Stefan Gritscg
Acrylcolour 1990/1996
Foto: Griedrich Zubler
Stefan Gritsch 1995/1996
Acrylverf
Foto: Fried rich Zubler
33 Musis
gestoord door dikke rijen die zich
onvermijdelijk voor je neus opstellen,
maar in dit geval had ik dat bezoek er
graag voor over gehad. Het was niet mis
wat conservator Ludo van Halem
tevoorschijn had gehaald. Negen schil-
ders, nou ja, geef ze die term maar even,
maar eigenlijk is dat een onvoldoende
kenschets van hun werk. Op twee
Nederlanders na kwamen ze allemaal uit
het buitenland, drie Duitsers, drie
Zwitsers, een enkele Amerikaan. Eén
naam ontbrak, die van de Amerikaan
Robert Ryman. Achteraf gezien is hij de
man geweest waar alles om draaide. Hij
had hier natuurlijk moeten hangen. Het
Stedelijk had gewoon wat Nederlandse
collegamusea moeten vragen - in het
Stedelijk in Amsterdam, in het
Bonnefanten in Maastricht hadden ze
Van Halem zo kunnen helpen - om in
die lacune te moeten voorzien, maar nu
waren het allemaal onbekende namen.
En geef toe, het publiek komt niet af op
zulke grote onbekendheden als een
Thomas Emde, een Alice Schorbach, een
John McCracken, laat staan voor Stefan
Gritsch, voor Patrick Rohner of Mitja
Tusek. Ja, misschien dat Ben Akkerman
en Twan Janssen als de enige
Nederlanders hier te lande nog enige
vaste aanhang hebben, maar voor de
overigen geldt datje er eerst flink in
moet investeren, wil je er een wat groter
