m
INLIJSTWERK
GERARD VAN
Vooreen in alle
opzichten
museale ver
zorging van uw
schilderijen,
grafiek en foto-
grafie
PAULUS POTTERSTRAAT
3117 XD SCHIEDAM
TELEFOON: 010 426 34 24
23 Musis
college van burgemeester en wethouders
van Schiedam welzeker oog heeft gehad
voor de voordelen die het incorporeren
van Klamer, Schrijnen,Van Hengel en
Klein Breteler kon hebben voor het
kwaliteitsniveau van de stadsgesprekken,
maar dat hetzelfde college er met voor
zorgde dat er rond het verzamelde intel
lect een dynamiek ontstond waar de
media niet omheen konden. Zo ont
stond rond de stadsgesprekken toch de
indruk dat de gemeente voor een dub
beltje op de eerste rij wilde zitten.
De gemeenteraadsleden wachtten de
stadsgesprekken beleefd af. Ze hadden
de bescheiden rolopvatting, dat stadsge-
sprekken er nu juist voor het publiek
zijn en dat zij dus niet alles moesten
voorzeggen. Daar is begrip voor op te
brengen. Maar ook achteraf hebben we
van gemeenteraadsleden wemig gelezen
wat ze van het verloop gevonden had
den en hoe ze met de reeksen van
adviezen uit de voeten konden. Een
gemeenteraadslid behoeft niet per
definitie een vlotte scribent te zijn, maar
in de Rotterdamse en nationale politiek
zien we dat het politici bepaaldelijk
helpt, als zij op eigen initiatief de media
benutten om een opvatting te berde te
brengen. Dat is in Schiedam echter geen
usance en we hebben zelfs een wethou
der die zich erop beroept dat hij nog
nooit op stukjes in de krant gereageerd
heeft.
Meer dynamiek, meer polemiek, meer
confrontatie - daar zou Schiedam veel
aan hebben. En dan mogen gemeente
bestuurders, wanneer ze willen behoren
tot de denkende klasse, best het voor
touw nemen in brede maatschappelijke
discussies (waarvan het stadsgesprek de
lokale variant is). Het is met moeilijk
ons voor te stellen dat een stadsgesprek
over het Spinhuispad na een twistge
sprek tussen wethouder Adri Reijnhout,
corporatiedirecteur Fenny de Graaf en
Centrummanagement-voorzitter Chris
Coppens méér oplevert dan een stadsge
sprek op het moment dat zij gedrieën
de degens nog moeten kruisen. Wie de
publieke opinie wil horen, moet er ook
iets bij geven om over te kunnen opi-
niëren.
Wat moeten de inwoners van een stad
van hun stad vinden, als niet tenminste
degenen die ervoor geleerd hebben (of
ervoor betaald worden) hun mening
geven? Het is op wijk- en buurtmveau
heel gewoon, dat het straatteam of de
bewonersvereniging na ampele raadple
ging van de achterban een standpunt
inneemt, dat ter toetsing nog eens aan
straat of wijk wordt voorgelegd. Hoe
beter die terugkoppeling, hoe sterker het
straatteam, respectievelijk de bewoners
vereniging op draagvlak kan rekenen.
Op dat niveau ontstaat een nieuwe
waardering voor de vanzelfsprekendheid
die democratie kan hebben. Maar er
mist vaak iets in de overdracht van
informatie tussen de wijk- en stedelijke
niveaus. Dat kan veel te maken hebben
met het gegeven dat wijkmstellingen
wel met adviezen komen, maar dat de
advisering niet vice versa is, zodat het
wijkkader verstoken blijft van goede tips
van het eigen gemeentebestuur. Wat er
méér nodig is, is die raadsleden duidelijk
te maken dat zij een actieve rol behoren
te spelen in de volksontwikkeling.
Zonder te overdrijven mag je van ze
verwachten dat ze diep in hun denken
een Oprah Winfrey zouden willen zijn,
die hele bevolkingsgroepen aan het
lezen krijgt, met een charmante bevlo
genheid, en op een prettiger wijze van
Mao Zedong het volkslezen afdwong
tijdens zijn Culturele Revolutie.
Schroom en valse bescheidenheid
maken niemand wijzer. Wie een visie
heeft op een stad met kwaliteit, mag
best een morele druk op zich voelen om
die visie manifest te maken. Een
gemeentebestuur mag hier ruimhartig in
faciliteren, uit oogpunt van algemene
ontwikkeling. Het zou eigenlijk niet
mogen bestaan dat creatieve en wijze
figuren zich in Schiedam kunnen
onderdompelen en hier ongemerkt hun
vrijetijd slijten, terwijl ze hun hersens
beroepshalve buiten de gemeentegrens
verzwikken.
