Musis 192
Op de tentoonstelling worden de
voorwerpen niet toegelicht met de
gebruikelijk tekstbordjes, maar met een
foto van degene die ze heeft gekozen,
een korte beschrijving en een treffende
passage uit zijn of haar verklaring voor
die keuze. Dat is dé vondst van de
makers van deze tentoonstelling, want
bijna altijd geeft juist die persoonlijke
uitleg een verrassende en prikkelende
meerwaarde aan het getoonde
voorwerp. Het 18de eeuwse wandbord
met een afbeelding van het Stadhuis op
de Grote Markt dat Huub Sondermeijer
heeft gekozen, is daarvan een goed
voorbeeld. Het is een mooi maar niet
bijzonder bord datje op een andere
tentoonstelling wellicht voorbij zou
lopen, maar dat nu een emotionele en
actuele betekenis krijgt door twee
zinnen uit Sondermeijers toelichting:
'Met de markten voor de deur,
levendiger kan niet, alles vanuit één
gebouw. Wat een simpelheid vergeleken
Jan Harm Weyns,
Hofje te Schiedam,
keuze van
Doortje Schrijver-Doolaard
Hildo Krop, Bricriu,
1922 - masker,
keuze van Luub Hafkamp,
Het gebeurt al jaren. Een museum
vraagt een bekende stad- of
landgenoot in de depots op zoek
te gaan naar kunstwerken of
voorwerpen die hij of zij mooi
of ontroerend vindt en daaruit een
geheel eigen tentoonstelling te maken.
Die heet dan 'De keus vanZo'n
tentoonstelling genereert publiciteit en
trekt dus ook veel publiek, omdat de
Nederlander of stadgenoot in kwestie
nu eenmaal bekend is en iedereen graag
wil weten wat een beroemdheid mooi
vindt. Het Stedelijk Museum
Amsterdam liet op die manier schrijver
Harry Mulisch een tentoonstelling
samenstellen en heeft als volgende
gastconservator koningin Beatrix op de
tijdelijke personeelslijst staan. Een
gemakzuchtige manier van
tentoonstellingen maken. Het
honderdjarige Stedelijk Museum
Schiedam heeft een originelere en
minder gemakzuchtige variant van dit
tentoonstellingsconcept gekozen voor
zijn jubileumtentoonstelling. Honderd
leden van de vijfentwintigjarige
Historische Vereniging zijn door het
museum uitgenodigd in de depots van
de historische collectie op zoek te gaan
naar een voorwerp dat zij voor zichzelf
of voor Schiedam belangrijk vinden en
vervolgens een tekst te schrijven waarin
ze uitleggen waarom ze juist dat
voorwerp hebben gekozen. Daarmee
heeft het museum een risico genomen,
want die honderd mensen houden
wellicht meer van de geschiedenis van
Schiedam dan Harry Mulisch van
hedendaagse kunst, maar zij halen het
NOS Journaal niet en leveren geen
lange verhalen in De Telegraaf of het
Algemeen Dagblad op. Het is dus
onrechtvaardig stil in het museum.
Jammer, juist nu het museum en de
Historische Vereniging samen iets doen
wat heel veel Schiedammers dichter bij
hun museum kan brengen.
marmeren
stadserf.'
Sondermeijer is
niet de enige, bij
wie de Schiedamse
actualiteit een rol bij
zijn keuze heeft
gespeeld. Bert
Steenbergen heeft een
ongedateerd paneel van
het Huis te Riviere
uitgezocht. Als kind werd
hij al gefascineerd door
ridders en kastelen. Nu is
het hem een doorn in het
oog hoe de ruïne van het
kasteel van de stichteres van
Schiedam door de
Schiedammers behandeld
wordt: 'De wijze waarop hij
met ons nieuwe
grote
Stadskantoor
en het kille
