Bram van Hengel
De verhalen van
de architectende
landschapsarchit
eet en de steden
bouwkundige,
alle zo
karakteristiek
voor hun
231 Musis
De verhalen van de architecten, de landschapsarchitect
en de stedenbouwkundige, alle zo karakteristiek voor
hun beroepsopvatting. Dan de interviews met Cees
Bokx en Kees van de Wind, de eerste scherpzinnig als
altijd, de tweede voorzichtig en terughoudend, hij
kent immers de complexiteit van de problematiek. Vervolgens
je eigen rondlopen en nog eens rondlopen in het gebied.
De beelden van de gesprekken en van watje zelf ziet worden
aangevuld met beelden uit andere steden en andere
havengebieden. Een schuimende cocktail van vragen en
ideeën, die in elkaar overgaan en voorlopig nog geen
afgewogen oordeel toestaan. Voor mijzelf is het, wat ik
afpellen noem, een methode om grip te krijgen op het
vraagstuk.
Delfshaven en de Oude Haven in Rotterdam. Beiden min of
meer uitgaansgebieden met een haven die geen vitale functie
meer vervult. Het Entrepotgebied is fraai opgeknapt en
opnieuw bebouwd, maar de haven is geen haven meer. Het
enkele jacht dat er ligt, verdwaald en alleen bedoeld als
decor.
Drie beelden die op de Wilhelminahaven niet van toepassing
zijn. Het gebied mag een verouderde, wat versleten indruk
maken, vitaal is het nog steeds. Dit gebied is dus ook niet
vergelijkbaar met het oostelijk havengebied in Amsterdam of
het noordelijk havengebied in Antwerpen, beide verloederd
en verlaten, een soort uitgestrekte schroothoop.
Bij het Wilhelminahavengebied gaat het allereerst om de
rivier met zijn niet aflatende dynamiek, waarvan het effect
nog wordt versterkt door de bizarre schoonheid van het
industriële complex op de zuidelijke oever.
