CONCURRE
s
Kor Kegel
Volgend jaar kent
Schiedam vijfentwintig
jaar het fenomeen van
bewonersverenigingen,
maar nog altijd weten
de politieke partijen
niet goed wat ze eraan
hebben. Een bloeiend
tweerichtingverkeer is
er niet. De contacten
beperken zich tot een
incidentele wijkwande-
ling en wat noodwendi
ge correspondentie.
Overwegend laten
bewonersverenigingen
en politieke partijen
elkaar als onaanraakba-
ren met rust, de ratel is
niet eens nodig om
voor melaatsheid te
waarschuwen.
Musis 20
Uj
O
Q
aar kan dat in de opmaat naar
het jubileumjaar 1997 soms
ook anders worden? Willen de
egels hun stekels intrekken?
I Per slot van rekening functio
neert de democratie in Schiedam nog
niet zo voortreffelijk, dat de bewoners
verenigingen en de politieke partijen het
zich kunnen permitteren elkaar als een
phenomenon uit een parallelle wereld te
beschouwen.
Tijd voor een trendbreuk. Ze moeten
een punt zetten achter de Verhulsdonk-
doctrine om elkaar te beschouwen als
rivalen in een hang naar achterban! Om
democratie concurreer je niet! Een
moderne stad vraagt om een intelligent
debat over hoe de representatieve demo
cratie van volksvertegenwoordigers en
nen dezelfde Ruit van rijkswegen,
knokten actiegroepen en bewonersco
mités in het Nieuwe Westen, Middelland
en het Oude Westen voor inspraak. De
naoorlogse wijkraden werden als te for
malistisch afgedaan en aan deelgemeen
teraden had nog niemand kunnen wen
nen. Er was een nieuw soort participatie
nodig, een platform voor mensen die
met hun buurt het goede voor hadden,
tegen alle verpaupering van oude straten
en buurten in.
de deelbelangendemocratie van wijkac-
tivisten elkaar kunnen versterken. De
win-win-situatie met wederzijds profijt,
die kan ook hier opgaan.
De eerste bewonersverenigingen in
Schiedam werden nota bene door aan
komende gemeenteraadsleden opgericht.
Schiedam-Zuid in 1972, dankzij
Herman Posthoorn en Herman
Noordegraaf. Daarna kwam Schiedam-
Oost, toen -West. De rest is later spon
taan ontstaan, minder geleid vanuit poli-
tiek-maatschappelijke overwegingen.
Voor een middelgrote stad was
Schiedam er in die vroege jaren zeventig
snel bij om bewoners tot kadervorming
te bewegen. Dat had veel te maken met
de actiecultuur in buurstad Rotterdam.
Op een steenworp afstand namelijk, bin-
De bewonersverenigingen ontstonden.
De ontzuiling was inmiddels in volle
gang, traditionele partijen zagen hun
achterban afkalven, er zat de klad in de
amateuristische kunstbeoefening en voor
zover er nog verenigingsleven van bete
kenis was, bouwde het zich z'n eigen
clubhuizen van hoempapa en tralala.
Sportkantines werden voortaan van
steen opgetrokken. De eerste wijkcentra
kwamen op de tekentafel. Zaaleigenaren
werden met een massief complex
geconfronteerd: verenigingen zegden de
zaalhuur op, ze togen naar hun eigen
clubhuizen. Eigenlijk hebben Arcade,
Irene en De Kreek het nog lang uitge
houden. Maar uiteindelijk konden ze de
leegloop niet trotseren.
In dat veranderende Schiedam, met
