Henk Slechte Als directeur Diana Wind van het Stedelijk Museum en cultuurwethouder Luub Hafkamp hun zin krijgen, heeft Schiedam over enkele jaren een cultuurprimeur: het eerste historisch pakhuis in Nederland. In de grieperige museumkoorts die in cultureel en bestuurlijk Schiedam woedt, heeft de directeur van het Stedelijk Museum het Utrechtse adviesbureau Berenschot laten opschrijven dat het Sint Jacobsgasthuis aan de Hoogstraat ten enenmale ongeschikt is als museum, dat de wereld wacht op een Centrum voor Moderne Nederlandse beeldende kunst in Schiedam, en dat de historische collectie gevoeglijk kan worden opgeborgen in een pakhuis om daar te sluimeren totdat ergens iemand voor een tentoonstelling een stukje Schiedams zilver, een vaandel van een Schiedamse harmonie of een maquette van een Schiedams gebouw nodig heeft. Leuk voor de nissen van het VSB-theater aan de Schie, kirde zelfs een raadslid dat tijdens haar maandelijkse maandagavondsluimering heel even in de verte een klok hoorde luiden, maar geen klepel kon ontdekken. Cultuurwethouder Hafkamp weet hoe het spel gespeeld wordt en constateerde in de raadsvergadering van maandag 7 februari tot zijn grote, maar misschien niet geheel oprechte, verbazing dat hij het aangenaam opvallend vond dat de visie van de museumdirectie en de analyses en aanbevelingen van de onderzoekers van Berenschot zo dicht bij elkaar liggen. 77 Musis HOE EEN WEER GASTHUIS En de gemeenteraad? Die pruttelde wat in de marge. Niemand vroeg het college waarom nu plotseling het publiek het geheel laat afweten, terwijl het museum onder Pierre Janssen, Hans Paalman en Pieter Tjabbes weliswaar Goede Tijden en Slechte Tijden heeft gekend, maar nooit zulke rampzalige als nu. Niemand kwam zelfs maar op het idee de heren van het college te vragen waarom zij een paar jaar geleden de raad een kostbaar verbouwingsvoorstel hebben voorgelegd en er toen dus kennelijk heilig van overtuigd waren dat het gebouw met een miljoeneninjectie weer geheel 'museumsfahig' kon worden gemaakt, terwijl ze nu met dezelfde overtuigingskracht de raad voorhielden dat het gebouw volstrekt ongeschikt is voor tentoonstellingen. Ook toen baseerde de wethouder van cultuur zich op een peperduur rapport van een gerenommeerd bureau. Ook toen had de directie van het museum om zo'n onderzoek gevraagd en als gesprekspartner van de onderzoekers gefungeerd. Kennelijk vroeg geen enkel raadslid zich in zijn of haar avondsluimer af of het college toen of nu de plank heeft misgeslagen, of die miljoenen van toen dan misschien geheel over de balk zouden zijn gegooid, en of dat met de miljoenen van nu wellicht ook het geval zou kunnen blijken te zijn. En evenmin kwam het in het hoofd van de doezelende vroede vaderen en moederen op het college te vragen hoe een stad, die zichzelf trots een van de oudste steden van Holland noemt, ooit de euvele moed zou kunnen en mogen opbrengen zijn geschiedenis op te bergen in een pakhuis. Was ook niet de algemeen directeur van deVW een van de gesprekspartners van de berenschotters? De gemeenteraad van Schiedam is maandagavond 7 februari alleen even wakker geschrokken om opgelucht in te stemmen met het voorstel van het college twee ton uit te trekken voor een vervolgonderzoek. Dat is precies wat de Berenschotten van deze wereld graag willen en wat laffe bestuurders plegen te doen om een ingewikkeld probleem op de lange baan te schuiven. Voorzitter Siem Kosman van de Historische Vereniging heeft met verbazing en ongeloof gelezen dat, volgens Berenschot, de historische collectie zou moeten worden opgeborgen in een pakhuis dat eufemistisch van het adjectief'historisch' is voorzien, en hij heeft met schrik en bezorgdheid gehoord dat de wethouder van cultuur en de meerderheid van de raad dat

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2000 | | pagina 77