Siem Rosman (Broersvest, 1931)
begon als administratieve 'manus van
alles' bij Machinefabriek Ingelse aan
de Nieuwe Haven, vond via
margarinefabriek Romi in
Vlaardingen, de Koninklijke
Houthandel Abraham van Stolk
Zonen in Rotterdam, en veel
bedrijfsadministratieve en -
organisatorische zelfstudie, in 1969
zijn professionele bestemming bij
Gemeentelijke Dienst
Maatschappelijke Zorg in Delft, waar
hij plaatsvervangend directeur werd.
Van 1966 tot 1994 speelde hij als
raadslid en fractievoorzitter van het
CDA (bloedgroep Anti Revolutionaire
Partij) een nagenoeg ononderbroken
hoofdrol in de Schiedamse en
Rijnmondse politiek. Daarvan was het
Plan voor de Binnenstad uit 1987 een
van de zichtbare gevolgen. In 1995
werd hij, tot zijn eigen verbazing,
voorzitter van de Historische
Vereniging Schiedam. Hij nam zich
voor de faciliteiten van de vereniging
te verbeteren en de
verenigingsgeschiedenis in te gaan
als de voorzitter van de historische
l(nformatie) T(echnologie) en de
extraverte Historische Vereniging.
Toch debuteerde de
informatieorganisator in 1999 met een
heus boek. Een portret van een man
die altijd een lange termijn doel heeft
en zich daarom moeilijk laat verleiden
tot korte termijn uitspraken.
355 Musis
De voorzitter van de Historische Vereniging vindt
Schiedam een stad met een goede oude historie die
lang onder het stof heeft gelegen, maar de moeite
waard is als bindend element voor oude en nieuwe
Schiedammers. De stad heeft een sociaal zwak karakter
wat een niet aflatende negatieve invloed heeft op de
winkelstand en het draagvlak voor de restauratie van monu
mentale of gezichtsbepalende panden en veel cultuuruitingen.
Schiedam is inmiddels vanuit een eigen zelfstandige kern uit
gegroeid tot een typische regiogemeente die ook nog eens als
een soort aanleungemeente onder de rook van grote buurman
Rotterdam is komen liggen. De invloed van die ontwikkeling
is groot en voornamelijk positief geweest. De stad heeft er in
ieder geval zijn traditionele minderwaardigheidsgevoelens door
verloren. De isolatie van de bewoners van de jeneverstad met
TERUG NAAR
zijn economische monocultuur en zijn slechte imago is
voorbij, omdat het werken grensoverschrijdend is geworden.
Iedere dag gaan tienduizenden mensen de stad in en uit.
Schiedammers werken in de buurgemeenten en de inwoners
van de buurgemeenten werken in Schiedam. Een negatief
gevolg van deze ontwikkeling is wel dat de Schiedamse onder
nemers niet of nauwelijks meer in Schiedam wonen. Vooral zij
zorgden voor het draagvlak voor de winkelstand, de monu
mentenzorg en de cultuur. Siem Rosman vindt dat de balans
van de ontwikkeling die hij schetst naar de positieve kant
doorslaat, maar kan niet nalaten ook te waarschuwen. Als de
regio gaat overheersen wordt het één grote koek die zijn smaak
verliest, en verdwijnt de onderlinge samenhang. Er moeten in
deze regio daarom zelfstandige kernen blijven. Alleen zo houdt
de hele regio samenhang. Voor Siem Rosman zijn geschiedenis
