Musis 182 Maar.., de stad komt niet tot stand door bestuurders, plannen alleen zijn niet genoeg. Er moet ook nog gebouwd worden, na het denken en tekenen. Om te kijken of je met tevredenheid kunt terugkijken op die processen, reed Bert van Kan samen met de twee architectuurwethouders Adrie Reijnhout en Kees van der Windt langs diverse resultaten door Schiedam enVlaardingen, in het gezelschap van Gerrit Schoenmakers en Jan van de Weerd, de voorzitters van de respectievelijke Welstandscommissies. Het was een rondgang in aansluiting op een gesprek met beide wethouders over de architectuurontwikkelingen in Vlaardingen en Schiedam. Het deed architect Jan van de Weerd zichtbaar pijn, de eerste aanblik van de Opstandingskerk in Schiedam-Nieuw- land; ontworpen door zijn mentor ir. Bakema bij wie hij afstudeerde in Delft en thans aanleiding tot een zoektocht met als doel het vinden van een zinvolle bestemming. Behoud leek hem een kwestie van willen. Zowel het slopen als het behouden, je moet er iets mee, in ieder geval iets van vinden. Daarvoor zit het woord "sturen" in besturen. Het is een Ingewikkelde plek met rechts de gele woontoren van Henk Klunder uit Rotterdam, die een vernieuwend hoogtepunt vormt voor de lint bebouwing langs de Vlaardingerdijk. "Net iets te hoog","had de vorige welstand al goedgekeurd", "kan best zo, het is een markant punt". Dan aan de voet daarvan het nieuwe metrostation Troelstralaan in opbouw, houten bogen met een glazen bedekking, niet echt een gebouw, maar meer een nogal nadrukkelijk en ruim gebouwd object. "Hier hadden we geen invloed op, dit wordt geheel door RET en Rotterdam gedaan". Met z'n moderne materialen straalt het ook 'vernieuwing' uit zo tussen het oudere Westen en de tobberige Hongerput in. De Opstan dingskerk is hier de voorhoede van een rafelige metrorand, die dan weer een smalle dan weer een brede strook open baar gebied vormt, omlaag, richting stad. Kees van der Windt bracht in Vlaardingen de GSM-apparatuur ter sprake. In principe eigenlijk een rand verschijnsel. "We gaan strengere regels toepassen in Vlaardingen en meer letten op kwetsbare elementen als het gaat om het uiterlijk." Het beeldverstorende effect van een zendmast op het markante Singelwij ck- gebouw illustreert dit. Daar zit de wel standscommissie uren over te vergaderen om tot slot te constateren dat zo'n zendinstallatie gaat strijken met de eer het belangrijkste uiterlijk kenmerk van het gebouw te zijn. Kees van der Windt is een man van de grote lijn, maar wel een die elke straat bij de goede naam noemt als hij de auto door de Vlaardingse Westwijk dirigeert. "We hebben bewust gekozen voor een voudige architectuur en heldere steden bouwkundige kaders voor de nieuw bouw. Die blokken voegen zich ook in het oude stramien zoals de net opgele verde eengezinswoningen in een aparte kleur baksteen van het architecten bureau Roeleveld-Sikkens uit den Haag. De buitenomgeving is heel apart met opvang van oppervlaktewater waarvoor de gemeente het bureau Juurlink en Geluk ingeschakeld heeft als landschaps- kundigen." Van der Windt: 'Al jaren wordt er gewerkt in en aan die wijk, en dat betekent een breed spectrum aan maatregelen. Ja, inderdaad, net als een antibioticumbehandeling. Een wijk van 10.000 inwoners die al 50 jaar meegaat, vertoont slijtage, krijgt zwakke plekken en ontwikkelt allergieën 'Doe maar een meuwe' kan je zeggen bij een fiets, maar niet met een stuk stad. Het bestem mingsplan van zes jaar geleden gaf aan dat er door de sloop van 260 gestapelde woningen in flats ruimte kwam voor de bouw van 845 eengezinswoningen en 365 gestapelde. Logisch dat zo'n plan meeverandert met ontwikkelingen. De geluidswalwoningen zijn wellicht toch haalbaar zonder wetswijziging en met de recente verwerving van een aantal tenniscomplexen heeft een project ontwikkelaar weer een toekomstig nieuwbouwproject in de knip.' Kees van der Windt is zich bewust van de positieve elementen van het stedenbouwkundige plan van ir. van Tijen voor de Westwijk. Een plan dat begin vijftiger jaren de internationale architectuurtijdschriften haalde, en niet voor niets kwam Teun Koolhaas, de

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2000 | | pagina 182