basisschoolleerling als een vervalsing
worden geïdentificeerd. Dat komt
doordat het huidige perspectief weer
andere blinde vlekken en andere
uitvergrotingen kent. Ergo, het gebruik
van een beeldtaal uit het verleden leidt
onvermijdelijk tot gemankeerde
imitaties. Ik voor mijzelf heb nog de
(wellicht ijdele) hoop niet helemaal
opgegeven, dat al het geploeter van het
mensenras op deze aardbol uiteindelijk
nog tot een ontwikkeling leidt. Ik kan
me daarom mateloos ergeren aan al die
mensen die beweren dat het vroeger
zoveel beter was. Dat geldt zeker als ze
ook nog gaan proberen om bij voorbaat
mislukte imitaties aan mij op te
dringen. Respect voor en gebruik
maken van wat de geschiedenis ons
leert is prima, maar onbegrepen daarop
teruggrijpen in een drang naar
gezelligheid en een behoefte aan 'leuke
dingen voor de mens' is wat mij betreft
een forse stap terug.
Het ware nog enigszins te verteren
geweest, als al die ontwerpers van de
Nostalgia's nog een klein beetje konden
beschikken over het vakmanschap van
de voorvaderen die ze na-apen. Want
wat bij al die klinkertjes, waar je in
Nederland ook komt, steeds opvalt, is
dat ze allemaal kapot gaan. Er springen
stukken af en sommige breken in
tweeën of drieën. Die betonklinkers
hadden vellingkantjes, je weet wel,
Verder een partij ondeskundig bewerkte
en tegen het leger geplaatste hardsteen
waar je eng van wordt. Open
brandlagen staan te wachten op de
eerste de beste vorstschadewinter,
waarna het merendeel van de banden in
stukken uiteen zal vallen. De machine
waarmee een frijnslag in het materiaal
werd geïmiteerd moet tot op de draad
versleten zijn geweest: zo slecht en
ongelijkmatig heb ik het nog nooit
gezien. Geschuurde vlakken kenmerken
zich door de ronde halen van de
schuurschijf (en dat is voor een vakman
not-done). Bovendien is zo te zien voor
het hele project maar één schuurschijf
gebruikt. De afwerking varieert van
'normaal slordig' tot 'uitermate
miserabel' (met de duidelijk zichtbare
krassen van een volledig opgebruikte
schuurschijf).Verder zie je daar
bestratingvlakken die niet zijn
opgesloten en waarvan de klinkertjes nu
al het grasveld in beginnen te
wandelen. Waar elke betonrand vroeger
jongen van verkeer die de ruimte vol
zet met een woud aan vluchtheuveltjes,
parkeerautomaten en meters, drempels,
palen en borden. Het is schier
onmogelijk om een lantarenpaal te
vinden waaraan niet ten minste één
straatnaam- en/of verkeersbord is
vastgeschroefd. Op de laatste kale palen
plakt een buurbewoner een mededeling
over een Abraham of weggelopen kat,
waarna een reclamebureau er een
driehoekbord omheen zet. Wat er nog
aan ruimte overblijft, voor zover die
niet voor het blus- en redvoertuig van
de brandweer open moet blijven, wordt
benut voor het parkeren van ons blik of
het plaatsen van een boom (ook zo
gezellig)Zelfs het grootstedelijk
vormgegeven Liesveldviaduct is met de
mentaliteit van een kruidenier tot op de
laatste vierkante meter waar dat
mogelijk was voorzien van
parkeerplaatsjes! En dan zwijg ik nog
maar over de kastjes van de nuts- en
kabelbedrijven, de vaste reclameborden,
de illegaal geplaatste wegwijzers naar
bedrijven en evenementen en (last but
not least) de 'geveltuintjes'. Die laatste
hebben tenminste nog het nut dat ze
het zwerfvuil enigszins vergaren. En
breek me vooral de bek niet open over
het verschijnsel vuilcontainers: die
oerlelijke gewassen betonnen kolossen
die overal (en altijd scheef geplaatst)
verlokken tot het dumpen van
ETTANTENSTRAAT
afschuinde hoeken. Daardoor ontstaan
er, als er een vrachtwagen over de
klinkers rijdt, geen randspanningen en
blijven de klinkers heel. Een halfjaar
mechanica op een technische school is
voldoende om dit effect te begrijpen.
Als je ook nog wat van de inwendige
structuur van een baksteen weet (die is
namelijk niet homogeen), zul je
onmiddellijk beamen dat elke
randdebiel met enig besef van
mechanica en materiaalkunde al die
kapotte stenen voorafhad kunnen
voorspellen!
Laatst, op weg naar zijn kantoor aan de
Gabriël Metsustraat. leidde de
wandeling met een collega in onze
mooie hoofdstad over het
Museumplein. Ook daar de klinkertjes.
met een eenvoudige doch effectieve hol
en dol-verbinding in zijn broertje greep
zijn de hardsteenbanden hier koud
tegen elkaar geplaatst. De raakvlakken
(die bovendien in bochten niet eens
zijn verdreven) wisselen al bij
oplevering. Over een paar jaar ziet het
er ongetwijfeld nog veel droeviger uit.
Het ergst is nog de diagonale (licht)lijn,
die iedereen als wandelpad gebruikt.
Het ding is zo smal dat het gras ter
weerszijden daarvan nu al behoorlijk is
geplet en binnenkort in een
modderpoel zal veranderen.
Men mag op goede gronden vrezen dat
het met onze buitenruimten nooit meer
goed kan komen. Niet alleen laten we
toe dat dilettanten de bestrating
verzorgen, vervolgens komt er een
afgedankte bankstellen en half gesloopte
bromfietsen.
Ik stel daarom voor de plaatselijke
politie te voorzien van een
Leopardtank, waarmee ze 's avonds over
de trottoirs van (bijvoorbeeld) de Groen
van Prinstererstraat kunnen rijden.
Ontstaat er eindelijk weer wat ruimte
voor voetgangers. Want hoeveel
parkeerplaatsen je ook aan zult leggen,
het zijn er blijkbaar nooit genoeg. Zijn
we gelijk ook gedwongen om degelijke
materialen in de openbare ruimte toe te
passen..
