121 Musis
hun lading kwijt willen? Is het het
geluid van een scheepswerf dat al decen
nia klinkt? Is het de irritante wachttijd
voor een brug omdat er ahveer een schip
door moetIn een haven draait het
om dit soort zaken. Dynamiek, voortdu
rende verandering binnen een klein
bestek, de combinatie van vele functies,
dat zijn de aspecten die een klassieke
haven maken tot een kenmerkend en
interessant gebied.
Maar, zijn de Vlaardingse en Schiedamse
(zee)havens, als we het zo bekijken,
eigenlijk wel stervende? Er is toch dag en
nacht wel wat gaande en dat wordt eerder
meer dan minder. Hebben zij hun functie
als haven verloren?
De gemiddelde Nederlander, hoe eigen
tijds ook, heeft weinig op met deze
wezenlijke havenaspecten. Wat is de lol
van 's nachts wakker worden vanwege
een lossend schip of een overuren draai
ende scheepswerf? Ik zou het wel weten.
Ik zou er niet willen wonen. Maar ik
zott ook niet willen wonen in een verant
woord ontworpen kinderrijk woonerf met
drempels, waar zomeravonden en week
ends vergald worden door jengelende
danweI enthousiast schreeuwende buur
kinderen. Ik bedoel maar.
De bewoners van I Gaardingen Oost
weten liet ook al jaren. Na de overslag-
activiteiten van Swarttoiiu' in de
Vutcaanhavén effectief te hebben bestre
den vanwege de daarmee gepaard gaande
geluidsoverlast, is nu Vlaardingen Oost
Scheepsreparatie aan de beurt. Daarbij
worden ze krachtig gesteund door een
uitgebreid ambtenarenkorps. Het is
namelijk zo dat die zogenaamde aan
trekkelijke dynamische havensfeer, die we
op een zekere afstand zo waarderen,
gedurende de afgelopen jaren in hoog
tempo vervat is in een nauwsluitend pak
ket milieu-regelgeving. Daarmee kan
iedere, beetje geschoolde landrot, het zijn
of haar industriële buurman knap lastig
maken.
Op zichzelf is dat prima. We weten in
dit gebied natuurlijk ook wat ongebrei
delde milieu-overlast betekent. Maar het
heeft navrante neveneffectenWant wat
zien wc in de praktijk?
liet is de dynamiek en wellicht ook de
vermeende romantiek van een havenge
bied die de belangstelling wekken van
mogelijke bewoners, projectontwikkelaars,
architecten en wethouders. Maar het
samengaan van wonen en werken. leidt
al gami' tot een ongelijke strijd tegen
'bronnen van overlast'. De dynamiek van
het havengebied legt het dan niet zelden
af tegen de verstikkende kracht van regel
geving.
Wanneer dat proces voltooid is, hebben
we natuurlijk spijt. Dan is de ooit zo
aantrekkelijke dynamiek weg. Dan gaan
we een scheepswerf bouwen, midden in
de stad, zoals in de Oude Haven te
Rotterdam. Daar kunnen bezoekers van
de vele terassen op een zwoele zomer
avond, terwijl ze hun pizza of biefstuk-
je- kruidenboter verorberengenieten van
begeleidende klanken van op staal beu
kende hamers en haakse slijpers. Dan
mag het weer, want dan is het cultuur.
Pleit ik nu tegen het samengaan van
wonen en werken in havengebieden?
Welnee, dat is prima. Wanneer mensen
dat willen, moeten ze dat doen. Maar
hou het een beetje normaal. Hou je
regelgeving een beetje normaal.
Erken dat er anderen zijn die er hun
brood verdienen en dat je nu eenmaal
niet met een hamer op een stuk ijzer
kunt slaan, zonder dat het lawaai
maakt. Wijs die enthousiaste havenbewo
ners niet te zeer op de bijbel met milieu
wetten die ze gaan lezen wanneer ze een
nacht niet kunnen slapen en hou de
milieu-ambtenarijdie zich gaandeweg
ontwikkelt heeft tot een ware afsplitsing
in ond-(Ialvinistische zin, met dien ver
stande dat dominees zich vooral met de
zondagsrust bemoeien en de lieden waar
ik het nu over heb hun evangelie, com
pleet met sancties als excommunicatie en
verbanning, zeven dagen van de week
verkondigen; hou die lieden in toom.
Alleen dan voorkom je dat de havens
werkelijk staven en kun je een werkelijk
nieuwe functie geven aan gebieden die lot
de meest interessante plekken van onze
sleden behoren.
