m Itlll iff* Aad Wagenaar Jan Anderson verzamelt al zolang hij zich zijn aanwezigheid op aarde bewust is. Hij bezit de tekeningen nog, die hij in 1939 op de kleuterschool in zijn geboortestad Den Haag maakte en die hij terug moest hebben nadat zijn vader, moeder, ooms en tantes er hun plezier aan hadden gehad. Ook kan hij de brieven tevoorschijn brengen, die hij eind 1944 tijdens de Hongerwinter naar huis schreef uit de boerderij in Drenthe waar zijn ouders hem ter overleving heen hadden laten brengen. De paar centen die hij in zijn jongensjaren met klusjes verdiende gingen niet op aan snoep, ijsco's of rookwaar maar werden door Jan Anderson besteed bij De Slegte of op rommelmarkten. Zo, zorgvuldig kiezend uit de overvloed van vaak kostelijke ramsj en dumpgoed, vergaarde hij zijn eerste boekjes en curiosa. Al die nu meer dan een halve eeuw in zijn bezit verkerende spulletjes maken deel uit van de inmiddels vele tienduizenden voorwerpen omvattende collectie van het Streekmuseum Jan Anderson aan de Kethelweg in Vlaardingen. 4:1 I I t:A t WÊ. w Musis 216 EN ANDERE BO Jan Anderson voelt zich een rentmeester van zijn collecties en wil anderen in het genot laten delen. 'Alles wat de mens gebruikt of heeft gebruikt geniet mijn belangstelling,' zegt hij'Je zou de hele Tweede Wereldoorlog best in drie bladzijden tekst kunnen behappen maar die oorlogsgeschiedenis gaat pas echt leven wanneer je de dingen ziet, die bij die tijd horen. Dat geldt voor de hele geschiedenis van de mensheid.' Het streekmuseum viert dit jaar zijn zilveren jubileum met de tentoonstelling "Achter de deuren van het depot duizend onbekende voorwerpen". Het is een opstelling van zaken van velerlei aard, waarvoor Anderson de afgelopen jaren geen plaats had in zijn vitrines en die ongezien in de duisternis van laden, dozen en trommels rustten in een loods. Nu zijn die tabaksdozen en sigaren kokers uit vorige eeuwen, het klooster servies uit een Delftse beerput, de chocoladeketels en koffiepotten en brilletjes uit vroeger eeuwen, het tabaks mes van een opvarende van eenVOC- schip, de-onbekende litho's vanToorop, onderscheidingen en AJC-speldjes en wat al niet tevoorschijn gebracht. Als laatste werd een hoekige grammofoon, zo groot als een zeepkist, aan de tentoonstelling toegevoegd. 'Die is uit de meidagen van 1945,' zegt Jan Anderson, 'in die bevrijdingsweken ging iemand van het Geluidshuis Vlaardingen, een toenmalige platenzaak, met dat ding van het ene naar het andere straatfeest en dan stond hij de hele avond platen te draaien. Ik heb dit instrument op 21 oktober 1999 gekregen.' Het was de bedoeling van de oprichter en naamgever van het Streekmuseum Jan Anderson dat er bij het 25-jarig bestaan en na 100.000 bezoekers ook uitzicht zou zijn op een ander en ruimer opgezet instituut voor de stedelijke geschiedenis van Vlaardingen. Anderson stelde daar alweer vijfjaar geleden behalve zijn gehele collectie, ook zijn kennis, ervaring, energie én een royale som geld voor beschikbaar. 'Helaas,' zegt de gulle aanbieder nu, 'schijnt het de gemeente Vlaardingen geen zier te interesseren. Ik verneem althans niks. Als dat zo blijft ben ik vandaag of morgen misschien wel zo gek om dat museum desnoods zélf te bouwen. Maar we wachten toch nog maar even af.' Het Streekmuseum Jan Anderson staat aan de Kethelweg, eens een stille ver binding tussen Vlaardinger Ambacht en het dorp Kethel, nu tegen de geluids contouren van rijksweg A20 aan schurkend. Vijfendertig jaar geleden betrok Anderson de in 1885 van gele steentjes gemetselde en met roodblauwe dakpannen gedekte hoeve van boer Joost Zuidgeest. De ruime stal benutte hij aanvankelijk voor opslag van de waren die hij in zijn keten van zelf bedieningsdrogisterijen verkocht. Toen hij in 1975 elders magazijnruimte had gevonden besloot hij het grootste deel van de boerderij te gaan gebruiken voor het uitstallen van de duizenden dingen die hij in ruim een kwart eeuw verzameld had. Medeleden van de Vlaardingse afdeling van de serviceclub 'De Ronde Tafel' hielpen Jan Anderson. 'Ze adviseerden mij om er geen typisch verzamelaar museum van te maken, zo'n rariteiten kabinet. Het moest het karakter van een streekmuseum hebben. Ik moest daarom

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Musis | 2000 | | pagina 216