'C
Hendrika Hersbach - van Katwijk
I
2
51 Musis
de binnenstad gesteld was, dan mag je toch ook vast stellen
dat een mens heel wat hebben kan. Wij zijn er ook zonder
problemen doorheen gekomen en zonder al die enge ziektes
waarvan je vandaag de dag hoort. Mijn man en ik komen
beiden uit het oude Schiedam. Dat kun je dus niet gezond
noemen met die gore sloten midden in de stad. Van veraf kon
je de vervuiling al ruiken en het is goed dat daar een eind
aan gemaakt is.Alleen moetje het allemaal niet overdrijven.
Bouwen en huizen hebben me altijd geïnteresseerd. Zelfben
ik ook altijd bezig geweest, tot zover ik daar tijd voor kon
vrijmaken. Ondernemen zit me nu eenmaal in het bloed. Ik
kan moeilijk stilzitten en eigenlijk heb ik altijd de neiging
om het initiatief te willen nemen. Dat betekende ook dat ik
me later graag bezig hield met de zaken van m'n man. Of
zelf dingen probeerde te ondernemen. Ooit hebben we een
huis gehad aan de Warande. Een prachtig huis hoor, daar niet
van. Er was ook een hoop aan te doen. Maar uiteindelijk gaf
het me toch niet die voldoening die ik ervan verwacht had.
Dus kochten we het hoekpand en begon ik een
delicatessenwinkel. Nou dat liep als een trein, alleen was ook
dat niet wat ik zocht. Een winkel drijven is toch iets aparts.
Leuk was het wel, maar toch strookte het niet helemaal met
mijn karakter. Ik wilde ondernemen, dingen onderzoeken,
kijken hoe je ontwikkelingen tot een succes kunt brengen.
En tegelijk bleef ook die behoefte knagen om zelf iets te
bouwen. Ik wilde wat tot stand brengen en met een blijvend
resultaat.
t
I igenlijk wou ik als meisje al zoiets als architect worden.
Maar ja..., wat wilde je in die tijd. Met vijfentwintig
I jaar had ik al vijf kinderen, waaronder een tweeling.
Zo ging dat. Uiteindelijk zijn het er zeven geworden.
lEen meisje en zes jongens die allemaal in het
bedrijfsleven terecht zijn gekomen of hun eigen zaak
hebben. Dat architect worden...dat werd dus niks, hoewel ik
uit een nest kom waarin bouwen een normale zaak was.
Mijn grootvader bouwde al huizen. Ook op een vroeger
industrieterrein. Tegenwoordig zou dat niet meer kunnen. We
woonden bij wijze van spreken op de stortputten, daar
groeide helemaal niets. Maar ik heb er niks aan
overgehouden, waarmee je maar weer kunt zien dat de
bodemvervuiling vandaag de dag soms veel te serieus wordt
genomen. Ik zeg niet datje de tegenwoordige kennis naast je
neer moet leggen. Dat is weer het andere uiterste met al die
giffen die maar in de vrije natuur worden gedumpt. Maar als
je kijkt hoe wij zijn opgegroeid en hoe het met de bodem in
Verhuisd zijn we zo vaak. En elke keer begon ik er weer aan
om de hele zaak te verbouwen. Maar dat was het steeds niet
helemaal. Na een tijdje had ik het wel weer gezien. Mijn
man en ik zijn met een sinaasappelkist begonnen, zo mag je
het wel stellen. In Schiedam hebben we bijna alle buurten
gehad. Te beginnen bij de meest eenvoudige. Tevreden was ik
er ook steeds mee.., ik kan niet anders zeggen. Maar na een
paar jaar begon het toch te kriebelen. Totdat we hier aan de
Bosrand terecht zijn gekomen. Toen kreeg ik helemaal m'n
zin. Dat hebben de bouwers ook geweten. Bij alles wilde ik
het naadje van de kous weten en ik bemoeide me ook met
alles. Het is niet zo, dat ik eigenwijs ben en dat ik denk alles
beter te weten. Het is meer een interesse hebben in de bouw
en alles dat ermee te maken heeft. Eindelijk werd m'n droom
werkelijkheid. Met als resultaat dat ik hier niet meer weg wil.
Nu is het ook financieel niet meer te doen om nog te
verhuizen, dat moet ik er gelijk bij zeggen. Die ruimte die
we hier hebben is niet meer te koop. Niet meer in Schiedam
en ook niet daarbuiten. Toen we hier begonnen stond ons
huis praktisch gesproken in het open land. Zoiets kom je niet
meer tegen, wat ze je ook beloven. En bovendien is het
tegenwoordig haast niet meer te doen om je zo intensief met
de bouw te bemoeien zoals ik heb gedaan. Tenminste niet in
de woningbouw. Wat ze vandaag de dag neerzetten kun je
toch nauwelijks meer bouwen noemen. Dat is plakken en
monteren, zo goedkoop allemaal.
Een passie..., zo kun je het wel noemen. Daarom heb ik ook
een aantal brieven geschreven aan het gemeentebestuur. Als
Schiedamse mag ik zeggen wat ik ervan vind..., zo is het
JE HET WEL NOEMEN
00
00
fn
