mZOUDEN Di
SCHIEDAMMERS NA
EEN NIEUW MUSEUM
BELEID NIET OP DE
mm NAAR
BOIJMANS SPRINGEN?
Kor Kegel
Het initiatief van import-Schiedammer Jos Feijtel om met
enige regelmaat oude en nieuwe stadsbewoners van
gedachten te doen wisselen over de toekomst van
Schiedam, had alles te maken met een opvallend
cultuurverschil. Kort door de bocht kwam het erop neer, dat
nieuwe Schiedammers hogere verwachtingen hadden dan
de 'gezandstraalde' Schiedammers. De nieuwkomers
kwamen in een stad die groot genoeg leek voor een eigen
(gloednieuw) theater, eigen musea, een ruim bemeten
horeca en recreatief groen op wandelafstand. De
gezandstraalde Schiedammers waren nuchterder. Wilde je
naar de bioscoop, dan sprong je op de tram en ging je naar
Rotterdam. Wilde je naar een museum? Boijmans Van
Beuningen was nabij en vaak verleidelijker dan het
Stedelijk Museum Schiedam. Wilde je wandelen Dan was
de Vlaardingse Broekpolder afwisselender dan het vlakke,
vlakke Prinses Beatrixpark.
21 Musis
Jos Feijtel, directeur van Woning
stichting Noordvest, inmiddels
gefuseerd tot Woonplus, had het
idee dat een periodieke
'confrontatie' tussen nieuwe en
gezandstraalde Schiedammers tot een
dieper inzicht kon leiden in de noden,
behoeften, verlangens en eisen van de
inwoners - zo ook tot een dieper
inzicht in de mogelijkheden van het
gemeentebestuur om daar gebalanceerd
mee om te gaan. We mogen hopen dat
Jos Feijtel nog even gemotiveerd is. De
kans bestaat dat zijn initiatief binnenkort
leidt tot de oprichting van een stads-
panel, een verzameling Schiedammers
die een counterpart willen vormen voor
de gemeenteraad en lokale instanties die
er voor het beleid toe doen.
Het is eigenlijk jammer, dat onderzoek -
door wetenschappers of door
professionele adviesbureaus - zelden
rekening houdt met frappante
verschillen in hoe mensen hun woon-
milieu beleven. Onderzoek immers
wordt ingesteld om tot heldere
conclusies te komen. En dan zoek je
naar de grootste gemene deler, als dat
niet lukt is het kleinste gemene
veelvoud ook heel aardig. Waar het om
gaat, dat zijn de overeenkomsten in
gevarieerde opinies. Siem Rosman,
voorzitter van de Historische Vereniging
Schiedam, mag zus vinden van de
toekomst van het Stedelijk Museum op
de Hoogstraat 112; en WV-directeur
Ruud Pillard mag er zo van vinden; en
wie weet vindt cultuurwethouder Luub
Hafkamp weer iets heel anders dan de
burgemeester, Reinier Scheeres - maar
dat haal je niet uit het onderzoek. Ze
spuien hun meningen, suggesties... de
input wordt door Berenschot verwerkt...
en er komt een rapport uit, waarin de
output het gemeenschappelijk product
van alle geïnterviewden schijnt te zijn.
Als de hoofdconclusie is dat er ruimte is
voor een nieuw centrum van moderne
kunst, dan leest waarnemend
museumdirecteur Abe van der Werf er
graag uit dat het Berenschot-rapport de
door hem geconstateerde patstelling
doorbreekt (Rotterdams Dagblad, 26
november 1999). En dan denk je niet
alleen: Abe is een slecht schaker, want
een patstelling kun je niet doorbreken,
bij pat is namelijk gewoon het spelletje
uit - maar dan denk je ook: hoe zat het
dan met die gezandstraalde
