SCHIEDAM IS VRIJ
49 Musis
(BBS) die zich zou verzetten tegen het
gezag, moest pleiten voor het opengra
ven van alle gedempte grachten en ten
slotte de mevrouwen en meneren van
Schiedam zou veranderen in ooms en
tantes.
We wilden net een mooie actie plannen,
toen Roel van Duijn Amsterdam tot
kabouterstad uitriep. Dat was een veel
beter idee. En zo kwam het, dat
Schiedam in Nederland kabouterstad
nummer twee was. Ons groepje stelde
een proclamatie op, waarin wij officieel
de macht overnamen. Op een discussie
avond in het Stedelijk Museum - god
mag weten waarover, het ging geloof ik
over de jeugd - las ik dit stuk voor.
Eerste zin: 'Oranje Boven. Schiedam is
vrij', want het was een bewerking van
de proclamatie die het driemanschap in
1813 had uitgevaardigd tegen het Franse
gezag. 'Heel leuk, maar het moet wel
ludiek blijven', vond de directeur van
het VVV.
We haalden de krant en dat smaakte
naar meer. We voerden - met vertoon -
de eerste huizenkraak in Schiedam uit -,
nadat we de media hadden ingelicht.
Het was nog bijna misgelopen. Want we
hadden aanvankelijk de verkeerde voor
deur te pakken. Gelukkig was die niet
op slot. Dat kon toen nog, je deur van
het nachtslot laten, als je weg moest.
Maar de fout werd op tijd hersteld.
Ook visten we eenmaal het vuilnis uit
de Schie om dat op het bordes van het
Stadhuis achter te laten. Wij gaven een
gestencild tijdschrift uit, de Blijde
Boodschap geheten. We hebben eenmaal
kleine pamfletjes op leegstaande huizen
geplakt met daarop de kreet 'Kraak,
kraak'.
We leerden bovendien de kunstenaar
Hein de Koster kennen, die zijn huis op
de Vriendschapstraat voor de kabouters
openstelde. Daarom deden we ook niet
mee aan de gemeenteraadsverkiezingen.
Want Hein had zijn eigen partij in laten
schrijven, de Kiesbeweging Votum, en
we wilden hem niet in de weg zitten.
Wie waren we? We waren langharige
Schiedammers en zij die zich daaraan
verwant voelden. We studeerden net, we
waren nietsnut of we zaten nog op de
middelbare school. We proefden - of lie
ver gezegd - we hoopten te proeven van
soft drugs en sex. We waren goed in ein
deloos ouwehoeren.
Elke zaterdagavond vond dat ouwehoe
ren plaats op de bovenverdieping van
het Zakkendragershuisje. De cineast Jan
Schaper stelde dat voor deze bijeenkom
sten open, want hij had een boodschap
voor de jeugd. Schaper had een vergeef
se strijd gevoerd tegen de afbraak van
het oude branderskwartier. Hij lag in
conflict met de gemeente over de huur
van het Zakkendragershuisje en over
zijn Schiedamfilm die het college van B
&W veel te kritisch was uitgevallen.
Het ouwehoeren voornoemd heette
'volksvergadering'. We hielden niet van
gezag. Dus een voorzitterschap ontbrak.
Wij waren immers anti-autoritair. Als
iets of iemand je niet beviel, dan nam je
het vloekwoord 'autoritair' in de mond.
Wie een voorstel deed, gold dan ook
gauw als autoritair. En zo verliep de hele
beweging, toen de zomervakantie een
maal aanbrak. Toch werden die
Volksvergaderingen bezocht door tien
tallen jongeren.
Het was een mooie tijd, want we waren
erg overtuigd van ons eigen gelijk. Ons
verzet richtte zich voornamelijk tegen
de plannen om de binnenstad te moder
niseren. Wat dit betreft kregen we steun
van de gevestigde partijen, vooral van
jonge honden in de Partij van de Arbeid
die de oude garde wilden wegpesten en
daarin ook zijn geslaagd.
Die binnenstadsplannen leken als twee
druppels water op wat de laatste jaren is
gerealiseerd. Dat is misschien de grootste
betekenis van de kabouterbeweging. We
hebben nogal actief meegeholpen aan
het scheppen van een klimaat, dat de
vernieuwing van de binnenstad met
decennia heeft vertraagd. Maar we heb
ben niets tegengehouden.
En we zijn netjes geworden. Neem Ton
Olde Monnikhof, destijds gespitst op
alles wat maar een tikje autoritair kon
heten. Hij is een keurig redacteur van
het Algemeen Dagblad, net als zijn kom
paan en stadgenoot Menno Schenke.
Onze beste wildeman en provocateur
Gijs Konings levert gerenommeerd
camerawerk aan RTL4. Marja Meijer
schrijft over nieuwe trends. We kennen
minstens een ondernemer in onze gele
deren, de eigenaar van restaurant de
Mouterij. Twee andere kabouters schep
pen nu al sinds jaar en dag de speciale
effecten van het RO-theater. Volgens mij
heeft alleen Alie Kuiper haar revolutio
naire ontwikkeling consequent voortge
zet. Ik trof haar aan op de kandidatenlijst
van de trotskistisch gezinde
Socialistische Arbeiderspartij.
Maar ik, ik heb alleen nog maar houvast
aan mijn koffie in de Nieuwe Passage.
De Schiedamse jeugd passeert. Ik be
grijp ze niet. Zo braaf. Zo gericht op
huisje-boompje-beestje. Maar ik heb
makkelijk praten. Dat huisje-boompje-
beestje heb ik allang voor elkaar. Maar
- en dat praat niemand me uit mijn
hoofd - mijn generatie heeft veel meer
gelachen
