s
Voor soi
verrassir
een bic
zelfs Rot
IK®
Uj
u
Co
cu
O
0-
spelen van een goede solo. Onze doelstelling is om ze in zo'n
jaar of drie in het popcircuit te brengen. De kennis die ze bij
ons opdoen is de basis om je eigen weg te vinden.'
De Popschool bemiddelt verder in het regelen van optredens
voor de bands. 'Als bands gaan optreden bereiken ze meteen
een hoger plan. Het is belangrijk datje de muziek ook aan het
publiek laat horen. Dat is de essentie van de popmuziek.'
De vraag of de Popschool erin slaagt om de leerlingen daad
werkelijk in het popcircuit te krijgen kan niet zonder meer
worden beantwoord. Wel ziet Pol in de bands op de verschil
lende podia regelmatig mensen die bij hem op de Popschool
hebben gezeten.
Auke Pols goede bedoelingen ten spijt: de bands van de
Popschool maken, als collectief tenminste, op het podium geen
sterke indruk. Als voorbeeld kan de Popprijs Schiedam dienen.
In de tweede halve finale waren twee bands van de Popschool
vertegenwoordigd die, hoe sympathiek ze ook op het podium
overkwamen, toch niet meer waren dan veredelde coverbands.
Dieptepunt was een uitvoering van Rockin' in the free world
van Neil Young, een van zijn wanhopigste nummers waarin
Young in drie minuten tijd ingaat op de situatie in China, de
daklozen in de VS en het crackprobleem:'There's one more
kid that will never get to school. Never get to tall in love,
never get to be cool'. De band bracht de song breed grijnzend
alsof het één groot fuifnummer was, zonder zich verder te sto
ren aan de betekenis van de tekst.
Het zelf schrijven van nummers wordt op de Popschool niet
echt gestimuleerd. Pol:'Als je wilt, kun je bij ons ook zelt
nummers schrijven' en dat 'als' zegt een heleboel. Want wordt
de creativiteit van de leerling niet volkomen belemmerd wan
neer alles door de school wordt voorgekauwd door het spelen
van covers?
'O, dat soort mensen', reageert Ronald Utens van de
Vlaardingse band Bonebag die de Popschool Schiedam maar
heeft overgeslagen. 'Het lijken wel bandpsychiaters. Ik vraag
me af of ze echt iets op de Popschool leren. Efficiënt repete
ren... Wat dat betreft zijn we de minst efficiënte band als het
op repeteren aankomt. We gaan de oefenruimte in en we zien
wel wat er uit komt. Een drankje erbij en gewoon lekker
muziek maken. Muziek is zo persoonlijk. Efficiënt repeteren...
Je moet bij ons volledig de vrijheid hebben. Dat is ook waar
om we geen covers spelen. Het is veel te gemakkelijk om
iemand na te doen. Coverbands en gewone bands: dat is echt
een wereld van verschil.' Bonebag speelt naar eigen zeggen
'higgledy piggledy', ofwel schots en scheve muziek, gelardeerd
met een laagje fijnzinnige chaos. Utens: 'Het gevoel dat
Martijn Horsten, Mandred de Winter, Marc van de Berg en ik
hebben met muziek is hetzelfde, dat houdt de band staande.
Bij ons is het een goede samenwerking geworden, maar met
verrassingen. Ik weet op het podium welk nummer we gaan
spelen, naar ik heb geen idee hoe Martijn soleert. Het is in de
loop van de tijd wel iets zakelijker geworden en onze muziek
is dansbaarder geworden en verder zijn de teksten vastgelegd'.
In het begin was Bonebag, nog meer dan nu, een echte freak
band. Lootjes met daarop akkoorden werden in een grote
hoed gegooid, waarna het publiek de lootjes uit de hoed
mocht trekken. Ronald Utens: 'Met die akkoorden maakten
we ter plekke muziek. Dat deed Nirvana ook. We hadden ook
nummers met verschillende ritmes. Het was echt freaken op
het podium, extremer dan nu. Dat leer je niet op de
Popschool.'Wat nog steeds opvalt aan Bonebag is de veelheid
aan stijlen. Zomaar wordt een Soweto-jive ingezet, net na een
nummer op een traditioneel rockschema. Bewust, volgens
Ronald Utens: 'Waarom zou je je moeten beperken tot één
stijl, dan kun je volgens mij net zo goed covers spelen.' Die
veelheid aan invloeden was voor de jury van de Kleine Prijs
van Dordt reden genoeg om de Vlaardingse
band tot winnaar uit te roepen. 'Wij moesten
als eerste optreden, voor een halve zaal, ter
wijl de winnaar eigenlijk al vaststond: de
plaatselijke favoriet die een heel stel fans had
meegenomen. We besloten een andere set te
spelen dan normaal, met nummers die we al
heel lang niet meer live hadden gespeeld.
Maar de juryleden vonden onze set het
afwisselendst van de avond: ze hadden zich
geen moment bij ons optreden verveeld'.
Het valt erg op dat vooral Vlaardingse bands
hoog scoren in de regionale popwedstrijden.
In de voorrondes van Vers uit de Maas, een
wedstrijd voor bands uit de regio Rotterdam,
waren tien van de dertig bands dit jaar van
Vlaardingse origine. En wat te denken van
Limah? Jongens van amper veertien, vijftien
jaar die alleen eigen materiaal spelen. Ze
stonden op Koninginnedag op het
Plantagefestival, op het Haring en Bierfeest
en wonnen in Nighttown de Kunstbende.
Vervolgens werd de band afgevaardigd naar
Muziekcentrum Vredenburg waar ze de
derde prijs binnenhaalden.
Bonebag is nu rijp voor de studio, meent
Utens. 'Het gaat nu heel goed. We spelen
veel, maar we zijn misschien iets te lui in het
promoten van de band. We moeten wat pro
fessioneler worden. Toch zit er voor mij geen
tijdsdruk achter. Het komt vanzelt naar
boven als je een goede band bent en ik denk
dat we allemaal bereid zijn om onze baan
voor de muziek op te geven. Ik ben daar heel
zelfverzekerd in.'
Bonebag vindt net als tientallen andere
Vlaardingse bands zijn oorsprong in het
Pandemonium, een Vlaardingse oefenruimte
gecombineerd met een podium waarop de
bands kunnen optreden. Frank Tomeï loopt
als lid van de Stichting Popoverleg
Vlaardingen al geruime tijd in het
Pandemonium rond. Popoverleg Vlaardingen
bemiddelt bij het regelen van optredens en
organiseert thema-avonden in het
Pandemonium. Ook Tomeï heeft een lange
weg afgelegd als popmuzikant. 'Het kan
beginnen met blokfluitles. Maar er zijn ook
jongeren die een soort begin maken met het
spelen van covers. Er zijn verscheidene
wegen. Vroeger kreeg je vooral pianoles. Veel
mensen haakten af: klassieke muziek paste
niet bij hun muziekbeleving. Het was geen
les, het voelde meer aan als een soort straf. Ik
heb klassiek gitaarles gekregen. Wat is de juis
te houding, kloppen de akkoorden wel? Pak
je de grepen wel correct? Dat soort ijkpun-
ten. En altijd weer die ellenlange stukken van
Harry Sacksioni. Dit doen we dus niet, den
ken de kinderen terecht. Laten we doen wat
we zelf leuk vinden. God, wat vond ik die
gitaarlessen vreselijk. Ik ben geloof ik maar
twee of drie keer geweest. Een andere weg
om muzikant te worden is het kijken naar
optredens. En dan denk je: 'Hé, ik wil ook
zo'n gitaarheld worden', pakt een stuk triplex
Pu fciiysif
U'*. W;\;,|v
•zü&mzisj
Musis 218
