MARITIEM SCHILDER MET ZACHTE G
door Cees Straus
v
3
5
5
■J
T 1 j~?
jl I
E
Maritiem schilderen is voor Ronald van Rikxoort
een passie. Verschillende keren per jaar is hij aan
boord van een watertanker te vinden waarmee hij
zijn geliefde zeeschepen van dichtbij kan tekenen.
De watertanker is een uitkomst voor hem, want
sinds overal in de havens de terreinen hermetisch
worden afgesloten, kun je nergens meer vrij rond
zwerven. Haveninstallaties in Rotterdam,
Schiedam of Vlaardingen en nog verder, bij
Maassluis en Hoek van Holland vormen in zijn
scheepsportretten niet zelden een herkenbaar
decor. Je zou dan ook verwachten dat Van
Rikxoort in het gebied woont waar hij zijn meest
geliefde onderwerpen vindt. Maar niets van dat al:
Van Rikxoort woont zijn leven lang in Zuid-
Limburg Hoewel zijn familie uit Rotterdam (oor
spronkelijk IJsselmonde) afkomstig is, heeft hij
zelf nooit de aandrang gehad om zich in deze con
treien te vestigen. 'Vader trok na de oorlog als
beroepsvoetballer naar het zuiden, waar ik in 1950
in Heerlen ben geboren. Als kind heb ik alle
vakanties in Rotterdam doorgebracht. Dan keek ik
elke keer in de haven rond. Het water heeft me
van kinds af aan getrokken, ik heb er zelfs over
gedacht om stuurman op de grote vaart te worden.
Maar ik had te weinig wiskunde in mijn vakken
pakket om van die studie een succes te maken. Ik
ben toen, ook al omdat ik over tekentalent bleek te
beschikken, naar de kunstacademie gegaan. Niet
om kunstenaar te worden, want ik wilde met het
tekenen mijn brood verdienen. Om die reden ben
ik in de reclame gegaan. Daar heb ik nog steeds
een goede baan in. Ook dat is een van de redenen
dat ik niet weg wil uit Limburg. En als ik heel eer
lijk ben, zeg ik dat ik Limburg een erg mooie
streek vind, waar het goed wonen is. Bovendien is
het er heel rustig. Maar ja, zo iets als de Nieuwe
Waterweg is er niet. Ik stap echter heel gemakke
lijk in de auto om hier in twee uurtjes naar toe te
rijden. Dat doe ik even snel als bijvoorbeeld bood
schappen doen. Ik ken dus geen enkele belemme
ring om hier vaak te komen.'
n dat laatste is wel noodzakelijk voor
Van Rikxoort om aan zijn passie te
voldoen. Want schepen die hij op de
Maas in Limburg ziet en die een
alternatief zouden zijn voor zijn
behoefte aan maritieme onderwerpen, die
vindt hij van geen kant interessant. 'Nee,
het gaat mij toch om de architectuur van
zo'n boot. Rijnaken drijven voor het
grootste deel diep in het water, daar zie je
weinig aan af. En die plezierscheepjes
hebben al helemaal geen lijn. Bovendien kun je van de water
kant af niets opsnuiven. En ik ben graag op het water, vooral
om de lucht, de atmosfeer op te snuiven.'
Dat laatste lukt hem het best aan boord van de watertanker
van de firma Hatenboer en Neptunus in Rotterdam. Aan
boord van het schip is men gewend aan hem geraakt, als hij
achter op staat met zijn schetsboek of snel een foto maakt van
een van die oceaanreuzen die op drinkwater ligt te wachten,
je krijgt natuurlijk wel eens opmerkingen te horen van zee
lieden die soms loodrecht van boven op je tekenkunst neer
kijken. Dat vind ik best leuk, iedereen mag graag reageren op
mijn werk. Ik hoor vaak dat ze vinden dat hun schip zo pre
cies wordt weergegeven, dat het allemaal goed klopt. Dat pro
beer ik ook echt te doen. Het moet er net zo uit zien als het
in werkelijkheid is.'
Van Rikxoort vindt wel dat zijn realisme ook aan een impres
sionistische beleving moet zijn gekoppeld. Realisme zonder
meer zou tot een doodse voorstelling leiden, die het bij hem
van sfeer moet hebben. 'Ik zoek in de kunst naar een stukje
sfeer. Als ik de impressionisten zie, dan raak ik heel geboeid
door de wijze waarop zij een impressie bereiken door een
goede weergave van de kleur. Ik probeer dat ook, want ik
vind dat er leven in moet zitten. Om die reden hoor ik
opmerken dat ik zo achter mijn werk sta, dat ik het fijn vind
om te doen. Dat komt kennelijk goed over.'
'Die sfeer spreekt niet alleen uit de schepen zelf, het zit ook
in de havens. Ik kom heel graag in de havens, alleen al die
mengeling van geuren maakt me heel enothousiast. De sfeer
kan ook heel vaak veranderen. Dan kom je na een uur terug
op dezelfde plek, is de sfeer er totaal anders geworden. Dat
fascineert me wel hoor.' De techniek waarmee hij de snelle
stemmingen in de haven vastligt, kunnen nog wel eens ver
schillen. Op de expositie die hij tot eind september in het
Visserijmuseum in Vlaardingen heeft, hangen voor het groot
ste deel aquarellen, naast kleine acryldoeken en pentekenin
gen. Op de expositie bij Nauta Dutilh in Rotterdam is het
net andersom, daar overheersen de acryls. Met aquarel bereikt
hij de meeste sfeer, de techniek sluit goed aan bij het waterige
van het onderwerp. In acryl gaat het minder om het trefzeke
re. Olieverven ontbreken, om de eenvoudige reden dat hij
deze materie te langzaam vindt werken. 'Olieverf droogt me
te langzaam. En ik wil snel verder kunnen'.
CD
c:
r
O
o
301 Musis
