Musis 134
anders dan je verwacht. Zo zijn belangrijke zaken in de
wetenschap ontdekt, de penicilline bijvoorbeeld. In mijn werk
speelt het toeval een grote rol, want in de kunst gaat het - net
als in het leven, vaak anders dan je verwacht. Het materiaal, je
vaardigheid, het beheersen van het proces, stellen hun eigen
grenzen. Als je de regie kunt overnemen, kun je de ontwikke
ling mee vorm geven. Op die manier ben ik ook aan die roes
tige blikken gekomen. Ik probeerde om de klei met poeder
een bepaalde structuur te geven door er eerst water op te spat
ten en het vervolgens met de föhn te drogen. Wat toen onder
mijn handen ontstond, was een heel roestige huid. Daar heb ik
de vormgeving bij aangepast, de blikken waren het gevolg. In
mijn werk ben ik steeds benieuwd naar het moment waarop
het mis dreigt te gaan, maar ook in het moment waarop ik de
regie kan overnemen over mijn eigen lijden'.
Verklaart zijn behoefte aan 'toevalsfactoren' ook het feit dat er
schijnbaar zo'n grote chaos heerst als hij midden tussen zijn
oude werk met nieuwe objecten bezig is? 'Ik heb het gevoel
van ordening wel in me. Maar het is ook een voeding om er
juist tegen in te gaan. Ordening zie ik als een vertrekpunt om
er bewust chaos in aan te brengen. Waar het op neer komt in
mijn beelden, zoals ik die sinds de jaren '80 maakt, is toch
vooral de constructie van de chaos. Kijk maar naar de scha
duw- en lichtprojecties. Daar is het beeld met zo zeer een
chaos, al lijkt het daar wel op, maar meer een anamorfose. Met
contourlijnen en door bepaalde zaken af te dekkken wordt de
voorstelling zichtbaar gemaakt. Ik ben daar op een simpele
manier achtergekomen. Ik liep op straat langs een vuilnishoop
waar bovenop een porseleinen beeldje van een vogeltje stond.
Dat beeldje wierp een schaduw die er precies als een kat uit
zag. Het vogeltje werd als het ware door zijn eigen schaduw
belaagd. Zo zitje met een metafoor die je natuurlijk mooi
kunt gebruiken. Daaruit is, vanaf 1983, de Davidsserie ont
staan.
Net als de Venus van Milo is Michelangelo's David een over
de hele wereld bekend beeld. Je ziet hem overal afgebeeld, in
talloze boeken, in de reclame, in bijna elke pizzeria is'ie te vin
den. En altijd wordt hij afgebeeld vanuit dezelfde houding.
Het is een driedimensionaal beeld, maar het wordt altijd tot
een enkele contourlijn teruggebracht. Tegelijk zijn er aan dit
beeld sterke clichés gekoppeld: het is met de Venus het meest
geprezen en verkrachte beeld dat er bestaat. Ik vind het een
uitdaging om er een nieuw, maar nog steeds herkenbaar beeld
van te maken. Ik doe dat vanuit een sentiment, maar ook van
uit beeldhouwkunstige aspecten en uit steeds verschillende
invalshoeken. Overigens merk ik daarin ook dat je al heel snel
aan de grenzen komt van wat nog kan. Ik wil niet terechtko
men in de sfeer van het kunstje, dan stop ik met de serie, net
zoals ik ook gestopt ben met de tassen, want wat ik wil
beperkt zich niet tot een materiaal ot tot een techniek, het
gaat erom om de werkelijkheid te kneden tot een verhaal of
het cliché net zo lang te gebruiken tot er een nieuwe werke
lijkheid ontstaat.'
In Leerdam komt over enkele maanden een groot project van acht
polychroom beschilderde beelden van Diet Wiegman gereed, dat
'Westbeelden' heet. Tevens neemt hij deel aan de tentoonstelling
'Deltawerken, 35 jaar Galerie Delta' van 21 maart tot en met 15
juni in de Kunsthal in Rotterdam en vanaf eind april in een tentoos-
telling in Arti et Amicitiae in Amsterdam.
'Achteraf gezien is mijn werk met klei toch iets heel inciden
teels geweest. Ik wilde in die jaren na de academie ook hele
maal geen outillage hebben, ik ging naar de academie om mijn
werk daar in de oven te stoken. Wel heb ik in die tijd veel
geëxperimenteerd. Zo ben ik er achter gekomen hoe je in klei
een mooie textuur kunt ontwikkelen. Daar heb ik op den
duur mijn vormgeving aan aangepast. Op een gegeven
moment zag ik toen ik thuiskwam de tas van mijn vrouw
staan. Niet die tas raakte mij, maar het feit datje uit het al of
niet aanwezig zijn van een voorwerp een gebeurtenis of een
verhaal kunt afleiden. Ik heb toen haar tas in klei gemaakt,
ook voorzien van die textielprint. Dat is het begin van een
serie objecten geworden, waarin ik in schijnbaar willekeurig
gekozen voorwerpen liet zien hoe het verhaal in de materie
voortleeft.
Wiegman ging zijn tassen exposeren, waardoor ze gaandeweg
heel populair werden. 'Iedereen dacht dat ik een tassenfabriek
had, omdat je ze zo veel zag. Maar uiteindelijk heb ik er toch
maar een beperkt aantal van gemaakt.'
Zowel in het werken met klei als met andere materialen, ont
staat bij Wiegman veel werk op basis van toeval, vanuit seren-
diptisme. 'Je bent op zoek naar iets, maar er gebeurt iets heel
de beesten. Daar heb ik altijd affiniteit mee gehouden, ik ben
graag met de aarde bezig.'
