De wijk is
van ons
allemaal
Kor Kegel
op onbekende delen van de aardkloot.
De buitenlandpagina van de krant wordt
bij een groeiend aantal Schiedamse
bedrijven verplichte kost. De stad wor
stelt net zo hard met internationalise
ring, globalisering, mondialisering - ol
hoe je die trend ook wilt aanduiden dat
lijn 1, zich als een halfuurtje automatis
me langs je heen trekt, onopgemerkt.
Wordt de dagelijkse tramrit benut voor
mentale oefening en meditatie? Voor
creativiteit? Voor opinievorming over
het dagelijks uitzicht vanuit de tram?
Welk uitzicht bedoelt u, vraagt menig-
een zich misschien af, al dan niet wakker
geschrokken.
Het beginpunt van lijn 1. Een jonge
wijk. Spaland: het wonen moet er zijn
alsof je elke avond bij thuiskomst even
vakantie hebt. Dat is eigen aan jonge
slaapwijken. Een heer trekt de voordeur
achter zich dicht, pulkt aan zijn stropdas
en zet zich in beweging naar de tram
halte. Verderop loopt een meisje, haar
dezelfde halte. Steeds meer mensen. De
halte is een verzamelpunt. Nu de proef
op de som: hoeveel heeft die ene heer
tijdens zijn gang van zijn woonomge
ving gezien? Zag hij dat een vandaal
vannacht het straatnaambordje heeft ges
loopt? Zag hij gele puntjes van de kro
kussen in buurvrouws tuin? Zag hij dat
er langs de stoep een put was ontstaan
door overvloed aan regenwater, weet hij
dat straks een fietser zal vallen vanwege
die put? Zag hij dat Spaland er dit
weekend weer een paar nieuwe tuin
hekken bij kreeg, sommige nog onge-
beitst? De tram komt aan, de heer stapt
in, alle anderen stappen in, de tram rijdt
weg en neemt alle antwoorden met zich
mee.
De mondialisering is een noodwendige
verbreding van kennis. Het is voor je
Op een ronde-tafelbijeenkomst in
het stadhuis deed de vertegen
woordigster van de
VrouwenAdviesCommissie voor
de woningbouw (VAC) onlangs
een uitspraak, die verrassend her
kenbaar was en - nog verrassen
der - toch menigeen shockeerde
en aan het denken zette. Zij zei
dat inwoners van Schiedam-
Noord zich over het algemeen
weinig bij de binnenstad betrok
ken voelen, ledereen weet dat.
Maar dat het zo pontificaal
gezegd werd, deed pijn, want die
ronde-tafelbijeenkomst ging er
nu juist om de interesse in de
Schiedamse binnenstad te ver
groten. Van alle kanten werd het
centrum belicht. Eén troef werd
niet uitgespeeld: het belang van
het wijkgevoel. Wat kunnen de
wijken bijdragen tot de stedelijke
identiteit?
Schiedam gaat mee in de vaart der
volkeren. Ook Schiedammers
prikken hun vakantiebestemmin
gen steeds verder voorbij
Benidorm. Ook in Schiedam
wordt de tv-consument overladen met
wetenswaardigheden over medemensen
we grotere markten zien gloren voor
economische groei en bewustwording.
Ook Schiedammers zitten op Internet.
Leve de vooruitgang!
Maar kijkt u nu eens naar lijn 1 in de
ochtendspits. De tram zit afgeladen met
werkende mensen. Een enkeling kauwt
vlug een croissantje weg, sommigen
hebben nog nat haar, ze zijn allemaal
anders. Een gemeenschappelijk kenmerk
is dat ze niet blij om zich heen kijken.
Ze geven uiting aan een sardientjes-in-
een-blik-gevoel, veeleer dan dat ze zich
verlustigen in iedere dag dezelfde
opwekkende tramrit langs het gymnasi
um, Novotel in de verte, de Margriethal
aan de andere kant, de Poldervaart, sta
tion Nieuwland.
Een voorbijrijdende tram in de ochtend
heeft iets anoniems. Er spreekt geen
oplettendheid uit, het is alsof alle passa
giers hun schranderheid bewaren tot ze
op kantoor zijn. Ze kijken gelaten voor
zich uit. Zien ze een natuur die zich
jubelend opmaakt voor de lente?
Ruiken ze? Voelen ze? Doet Schiedam
ze iets?
Het moet een verwarrende omstandig
heid zijn om in je werk steeds accuraat
te zijn en nieuwe velden te ontginnen,
terwijl één van de meest stabiele lacto-
ren in je leven, de dagelijkse tramrit met
Musis 78
