij
een puissant rijk gezin net buiten de
stad, dat bestaat uit een arrogante pi
anist, zijn hoogzwangere vrouw en
hun verwende dochtertje. De sympa-
thieke Eun-yi krijgt een affaire met de
heer des huizes, Hoon.
Uiteraard gaat dit niet lang goed,
en datzelfde geldt voor de film. Het
lijkt wel alsof regisseur Im zich ineens
realiseerde dat hij detrein nogmoest
halen. Het gevolg is een afraffeling
van jewelste waarin de rust totaal
weg is en de ene ongeloofwaardig-
heid de andere opvolgt.
Het hoogtepunt (of dieptepunt) is
de bizarre cHmax, die totaal onge-
past en onverklaarbaar is. Gelukkig
volgt er nog een allerlaatste, multi-
interpretabele scene, die dat nog
een beetje goedmaakt. O
0 Sang-soo Im
The Housemaid
Herbert Fisher (104) en Zelmyra Fisher (101)
waren op 21 maart 2010 al 85 jaar, 10 maanden
en 8 dagen getrouwd.
De begrafenis van de charismatische Indiase
minister C.N. Ammudurai werd bijgewoond
door 15 miljoen mensen.
De langste treinreis (10.214 km) zonder overstappen
duurt 7 dagen, 20 uur en 25 minuten.
Hij gaat van Moskou naar Noord-Korea.
Mary (Lesley Manville) en een foute man.
