1
J a I ni a r Teunissen
Tot het eind van dit jaar zijn in
het Streekmuseum Jan
Anderson aan de Kethelweg in
Vlaardingen oude kranten uit
deze regio het onderwerp van de
aantrekkelijke tentoonstelling
'325 Jaar kranten uit het
Streekmuseum'. Anderson legt,
zoals zo vaak, de nadruk op de
directe herkenbaarheid van
bericht en tijdsbeeld, waarvoor
hem een bijna onuitputtelijke
verzameling van verzamelingen
ten dienste staat. Zien wij oud
burgemeester Heusdens met een
sigaret in de krant; Jan Anderson
heeft er de desbetreffende
verpakking van Turmac-
sigaretten bij. Het zijn juist die
koppelingen van in museale
kring - soms - triviaal geachte
details, die een bezoek aan het-.
Streekmuseum steeds boeiend
maken. Want ook bij een
onderwerp van mindere
betekenis is het steeds weer
verrassend wat Anderson, ter
ondersteuning of verklaring nog
méér uit de kast weet te halen.
Jalmar Teunissen miste één
detail; de mensen die deze
kranten maakten. In de jaren
vijftig en zestig verschenen er in
Vlaardingen en Schiedam zo'n
twaalf dagbladen en huis-en-
huisbladen, die allen uitgebreidt
berichtten over het dagelijks
leven. Dat moest dus een drukte
van belang zijn geweest.
2
361 Musis
Schiedam in de jaren vijftig en
zestig. Het was een vulkaan die
constant nieuws en nog eens
nieuws uitbraakte. Schokkende
primeurs en onthullingen,
schandalen en schandaaltjes, ze lagen
hier toen nog gewoon voor het
oprapen. En ook ontzettend interessante
mensen moeten er hier bij honderden
hebben rondgelopen. Wat rechtvaardigde
immers anders die enorme hoeveelheid
krantenpagina's die dagelijks over dit
stadje werden volgeschreven? Schiedam:
het nieuwsepicentrum van de
Rijnmond.
Een eindeloze stroom aan huis-aan-
huisbladen, dagbladen, bijbladen en
regiopagina's werd jarenlang door de
brievenbussen naar binnen gepropt.
Je had de Havenloods en het Nieuwe
Stadsblad, het Rotterdamsch Nieuwsblad
voor de wat burgerlijke Schiedammer.
Socialisten zweerden bij het Vrije Volk,
communisten hielden het weer op de
Schiedampagina van de Waarheid.
Katholieken zochten hun heil bij de
Maasbode. En dan was er nog de
Schiedammer, het bijblad van Het
Parool; de Rotterdammer voor de
gereformeerden. Hun redactiekantoren
waren als een nieuwsnetwerk over heel
het centrum verspreid, constant
speurend naar weer een ontluisterend
schandaal.
Hoewel: nieuws in Schiedam? Aad
Wagenaar, journalist van onder andere
het Vrije Volk en het Rotterdamsch
Nieuwsblad: 'In zo'n kleine stad als
Schiedam gebeurde er eigenlijk hele
maal niks'. Hans van der Sloot, illustra
tor bij het Vrije Volk, later verslaggever
van het Rotterdamsch Nieuwsblad: 'De
duif die wel buitengewoon snel binnen
was, dat was toch wel een nieuwtje'.
Peter van den Boom, directeur van de
Schiedamsche Gemeenschap van 1964
tot 1970: 'Het Rotterdamsch Nieuws
blad moest later vier pagina's per dag in
Schiedam vullen! Dan werd alles
opgeklopt!'Waarom dan toch al die
bladen? De verzuiling, het is een simpel
antwoord: elke bloedgroep wilde z'n
eigen krantje.
Van den Boom zag ze elke ochtend aan
zijn kantoor, een houten keet op de kop
van de Plantage, voorbij trekken. De
meute journalisten, op weg naar de
dagelijkse persconferentie van de
politiecommissaris. 'Zakkenrollen, dat
was bijna een hoofdartikel voor de
journalisten. Na afloop kwamen ze bij
mij langs voor de koffie en de meisjes
van de VW, zaten ze elkaar voorzichtig
uit te horen over mogelijke artikelen.
Ook mij, omdat ik als directeur van de
Schiedamsche Gemeenschap met leuke
dingen bezig was: heb je nog nieuws?
Nou.dan zei ik, er is helemaal geen
nieuws. Maar wat ik geleerd heb, ik was
toen net dertig, is datje het nieuws
moet leren herkennen. Ik zat dan wel
eens met zo'n journahst te praten en
dan ineens zei 'ie: da's nieuws! Stond er
weer een verhaal in de krant. In de
komkommertijd was het natuurlijk voor
die kranten helemaal een ramp om die
pagina's te vullen. We hadden een
jeugduitwisseling met de partnersteden.
Gingen die journalisten mee met zo'n
dagtocht die ik had georganiseerd.
Maar ja, wat moetje daarover schrijven?
Dan kreeg je toch dat een van die
deelnemers boontjes had gegeten en die
bonen waren niet goed: dat kwam in de
krant! Een heel stuk over de voeding die
tijdens de jeugduitwisseling niet goed
zou zijn geweest'.
Ook Van der Sloot probeerde overal
nieuws uit te peuren: 'Je had wekelijks
het kantongerecht met een hele mooie
perstafel. Zat je met vijf man naast
elkaar je te vervelen, 's Morgens
beginnen tot 's middags twee uur en dan
had je zo'n acht zaken gehad. Maar je
moest het bijwonen, want daar kon
TOCH EEN LEUKE
KRANTENSTAD
co
